เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 46

บทที่ 46 การมาเยือนของ angel

เฟิ่งหวงจอดรถห่างจากโรงเรียนอนุบาล500เมตร แล้วเดินเข้าโรงเรียนอนุบาลพร้อมถังเฉาเพื่อไปรับถังเสี่ยวลี้เลิกเรียน

ฝนยังคงตกโปรยปรายอยู่ ครูทุกท่านก็ช่วยกางร่มให้เด็กๆทุกคน ดั่งเหมือนเป็นการคุ้มกันของรักอย่างนั้น ส่งไปถึงมือของผู้ปกครอง ทักทายเสร็จก็กลับ แล้วก็หันหลังกลับไป

แม้กระทั่งครูใหญ่โรงเรียนอนุบาล ก็นำพาเป็นตัวอย่าง คุ้นกันส่งเด็กๆ

“พ่อคะ！”

จู่ๆ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยออกมาจากโรงเรียนอนุบาล

ถังเฉามองไปตามเสียงที่ลอยมา เห็นเพียงแต่ถังเสี่ยวลี้ที่อยู่กับครูใหญ่คนใหม่ของโรงเรียนอนุบาลดั่งเหมือนบูชาบรรพบุรุษอย่างนั้น ตลอดทางจนส่งถึงหน้าของถังเฉา

ถังเฉาได้อุ้มถังเสี่ยวลี้ขึ้นโดยอัตโนมัติ หมุนเป็นวงกลม ยิ้มกล่าว：“ให้พ่อดูหน่อยสิ เปียกฝนไหมเอ่ย？”

นี่เป็นคำทักทายปกติเท่านั้น ครูใหญ่ที่ยืนข้างๆนั้นสีหน้ากลับเปลี่ยนไปมาก รีบอธิบายว่า：“คุณถังคะ ลูกสาวของคุณไม่ได้เปียกฝนค่ะ”

ถังเฉาอึ้งไปครู่หนึ่ง มองไปที่ครูใหญ่คนใหม่ ถึงได้หัวเราะออกมาว่า：“ขอบคุณครูใหญ่ครับ”

“เป็นหน้าที่ครูอยู่แล้ว เป็นหน้าที่ครูอยู่แล้ว ”

ครูใหญ่คนใหม่ได้เช็ดเหงื่อที่หน้าผากไปที จากนั้นก็ยื่นนามบัตรใบหนึ่งด้วยรอยยิ้ม กล่าวว่า：“ฉันชื่อจางเวย ต้องขอบคุณ คุณถังค่ะ ฉันถึงได้รับเลื่อนตำแหน่งนี้ขึ้นมา คุณถังวางใจได้เลย ฉันจะดูแลลูกสาวของคุณให้ดีที่สุด จะไม่ยอมให้เธอได้รับความลำบากแม้แต่น้อยเลยค่ะ”

“เป็นเพราะฉันงั้นเหรอ？”ถังเฉาถามด้วยความสงสัย

หลังจากนั้น เหมือนเขานึกอะไรออก หันกลับไปมองเฟิ่งหวงแวบหนึ่ง

หลังจากที่หวางเสี่ยวเป่าลาออกจากโรงเรียนไป โรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ก็ตกเป็นเป้าหมายของผู้คนในสำนักงานการศึกษาเทศบาล

การจัดระเบียบนี้ไม่สำคัญ แต่ยังจัดระเบียบพวก‘ติดสินบน’ออกมานี่สิ

สำนักงานการศึกษาได้ค้นเจอครูหลายคนที่ติดสินบน ถูกไล่ออกโดยตรง ได้ยินว่าครูใหญ่ของโรงเรียนอนุบาลไกเซอร์ก็เปลี่ยนคนใหม่แล้ว

ทำให้มีสถานการณ์นี้เกิดขึ้น ย่อมมาจากฝีมือของเฟิ่งหวง

แค่โทรศัพท์เดียวของเธอ ลูกน้องก็เริ่มการข่มขู่สำนักงานการศึกษา ว่าเรื่องนี้ทำให้ผู้ใหญ่ที่มีอำนาจสูงบางคนโกรธ หากจัดการได้ไม่พอใจ ผลที่ตามมาต้องรับผิดชอบเอง

คนในสำนักงานการศึกษาทั้งกลัวทั้งโกรธ มุ่งดำเนินการไปที่โรงเรียนอนุบาลไกเซอร์โดยตรง ยังลากพวกโรงเรียนมัธยมต้นของชนชั้นสูงมาเกี่ยวข้องด้วย ครูและเจ้าหน้าที่ส่วนมากที่เคยรับเงินสินบนก็ถูกเลิกจ้างไปหมด

“คุณนี่โหดจริงๆเลย”ถังเฉาหันกลับไปมองที่เฟิ่งหวง พูดอะไรไม่ออก

เฟิ่งหวงแค่ฮึ่มไปคำเดียว กล่าว：“หาเรื่องกันเอง ใครให้คนพวกนั้นไม่รู้ที่ต่ำที่สูง มาเล่นบนหัวของรองหัวหน้าล่ะ”

ถังเฉารับนามบัตรของจางเวยไว้ แล้วพูดต่ออีกไม่กี่คำ สุดท้ายก็ทำให้จางเวยจากไป

พอหันกลับ กลับเห็นถังเสี่ยวลี้ที่อยู่ในอ้อมกอดมองตรงไปที่เฟิ่งหวง ถามด้วยเสียงเด็กๆว่า：“พ่อคะ ทำไมดวงตาของพี่สาวคนนี้ถึงเป็นสีแดงล่ะคะ？”

ทันใดนั้น ท่าทางของเฟิ่งหวงกลายเป็นไม่ธรรมชาติซะเลย รีบร้อนก้มหัวลง

สีหน้าของถังเฉาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เด็กๆมักไร้เดียงสาพูดตรงไปตรงมา คำพูดของถังเสี่ยวลี้นี้ พอดีไปแทงโดนจุดเจ็บของเฟิ่งหวง

จากนั้น ยังรอไม่ถึงถังเฉาจะพูด ถังเสี่ยวลี้ก็หัวเราะออกมา：“สวยจังเลยค่ะ”

“……”

เฟิ่งหวงได้ตัวสั่นอีกครั้ง เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย มองไปที่ถังเสี่ยวลี้แวบหนึ่ง

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เป็นเพราะเธอมีดวงตาที่เป็นสีเลือดดูถูกตัวเองว่าด้อยกว่าคนอื่น นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มีคนชมดวงตาของเธอว่าสวย

“เสี่ยวลี้ เรียกพี่เฟิ่งหวงเร็ว” ได้ทีถังเฉารีบพูด

“พี่เฟิ่งหวง”

ถังเสี่ยวลี้ที่อยู่ในอ้อมกอดถังเฉาขยับตัวเล็กน้อย อ้าแขนเล็กๆออก พูดเสียงเด็กว่า：“อุ้ม”

“……”

เฟิ่งหวงตัวสั่นอีกครั้ง จ้องถังเสี่ยวลี้อย่างงงๆ เวลานั้น ตัวแข็งจนไม่รู้จะทำตัวยังไง

“อุ้มหน่อยเถอะ ฉันบอกแล้ว ว่าเธอต้องชอบคุณแน่ๆ”

ถังเฉาเดินเข้าใกล้กี่ก้าว ยิ้มพูดกับเฟิ่งหวง：“ไม่กลัวว่าคุณจะขำ ครั้งแรกที่ฉันเจอเธอนั้น ตื่นเต้นกว่าคุณอีก”

มือทั้งคู่ของเฟิ่งหวงขยับเล็กน้อย แต่สายตาของเขายังคงจ้องไปที่ถังเสี่ยวลี้

อยู่ในที่ที่เต็มไปด้วยการฆ่า สิ่งแวดล้อมที่ไม่ฆ่าคนก็อยู่รอดต่อไปไม่ได้นั้น เธอไม่มีความรู้สึกตั้งแต่เด็ก ไม่รู้ว่าอะไรคือร้องไห้ อะไรคือหัวเราะ หลังจากที่ได้พบกับถังแล้ว เขาเป็นคนแรกที่ยอมรับในตัวเอง เป็นคนที่ได้รับการยอมรับในตัวเอง

แต่ตอนนี้ที่ต้องเผชิญหน้ากับถังเสี่ยวลี้นั้น หัวใจของเธอนั้นเต้นไม่หยุดเลย

ตึกตึก……

ตึกตึกตึก……