เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 729

ถึงจะบอกว่าเป็นภัตตาคาร แต่เรียกหอแดงว่าเป็นคลับอำนวยความสะดวกน่าจะเหมาะกว่า

ด้านในมีการบริการอาหาร บริการบันเทิง โรงภาพยนตร์ขนาดเล็ก และอีกมากมาย แถมยังเป็นระบบสมาชิก

สโมสรของเยี่ยนจิงต่างกับที่หมิงจูและเมืองเจียงเฉิง หากเป็นของเอกชน จะเป็นระบบสมาชิกทั้งหมด ทำการคัดกรองได้ดี

คนที่เข้าออกหอแดง ไม่มีใครที่ไม่ใช่คนระดับสูง ร่ำรวยเงินทอง หรือไม่ก็คนใหญ่คนโตที่มีอำนาจในมือ

หลู่เหมิงกลับมีบัตรสมาชิกของหอแดง เห็นได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงเก่งที่มีเส้นสายคนรู้จักในวงกว้างเหมือนกัน

คิดมาถึงตรงนี้ หลินชิงเสว่ชื่นชืมหลู่เหมิงมากขึ้นไปอีก

หลู่เหมิงสาวและสวย อายุยังไม่ถึงสามสิบก็ประสบความสำเร็จขนาดนี้ อนาคตไปไกลได้ไร้ขีดจำกัด

"ที่นี่ค่ะ"

หลู่เหมิงพาหลินชิงเสว่มาถึงห้องวีไอพีที่เงียบสงบในมุม

พอผลักประตูเข้าไป ก็เห็นว่ามีแขกนั่งอยู่เต็มข้างใน

และเป็นนักธุรกิจสาวทั้งนั้น!

พอเห็นหลินชิงเสว่เข้ามา เสียงสนทนาในห้องหยุดไปในบัดดล ทุกคนมองหลินชิงเสว่ด้วยความทึ่ง

รูปโฉมของผู้หญิงเหล่านี้ไม่ได้แย่ แต่ห่างไกลจากหลินชิงเสว่อยู่มากหากต้องเทียบกัน

อาจเพราะทึ่งกับความงดงามของหลินชิงเสว่ พวกเธอนั่งด้วยท่าทีเหม่อลอย ลืมแม้กระทั่งทักทาย

หลู่เหมิงต้องเตือนสติ "ดิฉันจะแนะนำให้ทุกคนรู้จักนะคะ นี่คือประธานของลี่จิงกรุ๊ป ประธานหลิน"

ทุกคนถึงได้สติกลับมา และปรบมือต้อนรับ

"นี่คือประธานของสรรค์หมัดกรุ๊ป"

"นี่คือรัฐมนตรีหัวหน้าแผนกการค้าระหว่างประเทศของบริษัทเทียนเฉิน"

"นี่คือรองประธานของบริษัทProprietary Trading TM"

"......"

หลู่เหมิงแนะนำผู้หญิงในที่นี้ทีละคนตามลำดับให้กับหลินชิงเสว่

หลินชิงเสว่พยักหน้าทักทาย ก่อนจะเข้านั่งที่

สิ่งที่เธอประหลาดใจคือ ผู้หญิงเหล่านี้ดูจะเชื่อฟังหลู่เหมิงมาก นอบน้อมสุดๆ

หลู่เหมิงยังสั่งอาหารอย่างไม่เก้อเขินอะไร ก่อนจะยิ้มให้หลินชิงเสว่ "ประธานหลินคะ พวกเรากินข้าวกันก่อน กินอิ่มแล้วจะได้มีแรงคุยเรื่องธุรกิจ"

"พวกเธอล้วนแต่เป็นเพื่อนสนิทของดิฉันค่ะ เห็นแก่ดิฉัน การคุยก็เป็นแต่พิธี ทำความรู้จักตามขั้นตอน สุดท้ายต้องเซ็นสัญญาแน่นอนค่ะ"

หลินชิงเสว่ไม่สงสัยอยู่แล้ว เธอยิ้มและเอ่ยขึ้น "ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณหลู่ด้วยนะคะ ดิฉันขอแทนเหล้าด้วยชา ดื่มให้กับผู้จัดการหลู่"

หลู่เหมิงกลับทำหน้าจริงจับ โบกมือปฏิเสธ “โอ๊ย ทุกคนเป็นพี่น้องกันหมด ดื่มชาน่าเบื่อจะตายค่ะ ดิฉันสั่งเหล้าพีชไป เป็นสินค้าพิเศษของที่นี่”

“เหล้าพีช?”

หลินชิงเสว่มีสายตาประหลาดใจ

เธอเห็นหลู่เหมิงหยิบโถเล็กที่มีฝาผนึกปิดอยู่ออกมา พร้อมเอ่ยยิ้มๆ “นี่เป็นสินค้าพิเศษของหอแดง หอมหวานแต่ไม่ชวนเมา เมาแต่ไม่ขม เข้าปากแล้วละลาย ขนาดคนใหญ่คนโตบางคนเวลามาทานข้าวที่หอแดงยังต้องสั่งเหล้าพีชนี่เลยค่ะ”

“แบบนี้นี่เอง”

หลินชิงเสว่กระจ่างทันที ก่อนจะโบกมืออย่างรู้สึกผิด “ขอโทษด้วยค่ะคุณหลู่ ดิฉันไม่ดื่มเหล้า…..”

“พี่หลิน ฉันคุยกับพี่แล้วถูกคอ เลยเรียกพี่ว่าพี่หลิน และพี่น้องทุกคนในที่นี้มองกันอยู่ พวกเราดื่มกันนิดหน่อยพอสร้างบรรยากาศก็พอ”

หลู่เหมิงขัดจังหวะหลินชิงเสว่ ก่อนจะแงะฝาผนึกออกโดยไม่ให้เธอปฏิเสธ และเทให้หลินชิงเสว่หนึ่งแก้ว

ไม่นานนัก กลิ่นหอมหวานของเหล้าฟุ้งออกมา แม้แต่หลินชิงเสว่ยังรู้สึกว่าหอม

อยู่ในแวดวงธุรกิจมาหลายปี ถ้าจะบอกว่าหลินชิงเสว่กินเหล้าไม่เป็นนั้นไม่จริง

แต่ของแบบเหล้าเนี่ยชอบทำเสียเรื่อง หลินชิงเสว่ถือคติถ้าไม่ดื่มได้ก็จะไม่ดื่ม หากผลัดไม่ได้จริงๆค่อยดื่ม

“ในเมื่อคุณหลู่ว่าแบบนี้ ก็ตามนั้นค่ะ”

หลู่เหมิงยิ้มออกทันใด “แบบนี้สิคะถึงจะถูก”

ทันทีที่เห็นหลินชิงเสว่ดื่มเข้าไป มุมปากของหลู่เหมิงเหยียดยิ้มเย็นแห่งแผนสำเร็จ

ดื่มเหล้าไปได้สามแก้ว หลินชิงเสว่ยังไม่เมา เธอกลับคว้ามือของหลู่เหมิงไว้และพูดอย่างดีใจ "คุณหลู่คะ ได้รู้จักเพื่อนอย่างคุณ ดิฉันดีใจมากจริงๆค่ะ"

หลู่เหมิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แต่สีหน้าเริ่มร้อนรนขึ้น

เพราะหลินชิงเสว่ดื่มเหล้าพีชเข้าไปได้สามแก้วใหญ่แล้ว ยังไม่มีทีท่าว่าจะเมาเลย

ควรรู้ไว้ว่าเหล้าพีชนี่มีแรงมาก เธอยังไม่กล้าดื่มเยอะเลย แต่หลินชิงเสว่แค่หน้าแดงนิดหน่อยเท่านั้น

หลู่เหมิงจะรู้ได้ยังไงว่า ตั้งแต่โดนมอมเหล้าที่เมืองเจียงเฉิงครั้งก่อน ถังเฉาฝึกคอของหลินชิงเสว่ไว้ เพื่อป้องกันหลินชิงเสว่จากการถูกมอมเหล้าอีก

เขาเอาเหล้าเหล้าขาวที่เขาดื่มที่แดนเหนือออกมา ตอนแรกหลินชิงเสว่ฟุบตั้งแต่แก้วแรก แต่หลังจากฝึกทุกวันหลังอาหาร เธอก็เริ่มปรับตัวได้

เทียบเหล้าพีชและเหล้าเหล้าขาวแล้ว เหล้าพีชอย่างกับน้ำเปล่า!

อีกอย่างหนึ่งคือ เป็นความชอบส่วนตัวของถังเฉาล้วน

นั่นก็เพราะตอนหลินชิงเสว่เมาแล้วน่ารักมาก หน้าแดงก่ำ แถมยังจับมือของถังเฉาและเรียกชื่อของถังเฉา อย่างกับลูกแมวน้อย

ถังเฉายังถ่ายภาพหลินชิงเสว่ตอนเมาแอบเก็บไว้ด้วย หลินชิงเสว่ที่วางท่าเย็นชาเข้าหายากตลอด ยังไงก็คิดไม่ถึงว่าภาพพจน์ของตัวเองในใจของถังเฉาเกิดความแตกต่างขึ้นอย่างมหันต์

หลู่เหมิงชักจะร้อนใจ เหล้าพีชหมดแล้ว แต่หลินชิงเสว่ไม่เป็นอะไรเลย

สั่งเหล้าพีชมาอีกไหดูจะตั้งใจเกินไปหน่อย หลินชิงเสว่จะสงสัยเอาได้

เช่นนั้นแล้ว หลู่เหมิงตาเป็นประกายโหดเหี้ยมไปแวบหนึ่ง "หลินชิงเสว่ หล่อนบีบบังคับฉันเองนะ!"

หลังจากเซ็นสัญญาเรียบร้อย หลู่เหมิงยิ้มกว้างขณะที่พูดกับหลินชิงเสว่ "ประธานหลินคะ ใกล้ได้เวลาแล้ว ดิฉันไปส่งคุณกลับนะคะ"

ภายในรถ หลู่เหมิงเปิดเครื่องปรับอากาศ

ทว่า ลมที่ออกมาจากพัดลมดูดอากาศในรถไม่ใช่ไอร้อน แต่เป็นควันสีขาว

หลังจากสูดเอาควันสีขาวบางๆนี่เข้าไป หลินชิงเสว่เริ่มรู้จักหนักที่เปลือกตา ไม่นานนักเธอก็หลับตาลง และผล็อยหลับไป

หลู่เหมิงมองหลินชิงเสว่ที่สลบไป สีหน้าเปลี่ยนไปเป็นดูถูก เธอด่าทอออกมา "ผู้หญิงชั้นต่ำคนเดียว ทำเอาเสียเวลาเสียแรงไปมากขนาดนี้เชียว"

พูดจบ เธอก็โทรหาคนคนหนึ่ง "คุณหลินคะ คนถูกจับไว้ได้แล้ว”

"ดีมาก!"