เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 716

“คุณแม่ หนูถูกแล้ว ของหนูเบอร์ห้าสิบห้า!”

เสียงกรีดร้องที่ร่าเริงของถังเสี่ยวลี้ ก้องไปทั่ววังคริสตัล ทั้งวังคริสตัล ทันใดนั้นก็เงียบสงบไร้เสียงนกกา

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ตัวถังเฉากับหลินชิงเสว่อย่างไม่น่าเชื่อ

พูดให้ถูกคือ จ้องไปที่ตัวถังเสี่ยวลี้ที่อยู่ในอ้อมอกของหลินชิงเสว่

ใครก็คิดไม่ถึง หมายเลขสุดท้าย ถึงกลับเป็นเด็กหญิงอายุห้าขวบ!

ขณะนี้ เด็กน้อยรู้สึกตื่นเต้นราวกับทำข้อสอบได้คะแนนเต็มร้อย ถือใบฉลากตื่นเต้นจนใบหน้าเล็กๆเป็นสีชมพู

หลินชิงเสว่ก็มองไปที่ถังเสี่ยวลี้อย่างคิดไม่ถึง สีหน้าราวกับเห็นผี

เธอคิดเสมอว่า แม้ว่าจะจับเบอร์ของพวกเขาได้ก็คงเป็นตัวเองกับถังเฉา

คิดไม่ถึงว่าคนที่ได้รางวัลกลับเป็นลูกสาวของตัวเอง

แต่ว่าชะงักไปครู่หนึ่ง หลินชิงเสว่ก็ได้สติคืนมา กอดถังเสี่ยวลี้ไว้แน่นๆ

"เสี่ยวลี้ หนูถูกรางวัลแล้ว!”

ถังเฉาสีหน้ากลับปกติ ยิ้มและพูดกับถังเสี่ยวลี้ "รีบให้คุณแม่พาขึ้นไปบนเวที"

หลังจากเรียกหมายเลขแล้ว บรรดาผู้ที่ถูกเรียกก็ขึ้นเวทีเพื่อเข้าแถว

เย่เซ่าเตี๋ย ถังฮันเจี๋ย ฉินกวนฉีและคนอื่นๆต่างก็ได้ลุกขึ้นและเดินไปทางเวที

หลินชิงเสว่จูงมือถังเสี่ยวลี้ เดินไปทางเวที

"ฉันไม่เห็นด้วย!"

ทันใดนั้น ด้านหลังมีเสียงแหลมกรีดร้องแว่วมา

อืม?

ทุกคนชะงักไปครู่หนึ่ง หันกลับมามองโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นคนที่เรียกพวกเธอ ทันใดนั้นก็มีรอยยิ้มขี้เล่น

ทีนี้มีการแสดงสนุกๆให้ดูแล้ว

เห็นเพียงสีหน้าของหลินชิงเสว่กับถงเจิน มืดมนมากจนสามารถบีบออกเป็นน้ำได้ ดวงตาคู้นั้นจ้องมองหลินชิงเสว่กับถังเสี่ยวลี้จนไม่กะพริบ

หากแววตาสามารถฆ่าคนได้ พวกเธอก็คงฆ่าไปเป็นหมื่นครั้งแล้ว

รอยยิ้มบนใบหน้าของถังเฉาหายไป ความเฉียบคมแวบผ่านมาในดวงตาของเขา

หม่าเหวินซวนที่อยู่บนเวทีชักสีหน้าลง ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ถงเจิน "คุณมีอะไรที่ไม่เห็นด้วย?"

รู้สึกได้ถึงพลังเสียงของหม่าเหวินซวน ถงเจินก็รู้สึกตัวและตั้งสติหันกลับมา แต่ความไม่เต็มใจอย่างแรงในใจของเขาผลักดันให้เธอพูดออกมา

“ประธานหม่า นี่ไม่เป็นไปตามกฎ! พวกเขาไม่มีความสามารถในการซื้อซอยตงเฉินเลย แล้วทำไมปล่อยให้พวกเขาได้รับฉลาก!”

“ฉลากสุดท้าย ไม่ควรเป็นของฉันตระกูลหลินหรอกเหรอ?”

ถงเจินพูดอย่างโกรธจัด แก้มของเขากระตุกอย่างรุนแรง

"คุณต้องการจะพูดอะไร?"

หม่าเหวินซวนขมวดคิ้ว ดวงตาทั้งคู่จ้องไปที่ถงเจินอย่างเฉียบขาด และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ผิดความคาดหมาย ถงเจินถึงกับพูดออกมาจริงๆ

“ตระกูลหลินของฉันต้องการซอยตงเฉินมากที่สุด ดังนั้นไม่ว่าสมาคมการค้าเก้าราชา จะเรียกเงินเท่าไหร่ ตระกูลหลินของฉันก็ยอมรับ เท่านี้ก็เพียงพอที่จะแสดงความจริงใจของตระกูลหลินของเรา”

“แต่ว่า คุณยอมที่จะให้ฉลากกับไอ้สุนัขที่เร่ร่อน ก็ไม่ยอมให้กับตระกูลหลินของฉัน ฉันไม่เข้าใจว่าสมาคมการค้าเก้าราชาต้องการจะทำอะไร?”

ถงเจินพยายามให้น้ำเสียงของเธอสงบ แต่เธอไม่ได้สังเกตสักนิดว่า หม่าเหวินซวนที่อยู่บนเวทีหลับตาลงลึกๆ และถามอย่างเฉยเมย

"เมื่อครู่คุณพูดอะไรนะ?"

ถงเจินไม่ได้ตระหนักถึงความผิดพลาดในคำพูดของตัวเอง และเขายังคงพูดต่อต้านซ้ำๆ

“ฉันบอกว่าสมาคมการค้าเก้าราชาควรให้ฉลากใบสุดท้ายกับตระกูลหลินของฉัน แต่ไม่ใช่สาวน้อยคนหนึ่ง นี่ไม่เป็นไปตามกฎ!”

"คุณพูดอีกรอบสิ!"

ดวงตาของหม่าเหวินซวนมืดมนมากขึ้น ทุกคนก็รู้สึกชัดเจนว่า มีแสงเย็นเฉียบคมผ่านเข้ามาในดวงตาของหม่าเหวินซวน

เขาค่อยๆก้าวลงจากเวที และเดินไปทางถงเจิน