เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 682
สรุปบท บทที่ 682 ความแค้นตลอดห้าปี: เจ้ามังกรพรีเมี่ยม
อ่านสรุป บทที่ 682 ความแค้นตลอดห้าปี จาก เจ้ามังกรพรีเมี่ยม โดย เป๋ต้งสู่เพี่ยน
บทที่ บทที่ 682 ความแค้นตลอดห้าปี คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายใช้ชีวิต เจ้ามังกรพรีเมี่ยม ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย เป๋ต้งสู่เพี่ยน อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
เสียงของหลงหวูหุ่ยกึกก้อง และมีความเคืองแค้นแฝงไว้ด้วย สะท้อนอยู่ในสวนบ้านตระกูลหลง
สิ้นเสียง หลงหวูหุ่ยก็มองถังเฉาด้วยสายตาคมกริบ สายตานั้นกลับแฝงความเวทนาและสลดมาด้วย
ราวกับได้เห็นโอรสสวรรค์ในวันวาน บัดนี้ร่วงหล่นสู่โลกมนุษย์ กลายสภาพเป็นคนธรรมดา
ทั้งสวนบ้านตระกูลหลงเงียบกริบ ทุกคนมองถังเฉาและหลงหวูหุ่ยอย่างเลื่อนลอย
แม้แต่เจียงเฉาที่ทำกร่างเมื่อกี้ยังตาโตอ้าปากค้าง มองภาพตรงหน้าอย่างตะลึงงัน
ทุกคนนึกไม่ถึงเลยว่าหลงหวูหุ่ยและถังเฉามีเรื่องราวในอดีตแบบนี้ด้วย
พวกเขาเคยเป็นคู่แข่งรุ่นเดียวกัน!
แต่ คนหนึ่งอยู่จนได้ขึ้นสวรรค์ อีกคนยังอยู่บนดิน ไม่อาจเทียบกับวันวานได้
ถึงแม้หลงหวูหุ่ยจะไม่ถูกคัดเลือกเข้าหน่วยหลักกองทัพปราณมังกร แต่ก็ล้มลุกคลุกคลานจนได้เป็นผู้นำที่อายุน้อยที่สุดแห่งสนามรบเยี่ยนจิงเขตย่อย
หันกลับมามองถังเฉา？
เมื่อก่อนความสามารถโดยรวมเหนือกว่าหลงหวูหุ่ยชัดๆ ตอนนี้กลับกลายเป็นเขยแต่งเข้าของคุณหนูตระกูลหลิน
ในสายตาคนธรรมดา นี่เป็นเรื่องที่โชคดีร่วงหล่นจากฟ้าชัดๆ แต่ในแวดวงไฮโซ คนที่โดนดูถูกแบบที่สุดของที่สุดก็คือเขยแต่งเข้า
ยิ่งภรรยาดีและสวยเท่าไหร่ เขยแต่งเข้าก็ยิ่งขายขี้หน้า ชีวิตไร้ค่ายิ่งกว่าหมา
เวลานั้น ทุกคนพบว่าสายตาที่หลงหวูหุ่ยมองถังเฉาแฝงไว้ด้วยความแค้น
ทว่า สีหน้าถังเฉายังคงเรียบนิ่งเมื่อเผชิญกับสายตาของหลงหวูหุ่ย ไม่ใส่ใจเลยสักนิด
ปฏิกิริยาเรียบเฉยแบบนี้ทำเอาหลงหวูหุ่ยรู้สึกเหมือนอัดหมัดหนักไปบนกองฝ้าย สีหน้าเขาอึมครึมลงไปยิ่งกว่าเดิม ตะคอกอย่างเกรี้ยวกราด “ถังเฉา ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าห้าปีต่อมานายจะหมดสภาพขนาดนี้ นายไม่อยากเถียงอะไรสักคำเลยหรอ?”
“เถียง?”
ถังเฉาจุดบุหรี่ ดูดเข้าไปลึกๆ ก่อนจะหรี่ตามองเขาอย่างพิจารณาและย้อนถาม “เถียงเรื่องอะไร? เถียงว่าทำไมฉันถึงกลายเป็นสามีของชิงเสว่หรือ? มีความจำเป็นต้องเปลืองน้ำลายด้วยหรอ?”
“หรือว่า นี่ไม่ใช่ปฏิกิริยาที่นายอยากได้?”
“......”
การย้อนถามเป็นชุดนี้ทำเอาหลงหวูหุ่ยพูดอะไรไม่ออก
ใช่แล้ว นี่ไม่ใช่ปฏิกิริยาที่หลงหวูหุ่ยต้องการ
เขาต้องการให้ถังเฉาคำรามใส่เขาอย่างเกรี้ยวกราดคลุ้มคลั่ง อับอายขายขี้หน้า ไม่เข้ากับที่แห่งนี้
ทว่า ถังเฉานิ่งเฉยเกินไป ท่าทางประหนึ่งเจอกับเสียงเห่าอย่างคลุ้มคลั่งของหมาจรจัด
ดังนั้น หลงหวูหุ่ยจึงไม่พูดอะไรอีก กลับหันไปมองเจียงไป๋เสว่ ผู้หญิงที่เขาเฝ้าคะนึงหาเมื่อห้าปีก่อน
“ไป๋เสว่ หลายปีมานี้เธอเป็นยังไงบ้าง”
“ห้าปีแล้ว เธอยังติดต่อกับถังเฉาอยู่หรอ?”
เจียงไป๋เสว่ขมวดคิ้ว แต่เนื่องจากที่นี่คือถิ่นของตระกูลหลงแห่งตระกูลหลวง เธอไม่ควรหักหน้าเขา จึงพยักหน้าตามมารยาท
“ก็เป็นแบบนั้นแหละ ฉันมากับถังเฉา”
“อย่างนั้นหรอ”
หลงหวูหุ้ยยิ้ม
“ในเมื่อเป็นแบบนั้น เห็นแก่ไป๋เสว่และคุณหลินฉันจะไม่ไล่นายไป”
หลงหวูหุ่ยมองถังเฉาและกล่าว
“นายจะอยู่ที่นี่ก็ได้ แต่อีกเดี๋ยวนายต้องยืนกินเท่านั้น ไม่เหลือที่นั่งให้นายนั่งแล้ว”
แต่ละประโยค เปี่ยมไว้ด้วยน้ำเสียงสูงส่งของนายท่าน
แขกเหรื่อรอบๆเห็นแล้วพากันส่ายหน้า
ไม้นี้ของคุณชายหลงเหี้ยมจริงๆ ให้เขาอยู่ต่อแต่ไม่ให้ที่นั่ง นี่มันหาสารพัดวิธีมาหยามเหยียดเขาชัดๆ
ที่ข้างนอก ฐานะของหลินชิงเสว่อาจจะข่มคนมากมายได้ แต่ที่นี่คือเยี่ยนจิง
เยี่ยนจิงมีเก้าตระกูลใหญ่ ฐานะของเธอไม่ศักดิ์สิทธิ์เท่าไหร่
ถ้าฐานะของเธอสูงส่งกว่านี้ หลงหวูหุ่ยก็คงไม่กล้าตั้งตัวเป็นปฏิปักษ์กับถังเฉา
ถังเฉากลับส่ายหัวเบาๆ พลางเอ่ยยิ้มๆ “ไอ้มดปลวกในโลกนี้มีมากมาย พวกมันไม่รู้ความเศร้าของยักษา ชิงเสว่ คุณจะขอโทษทำไมกัน”
ถังเฉาน้ำเสียงเรียบเฉย ทว่ากึกก้องรุนแรงประหนึ่งหินทองคำกระแทกพื้น
ฉับพลัน ความโทษตัวเองของหลินชิงเสว่ก็มลายหายไป
ภายใต้สายตาจ้องมองของคนนับไม่ถ้วน จู่ๆถังเฉาก็เดินไปหาหลงหวูหุ่ย และพูดเสียงดังขี้นอีกหนึ่งคีย์
“หลงหวู่หุ่ย ที่นายพูดมาทั้งหมดก็เพราะอยากพิสูจน์ว่านายแข็งแกร่งกว่าฉัน แต่นายรู้สึกแบบนั้นจริงๆหรอ?”
“เวลาดำเนิน คนผันเปลี่ยน คนที่บดขยี้นายในตอนนั้นได้ ตอนนี้ก็บดขยี้นายได้เหมือนเดิม”
ฉึบ!
หลงหวูหุ่ยที่เดินอยู่ด้านหน้าชะงักฝีเท้ากึก ค่อยๆหันกลับมาและหรี่ตาลง มองถังเฉาอย่างพิจารณาด้วยสายตาคมกริบ
“ทำไมหรอ? ฟังจากที่นายพูด นายไม่ยอมรับว่าฉันเก่งกว่าหรอ”
หลงหวูหุ่ยกลับมาอยู่ตรงหน้าถังเฉาอีกครั้ง ผู้ชายสองคนใกล้กันมาก จ้องอีกฝ่ายเขม็ง กลิ่นดินปืนดุเดือดอยู่ในอากาศ
“ถังเฉา มาถึงตอนนี้นายยังมีอะไรที่ไม่ยอมอีก นายในตอนนี้เป็นเพียงตัวไร้ประโยชน์ที่ทำให้กองทัพปราณมังกรอับอาย นายร่วงหล่นไปแล้ว ไม่ใช่ผู้มีพรสวรรค์คนเดิมเมื่อห้าปีก่อนนั่นแล้ว”
“แน่นอน ฉันรู้ว่านายนึกแค้นในใจ ถ้าตอนนั้นนายไม่ตีฉินผู่หยางจนขาหักหนึ่งข้าง ล่วงเกินตระกูลฉินแห่งตระกูลหลวงเข้า นายกับเจียงไป๋เสว่ก็คงไม่โดนไล่ออกจากการเป็นตัวสำรองของกองทัพปราณมังกร พวกนายรนหาที่เอง”
หลงหวูหุ่ยพูดพร้อมหัวเราะลั่น ไม่แยแสคำพูดก่อนหน้านี้ของถังเฉาเลยสักนิด
“เวลาขัดเกลาความโดดเด่นของคนคนหนึ่งได้จริงๆ”
“บางคนร่วงหล่นอย่างน่าสลด และมีบางคนเฉิดฉายอย่างเจิดจรัส ส่วนฉัน เหยียบหินรองเท้าอย่างนายก้าวสู่จุดสูงสุดในชีวิต”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้ามังกรพรีเมี่ยม