เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 899

พวกหล่อนมองเห็นเจียงไป๋เสว่เอามือข้างหนึ่งจับท้องน้อยไว้แน่น แต่เดิมทีนี่ไม่เพียงพอจะห้ามเลือดสดที่ซึมออกมาได้ ไม่นานก็ทะลุผ่านนิ้วมือของเธอ ไหลออกมาแล้ว สีแดงเปรอะเปื้อนไปทั้งมือของเธอ

สีหน้าของเจียงไป๋เสว่ยิ่งซีดเผือดขึ้น กัดฟันไว้แน่น หน้าผาก บนคอของเธอ เต็มไปด้วยเหงื่อที่ถี่ยิบ

“พี่ นี่......ควรทำอย่างไรดี?”

ชั่วขณะนั้นหลินจ้าวหยูนไม่รู้ควรทำอย่างไรดี พูดจาตื่นตระหนก

ตอนที่หล่อนรู้จักเจียงไป๋เสว่เร็วกว่าหลินชิงเสว่ ตอนที่ถูกคิดว่าเป็นหลินชิงเสว่ที่โดนฉางเซ่าเฟิงลักพาตัวไป คนที่ช่วยหล่อนออกมาจากอันตราย ก็คือเจียงไป๋เสว่

ดังนั้นในสายตาของหล่อน เจียงไป๋เสว่ไม่มีทางแพ้ นี่ยังเป็นครั้งแรกที่หล่อนเห็นเจียงไป๋เสว่อ่อนแอขนาดนี้

เธอก็เป็นคน เธอก็เลือดออกได้ และเจ็บเป็น

“จำเป็นต้องทำแผลเดี๋ยวนี้!”

หลินชิงเสว่ถือว่าใจเย็นมาก พูดขึ้นว่า “แต่ในบรรดาพวกเรา ไม่มีใครเรียนแพทย์มา”

หล่อนเพียงทำแผลง่ายๆ ได้ แต่ว่าเวลานี้เจียงไป๋เสว่โดนยิง จำเป็นต้องนำลูกกระสุนออกมาจากในบาดแผล ไม่อย่างนั้นอาการจะยิ่งหนักหนากว่าเดิม

ตอนที่ทุกคนอับจนหนทาง เสียงที่แผ่วเบาเสียงหนึ่งลอยเข้ามาแล้ว

“ฉัน ฉันเคยเรียกวิชาแพทย์ในพระราชวังมานิดหน่อย ทำแผลให้คุณผู้หญิงท่านนี้ได้ค่ะ”

หลินชิงเสว่และหลินจ้าวหยูนหันหน้ามองทางโอดะไอ ถามว่า “เธอเคยเรียนแพทย์มา?”

โอดะไอพยักหน้าช้าๆ “เคยเรียนมานิดหน่อยค่ะ”

สองพี่น้องมองหน้ากันทีหนึ่ง คนของญี่ปุ่นส่วนมากจะถ่อมตัวกัน ปกติบอกว่าเคยเรียนมานิดหน่อย ฝีมือก็เกือบจะเกินขั้นไปมากแล้ว

“เอากระสุนออกได้ไหม?”

หลินชิงเสว่ถามขึ้น

“หา?”

โอดะไอนึกไม่ถึงว่าหลินชิงเสว่เริ่มมาก็จะให้หล่อนทำเรื่องที่ยากขนาดนี้เลย ชั่วขณะนั้นตกใจอยู่บ้าง แต่พอมองเจียงไป๋เสว่ที่อ่อนแรง ยังกัดฟันพยักหน้าแล้ว “ฉันจะลองพยายามดูค่ะ!”

พูดจบ หล่อนฉีกเสื้อผ้าบนตัวของตนเองลง ม้วนเป็นเส้นผ้า ก่อนจะใช้มาเป็นผ้าเอาไว้พันแผล

“ฉันมีมีดเล็กเล่มหนึ่ง แต่ว่าไม่ได้ฆ่าเชื้อ......”

หลินจ้าวหยูนล้วงกรรไกรขนาดเล็กอันหนึ่งออกมา พูดขึ้น

โอดะไอรับเข้ามาแล้ว “ไม่สนใจมากขนาดนั้นแล้ว”

ตอนที่สามสาวตัดสินใจนำกระสุนนอกและทำแผลให้เจียงไป๋เสว่ เจียงไป๋เสว่กลับปฏิเสธแล้ว

“ไม่ต้อง พวกคุณรีบหนีออกไปจากที่นี่!”

“ทำไม?”

โอดะไอมองผู้หญิงคนนี้อย่างไม่เข้าใจ ทั้งที่ร่างกายได้รับบาดเจ็บหนักแล้ว กลับยังคงปฏิเสธเสียงแข็งการทำแผล

เจียงไป๋เสว่พูดต่อไปว่า “ไปหาถังเฉา มีเพียงเขามาแล้ว พวกเราถึงรอดได้!”

“แต่ว่าแผลของคุณ.....”

หลินชิงเสว่ไม่ยินยอมไป

“รีบไป!”

เจียงไป๋เสว่พูดอย่างดึงดัน “แผลแค่นี้ไม่ถือว่าหนักอะไร ฉันไม่เจ็บ”

“......”

หลินชิงเสว่ทั้งสามคนมองแบบตาค้าง ผู้หญิงที่เห็นชัดว่าเลือดไหลออกมามากขนาดนี้ กลับยังคงพูดว่า‘ฉันไม่เจ็บ’ออกมาแบบดื้อรั้น ชั่วขณะนั้นก็ได้รับพลังเข้ามาด้วย ความตกใจกลัวบนหน้าพวกหล่อน แวบเดียวก็ไม่มีอีกแล้ว

“คุ้มครองเด็กสาวญี่ปุ่นคนนี้ไว้ พวกเขาไม่สนใจเปิดเผยอันตราย และต้องจับเด็กสาวคนนี้ไป อธิบายได้ว่าบนตัวหล่อนจะต้องซ่อนเบาะแสที่สำคัญอะไรไว้แน่ รีบไป!”

พอได้ยิน หลินชิงเสว่สุดหายใจลึกๆ พยักหน้าบอก “เข้าใจแล้ว คุณอย่าตายนะ ต้องรอดกลับมา!”

เจียงไป๋เสว่หัวเราะขึ้นมา พยักหน้าเบาๆ

หลินชิงเสว่และหลินจ้าวหยูนพาตัวโอดะไอเดินไปยังทางออกของป่า

หลังแน่ใจว่าพวกหล่อนออกไปเรียบร้อย เจียงไป๋เสว่ถึงโล่งอกไปทีหนึ่ง พิงศีรษะไว้บนต้นไม้ ค่อยๆ หลับตาลงแล้ว

โครม----

วินาทีต่อมา ต้นไม้ใหญ่กลับล้มลงเสียงดัง

ร่างกายเจียงไป๋เสว่ตึงแน่น ฝืนกลั้นความเจ็บปวด ลุกขึ้นยืนฉับพลัน มองทางด้านหลัง

เห็นเพียงค้างคาวและร่างโคลนเดินเข้ามา มองเจียงไป๋เสว่อยู่พลางยิ้มบอก “ดูสิว่าฉันหาอะไรเจอแล้ว ลูกแมวน้อยที่หลงทางตัวหนึ่ง”