เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 851

หลินโป๋หลายไม่ได้ตอบรับคำพูดของถังเฉา เพียงแค่ยิ้มจาง ๆ

แสงจันทร์อันเยือกเย็น ลมยามค่ำคืนหนาวราวกับมีดขูดกระดูก พัดเอาใบไม้รอบด้านส่งเสียงหวีดหวิว ทำให้นกตามฤดูสองสามตัวตกใจ

“การตายนั้นลำบากมาก แต่การมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้นั้นยากยิ่งกว่า”

ผ่านไปนาน หลินโป๋หลายจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “มีชีวิตอยู่บนเป็นคนเหนือคนก็ยิ่งยากยิ่งกว่ายาก ผมไม่มีทางเลือก”

น้ำเสียงที่เรียบเรื่อยนั่นทำให้ในใจของถังเฉาแน่ชัดยิ่งขึ้น แต่ไหนแต่ไรมากหลินโป๋หลายก็ไม่มีอะไร ทุกอย่างก่อนหน้านั้นล้วนแต่เป็นสิ่งที่แสร้งทำออกมา

“ความหมายของคุณคือคุณจำเป็นจะต้องเสแสร้งมีท่าทีเยี่ยงสัตว์เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่เป็นคนเหนือคน?”

ถังเฉามองหลินโป๋หลายพลางเอ่ยถามขึ้น

หลินโป๋หลายส่ายศีรษะ เอ่ยว่า “ไม่ใช่ สิ่งที่คุณเห็นในตอนนี้เป็นผมจริง ๆ ผมที่มีท่าทางเหมือนสัตว์ป่าในตอนนั้นก็เป็นผมจริง ๆ... นี่ก็เหมือนโรคของมนุษย์ เศร้าซึมได้และแข็งแรงร่าเริงได้”

สายตาของถังเฉาเปลี่ยนเป็นเฉียบคมในรวดเดียว ดูเหมือนจะมองทะลุภายในใจของเขา

น่าเสียดายที่เขาไม่ได้มองทะลุอะไรเลย

“อย่าหยั่งเชิงอีกเลย ผมมาอยู่ตรงหน้าคุณได้ก็เพื่อที่จะตอบข้อสงสัยของคุณ”

หลินโป๋หลายเผลอหัวเราะออกมา จากนั้นก็มองถังเฉาแล้วเอ่ยว่า “หว่างเหลี่ยงกลัวว่าผมจะเปิดเผยความลับอะไรออกไปจริง ๆ จึงได้เอาผมไปทดลอง... ขั้นตอนการทดลองยอดเยี่ยมมาก เหมือนกับการฝันอย่างยาวนานตื่นหนึ่ง”

“ผมไม่ตาย พวกเขาปล่อยผม ผมกลับเข้าตระกูลหลิน แต่สำหรับพ่อแม่ของผมนั้น ผมได้กลายเป็นสัตว์ป่าที่ที่ไม่มีไอคิวตัวหนึ่งไปแล้ว พวกเขาคิดว่าผมจะกลายเป็นสัตว์ป่าด้อยพัฒนาหนึ่งตัวตลอดไป แต่พวกเขาผิดแล้ว ผ่านไปไม่นานผมก็กลับสู่สภาพเดิม นำพาความลับของพวกเขากลับมาที่ตระกูลหลวงในเมืองซื่อจิ่วของผม”

ตอนที่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา บนใบหน้าของหลินโป๋หลายมีความภาคภูมิใจอย่างล้ำลึก

ดูเหมือนการหนีออกมาจากองค์กรหว่างเหลี่ยงอย่างมีชีวิตเป็นเรื่องที่ภาคภูมิใจมากอย่างไรอย่างนั้น

ที่จริงแล้ว นี่เป็นเรื่องที่ภาคภูมิใจมากเรื่องหนึ่งจริง ๆ เมื่อปีนั้น เพื่อที่จะหลุดพ้นจากองค์กร จนกระทั่งตอนนี้เฟิ่งหวงยังคงอยู่ระหว่างถูกตามฆ่า จนกระทั่งเธอกลับไปองค์กรอีกครั้งในเวลาอันสั้น จึงได้ยกเลิกคำสั่งตามฆ่า

หลินโป๋หลายสามารถออกจากหว่างเหลี่ยงได้โดยที่ยังมีชีวิตอยู่ นี่เป็นความมหัศจรรย์อย่างหนึ่งในตัวของมันเอง

“ตกลงแล้วคุณค้นพบความลับอะไร หว่างเหลี่ยงจะฆ่าปิดปากคุณ?”

ถังเฉาจ้องหลินโป๋หลายพลางเอ่ยขึ้น

หลินโป๋หลายก็มองถังเฉา จากนั้นนาทีต่อมาเขาก็หัวเราะขึ้นอย่างฉับพลัน

ชี้ที่จมูกของตัวเองแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ถังเฉา ผมดูโง่มากเลยหรือ?”

สีหน้าของถังเฉาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ส่ายศีรษะ “คุณไม่ได้โง่”

“ใช่สิ ผมไม่ได้โง่ ดังนั้นทำไมผมจะต้องเชื่อฟังคุณด้วย บุ่มบ่ามให้ชีวิตของผมอันตราย ทั้งยังเสี่ยงเกือบจะกลายเป็นสัตว์ป่าที่ดุร้ายป่าเถื่อนที่ไม่มีไอคิวอีก เอาสิ่งที่ผมรู้ไปบอกกับคุณ”

หลินโป๋หลายมองด้วยถังเฉาเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม เอ่ยถามกลับ

“...”

สีหน้าของถังเฉาเปลี่ยนไปอีก เอ่ยว่า “คุณเคยคิดบ้างไหมว่าสักวันหว่างเหลี่ยงจะลงมือกับต้าเซี่ยของคุณ?”

“เคยคิด แต่ต่อให้คนทุกคนบนโลกล้วนตายกันไปหมด แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับผมล่ะ?”

หลินโป๋หลายเอ่ยถามกลับ น้ำเสียงก็ไม่เหมือนกับกำลังพูดเล่น

ดังนั้นถังเฉาจึงรู้ว่าเขาเป็นคนคนหนึ่งที่เสาะแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตนอย่างถึงขีดสุด

ต่อให้โลกทั้งใบจะสลายไป ขอเพียงเขายังมีชีวิตอยู่ เขาก็จะไม่ใส่ใจ... ก็เหมือนกับที่เมื่อก่อนได้ขายหลินชิงเสว่ให้กับตระกูลหลินเป็นแต้มต่อให้ตัวเองอย่างนั้น

ตั้งแต่เริ่มแรก หลินโป๋หลายก็เป็นคนที่อันตรายมาก ๆ คนหนึ่ง

จุดนี้ถังเฉาไม่เคยสงสัยมาก่อน

สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง แล้วถังเฉาก็เอ่ยว่า “ดังนั้น... คุณต้องการอะไร? ถึงจะสามารถแลกเปลี่ยนกับสิ่งที่คุณรู้ได้?”

หลินโป๋หลายยิ้มด้วยความยินดีเป็นอย่างมาก พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “นี่สิถึงจะถูก”