เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 879

มู่ตงเฟิงพูดน้ำเสียงราบเรียบมาก แต่สีหน้าหดหู่มาก นอนเฉยอยู่กับพื้น เหม่อมองฟ้าที่มีสีขาวดั่งเกล็ดท้องปลา

แต่ทว่า กลับทำเอาคนที่ออกมาดูเหตุการณ์ทั้งหลายตกใจขวัญเสียกันทั่ว

ฉินโช่ววงกับฉินจิ่วจิงก็หวาดผวากันตาเหลือก จมเซ่ออยู่กับความสะท้านใจ สีหน้าซีดเผือด บังคับหยุดการสั่นของร่างกายไม่อยู่

ฉินผู่หยางก็มีสีหน้าแสดงให้เห็นถึงความคาดไม่ถึง เสียงดังตูม ทรุดตัวลงกับพื้น บ่นพึมพำด้วยสายตาแสดงออกถึงความสับสน “เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปได้ยังไง.......คุณมู่ แพ้ไปได้หรือ？”

ถึงแม้ว่า สถานภาพที่เขาอยู่นั้นหวังให้ ‘เจ้ามังกร’ ที่ยืนอยู่เบื้องหลังของฉู่หยังนั้นชนะ แต่ในจิตสำนึกบอกเขาไว้ มันเป็นไปไม่ได้

คุณมู่เป็นถึงผู้พิทักษ์แดนตะวันตก นอกเสียจากเจ้ามังกรแดนเหนือแล้ว นอกนั้น ยังไม่เคยมีแพ้แม้เพียงแต่ครั้งเดียว

ตอนนี้ กลับมาแพ้ให้ ‘เจ้ามังกร’ ตัวม้ามืดจากงานประชุมแดนเหนืองั้นหรือ

มันเป็นเรื่องไม่น่าเชื่อเลยจริง ๆ！

มีเพียงถังเฉากับฉินเจียนเวยที่มีทีท่าเงียบเฉย เหมือนว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่ต้องเป็นไป

ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือฉินเจียนเวยที่ใช้สายตาแปลก ๆ มองถังเฉาไปแวบหนึ่ง นี่มันก็นคนเดียวกันเท่านั้นเอง กลับเป็นสองคนในสายตาอีกหลาย ๆ คน

“คุณมู่！ท่านไม่เป็นอะไรนะ？”

ที่สุด ฉินโช่ววงดึงสติกลับมาได้ พร้อมกันกับฉินจิ่วจิงจะเข้าไปพยุงมู่ตงเฟิง

มู่ตงเฟิงกลับโบกมือปัด “ไม่ต้อง ปล่อยข้านอนพักอีกสักพัก ข้าก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะเก่งกาจถึงขนาดนี้”

มู่ตงเฟิงพูดดัวยความรู้สึกที่หดหู่

ฉินโช่ววงจึงหยุดไม่เข้าไปพยุง เพียงว่า ถึงอย่างไรเขาก็คิดไม่ตก เป็นไปได้อย่างไรว่าคุณมู่ไม่สามารถสู้เจ้ามังกรได้？

กำลังคิดว่าจะถาม มู่ตงเฟิงได้ใช้น้ำเสียงราบเรียบพูดว่า “ข้ารู้ว่าท่านกำลังคิดอะไรอยู่ มีอยู่อย่างหนึ่งที่ข้ารับประกันให้ท่านได้เลยว่า ข้าไม่มีการแกล้งปล่อยทิ้ง มันเป็นเรื่องจริงที่ว่าเจ้ามังกรคนนั้นเก่งกาจมาก ดูที่เขาสามารถสู้กับไอ้ตัววิตถารหัวหน้าตระกูลหลินนั้นได้อย่างสูสี ท่านคิดว่าพลังฝีมือเขามีขนาดไหน？”

“……”

ฉินโช่ววงขยับปาก แต่พูดอะไรไม่ออก

สุดท้าย เขาก็ต้องยอมรับผลการพ่ายแพ้ของมู่ตงเฟิง

นอนผ่านไปได้อีกพักหนึ่ง มู่ตงเฟิงลุกยืนขึ้น

“นายท่านฉิน แม้ข้าคนแซ่มู่ไม่ได้เอาชนะเจ้ามังกรนั่น แต่ทว่าการได้ลงแรงไปในครั้งนี้ ถึงไม่ได้เห็นเป็นคุณในรูปธรรมแต่บุญที่ทำด้วยการลงแรงที่สุดลำบากนี้ก็ต้องถือว่ามี”

“สิ่งที่เป็นน้ำใจที่ข้าค้างอยู่เป็นเรื่องสุดท้าย ถือเป็นการจบสิ้นกัน ตั้งแต่นี้ต่อไป ข้าคนแซ่มู่กับตระกูลฉิน ไม่มีติดค้างอะไรใด ๆ ทั้งสิ้น”

มู่ตงเฟิงมองหน้าฉินโช่ววง พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“……”

ใบหน้าฉินโช่ววงกระตุกทีหนึ่ง แต่ยังคงฝืนดันเอายิ้มออกมาหน่อย “รบกวนคุณมู่มากแล้ว”

เขายังจะพูดอะไรมากอีกได้？

คนเขาอุตส่าห์ออกหน้าแทนตระกูลฉิน เข้ารับศึกกับศัตรูที่แข็งแกร่งอย่างมาก แต่ถึงกับต้องแพ้พ่ายลงมา เขายังจะไปหาความกับมู่ตงเฟิงได้หรือ？

ให้ใส่ความกล้าอีกสิบเท่าก็ไม่กล้า

มู่ตงเฟิงผงกหัวหน่อย ๆ เรียกทหารเด็กที่ติดตาม แล้วออกจากที่นี้ไป

ก่อนพ้นออกไป เขาหันกลับมา มองถังเฉาอย่างมีนัยแฝงอยู่ลึก ๆ

ถังเฉาไม่มีทีท่าเปลี่ยนแปลง เพียงแต่มีรอยยิ้มที่ดูลี้ลับบริเวณมุมปาก

“เขาช่วยฉันไปเรื่องหนึ่ง ฉันก็ช่วยเขาไปได้เรื่องหนึ่ง” เขาพูดพึมพำกับตัวเอง

ฉินเจียนเวยชะงักงงไปนิดหนึ่ง เค้นถามไปว่า “ท่านช่วยอะไรเขาไปหรือ？”

ถังเฉาพูดเสียงหัวเราะ “ถึงแม้ว่าข้าไม่รู้ว่ามู่ตงเฟิงมีอะไรพัวพันกับตระกูลฉิน แต่ก็อย่างที่เขาได้บอกไว้ตอนต้น เขามีติดค้างน้ำใจอยู่กับตระกูลฉินเรื่องหนึ่ง ข้าก็เลยถือโอกาสพลอยตาม ยกเป็นผลประโยชน์ให้เขาไป”

หวนคิดถึงก่อนหน้านี้ที่มู่ตงเฟิงนอนอยู่กับพื้น บอกว่าเขาแพ้ ฉินเจียนเวยก็เข้าใจเลย

ในขณะเดียวกันนั้น มู่ตงเฟิงก้าวขึ้นรถ