เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 683

แขกเหรื่อรอบๆยังทนไม่ไหว สายตาที่มองถังเฉาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

“ตระกูลหลินผู้แต่งเข้า แกคิดว่าตัวเองเป็นคนใหญ่คนโตจากไหนมาจริงๆหรือไง เขาเทียบกับคุณชายหลงได้ที่ไหน?”

“คุณชายหลงก็ไม่ได้พูดอะไรผิดนี่ รู้สึกเสียศักดิ์ศรีหรือไง? ขืนมีเรื่องกันต่อ ตระกูลหลินคงต้องเสียหน้าไปด้วย”

“เขากล้าไปเทียบกับคุณชายหรงได้ยังไงกัน มีแต่คนอ่อนแอเท่านั้นถึงไขว่คว้าความรุ่งเรืองในอดีตไม่ยอมปล่อย”

“……”

ฟังมาถึงตรงนี้ หลงหวูหุ่ยไม่ได้ขัดอะไร กลับยิ้มเย็นพลางมองเขา

หลังจากหยามเกียรติถังเฉาไปยกใหญ่ หลงหวูหุ่ยรู้สึกหมดสนุก

ถึงยังไงการรังแกเขยแต่งเข้าผู้ไร้ฐานะ ไม่ใช่วิถีของเขาหลงหวูหุ่ย เอาแค่พอเหมาะพอควร

แต่หลงหวูหุ่ยคิดไม่ถึงว่าถังเฉาจะเป็นฝ่ายหาเรื่องเขา——นี่เป็นการบีบให้เขาลงมือกับถังเฉาไม่ใช่หรอ?”

“ไป๋เสว่ บอกให้เขาพูดน้อยๆหน่อย ไม่อย่างนั้นต่อให้เราเคยเป็นสหายร่วมรบรุ่นเดียวกัน ก็อาจจะทนไม่ไหวจนลงมือกับเขาก็ได้”

หลงหวูหุ่ยพูดกับเจียงไป๋เสว่

เจียงไป๋เสว่ยิ้มเล็กน้อย ไม่พูดอะไร

หลงหวูหุ่ยส่ายหน้า ดูท่าอยู่กับถังเฉามานาน แม้แต่เจียงไป๋เสว่เองยังกลายเป็นคนมองการณ์ในระยะสั้น

ตอนแรกหลงหวูหุ่ยคิดจะจีบเจียงไป๋เยว่ใหม่ ตอนนี้เขาล้มเลิกความตั้งใจแล้ว

เจียงไป๋เสว่ในตอนนี้ไม่คู่ควรกับเขา

ขณะนั้นเจียงเฉาเดินเข้ามา พูดกับถังเฉาด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้ฉันขอสัมภาษณ์แกหน่อยสิ เห็นคุณชายหลงที่เคยสู้ตัวเองไม่ได้มีชีวิตที่เจริญก้าวหน้าขนาดนี้ ส่วนแกกลับละทิ้งศักดิ์ศรีไปเป็นเขยแต่งเข้าของตระกูลหลิน ตอนนี้แกรู้สึกยังไงบ้างหรอ?”

ไม่รอให้ถังเฉาพูดอะไร เจียงเฉาก็ถามเองตอบเอง

“คงหงุดหงิดมากเลยล่ะสิ แทบอยากมุดแผ่นดินหนี เสียใจที่มาที่นี่ใช่มั้ย?”

“แกทำแบบนี้อีกหน่อยตอนแต่งเข้าจริงๆ จะโดนคนตระกูลหลินดูถูกเอานะ”

เจียงเฉายิ้ม “เอาอย่างนี้ ฉันจะบอกเคล็ดให้ ตอนนี้แกขอโทษยอมรับผิด แล้วตะโกนว่า ‘พี่เทียนหลง ผมผิดไปแล้ว’ ให้คุณชายหลงหางานที่สนามรบให้แกสักงาน พอมีประวัติงานที่สนามรบ คนตระกูลหลินจะได้ไม่ดูถูกแก เป็นไง วิธีนี้ไม่เลวใช่มั้ย?”

พูดจบ เจียงเฉาชิงหัวเราะลั่น

คนรอบๆพากันหัวเราะตาม

หลงหวูหุ่ยเพียงแต่มองถังเฉานิ่งๆ “เป็นไง เจียงเฉาพูดถูกนะ สนใจมาทำงานกับฉันมั้ย? ฉันให้โอกาสนายได้ทำงาน ดีกว่าไปทำในบริษัทของประเทศเยอะ”

พอเขาพูดแบบนี้ออกไป ผู้ชายคนอื่นในที่นี้มองตาละห้อย ส่งสายตาอิจฉาไปให้ถังเฉา

นี่เป็นโอกาสได้ผงาดที่หายากมากระดับหนึ่งในพันเลยนะ!

หลงหวูหุ่ยเป็นผู้นำที่อายุน้อยที่สุดแห่งสนามรบเยี่ยนจิง ถึงจะเป็นแค่เขตย่อย แต่หลงหวูหุ่ยได้เปรียบตรงอายุน้อย บวกกับมีกำลังหนุนหลังอย่างตระกูลหลง ใครก็รับประกันให้ได้ว่าเขาต้องไปถึงระดับสนามรบใหญ่ได้แน่

การได้ติดตามหัวหน้าที่มีอนาคตไร้ขีดจำกัดแบบนี้ เป็นความใฝ่ฝันของผู้ชายทุกคน

บวกกับเมื่อก่อนถังเฉาและหลงหวูหุ่ยอยู่รุ่นเดียวกัน ถ้าได้เข้าไปทำงานต้องได้รับมอบหมายแต่งานสำคัญแน่น อนาคตเจิดจรัสขึ้นมาในบัดดล

มีคนตวาดขึ้นมาทันที “แกลังเลอะไรอีก สนามรบเป็นที่พึ่งของประเทศ ติดตามคุณชายหลง อนาคตไร้ขีดจำกัด มีอนาคตกว่าที่แกจะไปทำธุรกิจอะไรนั่นเยอะ”

“ใช่ ถ้าเป็นฉันนะ ฉันจะปิดบริษัทแล้วหันไปพึ่งใบบุญคุณชายหลง จะเหนื่อยจะหนักแค่ไหนฉันก็จะไป”

“…..”

รอบข้างเอะอะกันให้แซ่ด หลงหวูหุ่ยไม่ได้ขัดอะไร เพียงแต่มองถังเฉาด้วยสายตาเย้ยหยันกว่าเดิม

เขากำลังรอให้ถังเฉาตัดสินใจ

บางทีอาจจะกลัวเสียหน้า แต่เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงอนาคตของเขา ต่อให้ต้องขายหน้าขนาดไหนเขาก็ต้องยอมทำแน่

หลินชิงเสว่สีหน้าย่ำแย่ถึงขีดสุด เธอกำหมัดแน่น ไหล่สั่นเทิ้ม

ถึงยังไงถังเฉาก็เป็นสามีของเธอ แต่กลับถูกเหยียดหยามขนาดนี้

ที่สำคัญ พวกเขาอยู่คนละวงการกัน

นักธุรกิจจะเก่งแค่ไหน ถ้าเจอคนในสนามรบก็ต้องก้มหัวให้

หลินชิงเสว่สู้หลงหวูหุ่ยไม่ได้!

ต่อให้ลั่วเย่นหัวและหลินรั่วหวีมา ก็ต้องไว้หน้าหลงหวูหุ่ย

นี่แหละคือระยะห่าง!

นาทีนี้เจียงไป๋เสว่ปริปากอย่างทนไม่ไหวในที่สุด

“พวกนายมองอะไรในระยะสั้นจริงๆ ถังเฉาบอกว่าห้าปีก่อนนายสู้เขาไม่ได้ ห้าปีต่อมา ระยะห่างระหว่างพวกนายมีแต่จะมากขึ้นเรื่อยๆ”

“ตอนนี้ระยะห่างของพวกนายมากจนมองไฟท้ายไม่เห็นแล้ว”

ที่น่าแปลกใจคือหลงหวูหุ่ยกลับเห็นด้วยกับที่เจียงไป๋เสว่พูด

“อื้ม เธอพูดถูก ระยะห่างระหว่างฉันกับถังเฉามากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้เขาไม่เห็นแม้แต่ไฟท้ายของฉันแล้ว”

“เธอก็เหมือนกัน ตอนนี้เธอไม่คู่ควรจะเป็นผู้หญิงของฉันแล้ว ต่อให้ตอนนี้เธอจีบฉัน ฉันก็ปฏิเสธเธออยู่ดี”

หลงหวูหุ่ยพูดกับเจียงไป๋เสว่

“…….”

ตาคู่สวยของเจียงไป๋เสว่เบิกกว้าง สีหน้าฉายแววโกรธในที่สุด

แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่หันไปมองถังเฉา

เธอเชื่อว่า ถังเฉาไม่ใช่คนที่ยอมเสียเปรียบหรอก

หลงหวูหุ่ยทำยังไงกับเขา เขาก็จะเอาคืนแบบนั้น!

บึ้ม!

และในตอนนั้น รสเตรทช์ลีมูซีนสองคันค่อยๆเข้ามาจอดอยู่หน้าประตูลานใหญ่ตระกูลหลง

พ่อบ้านตะโกนเสียงดังตระกูลเย่แห่งตระกูลหลวง มาเพื่ออวยพร!”

สิ้นเสียง คนกลุ่มนึงก็ลงจากรถ มีผู้หญิงหน้าตาสะสวยสองคนนำอยู่ด้านหน้า

คนหนึ่งหน้าเรียว เครื่องหน้าพิถีพิถัน ตามรูปแบบคนสวยทุกอย่าง

อีกคนกลับทำเอาตาเป็นประกายในบัดดล เสมือนสาวงามในยุคโบราณที่เดินออกมาจากภาพวาด

เย่เซ่าเตี๋ยและเย่หรูอี้นั่นเอง

“สองหงส์แห่งตระกูลเย่ พวกเธอมาอวยพรด้วยกันหรอ ตระกูลหลงนี่มีหน้ามีตาจริงๆ”

“เย่หรูอี้และเย่เซ่าเตี๋ยต่างเป็นสาวสวยแบบหนึ่งในหมื่น ไม่รู้ว่าใครกันจะได้แต่งงานกับพวกเธอ”

มีคนอุทานกับความมีหน้ามีตาของตระกูลหลง และมีคนชื่นชมความงามของเย่หรูอี้และเย่เซ่าเตี๋ย