เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 736

“แค็ก ๆ......”

“ไอ้บัดซบถังเฉา.......”

ช่วงเวลานั้น หลินอิ่นที่ตกลงมาจากชั้นสี่แต่ไม่ตาย เจ็บปวดอย่างสุดทนสักพัก สองขาก็หมดความรู้สึก ขยับเองไม่ได้

คนผ่านไปมารอบบริเวณมองดูอย่างเสียวสยอง หยุดยืนดูกันงง ๆ

ตึง！ตึง！ตึง！

ขณะนั้นเอง เสียงก้าวเท้าหนัก ๆ แว่วเบา ๆ มาจากในอพาร์ทเม้นท์ เสียงนั้นเหมือนกับไปย่ำลงบนหัวใจของหลินอิ่น ทำเอาเขาสะดุ้งอย่างแรง พยายามเอาแขนพยุงตัวไว้ ร้องขอความช่วยเหลือจากคนรอบข้าง

“ช่วยด้วย มีคนจะฆ่าผม ช่วยผมด้วย......”

ใบหน้าที่เปื้อนเต็มด้วยเลือด พยายามใช้มือสองข้างตะกาย ร้องขอความช่วยเหลือจากคนรอบข้าง

ฉากที่คลุ้งด้วยกลิ่นคาวเลือด ทำเอาคนที่มุงดูอยู่เสียวสยอง อีกทั้งอพาร์ทเม้นท์นี้คนที่พักจะเป็นผู้หญิงโสดเป็นส่วนใหญ่ พวกหล่อนได้แต่กรีดร้องแล้ววิ่งหนีจากไป

“เดี๋ยวครับ อย่าเพิ่งไป......”

หลินอิ่นพยายามยื่นมือ แต่ไม่มีใครจะเข้าไปช่วยเขา

“ไม่มีใครจะช่วยแกหรอก”

เสียงถังเฉาแว่วมา ไม่รู้ถังเฉามายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไร หลินอิ่นสะดุ้งสั่นไปทั้งตัว สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เขาพลิกตัวกลับ เห็นรูปร่างถังเฉาในตอนนี้ดูสูงใหญ่มาก ยืนตระหง่านบดบังดวงอาทิตย์ไปหมด แสงของดวงอาทิตย์กระจายออกรอบตัวถังเฉา เหลือเป็นเงาดำคลุมลงมา

เห็นแต่ดวงตาคู่หนึ่ง สุดแสนจะหนาวเยือก

“แก.....แกกล้าฆ่าฉันเหรอ！”

หลินอิ่นแผดเสียงร้องด้วยความกลัว สองแขนดันพื้น กระเถิบตัวถอยกรูดอย่างทุลักทุเล

ถังเฉามองด้วยแววตาเย็นชา พูดด้วยน้ำเสียงไม่สทกสท้าน “ข้าบอกแล้วงัย ถ้าแกกระโดดลงไปเอง ก็อาจจะมีทางรอด ถ้าอยู่ในมือฉันละก็ฉันก็จะหักคอแก นี่แกก็กระโดดลงมาเองแล้ว ฉันก็ไม่ต้องลงมือกับแก”

ได้ยินอย่างนี้แล้ว หลินอิ่นกลับรู้สึกอึ้งทันที ไม่รู้ว่าที่พูดนั้นจริงเท็จแค่ไหน แต่ก็ทำให้พูดอะไรไม่ถูก

และในทันทีนั้นเองถังเฉาก็ทำหน้าเย้ยเหยียดขึ้นมา “แต่ทว่าการคิดหวังเอาซื่อเหอย่วน แล้วทำเรื่องโง่ ๆ แบบนี้ได้ คงไม่ใช่ความคิดของแกคนเดียวมั้ง？ใช่เว่ยหมิงจวินบอกให้แกทำอย่างนี้ใช่มั้ย？”

นัยน์ตาของหลินอิ่นพลันสลดลง ไม่ยอมพูดอะไร

แต่ทว่า การแสดงออกของเขาก็เป็นการขายตัวเขาเองออกมาแล้ว ถังเฉาขยายความเองได้เลยว่าคนที่อยู่เบื้องหลัง ก็คือเว่ยหมิงจวิน

หลินชิงเสว่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หน้าขึ้นเครียดขึ้นมาสุด ๆ หล่อนก็ได้ทำตามข้อตกลงแล้ว ยอมออกจากตระกุลหลิน เว่ยหมิงจวินก็ยังไม่ยอมปล่อยหล่อนอีก

“ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ก็กลับไปตระกูลหลินใหม่กันดีกว่า”

ถังเฉาพูดเยือกเย็นแบบดูไม่ออกว่าเป็นอารมณ์ไหน

“ไปทำอะไรที่ตระกูลหลิน？”

พลันหลินชิงเสว่อึดอัดขึ้นมาในใจ

ถังเฉาแสยะยิ้มแฝงด้วยความเหี้ยม พูดสั้น ๆ เพียงสามคำ

“ทวงเหตุผล”

ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ถังเฉาไม่ได้บอก นั้นก็คือจะไปเจอหลินโป๋หลายสักหน่อย

ถังเฉาคว้าลากเอาหลินอิ่นขึ้นมา ไม่สนใจว่าเขานั้นขาหักกระดูกแตก จับโยนขึ้นไว้บนกระบะหลัง มุ่งหน้าไปยังตระกูลหลิน

พวกเขาไม่ได้สังเกต บนท้องฟ้าที่ไม่ได้ไกลออกไปมากนัก มีเครื่องบิระหว่างประเทศลำหนึ่งกำลังค่อย ๆ ร่อนลง

สองชายหนึ่งหญิงค่อย ๆ ลงจากเครื่องบิน

ถ้าถังเฉาอยู่ที่นี่ ก็จะพบว่า พวกเขาคือหลินรั่วหวี ค้างคาว และเฟิ่งหวง

หลินรั่วหวีหลังลงจากเครื่องบิน ก็ไม่ได้ไปกับสองคนที่กล่าวถึงตอนหลัง แต่หยุดยืนเฉย

เฟิ่งหวงกับค้างคาวหันกลับไปมองอย่างข้องใจ สีหน้าบ่งบอกถึงความสงสัย

หลินรั่วหวีพูดเสียงเรียบ ๆ “ผมกับพวกคุณไม่ได้ไปทางเดียวกัน พวกคุณไปตามสบายของพวกคุณก่อน ผมจะกลับไปที่ตระกูลหลินหน่อย”

ค้างคาวมองพิเคราะห์หลินรั่วหวีด้วยสายตาหนาวเยือก ไม่พูดไม่จา เดินหายไปในฝูงคนอย่างรวดเร็ว

เฟิ่งหวงยังคงไม่จากไป คงยังเพ่งมองเขาอย่างข้องใจ

“เขามาที่เยี่ยนจิงนี่แล้ว”

หลินรั่วหวีมองไปที่หล่อน แล้วพูดเบา ๆ

ฉับพลันนั้น เฟิ่งหวงสท้านขึ้นทั้งตัว สีหน้าเกิดการเปลี่ยนไปอย่างมาก