เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 895

เธอรู้จักฉันเหรอ?

เธอเป็นใคร?

หลังจากที่หลี่เห้าถามสองคำถามนี้ออกมา เจียงไป๋เสว่ตะลึงค้างทันทีเลย

ลูกตาทั้งสองข้างหดลงเหลือนิดเดียวโดยตรง มองคนคุ้นเคยตรงหน้าคนนี้ด้วยความอึ้งทึ่ง และเห็นได้ชัดว่าเป็นผู้ชายแปลกหน้าที่สุด

“นาย......เมื่อกี้พูดอะไรนะ?”

เธอมองหลี่เห้าตาไม่กะพริบ ถามด้วยเสียงสั่นเครือ “นายไม่รู้จักฉันแล้วเหรอ? ฉันคือเจียงไป๋เสว่ เจียงไป๋เสว่ไง!”

“ทำไมถึงเป็นนาย? หลายปีมานี้ นายทำงานให้หว่างเหลี่ยงจริงเหรอ?”

ถนนสวนสาธารณะที่มืดมิด ปกคลุมด้วยเมฆดำ บดบังดวงจันทร์ไว้แล้ว นอกจากไฟข้างทางที่ส่องสลัวอยู่สองข้างทาง ก็ไม่มีแหล่งของแสงที่อื่นอีก

ยังมีเสียงอีการ้องกาๆ สองรอบอยู่ไม่ขาดสาย ทั้งหมดทุกอย่างนี้ ล้วนแทรกซึมด้วยกลิ่นอายโศกเศร้าและผิดปกติ

หลินชิงเสว่ หลินจ้าวหยูน ยังมีหญิงสาวชุดกิโมโนที่ชื่อโอดะไอ สมองประมวลผลเข้ามาไม่ทัน มองเจียงไป๋เสว่ที่อารมณ์ใกล้จะเสียการควบคุมอยู่ตรงนี้อย่างมึนงง

พวกหล่อนไม่รู้ว่าทำไมเจียงไป๋เสว่ถึงฮึกเหิมขนาดนี้ แต่พวกหล่อนรู้มานิดหน่อยว่าเจียงไป๋เสว่และผู้ชายเสื้อโค้ตตรงหน้าคนนี้มีเรื่องความรักความแค้นพัวพันกันลึกซึ้งมาก

เยี่ยนซื่อเฉิงมองเจียงไป๋เสว่ด้วยสายตาสงสาร สุดท้ายยังเดินมาถึงขั้นนี้จนได้

น่าเสียดายที่เจียงไป๋เสว่เดาถูกแค่ครึ่งเดียว

ความจริงที่แท้จริงยังโหดร้ายกว่านี้มาก

“นายพูดอะไรบ้างสิ!”

แวบหนึ่งเสียงเจียงไป๋เสว่ดังขึ้นแปดหลอด สายตาค่อยๆ โกรธแค้นอยู่บ้าง จ้องหลี่เห้าไม่ขยับ “ทำไมไม่พูดจาบ้าง? นายไม่รู้จักฉันได้ยังไง ฉันกับถังเฉาตามหานายมาสามปีแล้ว นายรู้ไหมว่าสามปีนี้ฉันผ่านมันมายังไง?”

เสียงตะคอกของเจียงไป๋เสว่มีความเศร้าเสียใจนิดหน่อย ดังสะท้อนอยู่ทั่วทั้งสวนสาธารณะเชิงนิเวศ ค่ำคืนที่ลมเย็นโชยมา ยิ่งเพิ่มความรู้สึกหนาวเย็นระดับหนึ่ง

หลินชิงเสว่ที่ช่วยสิ่งใดไม่ได้เลยทั้งสิ้นรู้ว่าสถานการณ์เวลานี้สูญเสียการควบคุมอยู่บ้าง หล่อนท่องอยู่ในใจไม่หยุด หวังว่าถังเฉาจะรีบมาหน่อย

หลังจากเจอหลี่เห้าเข้า ก็เอาพละกำลังและจิตใจส่วนใหญ่ในเวลานี้ของเจียงไป๋เสว่ไปจนเกลี้ยง

ดูขึ้นมาแล้วเธอเหมือนกับวิญญาณหลุดลอยไป อาศัยเพียงพลังชีวิตเฮือกเดียวพยุงตัวไว้ มีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นลมหมดสติไปได้ทุกเมื่อ

เธอหายใจหอบ ถลึงตาใส่หลี่เห้าไม่ขยับ หวังอย่างแรงกล้าว่าหลี่เห้าจะสามารถพูดอะไรบ้าง

เกี่ยวกับการพบกันอีกครั้งของเธอกับหลี่เห้านั้น เธอเคยซักซ้อมภาพนับไม่ถ้วนเอาไว้ในหัวสมอง แต่ไม่มีภาพที่เป็นแบบนี้เลยสักอัน

การพบกันอีกครั้งระหว่างพวกเขาไม่ควรเป็นแบบนี้สิ!

ที่น่าเสียดายคือเผชิญหน้ากับเจียงไป๋เสว่ที่อารมณ์หวั่นไหวตกใจอยู่บ้าง แต่หลี่เห้ากลับเพียงแค่นิ่งเงียบอย่างมาก

ในสายตาของเขามีความฉงนสนเท่ห์ และมีความไม่เข้าใจนิดๆ

เขาดูขึ้นมา----เหมือนว่าไม่รู้จักเจียงไป๋เสว่จริงๆ!

“ขอโทษนะ ฉันไม่รู้จักเธอจริงๆ”

ในที่สุดหลี่เห้าก็เอ่ยปาก มองเจียงไป๋เสว่ด้วยท่าทางที่ดูขึ้นมาแล้วรู้สึกผิดอยู่บ้าง พูดกับเธอว่า “แต่เธอให้ความรู้สึกที่น่าแปลกมากกับฉัน พวกเราเหมือน......รู้จักกันมานานมาก ฉันลืมอะไรแล้ว ใช่หรือไม่?”

“......”

คำพูดพวกนี้ ทำให้เจียงไป๋เสว่ถอยหลังไปสามก้าวทันที

เธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี เพียงแค่ยืนอยู่ก็กินแรงมากแล้ว