เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 715

“เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ?”

หลังจากที่ชายหนุ่มพูดด้วยความเคารพต่อถังเฉา หลินอิ่นกับถงเจินสงสัยว่าหูของพวกเขาฟังผิด สีหน้าต่างก็รู้สึกนึกไม่ถึง

ในขณะที่มึนงง พวกเขาได้ยินชายคนนั้นตะโกนเรียกถังเฉาว่า "รองหัวหน้า" ?

หลินชิงเสว่ก็ตกตะลึงเล็กน้อย มองไปที่ถังเฉากับชายหนุ่มคนนั้นด้วยความประหลาดใจ

ถังเฉายิ้มเล็กน้อยๆ เงียบไม่ได้พูดอะไร แต่สายตามองวังคริสตัลตรงมุมที่อยู่ข้างนอก

ชายหนุ่มรู้ทันที พยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรอีก เดินตรงออกไปจากที่นี่

มีเรื่องที่น่าสังเกตกว่านั้นคือ สถานที่ที่เขาจากไปก็คือจุดที่สายตาของถังเฉากำลังมองไป

ตัวประกอบนี้ไม่มีผลกระทบต่อหลินอิ่นกับถงเจินสักเท่าไหร่ พวกเขายังคงมองไปที่ถังเฉากับหลินชิงเสว่ และการเยาะเย้ยก็ยังคงไม่ได้ปกปิดแม้แต่น้อย

"ในเมื่อพูดถึงขนาดนี้ พวกเราก็เมตตากรุณาต่อคุณถึงที่สุดแล้ว ในเมื่อคุณยืนกรานที่จะหาความตาย อย่าโทษพวกเราที่ไม่เตือนคุณล่วงหน้าแล้วกัน!”

หลินอิ่นและถงเจินพูดด้วยรอยยิ้มที่เยาะเย้ย

หลินชิงเสว่ขมวดคิ้ว สีหน้าเย็นชากำลังจะโต้กลับ แต่ถังเฉาคว้าเธอไว้ ขณะเดียวกันก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แววตาทั้งคู่สงบนิ่งมาก

“เรื่องของเรา พวกคุณไม่ต้องกังวลแทน ถ้าวันหนึ่งมีเวลา จะต้องไปเยี่ยมเยียนคุณชายของพวกคุณถึงบ้านด้วยตัวเอง”

ซ่า!

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา สีหน้าของหลินอิ่นและถงเจินก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

“คุณจะไปหาลูกชายของเราทำอะไร?”

ใบหน้าของถงเจินเต็มไปด้วยความระมัดระวัง จ้องมองไปที่ถังเฉาอย่างเย็นชา

"แน่นอนก็ต้องถามเรื่องบางอย่างที่ควรจะถาม"

ถังเฉาพูดด้วยรอยยิ้มเบาๆ “ลูกชายของท่านหายไปนานขนาดนี้ เรื่องประสบการณ์ของลูกชายท่านผมให้ความสนใจเป็นอย่างมาก!”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ใบหน้าของหลินอิ่นกับถงเจินกระตุกอย่างรุนแรง และตะโกนด่าว่า

“ไอ้เด็กนี่ ถ้าหากคุณกล้าลงมือกับลูกชายของเรา ตระกูลหลินจะไม่ปล่อยคุณไปอย่างแน่นอน!”

ถึงแม้จะพูดแบบนั้น แต่พวกเขาก็พูดอย่างขาดความกล้าหาญมาก

ทันทีที่สบตากับถังเฉา พวกเขาถึงกับรู้สึกได้ถึงความหนาวเหน็บ

เป้าหมายไม่ใช่พวกเขา แต่เป้าหมายเป็น---- หลินโป๋หลาย

แต่ก็ไม่ใช่การแก้แค้น แต่ถังเฉาสนใจเรื่องนี้จริงๆ

แต่ว่า เมื่อเผชิญกับภัยคุกคามของหลินอิ่นกับถงเจิน ถังเฉาแทบจะไม่สนใจเลยสักนิด

แม้กระทั่งมองก็ไม่มองพวกเขา ก้าวเดินออกไปจากที่นี่

"นาย……"

ด้วยท่าทีที่อยู่เหนือกว่าเช่นนี้ ทำให้หลินอิ่นกับถงเจินไม่พอใจอย่างมาก

“หลินชิงเสว่!”

“เธอดูสามีไอ้เศษสวะของเธอสิ ในสายตายังมีผู้ใหญ่อย่างพวกเราอยู่หรือเปล่า?”

“อย่าพูดแต่เขาไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าประตูตระกูลหลินของพวกเราเลย ถึงมี ช้าเร็วเขาก็ต้องถูกไล่ออกจากบ้าน!”

หลินอิ่นกับถงเจินจ้องมองหลินชิงเสว่แล้วด่าว่าด้วยความโมโห

โดยเฉพาะถงเจิน โกรธจนแทบบ้า

หลินชิงเสว่ถูกไล่ออกจากตระกูลหลิน เดิมทีตัวเธอควรจะขอร้องพวกเขายอมให้เธอกลับถึงจะถูก แต่ทำไมพวกเขาแทบจะไม่สนใจเลยเกี่ยวกับการกลับสู่ตระกูลหลิน?

หลินชิงเสว่เหลือบมองพวกเขาโดยไม่มีความรู้สึกใดๆ น้ำเสียงของเธอเย็นชา“

“คุณอาลุง น้ารอง ฉันเห็นแก่ก่อนหน้านี้ที่เคยเป็นญาติกัน เรียกคุณว่าคุณอาลุงน้ารองเป็นครั้งสุดท้าย”

“ในเมื่อพวกคุณขับไล่พวกเราออกจากตระกูลหลิน งั้นฉันก็ไม่ใช่คนของตระกูลหลินแล้ว ถังเฉาฝากฉันบอกพวกคุณประโยคหนึ่ง ในเมื่อทำไปแล้ว ก็อย่าเสียใจ!”

พูดจบ ก็เหยียบส้นสูงเดินตามถังเฉาไป

ไม่รู้เพราะอะไร พอเห็นถังเฉาพูดกับพวกเขาแบบนี้รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

หลินอิ่นกับถงเจินเกือบจะถูกคำพูดนี้ทำให้หายโกรธ

"พวกเราจะเสียใจเหรอ? ตลก !"

พวกเขาจะเสียใจได้อย่างไร?

ดีใจซะมากกว่า !

“รอผลจับฉลากซอยตงเฉินออกมาก่อน ฉันจะดูว่าพวกคุณจะหัวเราะออกมาได้อีกมั้ย!”

จ้องมองตามหลังถังเฉากับหลินชิงเสว่แล้วหัวเราะอย่างเย็นชา

ขณะนี้ ถังเฉาพาหลินชิงเสว่กับถังเสี่ยวลี้ ไปยังอีกมุมหนึ่งของวังคริสตัล

เมื่อเทียบกับท่ามกลางผู้คน ที่นี่ถือว่าคนน้อยกว่ามาก

แต่ก็ยังคงมีคนมองพวกเขาด้วยสายตาที่แปลกประหลาดและน่าสมเพช

ในสายตาของพวกเขา ถังเฉากับหลินชิงเสว่เป็นแค่นักพนันที่ทุนหมด ตั้งความหวังสุดท้ายกับการจับฉลากเพื่อพลิกสถานการณ์โดยรวม

แต่ว่า นี่มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

หลินชิงเสว่จับใบฉลากของสามคนไว้ในมือสีหน้ายังคงตื่นเต้นเล็กน้อย

“ที่รักคะ พวกเรามีหวังจับฉลากได้จริง ๆ ไหม”

ถังเฉายิ้ม “ตอนนี้ยังไม่ได้ประกาศผล ผมจะรู้ได้ไง แต่ว่า ผมบอกได้เพียงว่าทุกคนที่เข้าร่วมก็มีโอกาสทั้งนั้น”

ถังเฉาไม่ได้บอกความจริงกับหลินชิงเสว่ เพื่อไม่ให้เธอคิดว่ามันเป็นการทุจริต

หลินชิงเสว่ได้ยินคำพูดนี้ ก็ถอนหายใจไม่พูดอะไรอีก

ขณะนี้ ถังเฉาได้มอบถังเสี่ยวลี้ให้หลินชิงเสว่ดูแล

“ที่รัก ผมขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ”

พูดจบ ก็ออกไปจากที่นี่

"เฮ้ ห้องน้ำไม่ได้อยู่ทางโน้น..."

หลินชิงเสว่กำลังจะเรียกเขาไว้ แต่ถังเฉาเดินไปไกลแล้ว

เธอได้แต่จ้องมอง แล้วก็อุ้มถังเสี่ยวลี้และรอถังเฉากลับมา

เดินออกจากวังคริสตัล ความวุ่นวายและเสียงรบกวนน้อยลง

ด้านนอกเป็นระเบียงที่เงียบสงบ ซึ่งเป็นทางตรงขึ้นไปดาดฟ้าของวังคริสตัล

ที่นั่น มีชายหนุ่มในชุดสูทยืนอยู่ ก็คือก่อนหน้านี้ที่เจอเขาคนนั้น

พูดตามหลักเหตุผลแล้ว ดาดฟ้าของวังคริสตัลห้ามคนเข้าออกหากไม่ได้รับอนุญาต และบนทางเดินจะมีบอดี้การ์ดคอยเฝ้าไว้

แต่ตอนนี้ กลับว่างเปล่าไม่มีใคร

เห็นได้ชัดว่า เป็นฝีมือของชายหนุ่มคนนี้ ที่ขับไล่ยามรักษาความปลอดภัยออกไปทั้งหมด

“ผมคิดไม่ถคงว่าคุณจะเล่นแบบนี้”

ถังเฉาเดินไปข้างๆด้วยรอยยิ้ม และพูดด้วยเสียงหัวเราะเหอเหอ

ชายคนนั้นยิ้มเล็กน้อยและตอบว่า "รองหัวหน้าชอบแบบเงียบเรียบง่าย บ้าการค้าก็ชอบแบบเงียบเรียบง่าย ความสูงแบบไหน เป็นตัวกำหนดว่าคนรอบข้างเราจะมองเราอย่างไร"

ยิ่งสูงก็ยิ่งหนาว สิ่งที่ผมเห็นมีแต่ความชื่นชม ความเกรงใจ และเอาใจ ถ้าอยู่กลุ่มพวกเขา พวกเขาก็จะไม่เห็นคุณอยู่ในสายตา"

ชายผู้นั้นเอนกายพิงราวบันไดบนดาดฟ้า รับลมหนาวเย็น แหงนมองดวงดาวบนท้องฟ้า และพูดอย่างแผ่วเบา