เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 894

เธอเข้าใกล้ความจริงเพียงพอแล้ว มากกว่านี้อีก เธอจะรับไม่ไหวเอา

คำพูดน่าประหลาดประโยคนี้ ทำให้เจียงไป๋เสว่ตะลึงครู่หนึ่ง

เธอมองเยี่ยนซื่อเฉิงอย่างสงสัยอยู่บ้าง มองดวงตาของเขา

ดวงตาเป็นหน้าต่างของดวงใจ ดวงตาหลอกลวงได้มากที่สุด มีบางครั้งดวงตาก็หลอกลวงไม่ได้มากที่สุด

ค้างคาวในเวลานี้ เขาสะบัดสถานะของค้างคาวออกแล้ว ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ คือเพื่อนร่วมรบของเธอในกองทัพปราณมังกรในอดีต เยี่ยนซื่อเฉิง

ในดวงตาของเขาเผยความโศกเศร้า นอกจากนี้ยังมีความสงสาร

เขากำลังสงสารผู้หญิงคนนี้

เจียงไป๋เสว่ถลึงดวงตาโต วินาทีนี้ หัวใจเธอเต้นรัวตุบๆ

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเยี่ยนซื่อเฉิงถึงเผยสายตาแบบนี้ออกมาให้เธอ เหมือนกับว่าในสายตาเธอเป็นคนน่าสงสารที่สุดบนโลก

เธอรู้สึกไม่พอใจสายตาแบบนี้เอามากๆ

เธอไม่ต้องการความเวทนา เธอไม่อยากถูกสงสาร ถึงแม้ว่าเดินมาเส้นทางนี้ เธอจะยากลำบากมาก แต่ว่าเธอก็กัดฟันยืนหยัด และไม่เคยขอความช่วยเหลือจากคนอื่นสักนิด แม้จะเป็นถังเฉาก็ตาม

เธอใช้ความวิธีของตนเองแอบพยายามมาโดยตลอด เพื่อต่อต้านกับโลกที่ไม่ยุติธรรมนี้ ถึงแม้สุดท้ายจะพ่ายแพ้แล้ว เธอก็ไม่ยอมจำนน-----ผู้หญิงแบบนี้ จะถูกสงสารได้อย่างไรกันล่ะ?

“นายพูดมาให้กระจ่างหน่อย อะไรเรียกว่าเข้าใจความจริงมากพอแล้ว?”

เจียงไป๋เสว่มองเยี่ยนซื่อเฉิงอยู่ ก่อนจะตะโกนขึ้น

เยี่ยนซื่อเฉิงไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่ถอนใจเบาๆ

“สิ่งที่ฉันทำได้คือไม่ลงมือ นี่เห็นแก่ที่เมื่อก่อนฝึกฝนที่เดียวกันมา เป็นเรื่องสุดท้ายที่ฉันจะทำให้ได้”

เขาพูดพึมพำ “หลังสงครามการเปลี่ยนแปลงสิ้นสุดลง มักจะต้อนรับสันติภาพ สุดท้ายเธอจะต้องมีคู่แท้อยู่ด้วยกันไปตลอดกาลแน่นอน”

“......”

ในใจเจียงไป๋เสว่นับวันยิ่งไม่สงบ เธอเย็นยะเยือกไปทั้งตัวและหัวใจ มือเท้าสั่นเทา แม้แต่มีดที่ถือไว้ในมือยังกุมไม่ไหว

หลินชิงเสว่มองพวกของค้างคาวด้วยสายตาเข้มงวดเช่นกัน มองคนที่แสดงตัวเป็น‘พระเจ้าที่ช่วยชีวิต’กลุ่มนี้อยู่

เปลี่ยนแปลงโลกใบนี้โดยพลการ เป็นพระเจ้าที่ช่วยชีวิตจริงเหรอ?

ทำไมไม่ใช่ปีศาจร้ายที่ทำลายล้างโลก?

ใครเป็นเทพตัวจริง? ใครเป็นซาตานกัน?

“พาหล่อนไปซะ!”

เจียงไป๋เสว่ตะโกนเสียงดัง รั้งท้ายอยู่คนเดียว

หลินชิงเสว่และหลินจ้าวหยูนถึงได้สติเข้ามา พาตัวโอดะไอ ออกไปทางทิศตรงข้าม

พรึ่บ!

ร่างกายค้างคาววาร์ปหาย ขวางทางหนีไว้แล้ว

“ทางนี้ไม่สะดวก”

เห็นสภาพนี้ สีหน้าเจียงไป๋เสว่อึมครึมอย่างหนักหน่วง “เยี่ยนซื่อเฉิง นายไม่ใช่บอกว่าจะไม่ลงมือเหรอ?”

“ฉันเพียงแค่สัญญาว่าจะไม่ลงมือกับเธอ ไม่ได้หมายความว่าจะมองดู‘เหยื่อ’หนีไปต่อหน้าต่อตา”

ค้างคาวพูดด้วยสีหน้าอึมครึม

“สมควรตาย!”

เจียงไป๋เสว่ไม่มีอิทธิฤทธิ์แยกตัวได้ ไหนจะต้องรับมือกับผู้ชายเสื้อโค้ตสีดำที่ประหลาดคนนี้ และต้องคุ้มครองความปลอดภัยของหลินชิงเสว่ หลินจ้าวหยูน ยังมีโอดะไอด้วย

หลังจากชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียสักครู่ เจียงไป๋เสว่ยังตัดสินใจคุ้มครองโอดะไอก่อน

เพียงแต่ไม่รอให้เธอผ่านไป ผู้ชายเสื้อโค้ตก็ขวางทางหนีของเธอไว้แล้ว

“คู่ต่อสู้ของเธอคือฉัน”

“......”

เจียงไป๋เสว่กุมมีดไว้แน่น รู้ว่าถ้าไม่สู้จนผู้ชายตรงหน้าคนนี้แพ้ไป ก็ไม่มีทางผ่านไปได้

“นี่คือนายบังคับฉันเองนะ”

เจียงไป๋เสว่สูดหายใจลึกๆ ทีหนึ่ง จากนั้นกระโดดขึ้นไปกลางอากาศทั้งตัว กุมมีดไว้แน่น แทงลงไปยังกระบาลของผู้ชายคนนั้นอย่างแรง

ผู้ชายคนนั้นไม่ได้หลบเลี่ยง แต่ว่าล้วงปืนขนาดเล็กที่ประณีตงดงามกระบอกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อโดยตรง ลั่นไกปืนไปยังเจียงไป๋เสว่

เสียงปืนปังๆๆ สามที

ลูกกระสุนทั้งสามยิงทำมุมเป็นรูป‘สามเหลี่ยม’ กราดยิงออกมา เล็งเป้าแยกออกไปยังลำคอ หัวใจ และปอดขวาของเจียงไป๋เสว่

เจียงไป๋เสว่อยู่กลางอากาศอาศัยกำลังเอียงตัวหลบลูกกระสุนทั้งสาม

“หือ?”

เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนั้นรู้สึกตกใจต่อฝีมือของเจียงไป๋เสว่