เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 585

ถ้าหากในขณะนี้รอบข้างมีคนอื่นยืนอยู่ คงต้องตาค้างอย่างไม่น่าเชื่อ

เพราะคนที่ฉินโซ่ววงกำลังคุยด้วยอยู่นั้น ไม่ใช่ใครอื่น เขาคือผู้พิทักษ์แดนตะวันตก

ผู้พิทักษ์แดนเหนือ ใต้ ออก ตก สี่แดนใหญ่ ต่างก็มีความน่าสะพรึงกลัวที่ยิ่งใหญ่

ขณะเดียวกัน ผู้พิทักษ์แดนตะวันตกยังได้เป็นเจ้าภาพในงานประชุมแดนเหนือในครั้งนี้ แพ้ชนะก็ขึ้นอยู่กับเขาเป็นผู้ตัดสิน

ใคร ๆ ก็รู้ดีว่า ตระกูลหลวงตระกูลฉินกับผู้พิทักษ์แดนตะวันตกมีสายสัมพันธ์กันอย่างแนบแน่น แต่ก็ไม่น่าเชื่อว่าจะแนบแน่นขนาดต่อโทรศัพท์คุยสายตรงกับผู้พิทักษ์แดนตะวันตกได้

เสียงจากฟากตรงข้ามเงียบไปพักหนึ่ง ถึงแม้จะไม่มีเสียงคนพูด แต่ก็มีเสียงหายใจทุ้มลึกพอให้ได้ยิน

เพียงแค่เสียงหายใจ ก็ยังทำให้มีความรู้สึกของบรรยากาศที่ถูกกดดัน

แต่ฉินโซ่ววงคงไม่รู้สึกว่ามีผลกระทบ คงยังเหมือนเฒ่าทารก รอยยิ้มระรื่นเต็มใบหน้า

นานพักใหญ่ ผู้พิทักษ์แดนตะวันตกมู่ตงเฟิงจึงได้พูดขึ้นมาช้า ๆ ว่า “ไอ้เฒ่าเอ้ย แกมีหลานสองคนไม่ใช่หรือ ที่ว่านี่คนไหนหละ ?”

ฉินโซ่ววงหัวเราะ “ไอ้คนเล็กนั่นเสียไปตั้งแต่ห้าปีที่แล้วแล้ว เที่ยวนี้ที่พูดก็คือคนโตนี่”

ได้ยินดังนั้น มู่ตงเฟิงลดน้ำเสียงทุ้มต่ำลง

“กวนฉีเด็กคนนี้ข้าก็ดูเห็นดีนะ ถึงขนาดมีคนทำร้ายเขาได้เลยรึ”

พูดถึงตอนสุดท้าย น้ำเสียงของมู่ตงเฟิงแฝงด้วยความตื่นใจ

จึงเป็นการเห็นได้ว่า เขารู้ดีที่ฉินกวนฉีรู้วิทยายุทธแรงภายในมานานแล้ว

ฉินโซ่ววงกลับไม่รู้สึกมีอะไรต้องประหลาดใจ “เหนือคนมีคน เหนือฟ้าก็มีฟ้า เส้นทางที่กวนฉีจะต้องเดินยังอีกยาวไกลนะ”

“ในช่วงก่อนที่ผมจะแก่ตาย ข้าคงยังต้องปูทางให้เด็กคนนี้ไปอีกแหละ”

มู่ตงเฟิงหัวเราะและผงกหัว “ได้ เข้าใจละ คนที่ทำร้ายเขาชื่ออะไร ?”

“น่าจะเป็นคนเดียวกันกับคนเมื่อห้าปีที่แล้วที่ทำร้ายไอ้คนเล็กนั่น”

ฉินโซ่ววงพูดต่อเหมือนจะชี้ทางว่า “แต่ว่าแกเป็นผู้พิทักษ์แดนตะวันตก จะลงมือเองโดยตรงเลยคงไม่ดี จัดการกับบริษัทมันก่อน พูดกันอย่างสรุปว่า ข้ามันพื้นฐานพ่อค้านักธุรกิจ ไม่ชอบเรื่องตีรันฟันแทงอ่ะ”

มู่ตงเฟิงหัวเราะตอบรับปากว่า “เข้าใจละ”

ในเวลาเดียวกันนี้เอง สถานที่แห่งหนึ่งในต้าเซี่ย

เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งค่อย ๆ ลอยตัวขึ้น รอบ ๆ มีเครื่องบินรบสิบกว่าลำบินทำหน้าที่คุ้มกัน

แต่บนตัวลำของเครื่องบินแต่ละลำ ต่างมีตัวอักษรพ่นติดไว้เป็นตัว “ซี(ตะวันตก)”

นั้นแสดงให้รู้ว่า นี้เป็นเครื่องบินของแดนตะวันตก

บนเฮลิคอปเตอร์ลำนั้น มีชายวัยกลางคนอายุประมาณว่าสี่สิบกว่านั่งอยู่

เขานั่งหลับตาอยู่ในการครุ่นคิด

“ท่านผู้พิทักษ์ พวกเรากำลังจะเข้าเขตเจียงเจ้อทันทีนี้แล้วขอรับ”

คนขับพูดพูดต่อเบา ๆ “ประมาณค่ำ ๆ พรุ่งนี้ ก็คงจะไปถึงครับ”

ชายกลางคนค่อย ๆ ลืมตาขึ้น มองลงไปข้างล่าง ยิ้มออกมาเรียบ ๆ

“ถึงเจียงเจ้อแล้ว.......”

“ที่นี่ น่าจะเป็นบ้านเก่าเขาสินะ ?”

รอยยิ้มบนใบหน้าชายกลางคนเข้มข้นขึ้น ประกายตาฉายแวบออกมาอย่างไม่ตั้งใจ

“ดีละ วันนี้ก็จัดเตรียมการกันก่อนสักหน่อยแล้วกัน”

มู่ตงเฟิงโบกมือที่หนาใหญ่ เครื่องบินค่อย ๆ ร่อนลง

ลูกน้องส่งเอกสารรายงานฉบับหนึ่งให้มู่ตงเฟิง

มู่ตงเฟิงเพ่งตาลงมอง พลันแววตาชงักหยุด

“หลินชิงเสว่.....”

ที่เห็นเป็นรายงานเกี่ยวกับประวัติส่วนตัวของหลินชิงเสว่ และสถานะของบริษัทหลี่จิงกรุ๊ปที่อยู่ในเครือ

กวาดตาอ่านผ่านทีละสิบบรรทัดได้หน่อยหนึ่ง มู่ตงเฟิงสั่งลูกน้องไปว่า “แกส่งสัญญานออกไปให้หน่อยว่า ให้บรรดานักธุรกิจที่เป็นสปอนเซอร์ของงานประชุมแดนเหนือครั้งนี้ จัดรวมกลุ่มกันเป็นสมาพันธ์ธุรกิจ กดดันบริษัทหลี่จิงกรุ๊ปหน่อย”

“เหตุผลนั้น ก็ใช้เรื่องการประชุมแดนเหนือนี่แหละ”

“การประชุมแดนเหนือจัดขึ้นตามหมายกำหนดการครั้งนี้ ควรจะต้องให้มวลชนทั้งหมดชื่นชอบในวรยุทธ ไม่อนุญาตให้มีธุรกิจประเภทกระตุ้งกระติ้งอย่างพวกเครื่องสำอางค์เหล่านี้เข้ามาครองตลาด จัดการให้เจ้าบริษัทหลี่จิงกรุ๊ปนี่แหละเป็นไก่เชือดให้ลิงดู”

“ได้ขอรับ”