เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 462

หูจิ้งจู๋กล่าวอย่างเย่อหยิ่ง เดิมทีเขาก็ไม่ได้มีฟางหย่าและพวกนั้นอยู่ในสายตาอยู่แล้ว

ฟางหย่าโกรธทันที “นายพูดว่าอะไรนะ？”

“ฉันพูดผิดหรือไงกัน？”

หูจิ้งจู๋เหลือบตามองห้องประชุม ใบหน้าของเขาแสดงความดูถูกมากขึ้นไปอีก “เหตุผลที่ลี่จิงกรุ๊ปต้องการร่วมมือกับจวี้เฟิงกรุ๊ป ไม่ใช่เพราะว่าต้องการอิทธิพลจากบริษัทเราเพื่อเปิดตลาดที่เจียงเฉิงหรือไงกัน？”

“การที่จวี้เฟิงกรุ๊ปได้ตกลงยินยอมการประชุมของพวกนายมันก็ถือว่าเป็นพระคุณมากแล้วนะ ยังจะมาบอกให้เราตรงต่อเวลาอีกงั้นเหรอ ไหนพวกนายลองพูดหน่อยสิว่า มันเป็นเรื่องที่เป็นไปได้เหรอ？”

หูจิ้งจู๋ยิ้มและมองไปที่ผู้บริหารกลุ่มที่มาภายหลัง

“คุณหูพูดได้ไม่เลวเลยครับ สมเหตุสมผล”

“การที่พวกเขารอพวกเรา มันก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว”

เจ้าหน้าที่อาวุโสที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาทั้งหมดเห็นพ้องต้องกัน

ใบหน้าของฟางหย่าและหลินฉ่ายเวยเต็มไปด้วยความโกรธเคือง ส่วนถังเฉานั้นไม่รู้สึกรู้สาอะไร

ความสนใจของเขาไปอยู่ที่หูจิ้งซู ซึ่งดูเงียบอยู่ตลอดเวลาต่างหาก

หูอีซานมองไปรอบๆด้วยสายตาที่มืดมน

เขาจะดูไม่ออกได้อย่างไรกันว่าหูจิ้งจู๋และหูจิ้งซูเป็นตัวนำในการสร้างปัญหา เพียงเพราะพวกเขาไม่ต้องการให้ดำเนินเรื่องความร่วมมือนี้เป็นไปอย่างราบรื่น

เขาเป็นประธานกรรมการการบริหารของจวี้เฟิงกรุ๊ป หากไม่ปราบปรามเจ้าพวกนั้น ในอนาคตมันจะทำให้เขาเสื่อมเสียชื่อเสียงเป็นแน่

ยิ่งไปกว่านั้น ต่อหน้าคุณถัง เขาจะต้องจัดการเรื่องนี้ให้สำเร็จ！

“เงียบกันให้หมดเลย！”

เขาตะโกนออกมาเสียงดัง

เสียงคำรามนี้ นั่นสามารถทำให้ห้องประชุมเงียบลงได้จริงๆ

กรรมการบริหารทุกคนมองไปที่หูอีซานด้วยความประหลาดใจ

เดิมทีที่ตกใจ ผู้บริหารระดับสูงก็พากันหัวเราะเยาะออกมา

“หูอีซาน นายมันก็แค่ประธานกรรมการการบริหารระดับล่างเท่านั้น มีคุณสมบัติอะไรไปโหวกเหวกโวยวายใส่คุณหูเขา？”

ผู้บริหารระดับสูงหัวล้านมองมาที่หูอีซานอย่างเยาะเย้ย ชื่อของเขาคือจ้าวอวี้

เขาเป็นผู้บริหารองค์กรที่หูจิ้งจู๋นำเข้ามา

“ไม่เลวเลย ฉันจำได้ว่าผู้บริหารหูนี่เป็นคนของตระกูลหูใช่ไหมคะ？อยู่บ้านก็เป็นคุณหูผู้อาศัย มาอยู่ที่บริษัทกลับกล้ามาตะโกนใส่คุณหูได้”

ผู้บริหารหญิงอีกคนพูด เธอก็เยาะเย้ย

ตราที่อยู่ด้านหน้าของเธอ มีหูหลิงเขียนไว้อยู่สองคำ เป็นคนของตระกูลหู

ฟางหย่ากดดันหูอีซานด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง

“ประธานหู นี่เป็นวิธีการต้อนรับแขกของคุณงั้นเหรอคะ？ถ้าเป็นแบบนี้ พวกเราลี่จิงกรุ๊ปจะไม่ร่วมงานด้วยเด็ดขาด！”

เห็นได้ชัดเลยว่าฟางหย่าโกรธเป็นอย่างมาก

เมื่อคืนความรู้สึกก็พ่ายแพ้มากพอแล้ว ธุรกิจวันนี้ก็ถูกยั่วเย้าเหน็บแนม อารมณ์ของหล่อนจะระเบิดอยู่แล้ว

สีหน้าของหลินฉ่ายเวยก็ถอดสีอยู่ที่มุมห้อง หลังจากทำงานมาเนิ่นนาน นี่เป็นครั้งแรกที่บริษัทของเธอถูกทำให้อับอายขายขี้หน้า

หูอีซานสงบลงอย่างรวดเร็ว “ประธานฟางวางใจได้ เรื่องนี้ผมจะให้คำอธิบายกับพวกคุณอย่างแน่นอนครับ！”

วินาทีถัดมา ดวงตาของเขาจมดิ่งลงพร้อมกับมองไปหาทุกคนที่อยู่รอบๆ “ใครที่กล้าพูดเรื่องไร้สาระแม้แต่คำเดียว ไปแจ้งฝ่ายบุคคลแล้วไล่ออกไปซะ！”

เมื่อพูดเช่นนี้ออกมา ห้องประชุมทั้งห้องกลับเงียบลงอีกครั้ง

ทุกคนรู้สึกว่านี่เป็นบรรยากาศที่อันตรายถึงตายเลยทีเดียว

สามวินาทีต่อมา ผู้บริหารที่นำโดยจ้าวอวี้และหูหลิงก็ต่างรู้สึกโกรธ

“นายเอาความกล้ามาจากไหนเยอะแยะ ถึงได้กล้ามาไล่พวกเราออก”

“ใช่ ฉันล่ะอยากเห็นจริงๆว่านายจะกล้าไล่พวกเราออกหรือไงกัน?”

“ถ้าไล่ผู้บริหารระดับสูงออกเยอะขนาดนี้ ก็ไม่ต้องเปิดบริษัทแล้วล่ะฉันว่า！”

“ถ้าไม่มีพวกเราแล้วล่ะก็ ธุรกิจส่วนใหญ่ก็คงเจ๊งจบเห่ไม่เป็นท่าแน่！”

“...”

ผู้บริหารส่วนใหญ่นั้นไร้ซึ่งความกลัว ส่วนหูจิ้งจู๋และหูจิ้งซูก็นั่งอยู่ที่ตำแหน่งตรงนั้น ทำตัวราวกับไม่มีเรื่องอะไร

ระยะเวลาการอยู่ในตำแหน่งของหูอีซานนั้นสั้นเกินไป อดีตประธานกรรมการบริหารคนก่อนก็ถูกคนของตระกูลหูควบคุมไว้

ในอดีต หูอีซานได้ทำการกวาดล้างระบบของตระกูลหูไปบ้างแล้ว ดังนั้นเขาถือว่าได้ทิ้งความประทับใจที่ไม่ดีนี้ไว้ในกลุ่มก้อนนี้

“กรรมการหู ควรทำอะไรก็ทำเถอะ อย่ากลัวผลที่จะตามมาเลย”