เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 586

เพรี้ยง!

คนกว่า 20 คนพากันยกตะบองขึ้นมาทุบไปทีหนึ่ง และกำลังแห่งการทำลายล้างนั้นก็น่ากลัวอย่างมาก

ไม่นาน ก็มีเสียงกระจกแตกที่หนวกหูดังสนั่นไปทั่วทั้งถนน

นอกจากเศษกระจกแตกแล้ว ไม่นานของเหลวสีขาวเงินก็ไหลออกมาจากกล่องไม้ ซึ่งนั่นล้วนเป็นโทนเนอร์ทั้งสิ้น

“อย่าทุบแล้ว อย่าทุบ หยุด!”

หลินฉ่ายเวยตะโกนขึ้นมาอย่างเจ็บปวดใจ พร้อมกับเข้าไปห้ามอย่างมุทะลุ แต่กลับถูกผลักลงกับพื้นอย่างรุนแรง

“ไปให้พ้นนี่แกกล้าห้ามพวกเราเหรอ จะเชื่อหรือไม่นั้นต้องให้แกเห็นเลือดก่อนใช่ไหม?”

ชายร่างสูงใหญ่เหล่านั้นจ้องไปที่หลินฉ่ายเวยอย่างดุร้ายน่ากลัว พร้อมกับพูดไปอย่างโหดเหี้ยม

หลินฉ่ายเวยตกใจจนไม่กล้าขยับ เธอจึงทำได้แค่มองดูรถบรรทุกสินค้าที่ถูกทุบเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ชายคนนั้นโบกมือพร้อมกับพูดว่า "เสร็จงานแล้ว เลิกงานได้"

ผู้ชายกลุ่มนั้นก็กระโดดขึ้นรถอีกครั้ง

ก่อนที่จะจากไป ชายคนนั้นก็หันกลับมามองหลินฉ่ายเวยแวบหนึ่งพร้อมกับพูดว่า "นี่เป็นเพียงคำเตือน เท่านั้น หวังว่าเธอจะแสดงเอกสารฉบับนี้ให้เจ้านายของเธอดูนะ และอย่าขายมันอีก มิฉะนั้น ผมก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะยังมีบริษัทของพวกเธออีกต่อไปหรือเปล่า"

หลินฉ่ายเวยโกรธจนสั่นไปทั้งตัว "พวกแกนี่ช่างเลี้ยงช้างกินขี้ช้างเสียจริง! เห็นพวกเราดีหน่อยก็ไม่ได้!"

อะไรคือการขัดต่อความชอบในอำนาจทหารงั้นเหรอ แล้วมันมีการบีบบังคับคนขนาดนี้ที่ไหนกันล่ะ?

ชายคนนั้นหยุดฝีเท้าลงจากนั้นก็หันหน้ากลับมายิ้มพร้อมกับพูดว่า "อย่ามองผมด้วยสายตาที่อาฆาตแค้นขนาดนี้เลย เพราะผมไม่ได้เป็นผู้กำหนดกฎเกณฑ์ และผมก็เป็นแค่ผู้ดำเนินการคนหนึ่งเท่านั้น"

พอพูดจบ เขาก็เดินจากไปด้วยท่าทางที่ไม่เกรงกลัวใดๆ

“คุณหลินคะ ตอนนี้เราควรทำยังไงดี?”

ผู้จัดการร้านสาขามองหลินฉ่ายเวยอย่างหดหู่ใจไปแวบหนึ่ง แล้วถามไปอย่างนั้น

หลินฉ่ายเวยไม่ได้พูดใดๆ แต่กลับสั่งคนไปที่ร้านสาขาอื่น

เมื่อเธอมาถึงฐานปฏิบัติการ สีหน้าของเธอก็ยิ่งซีดมากขึ้น

ร้านค้าสาขาอื่นๆ นั้นยิ่งโหดร้ายกว่า เพราะทั้งร้านถูกทุบจนหมด

ยิ่งกว่านั้น หลินฉ่ายเวยยังเข้าใจว่า ร้านเครื่องสำอางอื่นๆ นั้นไม่มีเหตุทะเลาะเบาะแว้งซึ่งกันและกันเลย คงจะมีแค่บริษัทลี่จิงกรุ๊ป ที่ถูกทุบไปเท่านั้น

ซึ่งถ้าในขณะนี้เธอยังมองไม่ออกว่านี่คือการพุ่งเป้ามาที่เธอแล้ว เช่นนั้นเธอก็คงเป็นคนที่โง่มาก

เธอจึงรีบกลับมาที่บริษัททันที และบอกเรื่องนี้กับหลินชิงเสว่กับถังเฉา

เมื่อได้รู้ทุกอย่างหลินชิงเสว่ก็โกรธถึงกับต้องทุบโต๊ะเลยทีเดียว

“นี่ไม่ใช่การต้อนรับการประชุมแดนเหนือที่ดีกว่า แต่กลับมีบางคนต้องการใช้การประชุมแดนเหนือเพื่อโจมตีพวกเรา!”

สีหน้าของหลินชิงเสว่มืดครึ้มจนถึงขีดสุด

วิธีที่ถังเฉาให้มานั้นมันเดาได้ง่ายมาก

“โดยการเน้นกำลังงานรักษาความปลอดภัย และขายตามร้านต่อไป เพื่อดูว่าใครเป็นคนอยู่เบื้องหลัง”

ในครั้งนี้ ถังเฉาปล่อยให้เย่เทียนหลงออกรบลงสนามไปแล้ว

และในบริเวณใกล้เคียงของร้านค้าแต่ละแห่งนั้น ก็มีการจัดนักฝึกการต่อสู้หลายคนของสมาคมเพิร์ลบูโดอยู่ด้วย

และไม่นานสิ่งนี้ก็ไปถึงหูของชายคนก่อนหน้าอย่างรวดเร็ว

เขาส่งเสียงหัวเราะเยาะเย้ย "บริษัทลี่จิงกรุ๊ปนี่ช่างไม่กลัวตายเสียจริง ฉันเคยเตือนพวกเขามาแล้ว ยังกล้าทำธุรกิจอย่างเปิดเผยขนาดนี้อีก"

"พี่ใหญ่ครับ นี่ไม่ใช่ว่าเราไม่เห็นความสำคัญของพี่นะครับ"

คนของลูกน้องพูดคล้อยตาม

ในดวงตาของชายคนนั้นวูบวาบไปด้วยความโหดร้าย "เอาละ งั้นวันนี้ก็ปล่อยให้พวกมันตายสะเลย ให้พวกมันรู้ว่านักเลงหัวไม้ของเจียงเฉิงเราจะเก่งกาจแค่ไหน"

ที่แท้ชายคนนี้ก็คือนักเลงหัวไม้ของเจียงเฉิงนี่เอง ซึ่งโดยปกติแล้วงานหลักของเขาก็คือการทวงหนี้

ซึ่งในครั้งนี้ พวกเขาก็พาคนจำนวนมากเป็นเท่าตัวของครั้งที่แล้ว แล้วเดินวางมาดไปที่ร้านสาขาร้านหนึ่ง

ทั้งผู้คนที่สัญจรไปมา พนักงานร้านค้า ต่างก็พากันหลบอยู่ไกลๆ

สีหน้าของหลินฉ่ายเวยเปลี่ยนไปอย่างมาก "ทำไมพวกแกถึงมาที่นี่อีก?"

ชายคนนั้นเดินไปตรงหน้าหลินฉ่ายเวย ด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายบนใบหน้าของเขา "สาวน้อย บริษัทของพวกเธอนี่ช่างกล้าหาญเสียจริง นี่มันไม่ให้ความสำคัญกับหวางเย่ของเธอเลยนะ!"

ชายคนนั้นเป็นคนตระกูลหวางชื่อเย่ ซึ่งเขาได้รับฉายาว่า หวางเย่

แต่ครั้งนี้หลินฉ่ายเวยไม่กลัวเขาอีกต่อไป "ครั้งนี้พวกคุณอย่าได้คิดทุบร้านของเราอีก!"

พอพูดจบ หลินฉ่ายเวยก็ตะโกนใส่ถังเฉาที่อยู่ในร้านไปว่า "ถังเฉา เขานี่แหละ!"

เมื่อพูดสิ่งเหล่านี้ออกไป หวางเยี่ยก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง..

“เรียกคนมาด้วยงั้นเหรอ?”

ทั้งหวางเยี่ยและน้องเล็กที่เป็นลูกน้องของเขาก็รู้สึกประหม่าอย่างมาก

แต่เมื่อพวกเขาเห็นว่ามีคนคนหนึ่งเดินออกจากร้าน ซึ่งนั่นก็คือถังเฉาเองจากนั้นแค่ครู่เดียวพวกเขาจึงไม่รู้สึกกลัว

“ฮ่าๆ...”

“เรายังคิดสะอีกว่าแกน่ะเรียกใครมาช่วยแก คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีแค่คนเดียว!”

“ทำไม แกคงไม่คิดอย่างไร้เดียงสาจริงๆ หรอกว่า เขาสามารถช่วยแกได้?”

หวางเยี่ยเข้าใกล้หลินฉ่ายเวย แล้วยิ้มอย่างโหดเหี้ยม "ฉันจะบอกความลับอะไรให้แกนะ วันนี้ไม่เพียงแต่จะทุบของเท่านั้น ทั้งคนด้วย ฉันก็จะทุบด้วย!"

หลินฉ่ายเวยโกรธจน ฟาดไปที่หน้าหวางเยี่ยทีหนึ่ง "ไอ้พวกอันธพาล ออกไปไกลๆ จากฉันนะ!"

หวางเย่เบิกตากว้างอย่างเหลือเชื่อไปครู่หนึ่ง "แกกล้าดียังไงมาตบฉันแบบนี้? จับนังหนูนี้ไว้!"

คนที่อยู่ข้างหลังเขาก็รีบวิ่งไปที่หลินฉ่ายเวย

ในขณะนั้นเอง ถังเฉาก็ได้เดินไปตรงหน้าหลินฉ่ายเวย ด้วยสายตาที่เย็นชา

“ฉันว่า แกคงคิดว่าคนตัวใหญ่แบบฉันคงไม่มีอยู่จริง?”

หวางเยี่ยตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ดันไหล่ของถังเฉาออกไป

"แกคิดว่าแกเป็นใครกัน? ถึงกับกล้าร้องเอะอะใส่ฉัน? รู้ไหมว่า ด้วยคำพูดนี้ของแกน่ะ ฉันสามารถทำให้แกตายได้เลยนะ?"

"ถังเฉา ระวังหน่อยนะ พวกเขาคนเยอะ"

แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าถังเฉาแข็งแกร่งมาก แต่หลินฉ่ายเวยก็กลัวว่าเขาจะต้องเผชิญหน้ากับคนในจำนวนมาก ดังนั้นเธอจึงเตือนไปประโยคหนึ่ง

“สาวน้อยคนนี้พูดถูก พวกเรามีคนเยอะนะ!”

หวางเยี่ยหันหน้าไปชี้ที่ฝูงชนทั่วทั้งถนนที่มากและหนาแน่นนั้น เขาก็ยิ้มพร้อมกับพูดว่า “คนเยอะกว่าครั้งที่แล้ว แล้วแกจะสู้ได้ยังไง?”

“ยิ่งไปกว่านั้น พวกเรามาโดยคำสั่ง และถ้าแกไม่ให้ความร่วมมือ พวกเราก็สามารถลงมือได้อย่างเปิดเผย...”

ใบหน้าของหวางเยี่ยเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

สำหรับเขาแล้ว หลินฉ่ายเวยพวกเขากำลังเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุงเท่านั้น

ถังเฉายิ้ม "โอ้? จริงเหรอ?"

พอพูดจบ เขาก็ส่งเสียงดีดนิ้ว

ทันใดนั้น ในระยะห้าสิบเมตรที่อยู่ใกล้ๆ กับร้านสาขานั้น ก็มีคนหลายคนที่ทำสีหน้าเฉยเมย แต่ก็แข็งแกร่งมาจากทุกทิศทุกทาง

พวกเขาทั้งหมดต่างก็สวมชุดฝึกสีขาว ที่เขียนอักษรตัวใหญ่ไว้ว่า "การต่อสู้"

แน่นอนว่าต้องเป็นเย่เทียนหลงกับยอดฝีมือของสมาคมการต่อสู้

แม้แต่จ้าวเย็นหรานก็มา