เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 655

สถานการณ์ของหลินจ้าวหยูน มีความเหมือนกับหลินฉ่ายเวยสมัยก่อน

พวกเธอมีแม่ที่เห็นแก่ตัว ทำทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุตามเป้าหมายที่ตนเองต้องการเหมือนกัน

สิ่งที่โจวเหม่ยหยูนทำมันมากกว่าเว่ยหมิงจวินอีก แต่พอถึงตอนที่โจวเหม่ยหยูนถูกจับตัวไป หลินฉ่ายเวยก็เป็นคนที่เจ็บปวดทรมานที่สุดเหมือนกัน

หัวใจของคนก็มีเลือดมีเนื้อ ต่อให้แม่แท้ๆจะทำร้ายตนเองยังไง ก็ไม่ยอมที่จะเห็นแม่ของตัวเองตายไปอยู่ดี

ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่เว่ยหมิงจวินทำทั้งหมด ก็เพื่อหลินจ้าวหยูนทั้งนั้น

สุดท้ายถังเฉาก็ปล่อยเว่ยหมิงจวินไป

เขาหวังว่านับแต่นี้ไปเว่ยหมิงจวินจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่ จะไม่มีการทะเลาะขัดแย้งที่ไร้ความหมายอะไรอีกแล้ว

“แม่ แม่รับปากกับพี่และพี่เขย ว่าต่อไปจะไม่มองพวกเขาเป็นศัตรูอีกแล้ว พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน จะไม่ทะเลาะกันภายในอีก ได้ไหม?”

หลินจ้าวหยูนกอดเว่ยหมิงจวินไว้แน่น พูดพลางน้ำตาไหลรินออกมา

เว่ยหมิงจวินใบหน้ายังคงรู้สึกหวาดผวา แต่ลึกๆในตายังคงแฝงไปด้วยความโกรธเกลียดอยู่

ความโกรธเกลียดนี้ เป็นเพราะว่าความหวาดกลัวก่อนหน้านี้ จึงค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธเกลียดขึ้นมา

“แม่สัญญาได้ แต่พี่ของลูก ต้องสัญญาด้วยว่า ต่อไปจะไม่แย่งสมบัติแล้วก็ตำแหน่งผู้นำตระกูลของตระกูลหลินไปจากลูก！”

เว่ยหมิงจวินพูดกับหลินจ้าวหยูน แต่สายตาของเธอ ยังคงจ้องเขม็งอยู่ที่หลินชิงเสว่ ในตาแฝงไปด้วยความโกรธเกลียดเคียดแค้นอยู่ลึกๆ

แล้วก็หวาดกลัวด้วย

หลินชิงเสว่ยอดเยี่ยม แล้วก็สวยมากด้วย เหมือนกับรวมข้อดีมากมายไว้ที่ตัวคนเดียว

ผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมและหน้าตาสวยแค่ไหน พอมาอยู่ต่อหน้าเธอแล้วก็จะดูด้อยกว่าอย่างชัดเจน

ทั้งหมดนี้ได้รับการสืบทอดมาจากสาวงามอันดับหนึ่งของเยี่ยนจิงเมื่อยี่สิบปีก่อน ลั่วเย่นหัว

แต่เธอเป็นเพียงแค่เมียน้อยที่ได้รับความเห็นอกเห็นใจจากเทพีแห่งโชคเท่านั้น ไม่มีทางเทียบกับผู้หญิงที่โดดเด่นท่ามกลางคนทั่วไปแบบหลินชิงเสว่และลั่วเย่นหัวได้เลย

การที่จะโกรธเกลียดเคียดแค้นคนคนหนึ่งไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล

แค่คุณสวยกว่าเธอ ยอดเยี่ยมกว่าเธอ คุณก็กลายเป็นคนที่ถูกโกรธเกลียดเคียดแค้นแล้ว

เว่ยหมิงจวินหวาดกลัวลั่วเย่นหัวมากๆ ดังนั้น จึงรู้สึกหวาดกลัวหลินชิงเสว่ด้วยเหมือนกัน

เธอต้องให้หลินชิงเสว่รับปาก！

“เป็นไปไม่ได้！”

ไม่รอให้หลินชิงเสว่พูดออกมา ก็มีเสียงที่น่าเกรงขามดังขึ้นจากตรงนั้น

ลั่วเย่นหัวพาลั่วเยนอวิ๋น และเหล่าบรรดาคนของตระกูลหลินเดินเข้ามา

บรรดาผู้คนตรงนั้นต่างแหวกทางให้

ลั่วเย่นหัวในตอนนี้สีหน้ามืดมนสุดๆ โดยเฉพาะสายตาที่หันมองไปยังเว่ยหมิงจวิน มันเต็มไปด้วยจิตสังหาร

ยี่สิบปีก่อน ที่เธอถูกแย่งสามีไป ไม่เคยมีความรู้สึกอาฆาตต่อเว่ยหมิงจวินเลย แต่ตอนนี้ ลั่วเย่นหัวกลับอยากจะฆ่าเธอแทบใจจะขาด

“ลูกเขยของฉันยังไม่ตาย เธอก็รีบร้อนจะจัดงานศพให้เขา แถมยังพาคนมาทำมิดีมิร้ายกับลูกสาวของฉันอีก เว่ยหมิงจวิน เธอนึกว่ามีหลินรั่วหวีคอยปกป้องคุ้มกันอยู่แล้วฉันจะไม่กล้าแตะต้องเธออย่างนั้นเหรอ?”

ลั่วเย่นหัวน้ำเสียงเย็นชา ที่ตัวมีรังสีอำมหิตที่น่าสะพรึงกลัวแผ่ออกมา

เธอได้ฟังเรื่องราวมาหมดแล้ว ปฏิกิริยาแรกหลังจากที่ได้ยินแล้ว ก็คือฆ่าเว่ยหมิงจวินนังผู้หญิงคนนี้ซะ！

พอเห็นว่าลั่วเย่นหัวมาแล้ว เว่ยหมิงจวินก็ตกใจจนอกสั่นขวัญแขวน

แม้ว่าหลินจ้าวหยูนก็รู้สึกกลัวมากเหมือนกัน แต่เธอยังคงรั้งลั่วเย่นหัวเอาไว้

“น้าลั่ว ฉันรู้ว่าแม่ทำไม่ถูก แต่พี่กับพี่เขยของฉันให้อภัยพวกเราแล้ว ได้โปรดคุณให้อภัยแม่ของฉันด้วยเถอะนะคะ！”

ลั่วเย่นหัวสายตาอ่อนโยนลงไม่น้อย“เด็กดี นี่ไม่ใช่เรื่องของเธอ”

ในขณะเดียวกัน เธอมองไปยังถังเฉากับหลินชิงเสว่ พอเห็นทั้งสองคนต่างพากันส่ายหัว เธอก็ไม่ถือโทษโกรธเคืองอะไรต่อ

แต่ว่า มีเรื่องหนึ่งที่เธอยอมไม่ได้

“แต่จะให้ลูกสาวของฉันออกจากตระกูลหลิน ไม่รับมรดกทรัพย์สินใดๆ เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้！”

“คนบนโลกนี้ จะยอมแพ้ไม่ได้ นี่คือเส้นตาย”

ลั่วเย่นหัวท่าทีชัดเจนมาก ว่าจะไม่ยอมถอย

ผู้หญิงสองคนจ้องมองหน้ากัน คนหนึ่งน่าเกรงขาม คนหนึ่งโกรธเคืองและหวาดกลัว