เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 739

“เอิ๊บ？”

เงาดำที่พุ่งเข้ามานั่นเป็นความเร็วที่เรียกว่าเร็วมาก ๆ แล้ว เปรียบได้เท่ากับแสงฟ้าแลบ แต่ในสายตาถังเฉา จัดว่ายังเรียกว่าช้าไป

เขาค่อย ๆ โบกมือ สบาย ๆ ตบไปที่ร่างสีดำนั่น

ปึง！

ฝ่ายหลังที่พูดถึงโดนเข้าไปไม้นี้ กระเด็นกลับออกไป กระแทกเข้าไปอย่างแรงกับกำแพง ชักกระตุกทั้งตัว

ถึงเวลานี้ ถังเฉามองเห็นหน้าตาชัดเจน สีหน้าตกตื่นขึ้นมาพลัน

นั่นกลับกลายว่าเป็นหลินโป๋หลาย

เพียงแต่ว่า หลินโป๋หลายตอนนี้ ถึงจะมีหน้าตาเหมือนเดิม แต่ลักษณะนิสัย กลับเปลี่ยนไปอย่างฟ้าเป็นดิน

สีหน้าโหดดุ แววตามาดร้าย แสยะปากเห็นเขี้ยว จ้องถังเฉาอย่างเอาเรื่อง

เปาะแปะ เปาะแปะ

ในขณะนั้น มีเสียงของเหลวหยดลงพื้นรอดออกมาจากกระท่อมไม้นั่น

ถังเฉาสังเกตเห็นว่าเป็นน้ำลาย ไหลนองที่พื้น

“ฮือ ๆ.......”

หลินโป๋หลายอยู่ในท่าคู้เข่า จ้องเขม็งเหมือนหมาป่ามองถังเฉา เสียงพูดใด ๆ หยุดสนิท

ช่างเหมือนหมาป่าที่โหดเหี้ยมอย่างมาก ๆ

“โฮก！”

เขาส่งเสียงคำรามทุ้ม ๆ แล้วทะยานพุ่งใส่ถังเฉาอีก อ้าปาก ทำท่าจะมุ่งกัดเข้ามา

ผาง！

แล้วก็ถูกถังเฉาเตะสวนกระเด็นออกไป

หลังจากที่เตะสวนออกไปแล้ว ถังเฉาก็ไม่ได้ตามจู่โจม แต่ยืนมองหลินโป๋หลายด้วยสายตาฉงน

คิดไม่ถึงได้เลยว่า ลูกคนมีเงินระดับเศรษฐี กลับเปลี่ยนสภาพเป็นสัตว์เดรัจฉานร่างมนุษย์แบบนี้

นี่เป็นสิ่งที่น่าตกตะลึงมาก

ทันทีนี้ ถังเฉาก็นึกถึงที่ก่อนหน้านี้หลินอิ่นกับถงเจินได้เคยพูดถึงหลินโป๋หลายว่า

ความจำเสื่อม

แต่ดูสภาพที่เห็น มันหนักยิ่งกว่าความจำเสื่อมอีกเป็นไหนต่อไหน

การทำให้ตกถึงสภาพนี้ได้ ถังเฉาทายไว้เลยว่า หลุดไม่พ้นในการมีส่วนเกี่ยวข้องกับ ‘หว่างเหลี่ยง’

ในเมื่อพวกหว่างเหลี่ยงสามารถวางแผ่นซิมกับระเบิดไว้ในหัวสมองของลูกน้องมือฆ่าได้ การที่จะกดขี่อย่างไร้มนุษยธรรม ฝึกให้คนเป็น ๆ หมดสิ้นซึ่งความเป็นมนุษย์ คงเหลือความเป็นเดรัจฉาน ย่อมเป็นเรื่องทำได้

ส่วนเหตุผลว่าทำไมต้องทำ ถังเฉาคาดเดาว่า ต้องเกี่ยวกับหลินโป๋หลายไปรู้ความลับอะไรบางอย่างของ ‘หว่างเหลี่ยง’เข้า จึงได้เป็นเหตุให้ต้องทำหลินโป๋หลายกลายเป็น ‘มนุษย์ป่าเถื่อน’ ที่มีแต่ความเป็นสัตว์

แต่ทว่า ที่ถังเฉาคิดไม่ตกคือ ก็ในเมื่อหลินโป๋หลายไปรู้เอาความลับของ ‘หว่างเหลี่ยง’ ทำไมไม่ฆ่าทิ้งเสียหละ？กลับมาทำให้เป็นเรื่องมากขึ้น สร้างเป็นคนป่าเถื่อนที่ไม่มีเชาว์ปัญญา

ถังเฉาย่นคิ้วเครียด ความจริงคิดว่าจะมาตะล่อมรู้เรื่องบางเรื่องเกี่ยวกับหว่างเหลี่ยงจากปากหลินโป๋หลาย คิดไม่ถึงว่าจะกลับเป็นอย่างนี้ไป

ตามสภาพของหลินโป๋หลายแบบนี้ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องหว่างเหลี่ยง แค่จะให้พูด ก็ไม่แน่ใจว่าจะพูดได้！

แต่ถังเฉาก็ไม่กลับจากไป คนมีฝีมือย่อมมีความกล้า ขยับตัวใกล้เข้าไปหาหลินโป๋หลาย ใช้แววตาที่เฉียบคมจ้องดูอย่างพิเคราะห์

“ฮือ ๆ........”

คราวนี้ หลินโป๋หลายไม่ลงมือต่ออีก นั่งขดตัวส่งเสียงครางต่อเนื่อง

แม้ว่าเขาจะสูญเสียสันดานความเป็นมนุษย์แล้ว คงเหลืออยู่ของความเป็นเดรัจฉาน แต่เขาก็ย่อมรู้ดีว่า คนที่อยู่ข้างหน้านี่ ตัวเขาเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ด้วยได้

“แกกลายเป็นมนุษย์เดรัจฉานไปแล้วหรือ？”

ถังเฉาถามด้วยเสียงเกรี้ยวกราด

ในตาของเขาสาดประกายเย็นหนาวที่มีน้ำหนัก หลินโป๋หลายยังคงไม่เอ่ยปากใด ๆ ยังคงเหมือนหมาป่าคำรามเสียงต่ำ ๆ ในลำคอ ทั้งกลัวทั้งสยบหงอ

รอไปอีกพัก ถังเฉาค่อยถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ใช้สายตาที่รู้สึกสับสนมองหลินโป๋หลาย หันหลังกลับเดินจากไป

ก่อนหน้านี้ เขาก็เป็นคนที่ถังเฉายอมรับเป็นคู่ต่อสู้คนหนึ่ง เคยไปจับมือร่วมกับเย่หรูอี้ เกือบต้อนเอาหลินชิงเสว่จนมุมจนบริษัทล่มสลาย

ตอนนี้กลับตกลงมาอยู่ในสภาพแบบนี้ เห็นแล้วพาให้รู้สึกสะท้อนใจ

“เป็นไงบ้าง？”

หลินชิงเสว่ที่รออยู่ข้างนอก ถามด้วยสีหน้าหวงใย

หล่อนไม่ถามถังเฉาว่ามาทำไม เพียงแต่จะถามให้รู้ว่าเรื่องนี้สำคัญต่อถังเฉามาก ก็พอใจแล้ว

ระหว่างสามีภรรยา มีความลับเล็ก ๆในกันและกันจะดีกว่า

ถังเฉาส่ายหน้า “สายป่านขาดละ ต้องหาทางอื่นกันละ”

ในขณะนั้นเอง เงาร่างของผู้หญิงคนหนึ่งพุ่งเข้าหาถังเฉาอย่างไม่คิดชีวิต ดึงเสื้อเขาไว้แน่น เขย่ากระชากอย่างสุดแรง

“แกไอ้เดนตาย ทำอะไรกับลูกฉัน ทำไมเขาต้องเป็นแบบนี้？”

“หลายวันก่อนเขายังไม่เห็นเป็นแบบนี้ ทำไมตอนนี้เขากลายเป็นสัตว์ร้ายไปได้？”

ผู้หญิงคนนี้ก็แน่นอนว่าคือถงเจินที่ฟื้นสติขึ้นมา ตาของหล่อนแดงก่ำ แค้นอยากจะได้มีดสักเล่ม สับถังเฉาให้ตายไปกับมือ

แววตาของถังเฉาเปลี่ยนไปพลัน ปัดมือของหล่อนออก จับไหล่ของหล่อนแน่น จี้ถามไปว่า

“เธอว่าไงนะ？หลายวันก่อนเขายังไม่เป็นแบบนี้หรือ？”

“ไร้สาระ！หลายวันก่อนเขายังปกติดี มีแต่อารมณ์หงุดหงิด ความจำเสื่อม จำพวกเราไม่ได้ ตอนนี้ทำไมกลายเป็นเหมือนสัตว์ร้ายไปได้？”

ถงเจินอารมณ์โกรธเต็มหน้าตะคอกใส่ถังเฉา

ถังเฉาไม่พูดอะไรต่ออีก สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ในเวลาเดียวกันนั้น ทั่วทั้งคฤหาสน์บ้านสวนตระกูลหลิน ทำให้เขามีความรู้สึกว่าเหมือนถูกคลุมครอบเต็มไปด้วยเมฆดำครึ้ม จิตใจให้รู้สึกไม่สบาย

จับความจากที่ถงเจินพูด ตั้งแต่ที่หลินโป๋หลายหายตัวไปแล้วกลับมา ไม่ได้อยู่ในสภาพเป็นสัตว์ร้ายแบบนี้ เป็นเพียงแค่ความจำเสื่อม

นิสัยไม่เข้าพวก ชอบที่จะอยู่คนเดียว กระท่อมหลังเล็ก ๆ นี่ ก็สร้างขึ้นมาเพื่อตัวเขาเอง ไม่คิดเลยว่าจู่ ๆ กลับกลายไปเป็นเหมือนสัตว์ร้ายแบบนี้ไปได้

การเปลี่ยนแปลงตัวเองด้วยตัวเองของคนเรา ไม่ใช่จะเป็นไปได้อย่างมากมาย ส่วนที่เป็นมากได้ ก็จะต้องมีคนนอกทำให้เป็นไป

คิดมาถึงประเด็นนี้ ถังเฉาให้รู้สึกสั่นสะท้าน ความหนาวเหน็บที่เกิดขึ้นอย่างไม่สามารถอธิบายได้ ครอบงำเข้ามาเต็มตัว

ใครเป็นคนทำกันแน่？

ถังเฉารีบหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมา ต่อสายเข้าไปที่เลขหมายหนึ่ง

“ฮัลโหล หงโฝ หงโฝ มาที่เยี่ยนจิงทันทีหน่อย！”

เขาพูดเหมือนตะโกนใส่โทรศัพท์ ท่าทางร้อนรน

หล่อนรู้ดีว่าถังเฉาจะไปทำอะไรต่อ

เรื่องของหลินอิ่นคงไม่ได้จบลงเพียงแค่นี้

ยังจะต้องมีมูลค่าที่เว่ยหมิงจวินต้องชดใช้ในงานนี้

ส่งหลินชิงเสว่ไปจนลับตาแล้ว ถังเฉาเดินกลับเข้าไปในตระกูลหลิน สุ่มจับตัวใครคนหนึ่งมา “เตรียมรถมาให้คันหนึ่ง แก พาฉันไปที่ร้านซานสุ่ยสโมสรซานสุ่ย”

คน ๆ นั้นไหนเลยจะกล้าขัดขืน หายใจยังไม่กล้าใช้แรง ก็ได้พาถังเฉาไปยังร้านซานสุ่ยสโมสรซานสุ่ย

ในขณะนั้นฟ้าเริ่มมืด รถค่อย ๆ มุ่งหน้าเข้าไปในทางป่า

“ในแต่ละปีตระกูลหลวงในเยี่ยนตูมักจะกว้านซื้อที่ดินว่างเปล่า เพื่อขยายอาณาจักรของตน ที่ดินผืนนี้ ก็เป็นทีดินในกรรมสิท์ของตระกูลหลิน”

คนที่พามานั้นพูดตะกุกตะกักว่า “ร้านซานสุ่ยสโมสรซานสุ่ยสร้างอยู่ข้างในระหว่างภูเขากับแนวธารน้ำนั้นครับ”

ถังเฉาไม่พูดอะไร เพียงมองทิวทัศน์ลิบ ๆ นั้นอย่างเงียบ ๆ

บริเวณนี้ดูจะเปลี่ยว แต่วิวบรรยากาศสวยมาก

เกี่ยวกับความรักระหว่างหลินรั่วหวีกับเว่ยหมิงจวิน ถังเฉาก็เคยได้ยินเรื่องเล่ามาบ้าง

อาจจะว่า หลินรั่วหวีในช่วงหนึ่งตอนนั้น คงจะต้องรักเว่ยหมิงจวิน ไม่อย่างนั้น ขนาดได้แต่งงานกับสาวงามอันดับหนึ่งในยุคนั้นแล้ว เขาไม่น่าจะยังมาแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้อีก

และในช่วงเวลานั้น เว่ยหมิงจวินก็ได้มาอยู่กินกับหลินรั่วหวีอย่างรวดเร็ว จนตั้งท้องหลินจ้าวหยูน

ร้านซานสุ่ยสโมสรซานสุ่ย ก็คือห้องหอของพวกเขา

แต่หลินรั่วหวีในเวลาปกติน้อยครั้งมากที่จะมาที่นี่ จะมีก็ทุกสิบปีของวันแต่งงานอันถือว่าเป็นวันสำคัญ จึงได้มาค้างกันที่นี่คืนหนึ่ง

ก็เหมือนเป็นการรื้อฟื้นอารมณ์เก่าที่ถดถอยไป

วันนี้เป็นกรณีพิเศษ

หลินรั่วหวีออกเดินทางไปไกล กิจการตระกูลหลินมอบให้เว่ยหมิงจวินดูแล

วันนี้เป็นวันที่หลินรั่วหวีกลับมา อย่างโบราณว่า จากห่างกันบ้างเหมือนเพิ่งแต่งงานใหม่ ด้วยความรู้สึกกระชุ่มกระชวยในอารมณ์ของเว่ยหมิงจวิน จึงตั้งใจมาฉลองหาความชื่นมื่นกันที่นี่

เพียงแต่ว่า แผนสวยใสของเว่ยหมิงจวิน วันนี้ถูกชี้กำหนดว่าต้องล้มเหลว

ณ.บริเวณเชิงเขา ถังเฉายืนมองขึ้นไปก็เห็นตรงช่วงกลางเขา มีบ้านพักสไตล์จีนขนาดเล็ก ๆ ข้างบนมีป้ายเป็นลายมือวิจิตรแบบหงส์ร่อนมังกรทะยานสะบัดเขียนไว้ว่า “ร้านซานสุ่ยสโมสรซานสุ่ย”

“แกกลับไปได้ละ”

ถังเฉาไล่คนที่ถูกจับมาเป็น “โชเฟอร์” กลับไป แล้วเดินก้าวขึ้นไปตามทางเขา

ภายในร้านซานสุ่ยสโมสรซานสุ่ย หญิงสวยหุ่นอวบอั๋นยืนอยู่ตรงระเบียง ทอดสายตามองวิวไกล ๆ

ลมอ่อน ๆ โชยพลิ้วเส้นผมที่ปรกหน้าผาก เผยเห็นใบหน้าสวยงามที่กาลเวลายังยอมหยุดรอ

วันนี้เว่ยหมิงจวินอยู่ในชุดที่ตั้งใจแต่ง ชุดกระโปรงยาวเปิดไหล่สีแดง รองเท้าส้นสูงสีไวน์แดง แต่งแต้มริมฝีปากด้วยสีแดงสด เสน่ห์ดูไม่ด้อยกว่าก่อนหน้านี้

ผู้หญิงที่ทำให้หลินรั่วหวีหลงใหลตัดสินใจแต่งงานด้วยได้ ความสวยในปีนั้นคงจะไม่ต่างกัน

ตึง ตึง ตึง

ขณะนั้นเอง เสียงเคาะประตูดังขึ้น

“รั่วหวี คุณกลับมาแล้ว.............”

เว่ยหมิงจวินเปิดประตูออกด้วยความดีใจเต็มเปี่ยม แต่กลับเห็นเป็นสายตาที่เย็นเยือกอย่างอาฆาตคู่หนึ่ง！