เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 878

คุณไม่ใช่เขา

คุณคือเขา

สองประโยคหน้าหลังนี้คนละเรื่องกันเลย พาคนที่ได้ยินกันทั่วทั้งบริเวณให้รู้สึกมึนทึบ งงเซ่อกันเต็มใบหน้า

เขา......เป็นใครหรือ？

“คุณมู่ คุณรู้จักกับเขาด้วยหรือ？”

ฉินโช่ววงเดินก้าวขึ้นไปข้างหน้า ถามด้วยสีหน้าสงสัย

แต่ทว่า มู่ตงเฟิงไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เพียงแต่ลูกตาทั้งคู่ยังคงจ้องเขม็งไปที่ถังเฉา

ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เสมือนดั่งยังตั้งสติไม่ได้ ถ้าจะมาเปรียบเทียบกัน ถังเฉากลับจะดูสงบเรียบกว่าเป็นอันมาก ทั้งยังยกน้ำชาข้างหน้า จิบเบา ๆ ไปคำหนึ่ง

ฉินเจียนเวยกลับมีสีหน้าแปลก ๆ มองดูถังเฉา

หล่อนได้ติดตามถังเฉาตั้งแต่ห้าปีที่แล้วมา การก้าวขึ้นสู่ความเป็นเจ้ามังกรของถังเฉาในแต่ละก้าว หล่อนได้เห็นมาตลอด

ตอนที่ถังเฉาเป็นถึงเจ้ามังกรนั้น เขาก็ได้ใส่หน้ากากแล้ว มู่ตงเฟิงไม่รู้จักรูปหน้าค่าตาของถังเฉา นั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดา

แต่ทว่ามาถึงระดับขั้นนี้ รูปหน้าค่าตาไม่ใช่สาระสำคัญแล้ว สำคัญที่อานุภาพ

กลิ่นอายในอานุภาพของยอดนักบู๊ด้วยกันนั้นยากจะลืมเลือนกันได้ ก็เหมือนกับมู่ตงเฟิงจำกลิ่นอายของเจ้ามังกรได้มาตลอด

ดวงตา ไม่สามารถปลอมมาหลอกกันได้

ถังเฉา ก็คือคนที่เขาต้องการเสาะหา

“พวกเรา รู้จักกันไหม？”

ทันใดนั้นถังเฉาได้เงยหน้า หงายตามองมู่ตงเฟิงอย่างเฉยเมย ถามออกไป

ถังเฉาแม้จะถามขึ้นมาแบบนี้ มู่ตงเฟิงกลับมีความรู้สึกอะไรขึ้นมาบางอย่าง เหมือนเขาถามแบบหัวเราะ

ตัวเราจำเขาได้ เขาก็จำตัวเราได้

เพียงแต่ว่า พวกฉินโช่ววงไม่รู้เรื่อง

จ้องมองอยู่หลายวินาที มู่ตงเฟิงแสยะปากหัวเราะขึ้นมาทันที “ข้าจำคนผิดแล้วแหละ”

น่ากลัวว่าแม้ตัวเขาเองก็คิดไม่ถึง จู่ ๆ เจ้ามังกรที่ปลดระวางตัวเองไปแล้ว กลับมาปรากฏตัวได้ที่นี่

ขณะนี้เอง มู่ตงเฟิงพลันคิดไปถึงม้ามืดที่พุ่งทะยานออกมาในงานประชุมแดนเหนือ นักบู๊คนที่ใช้นามแฝงว่าเจ้ามังกร

ตอนนี้เขาเพิ่งจะรู้เอง สองเจ้ามังกรนั้น ที่แท้เป็นคนคนเดียวกัน

ข่าวนี้ ถ้าเปิดเผยออกไป มันจะทำให้เกิดกระแสคลื่นมโหฬารขนาดไหน？

ในเมื่อเขาไม่ต้องการเปิดเผยตัวเอง ถ้างั้น ก็ไม่ควรจะไปขัดความประสงค์ของเขา

มู่ตงเฟิงหัวเราะออกมาเรียบ ๆ หันตัวกลับเดินออกไป

“คณมู่ ท่านจะไปไหนหรือ？”

เห็นมู่ตงเฟิงจะจากไป ฉินโช่ววงรู้สึกร้อนใจขึ้นมาพลัน

นี่มันอะไรกัน พอคุณมู่ได้เห็นถังเฉาก็มีท่าทางเปลี่ยนไปดูน่าคิด？

“ท่านจะให้ข้าจัดการกับเขาไม่ใช่หรือ？”

มู่ตงเฟิงพูดเรียบ ๆ “ถ้าจะให้จัดการกับเขา ก็ต้องไปจัดการ ‘เจ้ามังกร’ ที่แฝงตัวอยู่ข้างนอกนั่นก่อนไม่ใช่หรือ？”

ส้วบ！

พอพูดคำนี้ออกมา ไม่ว่าฉินโช่ววง หรือแม้แต่ฉินจิ่วจิง ต่างรู้สึกสะท้านไปทั้งตัว

“ที่แท้ ท่านก็รู้อยู่แล้วว่าศัตรูตัวฉกาจแอบซ่อนตัวอยู่ข้างนอก！”

สีหน้าฉินจิ่วจิงเต็มไปด้วยความรู้สึกนับถือ

ฉินโช่ววงตอนนี้ค่อยรู้สึกวางใจลง มองถังเฉาด้วยสีหน้าเหี้ยม “รอท่านมู่ไปจัดการกับไอ้เจ้ามังกรอะไรที่แอบอยู่ข้างนอกนั่นก่อน คราวนี้แกตายแน่！”

ถังเฉายิ้มน้อย ๆ แต่เป็นยิ้มที่กวนหนักขึ้นไปอีก

“ผมไปด้วยกันกับท่าน”

ฉินจิ่วจิงพูดจบ สาวเท้าย่างก้าวเดินออกไป

กลับถูกมู่ตงเฟิงขวางไว้ “ไม่ต้องหรอก เจ้าอยู่ที่นี่แหละ คอยระวังดูแลผู้เฒ่าฉิน”

“แต่.......”

“พลังฝีมือเจ้าไม่ได้อย่างข้า หากว่าข้าสู้เขาไม่ได้ เจ้าไปแล้วจะช่วยอะไรได้？”

ไม่รอให้ฉินจิ่วจิงพูดจบ มู่ตงเฟิงพูดตัดบทไปเรียบ ๆ

“……”

ฉินจิ่วจิงอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก

เหตุผลที่เขาพูดนั้นใช่ แต่ทว่า ฟังดูไม่ค่อยสบายหู

ถังเฉาหัวเราะ ยักไหล่พองาม “ถ้างั้นก็รอดูกันต่อไป”

ปัง！

เสียงพูดเพิ่งจบ ข้างนอกบริเวณงานชุมนุมหมากรุกเป่ยโต่ว ส่งเสียงดังทึบ ๆ เข้ามา ฟังดูเหมือนมีคนถูกกระแทกล้มลง

“คงได้เห็นมีแพ้ชนะกันแล้วแน่！”

“ไป！ออกไปดูกัน！”

ฉินจิ่วจิงกับฉินโช่ววงต่างพูดกันออกมาเกือบจะพร้อมกัน

ให้หลังต่างก็รีบวิ่งกันลงไปชั้นล่าง

“พวกเราก็ไปดูกันมั่ง”

ถังเฉามีสีหน้าที่ดูเหมือนหัวเราะก็ไม่เชิง ลุกยืนขึ้นพูดกับฉินเจียนเวย ฉู่หยัง ฉินผู่หยาง

“ครับ.....”

นอกจากฉู่หยังกับฉินเจียนเวยที่รู้อยู่แก่ใจ คงมีอยู่เพียงคนเดียว----ฉินผู่หยางที่ยังถูกครอบอยู่ในกะลา ผงกหัวหงึก ๆ

พอต่างได้มากันถึงข้างนอก ฟ้าเริ่มสาง มองกันเห็นบริเวณที่ว่าโล่งห่างไปไม่ไกล มีคนล้มนอนอยู่คนหนึ่ง

“ฮึ ข้าว่าแล้วเชียว ไอ้เจ้ามังกรอะไรของพวกแก แพ้ราบลงไปแล้ว！”

ระยะที่ยังห่างอยู่มาก ยังไม่ทันเห็นชัดได้ว่าเป็นใคร ฉินโช่ววงก็ปล่อยเสียงหัวเราะลั่นออกมา

รอยยิ้มบนใบหน้าถังเฉายิ่งมากขึ้น “ท่านหัวหน้าตระกูลฉิน คงเพราะท่านอายุมากแล้ว สายตาฝ้าฟางไปมั้ง คุณเดินใกล้เข้าไปอีกหน่อย ดูให้ชัด ๆ เสียก่อน ว่าเป็นใครกัน？”

สีหน้าฉินโช่ววงเปลี่ยนไป แต่ก็เดินให้ใกล้เข้าไปอีกหลายก้าว

เพ่งมองให้ชัดยิ่งขึ้น รอยยิ้มบนหน้าค่อย ๆ เลือนหายไป

ยิ่งเดินใกล้เข้าไป สีหน้าของเขา ก็ยิ่งเผือดซีดลงไป

กระทั่งเดินไปถึงเบื้องหน้าคนที่ล้มนอนอยู่ ใบหน้าของฉินโช่ววงก็ซีดจนไม่เห็นสีเลือดแล้ว

“มู่....คุณมู่ ทำไมเป็นท่านนอนล้มที่นี่？”

เขาถามเสียงตะกุกตะกัก

มู่ตงเฟิงนอนอย่างสงบบนพื้น มองฟ้าที่เริ่มทอแสง พูดด้วยสีหน้าหดหู่ “ข้าแพ้แล้ว เจ้ามังกรแข็งกล้าเกิน ข้าประมือกับเขา ยังไม่ทันถึงสิบกระบวนท่าเลย”

“……”