เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 533

“อะไรนะ? อุโมงค์ใต้ดิน?”

พอได้ยินคำนี้สีหน้าของถังเฉาก็เปลี่ยนไปอย่างล้ำลึก

บนใบหน้าของหูจิ้งซูเขียนคำว่าละอายใจเต็มไปหมด “ขอโทษค่ะ ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง เป็นฉันที่ไม่ได้ปกป้องเสี่ยวลี้ให้ดี พาเธอมาที่บ้านตระกูลหู”

ที่จริงแล้วถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าหูจิ้งซูพาเสี่ยวลี้มาที่บ้านตระกูลหูก็จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเด็ดขาด

แต่ว่านี่ใช้เป็นเหตุผลที่ถังเฉาตำหนิหูจิ้งซูไม่ได้

ตรงกันข้าม เขาต้องซาบซึ้งใจที่หูจิ้งซูปกป้องลูกสาวของเขา

“ขอบใจเธอที่ปกป้องเสี่ยวลี้นะ”

ถังเฉาขอบคุณออกมาจากใจ

เป็นเพราะหูจิ้งซูปกป้องถังเสี่ยวลี้ ถึงได้เดินมาอยู่ฝั่งตรงข้ามกับตระกูลหู จนถูกกักบริเวณ

ในตอนนี้ผู้คุ้มกันของตระกูลลู่ ตระกูลเซี่ยและหูอีซานก็ล้วนทยอยกันกลับมาที่เดิมแล้ว เอ่ยกับถังเฉาว่า “ไม่เจออุโมงค์ใต้ดินอะไรเลยครับ”

สีหน้าของถังเฉาเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มขึ้นมาในชั่วพริบตา หมุนตัวกลับมา มองไปที่หูเซียวกับพวกของหูจิ้งจู๋อย่างช้า ๆ

“อุโมงค์ใต้ดินอยู่ที่ไหน?”

เสียงของเขาหนาวเย็นอย่างหาที่เปรียบมิได้ อุณหภูมิทั่วทั้งบ้านใหญ่ตระกูลหูลดลงไปไม่น้อย คนจำนวนมากตัวสั่นสะท้านด้วยความตกใจ

หูเซียวไม่ได้ตอบคำถามของถังเฉา เพียงแค่มองเขานิ่ง ๆ “ถังเฉา นี่แกจะไม่เหลือทางรอดไว้ให้ตระกูลหูของฉันเลยใช่ไหม?”

“ผมแค่ต้องการจะตามหาลูกสาวของผมกลับมา!”

ถังเฉาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ น้ำเสียงเข้มขึ้นมาแปดระดับ

เปลวไฟในดวงตาของเขาก็ยิ่งลุกโชน

ทุกคนที่ถูกกวาดตามอง ไม่มีผู้ใดไม่สั่นสะท้านอย่างรุนแรง

“ตั้งแต่ก้าวแรกที่ผมเหยียบเข้ามาในตระกูลหู ผมก็แค่ต้องการที่จะตามลูกสาวผมกลับ ไม่มีความคิดอะไรต่อตระกูลหูของพวกคุณ”

“เป็นพวกคุณที่บีบบังคับผมมาโดยตลอด!”

“ทางที่ดีพวกคุณภาวนาอย่าให้ลูกสาวของผมเป็นอะไรจะดีที่สุด ถ้าขนของเธอหายไปแม้แต่เส้นเดียว ตระกูลหูของพวกคุณจะต้องตายตกไปตามกัน!”

เสียงของถังเฉาเย็นชาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ไม่มีความรู้สึกของมนุษย์อยู่แม้แต่น้อย

อย่าว่าแต่ทั้งตระกูลหูเลย แม้แต่เฟิ่งหวงที่อยู่ข้าง ๆ ก็ไม่กล้าที่จะหายใจแรง

แต่ก่อนรองหัวหน้าก็เคยมีท่าทางโกรธเช่นนี้อยู่ก็จริง และทุก ๆ ครั้งก็เกี่ยวกับญาติพี่น้องทั้งสิ้น

ญาติสนิทคือเรื่องที่ห้ามแตะต้องของรองหัวหน้า!

ฮึ่ม ๆ ๆ...

ในตอนนี้เอง ที่ประตูก็มีรถอีกขบวนหนึ่งมาเทียบ ล้วนแต่เป็นรถอเนกประสงค์

กองทัพใหญ่กองหนึ่งเร่งเข้ามา มีเจ้าหน้าที่คุ้มกันติดอาวุธ และมีอัจฉริยะด้านธุรกิจสวมชุดสูทรองเท้าหนัง

แต่ในยามปกติทุกคนล้วนเป็นเจ้าพ่อที่คิดว่าตนเองแน่ที่สุด ตอนนี้กลับมารวมตัวกัน

“คุณเซี่ยครับ! พวกเรามาสายไปแล้วครับ!”

“ผู้นำ ท่านไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”

พวกเขามาอยู่ด้านข้างของเซี่ยสิงจู๋ ล้อมตัวเซี่ยสิงจู๋ไว้เป็นชั้น ๆ ปกป้องเขาเอาไว้

นี่คือผู้คุ้มกันของตระกูลเซี่ยและประธานของบริษัทที่อยู่ภายใต้การบริหารของตระกูลเซี่ย

ในที่ไม่ไกลยังมีผู้ชายที่มีกลิ่นอายยิ่งใหญ่อยู่หลายคนกำลังจ้องเขม็งอย่างห้าวหาญอยู่ข้าง ๆ

พวกเขาคือผู้แข็งแกร่งที่ตระกูลเซี่ยดึงตัวมาได้ ทั้งหมดล้วนอยู่ในระดับขั้นเดียวกับท่านวง

ต่อให้มีความต่างกับคู่นักมีดทั้งใต้และเหนืออยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้แตกต่างกันมากเท่าไหร่

“เป็นกำลังคนของตระกูลเซี่ย!”

ทุกคนในตระกูลหูล้วนแต่มีความสิ้นหวังเต็มใบหน้า

รวมทั้งพวกของหูจิ้งจู๋กับหูเข่อเฟิงด้วย

โดยเฉพาะรังสีสังหารที่น่าสะพรึงกลัวบนร่างของถังเฉา ทำให้พวกเขามีความรู้สึกเหมือนถูกต้อนเข้าทางตัวชนิดหนึ่ง

หูเซียวในตอนนี้มีเหงื่อเย็นหลั่งไหล ร่างกายกำลังสั่นเล็ก ๆ

การที่คู่นักมีดทั้งใต้และเหนือตายไปนั้น โดยภาพรวมก็ได้ประกาศว่าโดยรวมตระกูลหูได้เดินทางสู่ความดับสูญแล้ว

ต่อต้านต่อไปอีกก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว

สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งเฮือกแล้วหูเซียวก็ลุกขึ้นยืนพลางเอ่ยกับถังเฉาว่า “ฉันพาแกไปได้ แต่ว่าแกจะต้องรับปากฉันว่าจะปล่อยตระกูลหูของฉันไป!”

“ถ้าหากว่าลูกสาวของผมไม่เป็นอะไรละก็นะ”

สายตาของถังเฉามืดครึ้มหนาวเหน็บ ไม่ยอมลงให้เลยสักนิด

พวกของหูเซียวมีใบหน้าราวกับศพทันที

ก่อนหน้านี้ถังเสี่ยวลี้ถูกเฉิงเพ่ยพาตัวไปแล้ว ดูจากระดับความเคียดแค้นที่เฉิงเพ่ยมีต่อถังเฉากับหลินชิงเสว่แล้ว จะต้องไม่ปฏิบัติต่อถังเสี่ยวลี้อย่างดีแน่...

ภายใต้การนำของหูเซียว ถังเฉาก้าวยาว ๆ เดินลงไปที่อุโมงค์ใต้ดิน

......

“อย่ามัวแต่ร้องซะ ร้องเซ่!”

ในอุโมงค์ใต้ดินที่มืดครึ้ม มีเสียงระเบิดด่าทออย่างเดือดดาลของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาทันที

ส่งเสียงบาดหูออกมา ทำให้เธอตกใจจนขดตัวแน่น ๆ อยู่บนพื้น

“อย่าตีหนู ขอโทษ ขอโทษค่ะ...”

“หนูหิวมากเลย หนูยกไม่ไหวแล้วจริง ๆ ค่ะ...”

“หนูจะเอาพ่อ! พ่อจ๋า พ่ออยู่ไหน...”

ถังเสี่ยวลี้ร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

เฉิงเพ่ยร้องเฮอะเสียงเย็นออกมาครั้งหนึ่ง “พ่อของแกไม่มาหรอกนะ ต่อให้มาแล้วตอนนี้ก็น่าจะถูกตระกูลหูฆ่าตายไปแล้วล่ะ!”

“ตั้งแต่นี้ไปแกก็เป็นทาสของฉันแล้ว ต่อไปงานสกปรก ๆ งานเหนื่อย ๆ แกก็ทำไป ไม่อยากทำก็โดนฟาด ฟาดแกให้ตายไปเลย!”

เฉิงเพ่ยขู่อย่างไม่กลัวต่อสิ่งใด น้ำตาในดวงตาของถังเสี่ยวลี้ก็เพิ่มมากขึ้น

เฉิงเพ่ยหยิบหมั่นโถวก้อนหนึ่งบนโต๊ะขึ้นมา จากนั้นก็โยนลงไปในบ่อเกรอะ

ทันใดนั้นหมั่นโถวสีขาวก็เปรอะเปื้อนสิ่งสกปรกที่มีกลิ่นเหม็น

เฉิงเพ่ยสั่ง “ไม่ใช่ว่าแกหิวหรอกหรือ? ไปสิ ไปเก็บหมั่นโถวนั่นมากินซะ”

กลิ่นเหม็นรมขึ้นมาจนถังเสี่ยวลี้ปิดจมูก เงยหน้าขึ้นมามองเฉิงเพ่ย

“หมั่นโถว... สกปรก...”

เพี๊ยะ!

มือของถังเสี่ยวลี้ถูกตีทันที เลือดสูบฉีดขึ้นมาทันที

“โฮ...”

ถังเสี่ยวลี้หดมือกลับราวกับถูกไฟช็อต เจ็บจนร้องโฮออกมาเสียงดัง

“ร้อง ร้องเข้าไป ถ้าหากแกไม่กินหมั่นโถวนั่นฉันจะตีแกให้ตาย!”

เฉิงเพ่ยด่ายกใหญ่

บางทีอาจจะเพราะไม่อยากถูกตีอีก ถังเสี่ยวลี้ซ่อนน้ำตาเอาไว้ ค่อย ๆ คืบคลานไปยังบ่อเกรอะ เตรียมจะหยิบหมั่นโถวเหม็นเน่าลูกนั้นขึ้นมา

พอเห็นฉากนี้แล้ว มุมปากของเฉิงเพ่ยก็ปรากฏรอยยิ้มเยียบเย็นที่น่ารังเกียจขึ้นมา

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรพอเห็นลูกสาวของหลินชิงเสว่เก็บขยะจากในบ่อเกรอะขึ้นมากิน ในใจของเธอก็เกิดความพอใจที่ไม่ปกติ

“ใครบังอาจ!”

ทันใดนั้นในที่ไม่ไกลก็มีเสียงตะคอกด้วยความเดือดดาลที่น่าเกรงขามส่งมาทันที

ราวกับอสุนีบาต เฉิงเพ่ยสั่นสะท้านไปทั้งร่าง