เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 461

ณ โรงยิม เวลาล่วงเลยผ่านไป แต่ดูเหมือนว่าถังเฉาก็จะยังไม่มา

ฟางหย่านั่งไม่ติดที่อีกต่อไป ใบหน้าของหล่อนเปลี่ยนไปเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า？ทำไมนานขนาดนี้แล้วยังไม่มาอีก”

หลินฉ่ายเวยที่อยู่ด้านข้างก็ได้แต่มองไปที่หน้าจอด้วยความว่างเปล่า

“เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนี้？”

ฟางหย่าเองก็ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง ถามออกไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“ประธานฟาง คุณดูนี่สิ...”

หลินฉ่ายเวยเอาข้อความที่ถังเฉาส่งมาให้ฟางหย่าดู

ฟางหย่าตกตะลึงไปชั่วขณะ

รอยยิ้มที่มีอยู่บนใบหน้าได้หยุดนิ่งลง ใบหน้าเหมือนกับหน้ากากหน้าคนอย่างไงอย่างงั้น

หลังจากดูอยู่นาน ใบหน้าของฟางหย่าก็ดูน่าเกลียดขึ้นมากกว่าเดิม

“ทำไมกันล่ะ？ฉันแค่ให้เขาไปเอาเหล้าที่รักษาอาการฟกช้ำให้เฉยๆ ทำไมต้องให้เธอไปเอาด้วย？”

ใบหน้าของหลินฉ่ายเวยนั้นดูซับซ้อน พร้อมกับประคองฟางหย่าขึ้นมา “ประธานฟาง ฉันจะไปส่งคุณกลับบ้านก็แล้วกัน”

ขณะที่พูด ก็ประคองฟางหย่าขึ้นมา จากนั้นพาไปห้องที่ติดกับถังเฉา

หลังจากที่ตนทาเหล้ารักษาอาการฟกช้ำให้แล้ว เท้าของฟางหย่านั้นก็ยังคงดูบวมแดงราวกับบะจ่าง

วินาทีต่อมา ความรู้สึกเสียใจก็เกิดขึ้นภายในใจของหล่อน

“ไม่ได้ ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเขาทำอะไรอยู่ แม้แต่เวลาไปหยิบเหล้าที่รักษาอาการฟกช้ำของฉันยังไม่มีงั้นเหรอ？”

สีหน้าของหลินฉ่ายเวยเปลี่ยนไป “ประธานฟาง อย่าเลยค่ะ...”

อย่างไรก็ตาม ยังไม่ทันที่เธอจะจับไว้ หล่อนกระโดดด้วยเท้าข้างเดียวไปที่ประตูห้องของถังเฉา

ตรงประตู หล่อนได้ยินเสียงหัวเราะของหลินชิงเสว่และถังเสี่ยวลี้ดังออกมาจากโทรศัพท์ ขณะเดียวกันก็มีเสียงของถังเฉาปนอยู่ด้วย

หล่อนรู้ทันทีว่าเป็นหลินชิงเสว่โทรเข้ามา

ฟางหย่ารู้สึกตะลึงไปชั่วขณะ เดิมทีมือที่ต้องการจะเคาะประตูนั่น ก็ดูเหมือนว่ามันจะหยุดนิ่งลง ทำไมมือมันขยับไม่ออกล่ะ

หลินฉ่ายเวยเดินเข้ามา มองเห็นฟางหย่าที่ดูนิ่งงันหน้าประตูของถังเฉา ก็เหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง เธอรีบวิ่งเข้าไปหาทันที

เมื่อฟางหย่าหันกลับมา หลินฉ่ายเวยก็ตกใจเป็นอย่างมาก

หล่อนกำลังร้องไห้อยู่

“ประธานฟาง...”

ขณะนี้เอง หลินฉ่ายเวยก็รู้สึกลำบากใจเป็นอย่างมาก เธอประคองฟางหย่ากลับไปที่ห้อง

กลางดึก ข้อเท้าของฟางหย่ายังคงบวมอยู่ หล่อนนอนไม่หลับเลยสักนิด

เวลานี้ หล่อนพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมก่อนหน้านี้หลินฉ่ายเวยถึงไม่ยอมให้หล่อนทำ

หล่อนรู้ดีว่าตนเองเหมือนกับแมลงเม่าที่บินเข้ากองไฟ เห็นได้ชัดว่ามีความมั่นใจเต็มร้อย แต่กลับถูกตีกลับด้วยความจริงที่โหดร้ายเช่นนี้

“ถังเฉา ทำไมนายถึงไม่แม้แต่มองมาที่ฉันเลย...”

ฟางหย่าได้แต่พึมพำกับตัวเอง

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ทั้งสามคนพบกันที่ล็อบบี้ของโรงแรม

ข้อเท้าของฟางหย่ายังคงพันด้วยผ้าพันแผล แม้ว่าจะไม่บวมเหมือนเมื่อคืนแต่ก็ยังมีรอยช้ำอยู่บ้างเล็กน้อย

สำหรับเรื่องเมื่อคืน ทั้งฟางหย่าและหลินฉ่ายเวยต่างนิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไรออกมา

อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของถังเฉานั้นเต็มไปด้วยคำขอโทษ “ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับประธานฟาง พอดีเมื่อคืนชิงเสว่โทรมา ผมเลยขอให้ฉ่ายเวยไปหยิบยามาให้แทน”

ฟางหย่ายิ้ม “ไม่เป็นไรเลยค่ะ ฉันไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจ ไว้ครั้งหน้าเจอกันค่ะ”

เมื่อเห็นว่าฟางหย่าไม่ได้โกรธเคือง ถังเฉาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ครับ”

“นี่หล่อนบ้าไปแล้วเหรอ？！”

หลินฉ่ายเวยดึงฟางหย่ามาด้วยใบหน้าที่เหลือเชื่อ “นี่ขนาดโดนปฏิเสธ แถมยังขาเจ็บขนาดนี้ ยังจะมาอีกเหรอ？”

ฟางหย่าพูดอย่างแผ่วเบา “ฉันคิดถึงเขามาตั้งห้าปี คงไม่ยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้หรอก”

หลินฉ่ายเวยเองก็ตกอยู่ในเงียบไปครู่หนึ่ง เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี