เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 900

หลังจากห้านาที

สวนสาธารณะเชิงนิเวศ ป่าทางตะวันออก เงียบสงบพักหนึ่ง

ไม่มีเสียงอะไรทั้งนั้น มีเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนบนพื้นไม่ขยับ

ค้างคาวและร่างโคลน ยังคงยืนอยู่สองข้างแบบปลอดภัยดีไม่บาดเจ็บ กำลังก้มหน้ามองเจียงไป๋เสว่ที่บาดเจ็บปางตาย

เธอหายใจหอบเฮือกใหญ่ หลับตาลงแล้ว

“ฆ่าฉันเลยสิ”

วินาทีนี้ เธอละเลิกการต่อต้านลง

บาดแผลที่ท้องน้อยของเธอฉีกขาดไปสองระดับแล้ว เจ็บปวดเหมือนสุดจะทนได้ กำลังทรมานเธออยู่ ในใจอยากจะขอเพียงความตาย

แต่ทว่าค้างคาวกลับส่ายหน้า “ฉันจะไม่ฆ่าตาย กลับกันฉันยังจะรักษาเธออีก”

คำพูดประโยคนี้ แวบหนึ่งทำให้เจียงไป๋เสว่ลืมตาขึ้น ถามว่า “นายอยากทำอะไรกับฉัน?”

“บอกแล้วไง ให้เธอกับหลี่เห้าได้อยู่พร้อมหน้ากัน”

ค้างคาวพูดแบบเรียบเฉย “สามปีมานี้ เธอไม่ใช่มีชีวิตอยู่เพื่อช่วงเวลานี้เหรอ ตอนนี้ฉันจะทำให้เธอสมหวังแล้ว สภาพที่เธอกับหลี่เห้าอยู่ด้วยกัน จะต้องงดงามมากแน่”

“งั้นฉันไปตายเสียยังดีกว่า!”

เจียงไป๋เสว่พ่นเลือดสดออกมา ในสายตามีความโกรธเคืองและไม่ยินยอมอย่างแรง

เธอเกลียด!

ทำไมตนเองจะแกร่งกว่านี้บ้างไม่ได้ แบบนี้ก็จะไม่โดนตีจนล้ม

ตอนนี้เธอเข้าใจจุดจบของหลี่เห้าแล้ว นำยีนและความทรงจำของเขาออกมา ใช้เขาเป็นแม่แบบ สร้างร่างโคลนจำนวนมากขึ้น

ถ้าเธอโดนจับไป คงต้องมีจุดจบแบบนี้เหมือนกัน

ยิ่งนึกว่าตนเองจะโดนจับไปดัดแปลง สูญเสียความทรงจำ และปลูกถ่ายความทรงจำที่พวกเขาสร้างขึ้น ทำงานแทนพวกเขา กลายเป็นอาวุธสังหารที่เพียงแค่สังหารแต่ไม่มีความรู้สึก เจียงไป๋เสว่ก็มีความรู้สึกอยากตาย

“นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอตัดสินใจได้”

ค้างคาวพูดอย่างอึมครึม “พวกเธอจะไม่เหงา เพราะอีกไม่นานนัก ถังเฉาก็จะกลายเป็นสภาพเดียวกับพวกเธอ”

“ถุย!”

เจียงไป๋เสว่พ่นน้ำลายเปื้อนเลือดออกมา ถุยใส่หน้าของค้างคาว

“......”

หางตาค้างคาวกระตุกนิดหน่อย ใช้มือเช็ดน้ำลายบนหน้าออก ทั้งใบหน้าเปลี่ยนไปดูหมองหม่นเยือกเย็นไร้ที่เปรียบ “นังตัวดีที่หน้าไม่อาย ยังปล่อยให้โอดะไอเหยื่อคนนั้นหนีไปอีก งั้นก็ให้เธอชดใช้หนี้แทนแล้วกัน เอาตัวหล่อนไป”

พวกเขาเสียเวลามานานพอแล้ว ควรออกไปได้แล้ว

“ครับ”

ร่างโคลนตอบรับคำหนึ่ง คิดจะอุ้มเจียงไป๋เสว่ขึ้น

“อย่าแตะต้องฉัน!”

นึกไม่ถึงว่าเจียงไป๋เสว่จะต่อต้านรุนแรง เดิมทีไม่ให้เวลาร่างโคลนได้สัมผัสตัวเธอ

ค้างคาวเห็นแบบนี้ จึงพึมพำกับตนเองครู่หนึ่ง บอกว่า “ฉีดยากล่อมประสาทให้หล่อนเข็มหนึ่งเถอะ นอนหลับไปดีๆ”

ร่างโคลนนำเข็มฉีดยาออกมา ด้านในบรรจุของเหลวสีใสเอาไว้แล้ว เดินมาทางเจียงไป๋เสว่ทีละก้าว

“ไม่เอา ออกไปไกลๆ ฉันเลยนะ ฉันไม่อยากโดนดัดแปลง!”

เวลานี้ ในที่สุดสายตาของเจียงไป๋เสว่ดูตกใจกลัว ถอยหลังไม่หยุด

แต่การดิ้นรนทุกอย่างล้วนสูญเปล่า ร่างโคลนยังฉีดยากล่อมประสาทเข้าในร่างกายของเจียงไป๋เสว่แล้ว

ชั่วขณะนั้นเจียงไป๋เสว่หมดแรงทั้งตัว สายตาก็สูญเสียระยะโฟกัส สมองเซื่องซึม

“ไม่......”

เจียงไป๋เสว่ร้องตะโกนอย่างหมดหวัง เธอไม่ยินยอม ตนเองยืนหยัดมาสามปี ผลปรากฏว่ากลับมีเพียงจุดจบแบบนี้เหรอ?

เธอกัดฟันไว้แน่น ทันใดนั้นรอยเลือดรอยหนึ่งไหลออกมาจากในปากเธอ

ค้างคาวเห็นเหตุการณ์ ชั่วขณะนั้นสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ “แย่แล้ว หล่อนอยากกัดลิ้นฆ่าตัวตาย!”

ร่างโคลนรีบพุ่งเข้าไป บีบข้างของเธอเอาไว้ทีหนึ่ง พยายามทำให้เจียงไป๋เสว่อ้าปากออก

ค้างคาวเดินเข้ามาดู เห็นเพียงในปากของเจียงไป๋เสว่เป็นรอยเลือดตั้งแต่แรกแล้ว

“ยังดี แค่พลาดนิดหน่อย หล่อนจะกัดลิ้นสำเร็จแล้ว อย่างนั้นพวกเราคงเสียทั้งหมดไปเปล่าๆ”