เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 724

แฝดพี่สมทบ “ใช่ค่ะ พวกเราแค่ไปดูว่าซื่อเหอย่วนหน้าตาเป็นยังไง ไม่เข้าไปถึงด้านในค่ะ”

สองพี่น้องตาโต หน้าตาคาดหวัง ตื๊อให้จางขุยพาพวกเธอเข้าไป

จางขุยกลับกลัวจนไม่ว่ายังไงก็ไม่กล้าเข้าไป หน้าตาซีดเผือดถึงขีดสุด

“พวกเธอจะไปรู้อะไร สมัยก่อนตอนที่ซอยตงเฉินเพิ่งสร้างก็ไม่อนุญาตให้ใครเข้าไป บัดนี้มีคนซื้อแล้ว ถือว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัว ยิ่งเข้าไปไม่ได้ใหญ่ เข้าไปเธอไม่กลัวโดนจับหรอ?”

ถึงแม้เมื่อวานซอยตงเฉินถูกขายไปแล้ว แต่พวกเขาไม่รู้ว่าใครคือผู้ซื้อ

แต่เขามั่นใจได้ว่า คนที่มีเงินซื้อซอยตงเฉิน ต้องเป็นคนใหญ่คนโตที่เขาไม่อาจแหยมด้วยได้แน่นอน

สองพี่น้องฝาแฝดไม่พอใจ เบ้ปาก หน้าตาแสนงอน

“ฉันไม่สน ฉันจะเข้าไปให้ได้ ถ้าถูกจับจริงฉันจะบอกว่าคุณเป็นคนปล่อยพวกเราเข้าไปค่ะ”

“ไอ้นี่……”

จางขุยตกใจจนสะดุ้ง เกือบตกลงไปจากรถ

“คุณชายจาง คุณคงไม่ได้กลัวใช่มั้ยคะ”

“ไม่น่านะ ไม่น่านะ คุณคงไม่คิดจริงๆว่าคนใหญ่คนโตเขาซื้อซื่อเหอหยวนไปอยู่จริงๆใช่มั้ยคะ?”

สายตาที่สองคนฝาแฝดมองจางขุยเปลี่ยนไปในบัดดล

เมื่อวานได้เจอคนใหญ่คนโตมากมายขนาดนั้น พวกเธอพลันรู้สึกว่าจางขุยไม่ได้เก่งกาจอะไร

เทียบกับคนที่รวยจริงๆแล้ว ต่างกันราวฟ้ากับเหว

“.......”

จางขุยหน้ากระตุก นี่ย้อนกลับมาสั่งสอนเขาหรอ?

ถ้าไม่ใช่เพราะพี่น้องฝาแฝดคู่นี้เป็นของชั้นเลิศจริง จางขุยไม่อยากปล่อยมือ ไม่อย่างนั้นถีบพวกเธอลงไปนานแล้ว

เป็นได้ยังไงที่เขาจะไม่รู้สถานการณ์ในตอนนี้ของตลาดอสังหาริมทรัพย์

อย่าว่าแต่ซื่อเหอย่วนชั้นเลิศอย่างซอยตงเฉินเลย แค่ที่อยู่อาศัยชั้นสูงที่ราคาแพงหน่อยก็ไม่ได้ซื้อมาเพื่อเข้าอยู่

ส่วนใหญ่ซื้อมาลงทุน

อนาคตราคาอสังหาริมทรัพย์ขึ้นแล้วค่อยขาย

ภายใต้สถานการณ์เดี๋ยวนี้ที่ เศรษฐกิจในยุคนี้หดตัวหนัก แต่ค่าครองชีพกลับสูงขึ้นเรื่อยๆ ลงทุนกับอสังหาริมทรัพย์กลายเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด

บ้าน จึงกลายเป็นตัวเลือกเพียงหนึ่งเดียว…..

แต่ปั่นราคาบ้าน เป็นเกมของคนรวย

ชนชั้นมนุษย์เงินเดือนเหนื่อยแทบตาย หาเช้ากินค่ำทุกวัน สู้ชีวิตไปหลายสิบปี หลังแทบหักเพราะหนี้สินเชื่อบ้านก้อนโตก็มีปัญญาซื้อบ้านได้แค่หลังเดียวเท่านั้น

กว่าจะได้เข้าอยู่ ใครจะเอามาใช้ลงทุนกันเล่า

ไม่มีต้นทุนขนาดนั้นหรอก

จางขุยลังเล ขมวดคิ้วเป็นปมไม่พูดจา

ซอยตงเฉินไม่ได้มีไว้สำหรับการเข้าอยู่อยู่แล้ว ส่วนมากเอาไว้ลงทุน นั่นก็หมายความว่า เป็นเวลาพักใหญ่ที่ด้านในนั้นไม่มีคน

เข้าไปดูหน่อย ก็เหมือนจะไม่เป็นอะไร…..

“งั้นก็ได้ เราเข้าไปดูกันหน่อย ไม่แตะอะไรทั้งนั้น”

จางขุยตัดสินใจได้อย่างรวดเร็ว ว่าจะพาสองสาวเข้าไปวนดูด้านใน

เขาคิดไว้ว่าแค่เข้าไปเชยชม ไม่เข้าไปลึก คงไม่มีอะไร

ด้วยเหตุนี้ ทั้งสามคนจึงย่องเบาเข้าไป

จางขุยหวาดเสียวไปทั้งทาง พึมพำในใจตลอดว่าขออย่าให้เจอกับเจ้าของซื่อเหอหยวนเลย ไม่อย่างนั้นคงต้องโดนจับขอหาโจร

แม้แต่เขตคฤหาสน์ธรรมดาทั่วไปยังมีพื้นที่ส่วนตัว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงซอยตงเฉินเลย ทุกย่างก้าวในซื่อเหอย่วนแห่งนี้อย่างกับเดินอยู่บนน้ำแข็งแผ่นบางๆ

กลับกัน สองสาวฝาแฝดกลับยิ่งเดินยิ่งตื่นเต้น พวกเธอคอยมองทิวทัศน์รอบๆอยู่ตลอด

"ว้าว ที่แท้ซื่อเหอย่วนเป็นแบบนี้เองหรอ ทิวทัศน์สวยงามมากเลย!"

"มีสายน้ำและภูเขาจำลองด้วย ให้ตายเถอะ!"

"ที่นี่อย่างกับสวนดอกไม้หลังพระราชวังโบราณเลย!"

"อยากอยู่ที่นี่ตลอดไปจัง!"

"......"

สองสาวฝาแฝดส่งเสียงตื่นเต้นเป็นครั้งคราว จิ๊บๆเหมือนลูกนกที่เอาแต่ร้องไม่หยุด

ทุกครั้งที่พวกเธอส่งเสียงร้อง หัวใจของจางขุยก็จะหนักหน่วงขึ้นทุกครั้ง เขาแทบอยากจะเอาเทปกาวมาปิดปากของพวกเธอไว้

พวกหล่อนกลัวคนอื่นไม่รู้หรอว่ามีคนอยู่ในซอยตงเฉิน?

แต่ ไม่นานนักจางขุยก็ถูกทิวทัศน์ในซื่อเหอย่วนดึงดูดไป