เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 882

หลินชิงเสว่ตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อเธอได้ยินถังเฉาพูดคำที่อ่อนโยนเหล่านี้ ดวงตาที่เย็นชาและสวยงามของเธอยังคงจ้องมองที่เขาอย่างไม่ละสายตา

แม้ว่าน้ำเสียงของถังเฉาจะสงบมาก แต่เธอก็ยังได้ยินร่องรอยของความโศกเศร้าและความรู้สึกอ่อนไหว

ยังมีความปรารถนาอีกด้วย

เขาโหยหาพ่อและแม่ของเขา

หลินชิงเสว่เงียบไปครู่หนึ่ง ยกมือขึ้นช้าๆ กอดถังเฉาอย่างอ่อนโยน ปล่อยให้เขาพิงอยู่ในอ้อมแขนของเธอ

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นถังเฉาแสดงอารมณ์แบบนี้ นอกจากรู้สึกตกตะลึงแล้ว เธอยังรู้สึกเอ็นดูอีกด้วย

“ถ้าคิดถึงคนๆหนึง ก็ไปหาเขาเถอะ อย่าไปสนใจอะไรมาก”

เสียงของหลินชิงเสว่นุ่มนวล ราวกับร้องเพลงกล่อม

ทั้งสองอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ ฐานะมั่นคง มีลูกสาวที่เป็นเด็กดี และผู้ใหญ่ก็อ่อนโยนมาก - ดูเหมือนว่าชีวิตไม่มีอะไรที่ต้องไขว่คว้าอีก

อย่างไรก็ตาม มีเพียงหลินชิงเสว่เท่านั้นที่รู้ อย่ามองว่าภายนอกถังเฉาดูสุภาพอ่อนโยนและมักจะมีรอยยิ้มบนใบหน้า อันที่จริง ในใจของเขายังคงว่างเปล่า

เมื่อก่อนเพราะความรักหนุ่มสาว ปัจจุบันเพราะความรักครอบครัว

และความรักของพ่อแม่แบบนี้ เธอให้เขาไม่ได้ เสี่ยวลี้ให้ได้

เนื่องจากถังเฉาเป็นเด็กกำพร้า เขาไม่รู้ว่าพ่อและแม่ของเขาเป็นใคร และหน้าตาเป็นอย่างไร เขาจำอะไรไม่ได้เลย

เมื่อก่อนถังเฉาไม่เคยพูดถึงบิดามารดาผู้ให้กำเนิด และหลินชิงเสว่ก็ไม่ได้กล่าวถึง แต่ตอนนี้เมื่อถังเฉาได้ริเริ่มที่จะพูดถึงเรื่องนี้ ก็เห็นได้ว่าเขามีเป้าหมายแล้ว

อีกอย่าง เขาต้องการนำมันไปปฏิบัติ เขาต้องการกำลังใจ

ดังนั้น หลินชิงเสว่พูดเบาๆและถามว่า "คุณบอกฉันได้ไหมว่า พ่อแม่ของคุณเป็นคนแบบไหน?"

ถังเฉาไม่ได้ลุกขึ้นจากอ้อมแขนของเธอ และต้องการพิงต่อไป ส่ายหัว"ผมไม่รู้ แต่ผมรู้ว่าพวกเขาชื่ออะไร"

“พ่อของผมชื่อถังเหยียน และแม่ของผมชื่อถังเยว่หวา พวกเขาเป็นสมาชิกของราชวงศ์ต้าเซี่ย”

“ตอนนี้พวกเขาถูกจับ และติดอยู่ในที่ที่หนึ่ง พวกเขาไม่สามารถออกไปได้ เพื่อไม่ให้ส่งผลกระทบต่อผม พวกเขาให้ใครบางคนส่งผมไป และปล่อยผมไว้ที่ประตูบ้านของตระกูลหลิน เพราะกลัวว่าผมจะไม่รู้ว่าตนเองชื่ออะไรหลังจากที่ผมโตขึ้น พวกเขาได้ประทับตราชื่อของผมไว้ที่บนตัวของผม”

ถังเฉาเปิดเสื้อผ้าของเขา และภายใต้แสงจันทร์อันเยือกเย็น หลินชิงเสว่เห็นคำสองคำอย่างชัดเจนบนร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลของเขา

ถัง

เฉา

ใบหน้าหลินชิงเสว่กระตุกล็กน้อย ดวงตาของเธอส่องประกายด้วยสีแปลกๆ

หลังจากเงียบไปนาน เธอส่ายหัว“พ่อแม่ของคุณ ต้องมีความลำบากใจของพวกเขา อย่าโกรธพวกเขา เหมือนที่ฉันให้กำเนิดเสี่ยวลี้ และสอนเสี่ยวลี้ว่าอย่าเกลียดคุณ”

คำเหล่านี้มาจากหัวใจและจิตวิญญาณของหลินชิงเสว่

สงสารพ่อแม่ทุกคนบนโลก

ถ้าไม่มีสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด พ่อแม่จะไม่ทิ้งลูกของตนเองแน่นอน นั่นคือก้อนเนื้อที่ตกจากร่างกายตนเองเชียวนะ

หลังจากได้ยินคำพูดของหลินชิงเสว่ ถังเฉาก็รู้สึกซาบซึ้ง กอดหลินชิงเสว่แน่นขึ้น แต่ไม่ได้พูดอะไร

“ไปหาพวกเขาเถอะ ฉันจะไปกับคุณ!”

หลินชิงเสว่จับมือใหญ่ที่หยากของถังเฉาเบาๆ และพูดอย่างให้กำลังใจ

ในความมืด สายตาของเธอดูสว่าง

เธอเป็นภรรยาของเขา และมีเพียงเธอเท่านั้นที่สามารถสนับสนุนถังเฉาในเรื่องแบบนี้ได้

ถังเฉายืดตัวตรง และมองไปที่เธออย่างไม่ละสายตา "คุณเต็มใจไปที่ราชวงศ์ต้าเซี่ยกับผมหรือ?"

"เต็มใจ"

หลินชิงเสว่จับมือเขาแน่น“คุณไปไหน ฉันจะตามคุณไปทุกที่ แม้ว่าคุณจะไปเร่ร่อน ฉันก็เต็มใจ”

“ชิงเสว่...”

ถังเฉารู้สึกซาบซึ้งและกอดเธอไว้แน่น

คืนนั้น ถังเฉานอนหลับอย่างสงบสุข และทำให้ความมุ่งมั่นของเขามั่นคงมากขึ้น

เขากำลังจะไปที่ราชวงศ์ต้าเซี่ย และตามหาแม่พ่อของเขา

ใครขวางทาง

ฆ่าคนนั้น！

วันรุ่งขึ้น หลินชิงเสว่ไปทำงานแต่เช้า

อย่างไรก็ตาม ถังเฉาไม่ได้ออกไป เนื่องจากเขาตัดสินใจไปราชวงศ์ต้าเซี่ย เขาจึงต้องเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่

ตามที่ลูกพี่ลูกน้องของเขาในราชวงศ์ต้าเซี่ยถังยวนกล่าว แม่ของเขาถังเยว่หวาหนีจากราชวงศ์ต้าเซี่ยกับพ่อของเขาเมื่อเธอตั้งท้องอยู่

ในเวลานั้น พวกเขาได้รู้จักกับหลินเจิ้นสง และให้ความช่วยเหลือ

นอกจากนี้ พ่อแม่ของเขาได้อพยพไปยังญี่ปุ่น

ในขณะนั้น ท้องของแม่ของเขาใหญ่มาก และเมื่อคลอดเขา อยู่ในญี่ปุ่น

หลังจากนั้นไม่นาน นักฆ่าของราชวงศ์ต้าเซี่ยก็ไล่ล่าพวกเขา และด้วยความช่วยเหลือจากกองกำลังท้องถิ่นในญี่ปุ่น พวกเขาจึงหนีกลับไปที่ต้าเซี่ย

หลังจากหลบหนีไปได้สองสามวัน เขาพบว่าเขาไม่สามารถหนีได้อีก จึงนำเด็กไปวางไว้ตรงหน้าประตูของตระกูลหลินที่พวกเขาเคยรู้จัก และตนเองก็ถูกจับ

“ถ้าเป็นเช่นนี้ แสดงว่าเวลาที่พ่อแม่อยู่ที่ญี่ปุ่นนานกว่าอยู่ในต้าเซี่ย…”

ถังเฉาขมวดคิ้ว และคิดอยากจะไปที่ญี่ปุ่นดูสักครั้ง