เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 621

กาลเวลาดูเหมือนจะหยุดเดินลงในช่วงนาทีนี้

เจียงไป๋เสว่มองผู้ชายที่อยู่ในรถสปอร์ตอย่างเหม่อลอย ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“หลี่เห้า ใช่นายไหม?”

เจียงไป๋เสว่วิ่งไปอยู่รอบ ๆ รถคันนั้นอย่างตื่นเต้น ออกแรงตบกระจกรถ แสดงเจตนาให้เขาลดกระจกลง

สามปีแล้ว เธอตามหาเขามาสามปีแล้ว มีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดกับอีกฝ่าย

ทว่าหลี่เห้ากลับไม่มองเธอเลยแม้แต่แวบเดียว สีหน้าท่าทางยังคงเย็นชา

กึก

ทันใดนั้นประตูด้านหลังของรถยนต์ก็เปิดขึ้น ผู้หญิงงดงามหรูหราสวมชุดโกธิคโลลิต้ากระโปรงยาวสีม่วงทั้งตัวคนหนึ่งเดินลงมา

“ขอโทษค่ะ คุณเป็นใครคะ?”

ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คนต้าเซี่ย แต่เป็นคนขาว ผิวพรรณขาวใส ผมทองตาฟ้าชาวตะวันตกคนหนึ่ง

สีม่วงเป็นตัวแทนของความลึกลับ

ผู้หญิงคนนี้จะท่อนบนท่อนล่างก็ล้วนเป็นสีม่วงทั้งหมด

ชุดโกธิคโลลิต้ากระโปรงยาวสีม่วงงดงามหรูหราละเอียดซับซ้อน ถุงมือผู้ดีสีม่วง ในตอนนี้มีฝนตกพรำ ๆ ในมือกางร่มสีม่วงจาง ๆ เต็มไปด้วยความเลอค่าจากภายในสู่ภายนอกประเภทหนึ่ง

“คุณเป็นใคร?”

เจียงไป๋เสว่ถอยไปข้างหลังสองก้าว มองหญิงสูงศักดิ์ชาวตะวันตกคนนี้อย่างระมัดระวัง

เพราะเธอสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่อันตรายถึงขีดสุดได้จากบนร่างของผู้หญิงคนนี้

ราวกับเผชิญหน้ากับนางมารร้ายที่สวยงามและโหดเหี้ยมคนหนึ่ง

ผู้หญิงในชุดแบบตะวันตกคนนั้นมึนงง จากนั้นก็หัวเราะคิก ๆ “คนต้าเซี่ยอย่างพวกคุณนี่แปลกจริง ๆ เห็นได้ชัดว่าเป็นคุณที่มาเคาะกระจกรถของฉัน กลับมาถามฉันก่อนว่าฉันเป็นใคร”

ถึงแม้ว่าจะเป็นชาวตะวันตก แต่เธอก็พูดภาษาของต้าเซี่ยได้เป็นอย่างดีมาก ๆ ถึงขั้นที่ยังพูดได้ชัดกว่าคนต้าเซี่ยในท้องที่บางพวกอีก สำเนียงถูกต้องได้มาตรฐาน

เจียงไป๋เสว่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองเธออย่างเย็นชา

“แต่ก็ช่างเถอะ ฉันจะบอกชื่อฉันกับเธอเป็นกรณีพิเศษก็แล้วกัน”

หญิงชาวตะวันตกริมฝีปากสีแดงเพลิง ทั้งเนื้อทั้งตัวล้วนแต่มีท่าทีประจบสอพลอ “เธอเรียกฉันว่าไวโอเล็ตก็พอ หรือจะเรียกฉันว่า ‘คุณนาย’ ก็ได้นะ”

“ไวโอเล็ต? คุณนาย?”

คิ้วของเจียงไป๋เสว่ขมวดแน่น พอสำนึกได้สายตาก็ทอดไปที่ชุดโกธิคโลลิต้าแบบตะวันตกสีม่วงบนร่างกายของไวโอเล็ต”

ด้านบนปักลายดอกไวโอเล็ตจริง ๆ หลายดอก ดูมีเสน่ห์แปลกตาเป็นอย่างยิ่ง

ไวโอเล็ตยิ้มงามหยาดเยิ้ม ยื่นนิ้วออกมาหนึ่งนิ้วอย่างเงียบ ๆ เชยคางของเจียงไป๋เสว่ขึ้นมาอย่างคาดไม่ถึง

“ฉันรู้จักเธอ คู่หมั้นที่ยังไม่ได้แต่งงานกันของหลี่เห้า ใช่ไหมล่ะ? รูปงามจริง ๆ เลยนะ”

เจียงไป๋เสว่เหมือนกำลังเผชิญหน้ากับศึกใหญ่ เตะก้านคอเข้าไปทางไวโอเล็ตอย่างดุดันหนึ่งที

ในที่สุดไวโอเล็ตก็เก็บมือกลับไป โยกศีรษะหลบ หลบพ้นการเตะโจมตีของเจียงไป๋เสว่

สายตาของเจียงไป๋เสว่หนาวเหน็บยิ่งขึ้น รังสีสังหารเพิ่มขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

“คุณกับเขามีความสัมพันธ์อย่างไรกัน? ตอบฉันมา!”

เจียงไป๋เสว่มองไปในรถด้วยสีหน้าเย็นชา หลี่เห้าที่ราวกับคนแปลกหน้า ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ

“เธอหมายถึงเขาหรือ เขาเป็นชายบำเรอของฉัน”

ไวโอเล็ตหัวเราะอย่างงดงามแล้วเอ่ยขึ้น ราวกับทำเพื่อยืนยันกับเจียงไป๋เสว่ เธอสวมรองเท้าส้นสูง เดินไปทางด้านหลี่เห้าอย่างงดงามอ่อนช้อย

กระจกรถลดลง ไวโอเล็ตจูบเบา ๆ บนใบหน้าของหลี่เห้า

ฉากนี้ทำให้ดวงตาของเจียงไป๋เสว่เบิกกว้างอย่างไม่มีที่สิ้นสุด สีหน้าของเธอซีดขาวในชั่วพริบตา

ไวโอเล็ตกลับมาอยู่ข้าง ๆ เจียงไป๋เสว่อีกครั้งหนึ่ง ยิ้มอย่างขี้เล่นอยู่บ้าง “ตอนนี้เชื่อหรือยังล่ะ?”

เจียงไป๋เสว่สั่นไปทั้งตัว ริมฝีปากม่วงคล้ำ ยังคงมองหลี่เห้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าการพบกันอีกครั้งในสามปีต่อมาจะมีผลลัพธ์เช่นนี้

“คุณสมควรตาย”

สายตาของเจียงไป๋เสว่เปลี่ยนเป็นเกลียดชังอย่างฉับพลัน พลังบนร่างพุ่งสูงขึ้นอย่างกะทันหัน

กลุ่มรังสีสังหารเข้มข้นตลบอบอวลไปทั่ว