เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 896

รอบด้านเงียบอย่างมาก มีเพียงหลี่เห้าหมายเลข10032พูดจาอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมา

ส่วนเจียงไป๋เสว่ เวลานี้กลับสงบนิ่งลงมาแล้ว จ้องเขาแบบดวงตาไม่กะพริบ

ถ้าเป็นหลี่เห้าตัวจริงยืนอยู่ต่อหน้าเธอ เธอคงไม่อาจใจเย็นลงมาได้เด็ดขาด แต่ทว่านี่เป็นแค่ร่างโคลนคนหนึ่ง

เขาเพียงแค่หน้าตาเหมือนกันกับหลี่เห้าเท่านั้น

เพียงแค่นี้เอง

ในใจเจียงไป๋เสว่พูดกับตนเองรอบแล้วรอบเล่า: “เขาไม่ใช่หลี่เห้า เขาไม่ใช่หลี่เห้า......”

ไม่รู้ว่าเป็นผลทางจิตวิทยาหรือไม่ ในใจเจียงไป๋เสว่กลับรู้สึกดีขึ้นมาก

หลังจากถอนหายใจยาวๆ ทีหนึ่ง เธอหลับตาลงสนิท ตอนที่ลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอมีสติและสุขุมเยือกเย็นตั้งแต่นานแล้ว

“พูดมากขนาดนี้ ดังนั้นพวกนายยังอยากพาเด็กสาวคนนั้นไปอยู่ด้วยใช่ไหม?”

เจียงไป๋เสว่ถามอย่างเย็นชา

เวลานี้ เยี่ยนซื่อเฉิงก้าวเข้ามา ถอนหายใจทีหนึ่ง พูดว่า “ไป๋เสว่ ถือว่าพอแล้ว อย่าเป็นศัตรูกับพวกฉันเลย”

“เป้าหมายของฉันไม่ใช่เธอ ขอเพียงคุณโอดะไอให้ความร่วมมือ พวกฉันจะไม่ทำร้ายหล่อน ก่อนหน้าที่เรื่องราวจะบานปลายไปกันใหญ่ เลิกยุ่งเถอะ!”

น้ำเสียงเยี่ยนซื่อเฉิงเปลี่ยนไปทุ้มต่ำ จ้องเจียงไป๋เสว่ตาไม่กะพริบ

จากจุดนี้เห็นได้ว่าเขาไม่อยากลงมือกับเจียงไป๋เสว่

แต่พวกเขาทางนี้ก็มีความลังเลใจเหมือนกัน หลินชิงเสว่ติดต่อถังเฉาแล้ว ถ้าถังเฉามาแล้ว สถานการณ์คงแย่

“......”

โอดะไอไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ส่ายหน้าเรื่อยๆ หลบด้านหลังของหลินชิงเสว่แล้ว

หลินจ้าวหยูนมองอย่างตกตะลึง ถลึงดวงตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ เดิมทีเพียงแค่อยากช่วยชีวิตคน กลับนึกไม่ถึงว่าจะช่วยชีวิตคนไม่ธรรมดาเข้าให้

หล่อนตัดสินใจว่าครั้งต่อไปก่อนจะช่วยใคร จะต้องทำความเข้าใจเบื้องหลังสถานะของคนคนนั้นเสียก่อน

หมับ!

เจียงไป๋เสว่กุมด้ามมีดในมือไว้ สายตาเย็นชาลงมา

เธอกัดฟันพูดว่า “ขอเพียงฉันไม่ตาย พวกนายจะพาตัวเด็กสาวคนนั้นไปไม่ได้”

“ไป๋เสว่!”

เยี่ยนซื่อเฉิงตะโกนเสียงดัง สีหน้าอึมครึมหนักหน่วงอย่างยิ่ง “อย่าดันทุรังอีกเลย เธออย่าบีบบังคับฉัน ให้พาตัวเธอไปด้วย!”

“ระหว่างเธอกับหลี่เห้า ลิขิตมาให้เป็นโศกนาฏกรรม”

เขามองเจียงไป๋เสว่ พูดด้วยเสียงทุ้ม “แม้แต่ฉันยังทนดูต่อไปไม่ได้เลย ฉันอยากให้เธอหลุดพ้น”

“หลุดพ้น? หลุดพ้นยังไง?”

ฟังคำพูดประโยคนี้แล้ว เจียงไป๋เสว่กลับหัวเราะขึ้นมา

รอยยิ้มบนหน้าของเธอโศกเศร้าอย่างมาก ยังมีความเหน็ดเหนื่อยระดับหนึ่ง

ยืนหยัดมาสามปี ทรมานจิตใจมาสามปี ผลปรากฏว่ากลับแลกมาด้วยผลลัพธ์แบบนี้

เจียงไป๋เสว่ไม่มีพลังชีวิตแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าสามปีนี้ สรุปตนเองยืนหยัดเพื่ออะไรกัน?

หรือว่ากำลังคาดหวังอะไรอยู่?

“จะมีวิธีแน่”

เยี่ยนซื่อเฉิงพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ฉันจะให้เธอกับหลี่เห้าได้อยู่ด้วยกันตลอดกาล ตลอดกาล......”

“มาถึงเวลานี้แล้ว นายยังมาพูดเรื่องพวกนี้กับฉันอีก ไม่คิดว่ามันน่าตลกบ้างเหรอ?”

ไม่รอให้เยี่ยนซื่อเฉิงพูดจบ เจียงไป๋เสว่ก็หัวเราะเยาะขัดจังหวะคำพูดของเขา “ต่อให้ถังเฉาสามารถยกโทษให้เรื่องผิดพลาดเมื่อสามปีก่อนได้ แต่ว่าฉันทำไม่ได้ ฉันยังคงเกลียด ฉันเกลียดนาย และเกลียดหว่างเหลี่ยง”

เจียงไป๋เสว่ย้ายสายตามองไปที่หลี่เห้าหมายเลข10032 ในดวงตามีความรังเกียจแบบลึกซึ้ง “ยังมีนายด้วย นายเพียงแค่หน้าตาเหมือนกับเขาเท่านั้น ฉันเห็นแล้วสะอิดสะเอียน รีบฉีกหน้าใบนั้นของนายลงมาเร็วๆ!”

ซู่!