เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 783

สิ่งที่มีค่าที่สุดบนโลกใบนี้คือความรัก

สิ่งที่ไม่มีราคามากที่สุดในโลกใบนี้ก็คือความรักเหมือนกัน

กรณีแรกจับมือกัน เดินเคียงข้างไปด้วยจนแก่เฒ่า เป็นรักนิรันดร์

กรณีที่สองทุ่มเทอย่างสุดหัวใจ ให้ทุกสิ่งอย่างที่เรามีกับเขา แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็เป็นเพียงคือคำเยาะเย้ยและคำด่า

เย่เซ่าเตี๋ยไม่เข้าใจความรู้สึกแบบนี้ เธอไม่เคยตามตื๊อคนอื่นมาก่อน ส่วนใหญ่ล้วนมีแต่ผู้ชายที่เพอร์เฟคตามจีบเธอ

แต่ว่าเธอรู้ มันคงทรมานน่าดู ดูจากท่าทางของถังหลินที่เหมือนวิญญาณออกจากร่าง เหมือนอยากจะหาต้นไม้สักต้นแล้วผูกคอตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย ก็พอจะเดาได้ว่าเขานั้นได้ชนกับกำแพงที่ใหญ่ขนาดไหนในห้องของเย่หรูอี้

อันที่จริงเรื่องแบบนี้เย่เซ่าเตี๋ยก็เคยเจอมาไม่น้อย เพียงแต่เธอยังไม่เคยเจอคนที่รักเดียวใจเดียวมีความแน่วแน่ที่จะเลือกเธอ ยินดีที่จะทุ่มเทให้เธอทุกอย่าง ถึงขนาดยอมตายเพื่อเธอได้

ไม่อย่างนั้นทำไมถึงมีคนพูดว่า ในเกมความรัก ใครรักและทุ่มเทก่อนคนนั้นก็คือผู้แพ้ล่ะ?

“เธอเรียกสิ่งนี้ว่า เกิดใหม่จากเถ้าถ่านเหรอ?”

คำพูดของเย่หรูอี้ ทำให้เย่เซ่าเตี๋ยหัวเราะแล้ว

เหมือนกับว่าได้ยินเรื่องตลกอะไรสักอย่าง หัวเราะอย่างมีความสุข จนร่างกายที่อวบสั่นไปทั้งร่าง

หลังจากที่หัวเราะพอแล้ว เสียงหัวเราะก็หยุดลงทันที เย่เซ่าเตี๋ยมองเธออย่างลึกๆ แล้วพูดกล่อม “การแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล่นๆ และไม่ใช่สิ่งที่เธอควรจะเอามาวางแผนคนอื่น เธอน่าจะดีกับถังหลินหน่อย”

“เหตุผล”

เย่หรูอี้ไม่สะทกสะท้านเลย แววตาที่ไม่แยแสเหมือนกับเหล็กเย็น “ฉันดีกับเขา แล้วฉันจะได้อะไร? ให้ฉันทำเหมือนกับลั่วเย่นหัวเมื่อยี่สิบปีก่อน ดูแลจัดการตระกูลถังทั้งหมดในฐานะลูกสะใภ้? หรือว่าได้การสนับสนุนที่แข็งแกร่งจากตระกูลถังเพิ่มขึ้น แล้วทำให้เธอกับเย่จงซือกลัวฉันอยู่ลึกๆในใจ ถึงขนาดร่วมมือกันมาจัดการฉันอย่างนั้นเหรอ?

“หรือว่า.....ได้ความรักที่ไม่มีค่าของถังหลิน?

คำพูดของเย่หรูอี้ ทำให้เย่เซ่าเตี๋ยตกอยู่ในความเงียบทันที

เย่หรูอี้พูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เยาะเย้ย “เย่เซ่าเตี๋ย อันที่จริงคนที่อยากจะแต่งงานออกไปโดยเร็ว น่าจะเป็นเธอนะ?”

“เธอพูดบ้าอะไร?”

เย่เซ่าเตี๋ยรู้สึกว่าตัวเองถูกล่วงเกินแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยไฟโกรธ

“หาคู่ครองสักคนอย่างตระกูลถังที่อยู่ในตระกูลหลวงแต่งด้วย มาเป็นผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่ง สำหรับผู้หญิง การแต่งงานมันก็คือโอกาสของการเกิดใหม่”

หน้าอกของเย่เซ่าเตี๋ยกระพือขึ้นลงอย่างรุนแรง เห็นได้ชัดว่าถูกทำพูดนี้ทำให้ไม่พอใจเป็นอย่างมาก

สักพักใหญ่ ถึงได้สติ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “เธอไม่มีสิทธิ์มาว่าฉัน ตอนแรกคนที่ตกลงแต่งงานตามคำขอของถังหลิน เดินเข้าสู่การเกี่ยวดองระหว่างตระกูลถังกับตระกูลเย่ ไม่ใช่เธอเองเหรอ?”

“ใช่”

เย่หรูอี้ยอมรับอย่างตรงไปตรงมา “ตอนนั้นฉันเพิ่งมาที่เยี่ยนจิง ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ล้วนมีแต่คนที่อยากจะฆ่าฉันให้ตาย รวมถึงเธอด้วย สองหมัดยากจะสู้สี่มือ ฉันจำเป็นต้องปกป้องตัวเอง ดังนั้นจึงตกลงแต่งงานกับถังหลิน มีตระกูลถังอยู่ เธอก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม”

“……”

มันก็จริง แววตาของเย่เซ่าเตี๋ยขุ่นมัวไปไม่น้อย ดวงตาที่สวยงามกะพริบผ่านด้วยแรงอาฆาต

เธอเดาออกนานแล้ว สถานการณ์ในปัจจุบัน ทั้งหมดเป็นเพราะฝีมือของเย่หรูอี้

หากไม่ตกลงแต่งงานกับถังหลิน แล้วจะมีการเกี่ยวดองของตระกูลถังกับตระกูลเย่ได้ยังไงล่ะ?

ตอนนี้การแต่งงานเข้าทั้งสองคนก็ใกล้เข้ามาแล้ว เย่หรูอี้ยังทำแบบนี้อีก

นอกใจก่อนแต่งงาน ยังเสียความบริสุทธิ์อีกด้วย ผู้ชายที่ได้ครั้งแรกของเธอไปก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร ตอนนี้ตระกูลเย่กำลังพยายามปิดมันอย่างสุดชีวิต ก็เพราะกลัวคนจะพูดมันออกมา

แน่นอน หากเย่หรูอี้ไม่ตกลง ตอนที่เธอกลับมาตระกูลเย่ เย่เซ่าเตี๋ยก็คงส่งคนมาลอบสังหารเธอนานแล้ว ไม่เก็บเธอจนถึงตอนนี้หรอก

ตอนนี้ เย่เซ่าเตี๋ยทำได้เพียงโทษตัวเองที่ตอนนั้นไม่โหดพอ ปล่อยเสือเข้าป่า ปล่อยเสือเข้าป่าเลยจริงๆ........

“ความบริสุทธิ์ของเธอ ไม่มีแล้วจริงเหรอ?”

เย่เซ่าเตี๋ยเดินมาที่โซฟา สูดดมกลิ่นเลือดที่หลงเหลือ แววตาของก็แปลกไปในทันที และหันกลับมามองเธอ

เย่หรูอี้มองเธออย่างเรียบเฉย พูดอย่างประชด “เธอจะมาตรวจดูหน่อยมั้ย? เธอเป็นผู้หญิง ตรวจได้”

“ไม่จำเป็น”

ตกเย็นแล้ว บาร์ใหญ่แต่ละแห่งยังไม่ได้เริ่มเปิดกิจการ

แต่ข้างในบาร์เหล้าแห่งหนึ่ง ข้างในมีแขกแล้ว

เขาดื่มจนหน้าแดง ข้างหน้าได้วางเรียงรายไปด้วยขวดเหล้ามากมาย

เขาอารมณ์รุนแรง เพียงแค่มีคนไม่ระวังไปโดนตัวเขานิดหน่อย เขาก็จะอาละวาด แล้วปาขวดเหล้าทันที

“เย่หรูอี้ เย่หรูอี้ เย่หรูอี้.......”

ในขณะที่ตะโกนชื่อของเย่หรูอี้อย่างขยะแขยง ยังคงเทเหล้าเข้าปากของเขาอย่างต่อเนื่อง

ในไม่ช้า ผื่นแพ้แอลกอฮอล์ขนาดใหญ่และขนาดเล็กก็ปรากฏขึ้นที่ลำคอและท้องของเขา

ในขณะที่เขากำลังจะเทเหล้าเข้าปาก ทันใดนั้นก็มีมือข้าง มากดขวดเหล้าของเขาเอาไว้

“ใคร? แม่งกล้ามารบกวนกูกินเหล้า?”

ถังหลินผู้ซึ่งถูกรบกวนเต็มไปด้วยความโกรธ กระแทกขวดเหล้าทันที และผลักขวดเหล้าทั้งหมดที่อยู่บนโต๊ะ

ทันใดนั้นมันก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และมีเสียงแสบหู บริกรในร้านไม่กล้าพูดเลย เพียงแต่เก็บขวดเหล้าที่แตกอย่างเงียบๆ

แต่ว่าชายคนนี้ยังคงไม่จากไป กลับนั่งลงไปที่ข้างกายของถังหลิน และพูดกับบาร์เทนเดอร์ว่า “เอาชาแก้เมามาให้พี่ชายคนนี้หนึ่งแก้ว”

เพิ่งจะพูดจบ ถังหลินก็ตะโกนอย่างโกรธเคือง “ฉันไม่เอาชาแก้เมา ฉันจะเอาเหล้า........เอาเหล้า!”

ชายหนุ่มมองถังหลินที่เมา ยิ้มแล้วกล่าว “พี่ชาย นายกำลังทุกข์เพราะความรักใช่มั้ย? ฉันสามารถช่วยนายได้”

“นาย? นายจะช่วยฉันยังไง?”

ถังหลินอึ้งไปครู่หนึ่ง หรี่ตามองเขา

“หากฉันเป็นนาย ฉันจะไปหาเรื่องผู้ชายคนนั้น”

เย่จงซือหัวเราะพูด “ตอนนี้เขาอยู่ที่สโมสรเก้ามังกร”