เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 693

นาทีนี้จางหยู่ซึงคว้าข้อมือของถังเฉาเอาไว้แน่น สีหน้าท่าทางที่ตื่นเต้นนั้นราวกับซื้อลอตเตอรี่ได้รางวัลที่หนึ่งอย่างไรอย่างนั้น

“อะไรนะ?”

พอฉู่หยังกับเจียงเฉาได้ยิน สำนึกได้ก็ตะลึงในทันที จากนั้นก็เบิกตากว้าง มองจางหยู่ซึงอย่างไม่อยากจะเชื่อ

พวกเขาสงสัยว่าหูของตัวเองจะฝาดไป

“ท่านจาง ท่านจะซื้อภาพอักษรที่เขาเขียนไปทำอะไร นี่มันลายมือไก่เขี่ย เด็กสามขวบยังเขียนได้ดีกว่าเขาอีก!”

ฉู่หยังก็เอ่ยขึ้นว่า “ตัวอักษรก็เหมือนกับตัวเขานั่นแหละ เขียนอักษรได้แย่ขนาดนี้ คุณสมบัติของเขาก็ต้องไม่เท่าไหร่แน่ เจียเจีย คุณอย่าโดนเจ้าหมอนี่หลอกลวงเอานะ”

หลงเจียเจียใบหน้าเยือกแข็ง สีหน้าหนาวยะเยือก ถังเฉาเป็นคนอย่างไร เธอรู้จักเป็นอย่างดีมาตั้งนานแล้ว

แต่พูดตามความเป็นจริง ตัวอักษรนี้เขียนได้ยุ่งเหยิงเกินไปจริง ๆ ราวกับเขียนตามอำเภอใจอย่างไรอย่างนั้น

แต่หลงเจียเจียก็ยังตัดสินใจที่จะปกป้องถังเฉา

“เฮอะ พวกคุณจะไปเข้าใจอะไรล่ะ สายตาของศิลปินล้วนแต่ไม่เหมือนกับสายตาของคนธรรมดา ๆ อย่างพวกนาย! ฉันกลับคิดว่าเขียนได้ดีมาก”

เธอส่งเสียงเฮอะอย่างเย็นชาพลางเอ่ยขึ้น

ภาพอักษรหนึ่ง พูดได้อย่างยอดเยี่ยมมาก

นี่เป็นเพียงคำพูดที่หลงเจียเจียพูดไปตามใจปาก นึกไม่ถึงว่าจางหยู่ซึงจะเอ่ยถามขึ้นทันทีว่า “เจียเจีย เธอก็มองส่วนที่พิเศษของภาพอักษรนี้ออกหรือ?”

“หา?”

ใบหน้าของหลงเจียเจียเต็มไปด้วยความงุนงง ฉับพลันก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร

ทุกคนก็ตะลึงตามไป พวกเขาล้วนแต่รู้สึกว่าตัวอักษรที่ถังเฉาเขียนนั้นยุ่งเหยิงมาก ทำไมในสายตาของจางหยู่ซึงถึงได้กลับกลายเป็นงานชิ้นเอกที่หาได้ยากกันนะ?

ในตอนนี้ใบหน้าของจางหยู่ซึงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น สายตาจ้องอยู่ที่ภาพอักษรในมือของถังเฉาอย่างแน่วแน่

“พ่อหนุ่ม ภาพเขียนนี้ จะขายให้ฉันได้ในราคาเท่าไหร่หรือ?”

จางหยู่ซึงอยู่มาจนอายุอานามขนาดนี้แล้ว ไม่ขาดเงินเลยโดยสิ้นเชิง เขาชอบที่จะสะสมภาพเขียนเหล่านี้ ช่วงเวลาว่าง ๆ ในวันธรรมดา ๆ ยังสามารถชื่นชมได้

ถังเฉายิ้มอย่างสงบ “อาจารย์จาง คำถามนี้คุณไม่ควรถามผม แต่ควรถามกับเจียเจียที่เป็นคู่กรณี เพราะว่าภาพเขียนที่ผมเขียนนี้เป็นของที่มอบให้กับเจียเจีย จะจัดการอย่างไร ควรจะให้เธอเป็นคนตัดสิน”

จางหยู่ซึงก็มองไปทางหลงเจียเจีย “เจียเจีย นี่เป็นถึงภาพเขียนอักษรที่ตกทอดที่หาได้ยาก ถ้าจะถูกยกย่องว่าเป็น ‘งานเขียนของแท้’ ก็ไม่ถือว่ากล่าวเกินจริงเลยนะ ยังไม่รีบรับไว้อีก!”

หลงเจียเจียยังตะลึงอยู่กับที่ทันที จะบอกว่ายอมรับก็ไม่ใช่ จะบอกว่าไม่ยอมรับก็ไม่เชิง

สีหน้าของเจียงเฉากับฉู่หยังก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก อดไม่ได้ที่จะเอ่ยว่า “ท่านจาง ท่านพูดว่าตัวอักษรที่เขาเขียนนั้นดี ถ้าอย่างนั้นก็ต้องดูออกใช่ไหมว่าเขาเขียนอะไรน่ะ?”

ท่านเจ้ามังกรหัวเราะหึหึพลางมองไปยังถังเฉา “ไหนพูดมาซิว่านายเขียนตัวอักษรอะไร”

ถังเฉาพยักหน้า จากนั้นก็พูดเสียงดังว่า “บรรพบุรุษสั่งสมบุญ ทิ้งทรัพย์สมบัติไว้ให้แก่คนรุ่นหลังอย่างเหลือเฟือ ให้พวกเขาไม่ต้องไปทำไร่ไถนา ไม่ต้องกังวลเรื่องเงินทอง เล่าเรียนได้อย่างไร้กังวล เล่าเรียนแล้ว เรียนรู้ภูมิปัญญา หลักปรัชญาและเหตุผลแล้วก็จะต้องแบกรับหน้าที่รับผิดชอบ และผู้ที่มีหน้าที่รับผิดชอบก็คือผู้ที่ไม่ไปแบ่งแยกประชาชนคนธรรมดากับผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่”

‘บรรพบุรุษสั่งสมบุญ ทิ้งทรัพย์สมบัติไว้ให้แก่คนรุ่นหลังอย่างเหลือเฟือ ให้พวกเขาไม่ต้องไปทำไร่ไถนา ไม่ต้องกังวลเรื่องเงินทอง เล่าเรียนได้อย่างไร้กังวล เล่าเรียนแล้ว เรียนรู้ภูมิปัญญา หลักปรัชญาและเหตุผลแล้วก็จะต้องแบกรับหน้าที่รับผิดชอบ และผู้ที่มีหน้าที่รับผิดชอบก็คือผู้ที่ไม่ไปแบ่งแยกประชาชนคนธรรมดากับผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่... ฮ่า ๆ ๆ เป็นผู้ที่เล่าเรียนแล้ว เรียนรู้ภูมิปัญญา หลักปรัชญาและเหตุผลแล้วก็จะต้องแบกรับหน้าที่รับผิดชอบ และผู้ที่มีหน้าที่รับผิดชอบก็คือผู้ที่ไม่ไปแบ่งแยกประชาชนคนธรรมดากับผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่ที่ดีคนหนึ่งจริง ๆ!’

ท่านเจ้ามังกรพร่ำอยู่หลายประโยค จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างเบิกบานเหมือนกับเด็กคนหนึ่ง

ถังเฉาอ่านตัวอักษรที่ถังเฉาเขียนออก แต่กลับไม่พูดอธิบายออกมา

ห้องโถงเงียบสงัด ไม่มีเสียงแม้เพียงเล็กน้อย

ทุกคนล้วนตะลึงงันไป!

แม้แต่หลินชิงเสว่ก็มองฉากนี้อย่างตกตะลึง

ประโยคนี้ แม้แต่เธอก็ยังดูไม่ออก

เจียงเฉามองอยู่นานอย่างเหม่อลอย ทันใดนั้นก็เอ่ยอย่างเดือดดาลว่า “ท่านเจ้ามังกร ท่านอย่าไปฟังเจ้าหมอนี่พูดมั่ว ๆ นะ กลอนคู่สองวรรคนี้จะต้องเป็นสิ่งที่เขาด้นสดแน่ ๆ!”

“เขียนได้ยุ่งเหยิงขนาดนี้ ผมว่าเขาจงใจแน่ ๆ พวกเราดูได้ไม่ชัดว่าเขาเขียนอะไร เนื้อหายังไม่ใช่ว่าพูดตามใจ?”

เจียงเฉากับฉู่หยังพูดสอดคล้องหนึ่งหน้าหนึ่งหลัง ไม่เชื่อโดยสิ้นเชิงว่ากลอนคู่ที่ถังเฉาเขียนมาจะเป็นเหมือนกับที่เขาพูด

“ฮึ นายจะไปเข้าใจอะไรล่ะ?”

ทว่ายอดกวีจางหยู่ซึงกลับร้องฮึเสียงเย็นขึ้นมากะทันหัน เอ่ยว่า “ที่เขาเขียนเป็นตัวอักษรหวัด ยิ่งไม่เป็นระเบียบเท่าไหร่ก็แสดงว่าพลังในการเขียนมีมากเท่านั้น เข้าใจหรือยัง?”

ทว่าตอนที่เขามองไปยังภาพเขียนอักษรนั้นอีกครั้ง ก็ยิ่งชื่นชอบเป็นอย่างยิ่งไปทั้งหัวใจ จากนั้นก็รอหลงเจียเจียตั้งราคา

หลงเจียเจียที่อยู่ข้าง ๆ พบว่านี่เป็นงานเขียนของแท้จึงตัดสินใจไม่ขายในทันที

หรือจะกล่าวว่า ขอเพียงเป็นของขวัญที่ถังเฉามอบให้ เธอจะต้องไม่ขายอย่างแน่นอน

เธอส่ายศีรษะ “ท่านจาง ภาพเขียนนี้หนูไม่ขายค่ะ”

พอจางหยู่ซึงได้ฟัง ใบหน้าก็กระตุกในทันที ยิ้มแล้วเอ่ยอย่างเอาใจว่า “อย่าเลยนะ เจียเจีย เธอว่าฉันจ่ายสิบล้านซื้อภาพเขียนนี้ได้ไหม?”

เฮือก!

พอราคานี้ออกมา คนที่อยู่รอบ ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเย็น ๆ เข้าไปเฮือกหนึ่ง

ใช้เงินสิบล้านซื้อภาพเขียนภาพหนึ่ง นี่ไม่ใช่หนึ่งตัวอักษรพันตำลึงทองแล้ว แต่เป็นหนึ่งตัวอักษรหนึ่งล้าน!”

เทียบกับภาพเขียนมีชื่อเสียงโบราณเหล่านั้นแล้ว สถิติที่คนมีเงินจะเอาไปสะสมลายเส้นค่อนข้างน้อย

ราคาก็ค่อนข้างต่ำ

สิบล้านถือว่าเป็นราคาที่สูงแล้ว

นึกไม่ถึงว่าหลงเจียเจียยังคงส่ายศีรษะราวกับโหมระลอกคลื่น “ไม่ได้ค่ะ ไม่ขาย!”

จางหยู่ซึงร้อนรนแล้ว สิ่งที่เขาชอบที่สุดก็คือการสะสมงานเขียนของแท้ ภาพเขียนนี้ไม่ว่าอย่างไรก็จะต้องเอามาสะสมให้จงได้

จางหยู่ซึงกัดฟันเอ่ยขึ้นว่า “ยี่สิบล้าน!”

พอได้ยินราคา ฉู่หยังกับเจียงเฉาก็แทบจะเป็นลมล้มพับไป ยี่สิบล้านถึงแม้ว่าจะไม่ถือว่ามากสำหรับตระกูลหลวงในเยี่ยนตู แต่ก็ไม่ถือว่าน้อย

โดยเฉพาะกับเจียงเฉาที่ไม่ใช่สมาชิกศูนย์กลางของตระกูลหลวงประเภทนั้นแล้ว เงินสิบยี่สิบล้านก็ถือว่าเป็นเงินมูลค่ามหาศาลแล้ว

แต่กลับจะเอามาซื้อภาพเขียนภาพหนึ่งที่แม้แต่จะอ่านก็ยังอ่านไม่ออกว่าเขียนอะไรไว้ พวกเขาบ้าไปแล้วหรืออย่างไร?

ที่สำคัญที่สุดก็คือหลงเจียเจียยังไม่ขายอีกด้วย

เธอกอดภาพเขียนของถังเฉาเอาไว้ราวกับปกป้องลูกของตัวเอง เป็นตายก็ไม่ยอมคลายมือ

ตอนนี้ถังเฉาจึงยิ้มออกมา “ท่านจาง ภาพเขียนแค่ภาพเดียว เดี๋ยวผมค่อยส่งให้คุณภาพหนึ่งนะครับ”

จางหยู่ซึงได้ยินอย่างนั้นก็ตื่นเต้นสุดประมาณ แทบจะคุกเข่าให้กับถังเฉาแล้ว