เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 714

หลินชิงเสว่ไม่สนใจที่ถังเฉาคุยโม้โอ้อวด ใบหน้ามีร่องรอยของความไม่พอใจนิดๆ "

ฉันยอมรับว่าวงเงินหัวเป่ยของคุณเยอะมาก แต่ คุณกับคุณบ้าการค้าความสัมพันธ์ระหว่างคุณทั้งสองนั้นห่างเหินไม่เกี่ยวข้องกันเลย จะเป็นคนที่คุณส่งเสริมออกมาได้ไง?”

หลินชิงเสว่ขมวดคิ้ว พูดแบบไม่พอใจ

แม้ว่าถังเฉาจะเป็นสามีของเธอ เธอก็ไม่อนุญาตให้ถังเฉาพูดแบบนี้

ถังเฉายิ้มเจื่อนๆ นี่ฟังดูแล้วเหลือเชื่อ แต่ว่าบ้าการค้ากลับเป็นคนที่เขาส่งเสริมออกมาจริงๆ

พูดอย่างถูกต้อง เป็นการมอบโอกาสที่ให้บ้าการค้าแสดงความสามารถของตัวเอง เป็นโอกาสเดียวที่เพียงพอที่จะใช้ครึ่งชีวิตหลังของเขามาตอบแทน

ความคิดของถังเฉาย้อนกลับไปในฤดูหนาวเมื่อห้าปีที่แล้ว

ถังเฉาในเวลานั้น ก็รวยระดับประเทศอยู่แล้ว แต่ว่า มีปัญหาที่อยู่ต่อหน้าเขาคือ จัดการการเงินไม่เป็น

นี่เป็นปัญหาที่ร้ายแรงมาก เงินมากแค่ไหน ถ้าจัดการไม่เป็น ก็มีวันใช้หมด

ในโลกนี้ทำไมคนรวยถึงมีมากขนาดนี้?

เพราะพวกเขารู้วิธีการทำเงินให้เป็นเงิน นี่คือความรู้อย่างหนึ่ง แต่ถังเฉาเป็นเพียงคนนอกวงการแทบจะไม่รู้วิธีการจัดการเงินเหล่านี้

ดังนั้น เวลานั้นถังเฉาก็แสวงหาคนที่จะช่วยเขาบริหารกองเงินกองทองของเขาอย่างบ้าคลั่ง การสัมภาษณ์ครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ล้มเหลว ซ้ำๆซากๆเป็นเวลานาน ถังเฉาก็ไม่พบคนที่เหมาะสม

คนบ้าดนตรีฉินเจียนเวยแนะนำว่า "ทำไมรองหัวหน้าไม่ไปหาคนที่ชื่อซางจิงเทียนล่ะ? เขาเกิดเป็นสามัญชน แต่เป็นครอบครัวที่ร่ำรวยมาก เห็นเงินเหมือนเป็นแค่มูล เขาเป็นคนที่คุณต้องค้นหา"

แต่เมื่อถังเฉาได้พบคนคนนั้น ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความผิดหวัง

ถึงกับเป็นแค่ขอทาน

เสื้อผ้าซอมซ่อ หลุดลุ่ย ผมเผ้ารุงรัง

สองมือกุมหัว ถูกขอทานคนอื่นสับเปลี่ยนกันทุบตี

แต่ถังเฉาก็ยังเดินไป ช่วยเขาและไล่ขอทานพวกนั้นไป

เพราะตรงหน้าของเขา มีชามแตกอยู่หนึ่งใบ

ในชามแตกทั้งหมด มีเศษเงินอยู่ไม่กี่เหรียญ

นอกจากนี้ยังมีแผ่นโลหะเก่าๆ ข้างบนมีตัวอักษรขนาดใหญ่เขียนอยู่

“ให้โอกาสผมฟื้นตัวอีกครั้ง"

เพราะคำพูดหลายตัวนี้ ทำให้ถังเฉาเกิดความสนใจ

ที่แท้ เขาคนเดียวทำลายสมดุลของโลกธุรกิจ ถูกคนเกลียดชัง จ้างคนฆ่าพ่อแม่ของเขา ทำให้เขาหมดสิ้นทุกอย่าง

เขาต้องการแก้แค้น

ใครให้โอกาสเขาฟื้นตัวได้ เขาจะใช้ทั้งชีวิตเพื่อตอบแทน

ดังนั้น ถังเฉาให้เขา

"ผมให้พวงมาลัยแก่คุณ ผมจะให้โลกนี้หมุนตามคุณ"

นั่นคือคำพูดเดิมของถังเฉา

ณ จุดนี้ บนโลกนี้ก็มีขอทานตัวน้อยที่ชื่อซางจิงเทียนหายไปหนึ่งคน เพิ่มตำนานทางธุรกิจที่เรียกว่าบ้าการค้าขึ้นมาหนึ่งคน

บ้าการค้าคำนี้หนักเกินไป !

หนักจนทุกคนลืมไปว่าชื่อเดิมเขาชื่ออะไร

ตามด้วยการมาถึงของสมาคมการค้าเก้าราชาผู้คนที่อยู่ในวังคริสตัลตั้งใจหลีกให้เป็นทาง เพื่อให้พวกเขาเดินขึ้นไปบนเวที

ถังเฉากับหลินชิงเสว่ก็ยืนอยู่ในนั้น และให้ความร่วมมือเหลี่ยงไปอยู่ข้างๆ

ในบรรดาคนของสมาคมการค้าเก้าราชาทั้งหมด มีคนวัยกลางคนเดินไปตรงกลางอย่างรวดเร็ว

"คือคุณหม่าสมาคมการค้า !"

สายตาแต่ละคู่จ้องไปที่ชายวัยกลางคนคนนั้น ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างอุทานออกมา

"เขาเป็นผู้รับผิดชอบชั้นสูงของสมาคมการค้าเก้าราชา!"

วัยกลางคนที่ถูกเรียกว่าคุณหม่าเดินเข้าไปอยู่ตรงกลางด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก จากนั้นมองทุกคนที่อยู่รอบ ๆ และค่อยเปิดปากช้าๆ

"ผมคือหม่าเหวินซวนของสมาคมการค้าเก้าราชา ก่อนอื่นยินดีต้อมรับทุกคนที่สละเวลา มาร่วมงานประมูลซื่อเหอย่วนของสมาคมการค้าเก้าราชาของผม"

"ก่อนที่จะจับ ผมจะประกาศเรื่องหนึ่งก่อน นั่นก็คือสมาคมการค้าคุณบ้าการค้าได้มาถึงวังคริสตัลแล้ว"

บูม!

คำพูดนี้ออกมา ทุกคนต่างก็บ้าคลั่ง สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

"อะไรนะ？คุณบ้าการค้ามาถึงแล้ว?”

ข่าวนี้คึกคักมาก สายตาของทุกคนต่างจ้องมองไปรอบ ๆ เพื่อหาคุณบ้าการค้าให้พบ

ถังเฉาพาหลินชิงเสว่กำลังจะนำการ์ดเชิญใส่ลงในกล่อง บังเอิญหลินอิ่นกับถงเจินพวกเขาใส่การ์ดเชิญเสร็จแล้วกลับมา

"พวกคุณยังไม่ตายใจอีกเหรอ?"

ถงเจินจงใจพูดเสียงต่ำลง พูดกับถังเฉาและหลินชิงเสว่

ถังเฉาขมวดคิ้ว เดินอ้อมถงเจิน นำการ์ดเชิญของหลินชิงเสว่กับถังเสี่ยวลี้ใส่เข้าไปในกล่อง

ถงเจินก็ไม่ได้ขัดขวาง เพียงแค่มองทั้งหมดอย่างเยาะเย้ย

"ดูเหมือนพวกคุณไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ผมจะบอกความจริงพวกคุณอีกเรื่องหนึ่ง“

หลินอิ่นพูด "อันที่จริงการจับฉลากซอยตงเฉินนี้สมาคมการค้าเก้าราชาเป็นคนกำหนด จะส่งมอบให้กับผู้ที่มีผลงานความดีความชอบต่อสมาคมการค้าเก้าราชา คุณคิดว่าใครๆก็สามารถมีโอกาสเหรอ?"

ถังเฉาพยักหน้า "ผมรู้ ผมก็เป็นคนที่ใหญ่ที่สุดที่มีส่วนร่วมในสมาคมการค้าเก้าราชา "

"อะไร ?"

หลินอิ่นกับถงเจินได้ยินเช่นนี้ ก่อนอื่นชะงักแล้วตามด้วยเสียงหัวเราะ

พวกเขาก็เคยชินกับวิธีการพูดที่หยิ่งยโสของถังเฉา ก็ไม่โต้เถียง แค่ทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่ง

"ตอนนี้จะพูดจาอะไรระวังให้ดีก็แล้วกัน คุณบ้าการค้าอยู่ที่นี่นะ ไม่แน่อาจได้ยินคำพูดประโยคนี้ของคุณแล้วก็ได้"

พูดจบ หลินอิ่นกับถงเจินเตรียมตัวจะเดินจากไป

พุ่ม!

ทันใดนั้น ก็ชนถูกชายหนุ่มคนหนึ่ง

"ใครกัน? เดินไม่มองตาม้าตาเรือ?"

"เหยียมโดนรองเท้าของฉันแล้ว!"

หลินอิ่นกับถงเจินพูดไปด่าไป มองไปคนที่ชนเขา

เห็นเพียงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา เป็นชายหนุ่มอายุประมาณสามสิบเศษๆ

"ขอโทษครับ "

เขาขอโทษอย่างสุภาพ แล้วก็มองไปที่ถังเฉาที่อยู่ด้านข้าง ทันใดนั้นก็เผยรอยยิ้มที่ทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจ

“รองหัวหน้า”