เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 682

เสียงของหลงหวูหุ่ยกึกก้อง และมีความเคืองแค้นแฝงไว้ด้วย สะท้อนอยู่ในสวนบ้านตระกูลหลง

สิ้นเสียง หลงหวูหุ่ยก็มองถังเฉาด้วยสายตาคมกริบ สายตานั้นกลับแฝงความเวทนาและสลดมาด้วย

ราวกับได้เห็นโอรสสวรรค์ในวันวาน บัดนี้ร่วงหล่นสู่โลกมนุษย์ กลายสภาพเป็นคนธรรมดา

ทั้งสวนบ้านตระกูลหลงเงียบกริบ ทุกคนมองถังเฉาและหลงหวูหุ่ยอย่างเลื่อนลอย

แม้แต่เจียงเฉาที่ทำกร่างเมื่อกี้ยังตาโตอ้าปากค้าง มองภาพตรงหน้าอย่างตะลึงงัน

ทุกคนนึกไม่ถึงเลยว่าหลงหวูหุ่ยและถังเฉามีเรื่องราวในอดีตแบบนี้ด้วย

พวกเขาเคยเป็นคู่แข่งรุ่นเดียวกัน!

แต่ คนหนึ่งอยู่จนได้ขึ้นสวรรค์ อีกคนยังอยู่บนดิน ไม่อาจเทียบกับวันวานได้

ถึงแม้หลงหวูหุ่ยจะไม่ถูกคัดเลือกเข้าหน่วยหลักกองทัพปราณมังกร แต่ก็ล้มลุกคลุกคลานจนได้เป็นผู้นำที่อายุน้อยที่สุดแห่งสนามรบเยี่ยนจิงเขตย่อย

หันกลับมามองถังเฉา？

เมื่อก่อนความสามารถโดยรวมเหนือกว่าหลงหวูหุ่ยชัดๆ ตอนนี้กลับกลายเป็นเขยแต่งเข้าของคุณหนูตระกูลหลิน

ในสายตาคนธรรมดา นี่เป็นเรื่องที่โชคดีร่วงหล่นจากฟ้าชัดๆ แต่ในแวดวงไฮโซ คนที่โดนดูถูกแบบที่สุดของที่สุดก็คือเขยแต่งเข้า

ยิ่งภรรยาดีและสวยเท่าไหร่ เขยแต่งเข้าก็ยิ่งขายขี้หน้า ชีวิตไร้ค่ายิ่งกว่าหมา

เวลานั้น ทุกคนพบว่าสายตาที่หลงหวูหุ่ยมองถังเฉาแฝงไว้ด้วยความแค้น

ทว่า สีหน้าถังเฉายังคงเรียบนิ่งเมื่อเผชิญกับสายตาของหลงหวูหุ่ย ไม่ใส่ใจเลยสักนิด

ปฏิกิริยาเรียบเฉยแบบนี้ทำเอาหลงหวูหุ่ยรู้สึกเหมือนอัดหมัดหนักไปบนกองฝ้าย สีหน้าเขาอึมครึมลงไปยิ่งกว่าเดิม ตะคอกอย่างเกรี้ยวกราด “ถังเฉา ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าห้าปีต่อมานายจะหมดสภาพขนาดนี้ นายไม่อยากเถียงอะไรสักคำเลยหรอ?”

“เถียง?”

ถังเฉาจุดบุหรี่ ดูดเข้าไปลึกๆ ก่อนจะหรี่ตามองเขาอย่างพิจารณาและย้อนถาม “เถียงเรื่องอะไร? เถียงว่าทำไมฉันถึงกลายเป็นสามีของชิงเสว่หรือ? มีความจำเป็นต้องเปลืองน้ำลายด้วยหรอ?”

“หรือว่า นี่ไม่ใช่ปฏิกิริยาที่นายอยากได้?”

“......”

การย้อนถามเป็นชุดนี้ทำเอาหลงหวูหุ่ยพูดอะไรไม่ออก

ใช่แล้ว นี่ไม่ใช่ปฏิกิริยาที่หลงหวูหุ่ยต้องการ

เขาต้องการให้ถังเฉาคำรามใส่เขาอย่างเกรี้ยวกราดคลุ้มคลั่ง อับอายขายขี้หน้า ไม่เข้ากับที่แห่งนี้

ทว่า ถังเฉานิ่งเฉยเกินไป ท่าทางประหนึ่งเจอกับเสียงเห่าอย่างคลุ้มคลั่งของหมาจรจัด

ดังนั้น หลงหวูหุ่ยจึงไม่พูดอะไรอีก กลับหันไปมองเจียงไป๋เสว่ ผู้หญิงที่เขาเฝ้าคะนึงหาเมื่อห้าปีก่อน

“ไป๋เสว่ หลายปีมานี้เธอเป็นยังไงบ้าง”

“ห้าปีแล้ว เธอยังติดต่อกับถังเฉาอยู่หรอ?”

เจียงไป๋เสว่ขมวดคิ้ว แต่เนื่องจากที่นี่คือถิ่นของตระกูลหลงแห่งตระกูลหลวง เธอไม่ควรหักหน้าเขา จึงพยักหน้าตามมารยาท

“ก็เป็นแบบนั้นแหละ ฉันมากับถังเฉา”

“อย่างนั้นหรอ”

หลงหวูหุ้ยยิ้ม

“ในเมื่อเป็นแบบนั้น เห็นแก่ไป๋เสว่และคุณหลินฉันจะไม่ไล่นายไป”

หลงหวูหุ่ยมองถังเฉาและกล่าว

“นายจะอยู่ที่นี่ก็ได้ แต่อีกเดี๋ยวนายต้องยืนกินเท่านั้น ไม่เหลือที่นั่งให้นายนั่งแล้ว”

แต่ละประโยค เปี่ยมไว้ด้วยน้ำเสียงสูงส่งของนายท่าน

แขกเหรื่อรอบๆเห็นแล้วพากันส่ายหน้า

ไม้นี้ของคุณชายหลงเหี้ยมจริงๆ ให้เขาอยู่ต่อแต่ไม่ให้ที่นั่ง นี่มันหาสารพัดวิธีมาหยามเหยียดเขาชัดๆ