เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 506
นกพเนจรนอกหน้าต่าง?
ทุกคนในเหตุการณ์ต่างก็ตะลึง
แม้แต่เย่หรูอี้ยังไม่เข้าใจว่าหมายความว่ายังไงไปสักพัก
นกพเนจรนอกหน้าต่างอะไร?
ถังเฉาถือแก้วเก็บความร้อน ดื่มชาเก๋ากี้ร้อนหนึ่งอึก “ด้านล่างน่าจะมีนกพเนจรที่ถูกลูกธนูยิงเข้าไป”
ฮึ่ม!
เมื่อคำนี้ออกมา ทุกคนต่างก็เข้าใจแล้ว สมองระเบิดในทันที!
ตอนนี้เข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว นกพเนจรก็เริ่มโยกย้ายถิ่น
เมื่อกี้พวกเขาเห็นฝูงนกพเนจรบินผ่านจริงๆ
หรือว่า ถังเฉาไม่ได้เล็งแป้น แต่เป็นนกพเนจร?
เมื่อมีความคิดนี้ออกมา ทุกคนถึงกับอึ้งไป และตัวหนาวสั่นขึ้นมา
“จะเป็นไปได้ยัง?”
เริ่นจวินตงสีหน้าสยอง ไม่เชื่อด้วยซ้ำ
หนุ่มล่ำของสมาคมการต่อสู้เองก็ไม่เชื่อ
เล็งยิงสัตว์ที่เคลื่อนย้ายด้วยความเร็ว แล้วยังใช้ธนูที่ต้องใช้กำลังอย่างมาก เขาถามตัวเองก็ทำไม่ได้
“เขากำลังโกหก!”
เขารีบพูดทันทีว่าถังเฉาโกหก แต่ในใจเขากลับเต้นแรง
“โกหก?”
ถังเฉาเหลือบตามอง สองมือก็ยังถือแก้วเก็บความร้อนอยู่เหมือนเดิม และหัวเราะออกมา
“พวกนายเรียกตัวเองว่าเป็นยอดฝีมือของสมาคมการต่อสู้ไม่ใช่หรอ?ยิงแป้นที่ขยับไม่ได้จะไปมีความหมายอะไร? แน่นอนว่าจะต้องเล็งยิงนกพเนจรข้างนอกถึงจะดูวัดระดับออกสิ”
สีหน้าเริ่นจวินตงแปรปรวน เมื่อได้สติ เขาก็พูดกับลูกน้องว่า “นาย รีบลงไปที่ใต้ตึก หาดูว่ารอบๆอาคารจวี้เฟิงมีนกพเนจรที่ถูกธนูเสียบอยู่มั้ย!”
“ครับ!”
คนๆนั้นวิ่งลงไปหาที่ใต้ตึก
ไม่นานก็กลับมาแล้ว
ในมือยังถือนกพเนจรที่ยังกรีดร้องและมีเลือดไหลไม่หยุดไว้ด้วย
“ประ ประธานเริ่นครับ มีจริงๆครับ อยู่ที่สวนสาธารณะด้านนอกห่างไปห้าร้อยเมตรครับ……”
“ห้าร้อยเมตร?!”
เมื่อได้ยินระยะห่างนี้ เริ่นจวินตงสีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกสยองขวัญ
หนุ่มล่ำคนนั้นยิ่งเกือบจะคุกเข่าลง
ระยะห่างไกลขนาดนี้ ยิงโดนนกพเนจรที่เคลื่อนย้ายด้วยความเร็วสูง นอกจากจะต้องมีความแม่นยำอย่างมากแล้วยังต้องมีกำลังที่แข็งแกร่งด้วย
ก็เหมือนกับการโยนลูกทุ่มน้ำหนัก
คนธรรมดาทั่วไปใช้แรงทั้งหมดก็โยนได้แค่ 70-80 เมตร
แต่ธนูดอกนี้ของถังเฉากลับยิงออกไปไกลมากถึงห้าร้อยเมตร!
“เป็น เป็นไปได้ยังไง……”
“ปลอมรึเปล่า?”
เริ่ยจวินตงตกใจจนพูดไม่ออกแล้ว
ถังเฉามองไปทางหลินฉ่ายเวย “บอกให้คนช่วยรักษานกตัวนี้หน่อย”
ธนูดอกนี้ของเขาเพียงแค่บาดโดนตีนของมันให้เป็นแผล ไม่ได้ทำร้ายมันจนถึงชีวิต
ทำแผลนิดหน่อยก็บินกลับสู่ท้องฟ้าได้เหมือนเดิม
หลินฉ่ายเวยพานกตัวนั้นออกไป แล้วถังเฉาก็มองไปที่เริ่นจวินตง “ประธานเริ่น ด่านที่สอง นับว่าผมชนะมั้ยครับ?”
“นับ…..”
เริ่นจวินตงพูดออกมาอย่างไม่รู้ตัว แล้วก็รีบแก้คำพูด
สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความโมโห “ไม่ ไม่นับ!”
ถังเฉาก็ไม่โกรธ เพียงถามกลับด้วยรอยยิ้ม “ทำไมถึงไม่นับละครับ?”
“เมื่อกี้ฉันพูดอย่างชัดเจนว่าต้องยิงที่กลางเป้า ใครมันให้นายยิงนกพเนจรด้านนอกกัน? การยิงครั้งนี้ นายแพ้แล้ว!”
หนุ่มล่ำคนนั้นได้ยินสีหน้าก็เปลี่ยนไป
ทำไมถึงกลายเป็นเขาที่ชนะละ?
เย่หรูอี้ลุกขึ้น พูดอย่างเย็นชาว่า “ถังเฉายิงโดนนกพเนจรด้านนอก ดูยังไงก็ยากกว่ายิงแป้นที่อยู่นิ่งๆมั้ง?”
ด้วยอำนาจแรงกดดันจากตัวของเย่หรูอี้ เริ่นจวินตงพูดว่า “กติกาก็คือกติกา เขาเล็งไม่โดนกลางเป้าก็คือเขาแพ้”
สายตาเย่หรูอี้เย็นชาลง “นายกำลังใช้ลูกเล่นกับฉัน?”
น้ำเสียงของเธอเย็นชาอย่างมาก และมีความน่ากลัวอยู่ด้วย ในตอนนี้ที่เผชิญหน้ากับเย่หรูอี้ เริ่นจวินตงกลับมีความรู้สึกหวาดกลัวบางอย่าง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้ามังกรพรีเมี่ยม