เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 534

เสี่ยงนี้คุ้นหูเกินไป ไม่ใช่ถังเฉาหรอกหรือ?

ถังเฉามาแล้ว?

เฉิงเพ่ยสั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยความตกใจ เสื้อผ้าด้านหลังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น ๆ

นี่คือตัวการสำคัญที่ทำให้เธอร่อนเร่มาจนถึงจุดนี้!

พอเฉิงเพ่ยสำนึกได้ก็หันกลับมามอง สุดท้ายห้องใต้ดินมืดสนิท มองไม่เห็นอะไรเลย

อย่าว่าแต่เงาคนเลย

เฉิงเพ่ยผ่อนลมหายใจ “ยังดี แค่ภาพหลอน...”

ตอนที่กำลังจะสั่งสอนถังเสี่ยวลี้ต่อ แต่พอหันกลับมา กลับพบว่าถังเฉายืนอยู่ด้านหน้าเธอ

“อ๊า...”

เฉิงเพ่ยตะโกนด้วยความตกใจ ตกใจจนวิญญาณแทบหลุด ร่วงลงไปนั่งบนพื้นดังตุ้บ

“เฉิงเพ่ย เป็นคุณ...”

ดวงตาทั้งคู่ของถังเฉาเปล่งแสงเย็นยะเยือกออกมาสองลำ น้ำเสียงไร้ซึ่งความเป็นมนุษย์

“คุณพ่อ!”

ถังเสี่ยวลี้ที่นอนหมอบอยู่กับพื้นราวกับมองเห็นผู้พิทักษ์อย่างไรอย่างนั้น วิ่งเข้ามาทางถังเฉา

“เสี่ยวลี้!”

ถังเฉาไม่ได้ไปสนใจถังเสี่ยวลี้ เพียงแค่กอดถังเสี่ยวลี้ไว้แน่น ๆ

“คุณพ่อขา หนูคิดถึงคุณพ่อมากเลยค่ะ...”

“คุณป้าคนนี้ขังหนูไว้ในห้องใต้ดิน ให้หนูทำงานตลอด ไม่ทำงานก็ตีหนู ทั้งยังไม่เอาของกินให้หนูด้วย หนูหิวมาก ๆ จริง ๆ...”

ถังเสี่ยวลี้ร้องไห้จนหายใจไม่ทัน ไหล่ของเธอสั่นสะท้าน

ดวงตาทั้งคู่ของถังเฉาหนาวยะเยือก แต่ในตอนนี้ไม่ได้เผยให้เห็นรังสีสังหาร แต่กลับกอดถังเสี่ยวลี้ไว้แน่น เอ่ยปลอบใจไม่หยุด

“เสี่ยวลี้ไม่กลัวนะคะ พ่อมาแล้วค่ะ!”

นาทีนี้บนใบหน้าของถังเฉามีความรู้สึกผิดในใจ

ถ้าหากถูกหลินชิงเสว่รู้เข้าว่าเขาเกือบจะทำลูกสาวหายไป เธอจะต้องเอาเรื่องเขาอย่างถึงที่สุดแน่

ตึง ๆ ๆ!

ทางด้านหลังก็มีเสียงก้าวเท้าถี่ ๆ ส่งมาทันที

พวกของหูเซียว หูจิ้งจู๋ หูจิ้งซูก็เร่งมากันแล้ว

เห็นฉากพ่อลูกกอดกันกลมนี้แล้ว ในใจของทุกคนก็หายใจยาวอย่างสบาย ๆ เฮือกหนึ่ง

สิ่งที่พวกเขากลัวที่สุดก็คือเฉิงเพ่ยจะทรมานถังเสี่ยวลี้

ถ้าหากถึงขั้นนี้จริง ๆ การที่ตระกูลหูสูญสิ้นแทบจะเป็นเรื่องที่แน่นอนไปแล้ว

แต่ก็ยังดีที่ถังเสี่ยวลี้ไม่เป็นอะไร

ยังเหลือโอกาสรอดให้ตระกูลหูอยู่

เฉิงเพ่ยกลับราวกับเห็นผีอย่างไรอย่างนั้น มองถังเฉาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

ในความคิดของเธอนั้น ถังเฉาไม่สามารถฝ่าด่านตระกูลหูมาได้อย่างสิ้นเชิง

ต่อให้มาแล้วก็ต้องโดนตระกูลหูสังหาร

ถึงอย่างไรเจียงเฉิงก็เป็นหนึ่งในสามตระกูลร่ำรวยที่ยิ่งใหญ่ในเมืองเจียงเฉิง!

แต่สิ่งที่เธอคิดไม่ถึงก็คือถังเฉาไม่เพียงแต่ไม่เป็นอะไร แต่ยังมาตามหาเธอพบที่นี่แล้ว

ชั่วพริบตานี้เฉิงเพ่ยหวาดกลัวจนวิญญาณแทบออกจากร่าง สั่นสะท้านไปทั้งตัว

แต่ในตอนนี้ถังเฉาไม่มีเวลาจะไปสนใจเฉิงเพ่ย

เขากำลังโอ๋ถังเสี่ยวลี้อย่างต่อเนื่อง

“เสี่ยวลี้ไม่ร้องนะคะ ผู้หญิงชั่วคนนั้นพ่อจะจัดการเธอแทนหนูเอง!”

ไม่ง่ายเลยกว่าที่ถังเสี่ยวลี้จะหยุดร้อง

ถังเฉาจึงได้ค่อย ๆ หันกลับมา

ในนาทีที่หันกลับมานั้นเอง ดวงตาทั้งคู่ของถังเฉาก็เปี่ยมไปด้วยความเหน็บหนาว

ในดวงตาของเขาเฉิงเพ่ยนั้นได้กลายเป็นศพไปแล้ว

“รองหัวหน้าคะ ฉันช่วยคุณฆ่าเธอเองค่ะ...”

เฟิ่งหวงเตรียมจะลงมือ

ถังเฉากลับขัดขวางเธอเอาไว้ “คุณพาเสี่ยวลี้ไป ผมจะลงมือด้วยตัวเอง”

เฟิ่งหวงถอยมาอยู่อีกด้านทันที

เธอรู้ว่ารองหัวหน้าได้โกรธจริง ๆ แล้ว

ถึงกับโกรธยิ่งกว่าในตอนอยู่บ้านใหญ่ตระกูลหูก่อนหน้านี้อีก

บรรยากาศทั้งห้องใต้ดินต่ำลงถึงจุดเยือกแข็ง

ใต้หล้านี้ยังไม่มีใครกล้าทำอะไรลูกสาวของเขา!

“ถังเฉา นึกไม่ถึงว่านายจะยังมีชีวิตอยู่...”

นาทีที่ถังเฉาปรากฏตัวนั้นเฉิงเพ่ยก็รู้แล้วว่าเรื่องมันแย่แล้ว

“เฉิงเพ่ย ก่อนหน้านี้ผมปล่อยคุณไปแล้ว คุณยังมาปรากฏตัวต่อหน้าผมอีก ทั้งยังกล้าลงมือกับลูกสาวของผม คุณคงเบื่อโลกแล้วสินะ!”

ถังเฉาก้าวยาว ๆ มาทางเธอ น้ำเสียงเย็นชาหาใดเปรียบ

“ที่นี่คือตระกูลหู นาย... นายกล้าก่อเรื่องเหรอ!”

เฉิงเพ่ยตกใจไม่น้อย พยายามจะวิ่งไปทางหูเซียว

เดิมคิดจะหาคนคุ้มครองกับตระกูลหู ไหนเลยจะรู้ว่าหูเซียวกลับตะคอกขึ้นอย่างเดือดดาล ตบลงบนใบหน้าของเธออย่างโหดร้าย

“หุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

เฉิงเพ่ยถูกฝ่ามือนี้ตบจนงง กุมใบหน้าแล้วเอ่ยถามว่า “เจ้าบ้านหู ทำไมถึงตบฉันล่ะคะ?”

ใบหน้าของหูเซียวเต็มไปด้วยความโมโหอย่างรุนแรง เอ่ยตำหนิว่า “แกทำตระกูลหูของฉันจนเป็นแบบนี้แล้ว ยังมาถามอีกว่าทำไมฉันถึงตบแก?”

เฉิงเพ่ยมึนงงจนถึงที่สุด “ฉันไม่ได้ทำตระกูลหูนะ ประโยคนี้พูดออกมาได้อย่างไร?”

“ยังไม่รู้อีกว่าตัวเองผิดตรงไหน!”

หูเซียวที่โมโหถึงขีดสุดตบไปอีกทีจนเฉิงเพ่ยล้มลงไปบนพื้น

พวกของหูจิ้งจู๋กับหูเข่อเฟิงก็ล้วนจ้องเฉิงเพ่ยเขม็ง

ลืมไปเสียหมดว่าเป็นพวกเขาที่เสนอความเห็นออกมาว่าให้ขังถังเสี่ยวลี้ไว้ในห้องมืด

เฉิงเพ่ยเป็นเพียงเครื่องสังเวยที่น่าสงสารหนึ่งชิ้น

หูเซียวชี้เฉิงเพ่ย เอ่ยอย่างเยียบเย็นว่า “ผู้หญิงคนนี้ถึงจะเป็นตัวการที่ลงมือกับลูกสาวของคุณ จะเอายังไงกับเธอก็แล้วแต่คุณ แต่อย่ามาลากตระกูลหูไปเกี่ยวด้วย!”

ถังเฉามองอย่างเย็นชาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเพราะมีตระกูลหูหนุนหลังอยู่ เฉิงเพ่ยถึงได้กล้าดีเดือดขนาดนี้

ถังเฉามองไปยังถังเสี่ยวลี้พลางเอ่ยถามว่า “ผู้หญิงคนนี้รังแกลูกยังไงบ้าง?”

“เธอสั่งให้หนูทำงานหนัก ทั้งยังให้หนูกินหมั่นโถวลูกนั้น!”

ถังเสี่ยวลี้ชี้ไปที่หมั่นโถวสีดำคล้ำที่อยู่ในบ่อเกรอะ

ขวับ!

สายตาของถังเฉาเยือกเย็นขึ้นทันที “รนหาที่ตาย!”

สัญชาตญาณของเฉิงเพ่ยอยากจะหนีไป ถังเฉากลับคว้าผมยาว ๆ ของเธอไว้อย่างรวดเร็วและรุนแรง จากนั้นก็ออกแรงฉุดไปด้านหลัง

“อ๊าก...”

ในอุโมงค์ใต้ดินที่เปล่าเปลี่ยวส่งเสียงร้องอย่างน่าเวทนาที่น่าสะเทือนใจของเฉิงเพ่ยออกมา

ผมยาวทั้งศีรษะของเฉิงเพ่ยดูเหมือนจะถูกถังเฉาออกแรงดึงจนขาดไป

สีดำบนพื้นกลุ่มหนึ่งนั่นล้วนแต่เป็นเส้นผมของเธอ

เฉิงเพ่ยดิ้นทุรนทุรายพลางร้องโหยหวนอยู่บนพื้น

พลัก!

ถังเฉายกเท้าขึ้นมาเหยียบลงไปบนใบหน้าของเฉิงเพ่ยอย่างโหดเหี้ยม

ใบหน้าของเฉิงเพ่ยแนบอยู่บนพื้นอย่างแนบแน่น อวัยวะบนใบหน้าบิดเบี้ยวอย่างรุนแรง

ทุกคนในตระกูลหูที่อยู่ด้านหลังล้วนแต่อดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเย็น ๆ เข้าไปหนึ่งเฮือก

วิธีการของถังเฉาอำมหิตมาก!

“ได้ยินมาว่าคุณให้ลูกสาวของผมกินหมั่นโถวที่อยู่ในบ่อเกรอะอย่างนั้นเหรอ?”

ถังเฉากดสายตามองเธอจากมองบน น้ำเสียงเย็นชา

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี คุณก็กินมันซะสิ”

“ถ้าไม่กินผมก็จะเหยียบหัวคุณให้เละไปเลย!”

บึ้ม!

พอคำนี้พูดออกมาทุกคนก็มองไปที่หมั่นโถวลูกนั้น สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรุนแรงทันที

หมั่นโถวลูกนั้นเปื้อนของเสียไปแล้ว ทั้งยังมีแมลงวันหัวเขียวเกาะอยู่เต็ม

อย่าว่าแต่กินลงไปเลย แค่แตะนิดเดียวก็สุด ๆ แล้ว!

ทุกคนล้วนแต่คิดไม่ถึงว่าเฉิงเพ่ยจะโหดร้ายขนาดนี้ ให้ถังเสี่ยวลี้กินหมั่นโถวแบบนั้น

“เป็นไปไม่ได้! ฉันไม่กินแน่!”

เฉิงเพ่ยขยับตัวไม่ได้แต่ก็ยังคงปากแข็ง

ไม่ว่าเงื่อนไขอะไรเธอก็ตอบรับได้ทั้งนั้นยกเว้นกินหมั่นโถวลูกนี้เท่านั้น เธอไม่ตอบรับเด็ดขาด!

“ยังทระนงอยู่มากเลยนี่...”

ถังเฉายิ้มขึ้นมาน้อย ๆ

แต่รอยยิ้มนี้พอตกอยู่ในสายตาของคนอื่น ๆ กลับน่าหวาดผวาอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่กิน ถ้าอย่างนั้นผมจะเหยียบหัวคุณให้เละล่ะนะ”

นาทีต่อมาถังเฉาก็ออกแรงที่เท้าอย่างรุนแรง

กร๊อบ!

ทันใดนั้นทุกคนก็ล้วนได้ยินเสียงบดกระดูก

เฉิงเพ่ยก็ยิ่งรู้สึกเหมือนศีรษะของตัวเองถูกบดจนละเอียดอย่างไรอย่างนั้น เจ็บจนร้องออกมาอย่างหวาดกลัวติดต่อกัน

“อ๊าก... หัวของฉัน หัวของฉัน จะแหลกแล้ว...”

ร่างกายของเธอปรากฏสภาวะชักขึ้นมาเบา ๆ แล้ว พิสูจน์ได้ว่าถ้าหากถังเฉาออกแรงอีกละก็ ศีรษะของเธอจะถูกเหยียบจนแตกได้จริง ๆ!

ไม่รู้เหมือนกันว่านี่คือความเข้าใจผิดหรือเปล่า ที่ไม่ว่าจะเป็นฝั่งของตระกูลหูหรือจะเป็นพวกของเซี่ยสิงจู๋กับหูอีซานต่างก็ล้วนรู้สึกว่าศีรษะของตนเองเจ็บเป็นอย่างยิ่ง

อวัยวะบนใบหน้าของเฉิงเพ่ยล้วนบีบรวมกันจนเปลี่ยนรูปไปแล้ว!

ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ทนไม่ไหว ตะโกนลั่น

“ฉันกิน ฉันกิน!”

บทที่ 535 ตกนรกทั้งเป็นยากจะเลี่ยง

เฉิงเพ่ยแทบจะดิ้นรนไปด้วยพูดประโยคนี้ไปด้วย

พอทุกคนได้ฟังแล้ว รู้สึกตัวได้ก็ผงะถอยไปหนึ่งก้าว เบิกตาสองข้างกว้าง มองเธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

เป็นไปได้ไหมที่เฉิงเพ่ยจะไปเก็บหมั่นโถวสกปรกโสมมนั่นขึ้นมากินจริง ๆ?

ถังเฉายิ้มอย่างเย็นชา “ถือว่าคุณรู้จักเอาตัวรอด”

ถังเฉาเคลื่อนเท้าออกมา

ตอนนี้เฉิงเพ่ยจึงได้นอนตะแคงข้างอยู่บนพื้นราวกับการหมอบกราบ

เธอในตอนนี้บนใบหน้าเต็มไปด้วยฝุ่น ระดับของเส้นผมไม่เท่ากัน ลักษณะจนตรอกถึงขีดสุด

ฟันของเธอกัดกันจนเลือดออก ทั้งร่างกำลังสั่นสะท้าน

ดวงตาทั้งคู่ที่มองไปยังถังเฉาก็ยิ่งเต็มไปด้วยความแค้น

เธอรู้สึกอัปยศอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เพื่อที่จะเอาชีวิตรอด นึกไม่ถึงว่าเธอจะต้องกินหมั่นโถวเหม็นเน่าที่เปื้อนสิ่งปฏิกูล!

แต่ว่าถ้าหากไม่ทำตาม เธอก็ไม่สงสัยเลยสักนิด ถังเฉากล้าที่จะเหยียบหัวเธอจะเละจริง ๆ

เทียบกับการมีชีวิตอยู่แล้ว อะไรก็ล้วนรุนแรงน้อยกว่าทั้งนั้น

ควรจะเลือกอะไรนั้นมันมีผลลัพธ์อยู่แล้ว

เห็นเพียงเฉิงเพ่ยเดินไปที่ร่องระบายน้ำที่ส่งกลิ่นเหม็นเน่าท่วมฟ้าเหมือนกับสุนัขตัวหนึ่ง

หึ่ง ๆ...

หลังจากที่หูจิ้งซูพูดจบ ทั่วทั้งใบหน้าของหูจิ้งจู๋ก็ขาวซีด

พอรู้ต้นสายปลายเหตุแล้วสายตาของถังเฉาก็เย็นเยียบ มองไปยังหูจิ้งจู๋ “คุณหมดทางช่วยแล้วล่ะ”

พูดจบเขาก็เดินก้าวยาว ๆ ไปทางหูจิ้งจู๋

ตึง! ตึง! ตึง!

เสียงก้าวเท้าที่หนักหน่วงดูราวกับเป็นยันต์เรียกความตาย

หูจิ้งจู๋ตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก “ถังเฉา แกคิดจะทำอะไร?”

ถังเฉามีสีหน้าสงบนิ่ง “ดูเหมือนคราวที่แล้วผมควรจะฆ่าคุณไป คุณมันเป็นตัวหายนะ”

สัมผัสได้ถึงรังสีสังหารที่อยู่ในคำพูดของถังเฉา หูจิ้งจู๋ก็ตกใจจนสั่นสะท้าน

ในตอนนี้เองเซี่ยสิงจู๋ก็ก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว มองหูจิ้งจู๋ด้วยสายตาเยียบเย็นแวบหนึ่ง “คุณถังครับ คนประเภทนี้จำเป็นต้องให้ท่านลงมือด้วยหรือ ผมจัดการแทนท่านเอง”

ถังเฉาไม่ได้ปฏิเสธ “ก็ดี หลังจากวันนี้จะไม่มีตระกูลหูอีกต่อไป!”

คำไม่กี่คำนี้วนอยู่ในหัวใจของคนตระกูลหูทุกคนราวกับเสียงของภูตผี

หูจิ้งจู๋ตกใจจนร่วงลงไปอยู่บนพื้นอย่างอ่อนแรงดังตุ้บ

บนใบหน้าของเซี่ยสิงจู๋เต็มไปด้วยความเย็นชา พยักหน้าให้กับชายชราที่สวมชุดคลุมยาวสีเทาที่อยู่ข้าง ๆ

ก่อนหน้านี้ช่วยอะไรไม่ได้เลย เซี่ยสิงจู๋ละอายอยู่ในใจ ในที่สุดตอนนี้ก็ได้ออกแรงหน่อยแล้ว

ชายชราชุดเทาคนนั้นก็คือผู้มีฝีมือสูงของตระกูลเซี่ย

ถึงแม้จะเทียบคู่นักมีดทั้งใต้และเหนือไม่ได้ แต่ก็มีความสามารถในการต่อสู้พอ ๆ กับท่านวง

“ไม่ พวกแกฆ่าฉันไม่ได้...”

“ฉันยังหนุ่มขนาดนี้ ฉันยังมีอนาคตที่ดี ฉันไม่อยากตายนะ!”

บนใบหน้าของหูจิ้งซานเต็มไปด้วยความพังทลาย บนใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความไม่ยินยอม

ชายชราผมสีเทาใบหน้าเย็นชา “คุณต้องตาย”

บึ้ม!

นาทีต่อมา ชายชราชุดเทาก็ซัดเข้าไปหนึ่งหมัดหนัก ๆ ตรงเข้าไปยังกลางใบหน้าของหูจิ้งจู๋

“จิ้งจู๋!”

หูเซียวตะโกนลั่นด้วยความเศร้าสลด โผเข้าไปตามสัญชาตญาณ

หูจิ้งจู๋คือคนที่เขาพิจารณาจะให้รับตำแหน่งเป็นผู้นำคนต่อไป ทั้งยังอายุน้อยขนาดนี้ ถ้าหากตายไปแบบนี้แล้วตระกูลหูก็จบสิ้นแล้วจริง ๆ

เทียบกันแล้ว หูเซียวยอมที่จะพลีชีพเสียเอง ต้องรักษารุ่นหนุ่มสาวเอาไว้

แต่ว่าไม่มีใครสนใจเขา

ชายชราชุดเทาปล่อยหนึ่งหมัดโจมตีไปที่ใบหน้าของหูจิ้งจู๋โดยตรง

“หยุดนะ!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องแหลม ๆ เสียงหนึ่งดังขึ้นมา

ครั้งนี้สีหน้าของถังเฉาเข้มงวด ตะโกนเสียงดัง “ทำตามเธอ หยุดซะ!”

ตอนนี้เซี่ยสิงจู๋ถึงได้ตะโกนห้ามชายชราชุดเทาเอาไว้

ชายชราชุดเทาอดทนเก็บหมัดที่ปล่อยออกไปกลับมา

คนในบูโดล้วนรู้ว่าคิดจะเก็บแรงที่ต่อยออกไปกลับมานั้นลำบากเหลือเกิน จำเป็นต้องใช้ร่างกายที่ใหญ่โตควบคุมแรงเอาไว้

มีเพียงผู้แข็งแกร่งที่สุดในยุคเท่านั้นที่จะสามารถออกพลังเก็บพลังได้เป็นหนึ่งอย่างสมบูรณ์

ระดับของชายชราชุดเทาและผู้แข็งแกร่งที่สุดในยุคนั้นห่างกันเป็นโยชน์ ตอนนี้การเก็บพลังนั้นฝืนอย่างสุดประมาณ

แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น หมัดหมัดนี้ของชายชราชุดเทาหยุดอยู่ห่างจากใบหน้าของหูจิ้งจู๋ไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตร

พลังบนหมัดนั้นปล่อยออกไปล่วงหน้าแล้ว

กำแพงด้านหลังของหูจิ้งจู๋ยุบลงไปตื้น ๆ มีเศษหินเศษทรายร่วงลงมาอย่างต่อเนื่อง

หูจิ้งจู๋ตกใจจนเอ๋อไปแล้ว ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

สายตาของทุกคนล้วนตกอยู่บนร่างของหูจิ้งซูที่อยู่ด้านหลังสุด

ตะโกนเสียงดังออกมาครั้งหนึ่ง เธอคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของถังเฉาดังตุ้บ ซ่อนศีรษะไว้ต่ำมาก ๆ

“ถังเฉา ฉันรู้ว่าฉันเป็นศัตรูกับคุณ แต่คุณจะเห็นแก่ที่ฉันปกป้องลูกสาวของคุณเอาไว้ ปล่อยพี่ชายของฉันไปได้ไหมคะ?”

“ถึงแม้ว่าเขาจะทำเรื่องที่เกินเลยไปมาก แต่ความผิดของเขาก็ไม่ถึงขั้นตายนี่นา!”

ถังเฉาตกอยู่ท่ามกลางความเงียบ

เซี่ยสิงจู๋โบกไม้โบกมือกับชายชราชุดเทาทันที การตัดสินของถังเฉาก็คือการตัดสินของเขา

“ใช่... ใช่!”

ตอนนี้หูจิ้งจู๋ถึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า

สายตาของถังเฉาก็ยิ่งมืดครึ้มและหนาวเหน็บยิ่งขึ้น เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ตัดสินใจจะปล่อยหูจิ้งจู๋ไปแบบนี้

ในตอนนี้ถังสี่ยวลี้ก็วิ่งเข้ามา ประคองหูจิ้งซูขึ้นมาอย่างรู้ความ พูดเสียงเจี๊ยวจ๊าวกับถังเฉาว่า “คุณพ่อขา คุณพ่อตอบตกลงคำขอของคุณป้าเถอะนะคะ?”

คำพูดของถังเสี่ยวลี้มีผลมากกว่าอะไรทั้งนั้น ความมืดครึ้มและหนาวเหน็บในดวงตาหายไปจนเกือบหมดในทันที บนใบหน้ามีความอ่อนโยนและรอยยิ้ม

“ได้ค่ะ พ่อตกลง”

ถังเฉามองไปที่หูจิ้งจู๋ เอ่ยอย่างเย็นชาว่า “เห็นแก่หน้าของพี่สาวของคุณ ครั้งนี้จะปล่อยคุณไป ครั้งต่อไปถ้าคุณยังกล้าไม่รู้สำนึกอีกละก็ ไม่ว่าใครมาขอร้องก็ไม่มีประโยชน์!”

“ขอบคุณ!”

ดวงตาของหูจิ้งซูมีน้ำตาไหลลงมา รู้สึกซาบซึ้งจากใจ

หูจิ้งจู๋หยักหน้าอย่างต่อเนื่อง เขาก้มศีรษะ มองเห็นสีหน้าของเขาได้ไม่ชัดเจน

บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความแค้นถึงขั้นที่ไม่ตายก็จะไม่ยอมเลิกรากับถังเฉา

ในตอนที่ทุกคนผ่อนลมหายใจเพราะคิดว่าหูจิ้งจู๋จะไม่เป็นอะไรนั้นเอง ถังเฉาก็เอ่ยปากขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

“แต่ผมบอกแล้วเหรอว่าจะปล่อยคุณไป?”

สายตาของถังเฉาเย็นชา “โทษตายละเว้นได้ แต่โทษเป็นเลี่ยงได้ยาก ลงมือกับลูกสาวของผมต้องมีค่าแลกเปลี่ยนที่เหมาะสม”

พร้อมกับเสียงของถังเฉาที่จบลง เขาเดินก้าวยาว ๆ ไปอยู่ตรงหน้าของหูจิ้งจู๋ มองเขาอย่างเยียบเย็น

บนใบหน้าของหูจิ้งจู๋เต็มไปด้วยความหวาดกลัว “น้องสาวของฉันขอให้ยกโทษแทนฉันแล้ว แกจะเอายังไงอีก?”

ถังเฉาพิจารณาท่อระบายน้ำนั่นแล้วก็ยิ้มออกมา “ที่นี่ไม่เลวเลย”

พูดจบก็หิ้วเขาขึ้นมา โยนเขาลงไปในบ่อเกรอะ