เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 852

การสนทนาของถังเฉากับหลินโป๋หลายจบลงด้วยความรวดเร็ว

ด้านนอกของเงาต้นไม้ หลินจิ่วจิ่วกับหงโฝมาคอยอยู่นานแล้ว

พอเห็นหลินโป๋หลายออกมา หลินจิ่วจิ่วก็เข้าไปต้อนรับทันที

“พี่โป๋หลาย พี่ไม่ใช่ศัตรูกับเขาหรอกหรือ? ทำไมถึงได้คุยกันนานขนาดนี้ล่ะ?”

เธอมองสองคนที่เดินออกมาด้วยกันด้วยใบหน้าสงสัย รู้สึกหาคำตอบไม่ได้เป็นอย่างยิ่ง

หลินโป๋หลายยิ้ม “เป็นศัตรูก็ไม่สามารถคุยกันได้อย่างนั้นหรือ?”

“เป็นศัตรูจะสามารถคุยกันได้อย่างไร?”

หลินจิ่วจิ่วเอ่ยโต้แย้งว่า “ศัตรูก็ควรจะเป็นศัตรูต่อกัน จะสามารถคุยกันเหมือนเพื่อนได้อย่างไร?”

ไม่สามารถเข้าใจการคุยกันเหมือนเพื่อนของหลินโป๋หลายกับถังเฉาได้

ในความเข้าใจของเธอ เพื่อนก็คือเพื่อน ศัตรูก็คือศัตรู ไม่มีทางเปลี่ยนไปตลอดกาล

หลินโป๋หลายยิ้ม รอยยิ้มบนใบหน้าล้ำลึกยิ่งขึ้น

ไม่เพิ่มความสับสนบนหัวข้อสนทนานี้อีก เดินเข้าไปลูบศีรษะของหลินจิ่วจิ่ว

สามารถมองออกได้ว่าเขาชื่นชอบน้องสาวคนนี้มาก

ถังเฉายิ้ม “นึกไม่ถึงว่าคุณจะมีมุมนี้ด้วย”

“มุมไหน?”

หลินโป๋หลายเอ่ยถามกลับว่า “คนมีหลายด้าน ขึ้นอยู่กับว่าคุณเป็นใคร ไม่ใช่ว่าน้องสาวของฉันก็เย็นชากับคนอื่นหรอกหรือ ไม่ใช่ว่าต่อหน้าคุณก็แสดงให้เห็นถึงด้านที่เป็นเด็กสาวหรอกหรือ?”

“แต่เป็นคุณ ควรจะตั้งอกตั้งใจพิจารณาข้อเสนอแนะของผมสักหน่อยนะ”

ส่งรอยยิ้มลึกล้ำหนึ่งให้กับถังเฉาแล้วก็พาหลินจิ่วจิ่วไปจากป่าผืนนี้

ถังเฉากับหงโฝก็ตามอยู่ด้านหลังพวกเขาสองพี่น้อง สายตาลึกซึ้ง ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“คุณเจอความวุ่นวายที่แก้ไขไม่ได้แล้ว”

หงโฝมองสีหน้าของถังเฉาแล้วเอ่ยขึ้น

ถังเฉามองเธอแวบหนึ่ง เอ่ยตำหนิว่า “อย่าพูดแทรก!”

ในสมองของเขากำลังใคร่ครวญอยู่ว่าควรจะเลือกอย่างไร

ที่จริงแล้วเงื่อนไขที่หลินโป๋หลายให้มาถือว่าสบาย ๆ มากแล้ว

นั่นก็คือให้หลินชิงเสว่กดหลินจ้าวหยูนเอาไว้บนศูนย์การค้าก็พอแล้ว เช่นนี้ ต่อให้หลินรั่วหวีอยากจะเอาตำแหน่งผู้นำคนต่อไปให้กับหลินจ้าวหยูนก็ยังต้องชั่งใจอยู่สักหน่อย

เช่นนี้เขาก็จะสามารถได้รับข้อมูลข่าวสารของหว่างเหลี่ยงที่อยากได้

แต่ว่าถังเฉาก็ยังผ่านความคิดในใจไปไม่ได้

สองพี่น้องหลินชิงเสว่กับหลินจ้าวหยูนจะสามารถฆ่ากันเองได้อย่างไร?

ดังนั้นถังเฉาจึงอยู่ในสถานการณ์ที่สับสนสุดขีด

กลับมาถึงตระกูลหลิน พอมองเห็นหลินโป๋หลายกับหลินจิ่วจิ่วกลับมาแล้ว ถงเจินที่กำลังรออย่างกระสับกระส่ายก็เข็นหลินอิ่นที่นั่งอยู่บนรถเข็นวิ่งเข้ามาหาด้วยความตื่นเต้น

“โป๋หลาย! ใช่โป๋หลายไหม?”

ถงเจินตื่นเต้นมาก มาอยู่ตรงหน้าของหลินโป๋หลาย สังเกตอย่างละเอียด

หลินโป๋หลายพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “แม่ ผมเอง ผมกลับมาแล้ว”

รอยยิ้มนั้น ทั้งยังสีหน้านั้น ล้วนแต่เหมือนหันกับลูกชายของเธอในเมื่อก่อน ถงเจินดีใจจัดจนร้องไห้ออกมา กอดหลินโป๋หลายเอาไว้

ดวงตาของหลินอิ่นก็ชุ่มชื้น สายตาที่มองไปยังถังเฉาก็ไม่ได้เต็มไปด้วยเจตนาร้ายอีก

ต่อให้เมื่อก่อนพวกเขาจะเคยมองกันเป็นศัตรูมาก่อน แต่ตอนนี้ถังเฉาพาลูกชายของพวกเขากลับมา ก็ถือว่าทำเรื่องที่ดีเอาไว้

ถังเฉามองหลินโป๋หลายครั้งหนึ่ง สุดท้ายก็หยุดความคิดที่จะบอกเรื่องจริงกับพวกเขาไป

“ดึกมากแล้ว นอนที่นี่เถอะ”

ถงเจินมองไปยังถังเฉาพลางเอ่ยขึ้น

สายตาที่คนอื่น ๆ ในตระกูลหลินมองมายังพวกเขาก็ไม่ได้เต็มไปด้วยเจตนาร้ายอีก

สายตาที่หลินจิ่วจิ่วมองมายังถังเฉาก็ยิ่งประหลาดใจมากยิ่งขึ้น

สำหรับเธอ ผู้ชายคนนี้ลึกลับมากเกินไป

“ไม่ล่ะครับ”

ถังเฉายิ้มน้อย ๆ ครั้งหนึ่ง เอ่ยปฏิเสธอย่างนุ่มนวล

เพียงแต่มองหลินโป๋หลายอย่างลึกล้ำครั้งหนึ่งก่อนที่จะจากไป “อีกไม่กี่วันผมยังจะต้องมาพบคุณอีก”

“จะรอฟังข่าวดี ไม่ส่งนะ”

หลินโป๋หลายมองส่งถังเฉากับหงโฝจากไปด้วยรอยยิ้ม

บรื้น!

ในตอนนี้เอง รถสปอร์ตทรงโค้งโฉบเฉี่ยวคันหนึ่งก็ขับเข้ามาจอดอยู่ตรงหน้า ไฟหน้าใหญ่ ๆ ทั้งสองดวงเปิดจนแสบตา

หลินจ้าวหยูนยังเปิดประทุน ทันใดนั้น ลมแรง ๆ ก็พัดเข้ามา

สบายมาก ๆ ไม่หนาวเลยสักนิด

หลินจ้าวหยูนยังดึงปิ่นปักผมที่มัดอยู่บนศีรษะออก ปล่อยให้ผมยาวดำเงางามพัดไปตามแรงลม

ถังเฉามองใบหน้าด้านข้างของหลินจ้าวหยูน ในใจคิดถึงตัวเลือกที่หลินโป๋หลายเลือกขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

สองพี่น้อง จะมีวันหนึ่งที่ต้องฆ่ากันเองจริง ๆ หรือ?

พอสังเกตได้ถึงสายตาของถังเฉา หลินจ้าวหยูนก็อึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างเจิดจ้า ถังเฉามองอย่างใจลอยไปในทันที

ทั้งสองคนมาถึงร้านเหล้าแห้งที่หนึ่งที่อยู่ค่อนข้างห่างจากตัวเมือง เข้าไปนั่งด้านใน

เห็นได้ชัดว่าหลินจ้าวหยูนเป็นสมาชิกของร้านเหล้าร้านนี้แล้ว พอเข้าไปปุ๊บบริกรก็จัดห้องวีไอพีที่เป็นส่วนตัวห้องหนึ่ง

“มาการิต้าสองแก้วค่ะ”

หลินจ้าวหยูนเอ่ยอย่างชำนาญ จากนั้นก็เอ่ยกับถังเฉาอย่างอดใจต่อไปไม่ไหวว่า “พี่เขย คุณรู้ไหม? ตอนนี้ฉันเป็นผู้จัดการใหญ่ของอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลหลินแล้วนะ!”

ตอนที่พูดคำนี้ออกมา น้ำเสียงของหลินจ้าวหยูนเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

สายตาของถังเฉาก็เปลี่ยนไปแล้ว

เขาเองก็ไม่ได้พบหลินจ้าวหยูนมาสักพักหนึ่งแล้ว อย่างน้อยก็ต้องมีสามเดือน

แต่คิดไม่ถึงว่าไม่ได้เจอกันแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ นึกไม่ถึงว่าหลินจ้าวหยูนจะได้เป็นผู้จัดการใหญ่ของอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลหลินแล้ว

ตระกูลหลินไม่เหมือนกับตระกูลอื่น ๆ ที่ไม่สืบทอดบรรดาศักดิ์ต่อ ๆ กัน

คนไหนมีความสามารถ คนนั้นรับตำแหน่ง ง่ายเพียงนี้

ดังนั้นการที่หลินจ้าวหยูนได้กลายเป็นผู้จัดการใหญ่ ล้วนแต่เป็นความสามารถของตัวเธอเองทั้งหมด

“มา ยินดีด้วยที่คุณได้เป็นผู้จัดการใหญ่ พี่เขยคารวะให้คุณหนึ่งแก้ว”

ถังเฉายกแก้วเหล้าขึ้นมา พูดด้วยรอยยิ้ม

กิ๊ง!

แก้วเหล้าชนกัน ส่งเสียงดังกังวาน

หลินจ้าวหยูนดื่มอึก ๆ จนหมดในทีเดียว ดื่มจนหมดแก้วอย่างกล้าได้กล้าเสียเป็นอย่างมาก

สะอึกขึ้นมาครั้งหนึ่ง เอ่ยด้วยใบหน้าเล็กแดงมึนเมาว่า “นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นหนึ่งเท่านั้น เป้าหมายของฉันก็คือเหนือกว่าพี่สาวของฉัน”

“...”