เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 892

ฟู่วๆ----

ดวงจันทร์ที่คล้ายตะขอ ลมเย็นคำราม

ในสวนสาธารณะเชิงนิเวศอันมืดมิด ชายชุดดำที่มากมายล้อมรอบเข้ามา ชั่วพริบตาเดียวก็ล้อมหลินชิงเสว่ หลินจ้าวหยูน เจียงไป๋เสว่ และยังมีหญิงสาวชุดกิโมโนคนนั้นเอาไว้ด้วย

แสงจันทร์ที่เย็นยะเยือกส่องลงบนดาบซามูไรในมือของเหล่าชายชุดดำ คมดาบเปล่งแสงเย็นเฉียบแวววาวที่ชวนขนลุกนิดหน่อย

“อ๊ะ......”

หลินจ้าวหยูนรู้สึกว่าพวกเธอต้องตายแน่ จึงหลับตาลงสนิทแล้ว

หลินชิงเสว่ในฐานะพี่สาวไม่ได้สับสน และไม่สามารถสับสนได้ ปกป้องหลินจ้าวหยูนเอาไว้ไม่ขยับ

การแสดงออกของเจียงไป๋เสว่เปลี่ยนไปดูแย่อย่างมาก ระหว่างคิ้วยิ่งเผยความกดดันมหาศาลขึ้น

การรับมือชายชุดดำคนหนึ่ง เจียงไป๋เสว่สามารถทำได้สบาย

แต่รับมือชายชุดดำห้าคนแบบนี้ เจียงไป๋เสว่ยังมีความกดดัน แต่ว่าสามารถจัดการได้

ทว่าการรับมือสิบกว่าคนนั้น เธอไม่มีหนทางแล้ว

คนมากขนาดนี้ลงมือพร้อมกัน เดิมทีเธอไม่มีเวลามาสนใจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าต้องดูแลความปลอดภัยของหลินชิงเสว่ และหลินจ้าวหยูนด้วย

“เป็นนินจาของตระกูลมูโตะ!”

หญิงสาวชุดกิโมโนคนนั้นกลับเอ่ยปากกะทันหัน ในดวงตาเขียนความหมดหวังไว้เต็มที่

“ตระกูลมูโตะ?”

พอได้ยิน หลินชิงเสว่และเจียงไป๋เสว่ต่างสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย

มีเพียงหลินจ้าวหยูนที่ตะลึงนิดหน่อย “นินจา? บนโลกนี้มีนินจาจริงเหรอ?”

ก่อนหน้านี้ หล่อนคิดมาตลอดว่านินจาเรื่องพรรค์นี้แค่มีตัวตนอยู่ในเทพนิยายของญี่ปุ่นเท่านั้น

คำถามนี้ เจียงไป๋เสว่พยักหน้าแบบสีหน้าเคร่งขรึม “นินจา มีตัวตนอยู่จริง”

“แต่ว่าพวกเขาไม่ได้มีอภินิหารขนาดนั้นเหมือนในหนัง เหมือนกับนินจุตสึอะไรนั้นล้วนเป็นเรื่องแต่ง แต่พวกเขาสามารถควบคุมลมหายใจของตัวเองได้ เหมือนกับวิญญาณกลมกลืนเป็นหนึ่งเดียวกับสภาพแวดล้อมโดยรอบ เพราะเหตุนี้จึงบรรลุผลลัพธ์ที่โจมตีทีเดียวแล้วตายได้สำเร็จ”

“ชายชุดดำพวกนี้ล้วนเป็นแค่นินจาระดับต่ำที่สุด นินจาที่เก่งกาจบางส่วน สามารถเทียบเคียงได้แม้กระทั่งกับท่านเจ้ามังกร!”

“เก่งกาจขนาดนี้เลย.....”

หลินจ้าวหยูนทอดถอนใจครู่หนึ่ง และแปลกใจอยู่บ้าง นึกไม่ถึงว่าชายชุดดำพวกนี้จะเป็นนินจากัน

“หึๆ สาวน้อย เข้าใจได้ชัดเจนดีนะ ดูแล้วเธอคงเคยปะทะฝีมือกับเหล่านินจาญี่ปุ่นของพวกฉันมาก่อน!”

หัวหน้าของชายชุดดำสิบกว่าคนหัวเราะเยาะขึ้น เขาหัวเราะขึ้นมาจนเสียงน่าตกใจอย่างยิ่ง เสมือนเสียงเล็บแหลมคมขูดลงบนกระดานดำที่มันลื่นอย่างนั้นเลย

เจียงไป๋เสว่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยิ้มแล้วกุมมีดในมือเอาไว้แน่นกว่าเดิม

ในสายตามีความรู้สึกหนักหน่วงที่ยอมตายโดยไม่ยี่หระใดๆ อยู่นิดหนึ่ง หันหน้าพูดกับหลินชิงเสว่ “เดี๋ยวพอลงมือแล้ว ฉันจะพยายามขวางพวกเขาเอาไว้ พวกคุณถือโอกาสหนีไป แล้วแจ้งให้ถังเฉารู้!”

“หึๆ พวกเธอยังจะหนีรอดได้เหรอ?”

หัวหน้าของนินจาชุดดำหัวเราะเยาะอีกครั้ง “เดิมทีแค่อยากฆ่ายัยเด็กสาวของตระกูลโอดะคนนั้น ดันออกมากันเยอะขนาดนี้ แต่ว่าฉันชอบนะ”

หลังคำพูดนี้จบลง จากนั้นนินจาชุดดำเหล่านั้นก็มือหนึ่งหยิบดาบซามูไรออกมา มือหนึ่งล้วงมีดนินจาออกมา บีบประชิดไปยังเจียงไป๋เสว่อย่างช้าๆ

พวกเขามองออกว่าเจียงไป๋เสว่คือกำลังสู้รบเพียงหนึ่งเดียวของพวกเธอทางนี้ ฆ่าเธอแล้ว คนอื่นล้วนเป็นพวกอ่อนแอไร้ทางสู้

“เดี๋ยวก่อน!”

แต่ทว่าวินาทีต่อมา รอบด้านกลับมีเสียงตะโกนทุ้มต่ำของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น

ทุกคนมองไปตามเสียง เห็นเพียงภาพเงาดำที่เหมือนค้างคาวปรากฏตัวอยู่ที่นี่แล้ว

คืนนี้ เธอมาที่นี่เพียงเพราะได้รับคำสั่งจากเบื้องบนว่ามีบุคคลที่สถานะไม่ชัดเจนแอบแฝงตัวเข้ามาที่นี่ จึงเข้าไปตรวจสอบให้ชัดเจนก่อน นึกไม่ถึงว่าจะเจอความลับน่าตกใจอย่างหนึ่ง

โอดะไอทำหน้าตื่นตระหนก ส่ายหน้าสุดชีวิต “ฉัน ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น......”

สายตาหัวหน้าของนินจาชุดดำอึมครึมลงไป เผยแรงอาฆาตแค้นออกมา “พูดแบบนี้ แสดงว่าท่านอยากขัดขวางพวกเรางั้นเหรอ?”

“พูดว่าขัดขวางก็ไม่เชิง”

เยี่ยนซื่อเฉิงส่ายหน้า “เพียงแค่ตอนนี้คุณโอดะยังตายไม่ได้ ฉันหวังว่าพวกนายจะไว้ชีวิตหล่อนสักครั้ง----อย่างน้อยตอนนี้หล่อนก็ตายไม่ได้ พวกเรายังต้องง้างความลับอะไรออกมาจากปากของหล่อนให้ได้”

หัวหน้าของนินจาชุดดำเงียบนิ่งอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจก้าวถอยไป

“พวกเราสามารถมอบตัวคุณโอดะให้คุณได้ แต่พวกคุณต้องรับปากผม รอไว้รู้ความลับแล้ว ต้องมอบตัวคุณโอดะให้พวกเราคืน หล่อนคือคนของญี่ปุ่น ความเป็นความตายของหล่อน ควรเป็นพวกเราตัดสินใจ”

“ได้”

เยี่ยนซื่อเฉิงตอบรับคำหนึ่ง

หัวหน้าของนินจาชุดดำลังเลอยู่พักหนึ่งก็โบกมือขึ้นแล้ว

ปังๆๆ!

นินจาชุดดำทั้งหมดล้วนระเบิดกลายเป็นหมอกดำก้อนหนึ่ง หายตัวไปจากที่เดิม

แก้วิกฤตอันตรายได้แล้ว แต่ว่าเจียงไป๋เสว่กลับผ่อนคลายไม่ลงสักนิด

สายตาเธอจ้องเยี่ยนซื่อเฉิงไม่กะพริบ คุ้มครองโอดะไอเอาไว้แล้ว

เยี่ยนซื่อเฉิงเห็นท่าทางนั้น จึงหัวเราะอย่างจำใจอยู่บ้าง “ไป๋เสว่ เห็นแก่ที่เมื่อก่อนพวกเราเป็นเพื่อนร่วมงานกัน ฉันออกหน้าช่วยพวกเธอเอาไว้ครั้งหนึ่ง เธอยังเป็นศัตรูกับฉันอยู่อีกเหรอ?”

เขายื่นมือข้างหนึ่งออกมา ชี้ไปยังโอดะไอที่อยู่ด้านหลัง ก่อนจะพูดว่า “เอาตัวผู้หญิงด้านหลังเธอมาให้ฉัน ฉันจะคิดเสียว่าคืนนี้ฉันไม่เคยเจอพวกเธอ และปล่อยพวกเธอไปได้”