เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 898

ครืน!

หลังจากเจียงไป๋เสว่พูดประโยคนี้ออกมา อากาศโดยรอบล้วนเปลี่ยนไปหนาวเย็นขึ้นมา

ค้างคาวยังคงไม่ขยับเขยื้อน แต่ดวงตาทั้งคู่ของหลี่เห้าหมายเลข10032กลับดูอึมครึมขึ้นมา ระหว่างที่คลุมเครือ ยังมีพลังโหดเหี้ยมส่วนหนึ่ง “เธอว่าอะไรนะ?”

เขาจ้องเจียงไป๋เสว่ไม่เลิก พูดอย่างเสียงดังแต่ทุ้ม “ความหมายของเธอคือพวกฉันจะตายอยู่ที่นี่?”

“ถูกต้อง”

ในปากเจียงไป๋เสว่พ่นเลือดคั่งออกมา ที่มุมปากของเธอก็มีรอยเลือด ดูขึ้นมามีความรู้สึกที่เศร้าระทม

แต่ว่าเวลานี้ เธอกลับยกมุมปากขึ้น หัวเราะขึ้นมาแล้ว

“ฉันไม่ใช่คู่แข่งของนาย แต่ว่ามีคนหนึ่ง เขาสามารถฆ่านายได้นับครั้งไม่ถ้วน!” เธอมองร่างโคลน แล้วพูดขึ้น

“ใคร?”

ร่างโคลนสายตาหวาดกลัวเล็กน้อย ถามไป

“ถังเฉา”

เจียงไป๋เสว่พูดชื่อหนึ่งออกมา ในขณะเดียวกันชื่อนี้ก็ทำให้ร่างโคลนรู้สึกถึงทั้งความแปลกหน้าและความคุ้นเคย

ก่อนหน้านี้พูดไปแล้ว ความทรงจำทั้งหมดของร่างโคลนเป็นเพียงแค่หนึ่งในหลายส่วนของตัวหลี่เห้า เศษเสี้ยวความทรงจำที่น้อยนิดนั้น ไม่พอทำให้เขานึกถึงถังเฉาได้ แต่มีความจำอยู่เป็นแน่

สีหน้าค้างคาวเปลี่ยนไป มองดูเวลาแวบหนึ่ง พวกเขาหยุดอยู่ที่นี่ชั่วคราวเกือบจะยี่สิบนาทีแล้ว----เดิมทีพวกเขาคิดจะจับโอดะไอในห้านาที จากนั้นถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

แต่เพราะสาเหตุจากเจียงไป๋เสว่ ดันถูกเธอถ่วงเวลาไปสิบห้านาทีแล้ว!

ถ้ายืดต่อไปอีก อาจจะเกิดเหตุการณ์ที่ไม่ควรเกิดขึ้นได้

“หมายเลข10032 จัดการหล่อน! อย่าเสียเวลาต่อไปอีกเลย!” ค้างคาวตะโกนเสียงดัง

“ครับ”

ร่างโคลนตอบรับ วินาทีต่อมาก็ยกเท้าขึ้น เตะบนร่างกายของเจียงไป๋เสว่อย่างแรง

“ปล่อยมือ!”

ปัง!

ข้อเท้าที่ทำจากเหล็ก เตะบนตัวเจียงไป๋เสว่ เตะจนดวงตาเธอพร่ามัว ซี่โครงหักไปหลายซี่

ดูขึ้นมาลักษณะท่าทางเศร้าสลดมาก แต่ว่าเจียงไป๋เสว่ยังฝืนทน แม้แต่จะไอกระแอมออกมาก็ยังไม่ไหว

มือสองข้างยังคงจับข้อเท้าของร่างโคลนและค้างคาวไว้แน่น ไม่ให้พวกเขาก้าวไปข้างหน้า

“วอนหาที่ตาย!”

เมื่อเห็นเหตุการณ์ ในดวงตาร่างโคลนเกิดแรงอาฆาตแค้นเพิ่ม “อย่าคิดว่าเธออยู่ในใจฉันไม่เหมือนใคร แล้วฉันจะไม่กล้าฆ่าเธอนะ!”

เขาโน้มตัวลง จับศีรษะของเจียงไป๋เสว่ไว้ หิ้วเธอขึ้นมาจากพื้นอย่างแข็งกระด้าง

มือที่จับศีรษะเจียงไป๋เสว่ใช้แรงไม่หยุด มีกำลังมากส่วนหนึ่ง เสมือนกับเครื่องบดเนื้อ คล้ายอยากจะบดขยี้กะโหลกของเจียงไป๋เสว่ให้แหลก----ทั้งตัวเธออดสั่นเทาขึ้นมาไม่ได้ สติค่อยๆ เลือนราง ทำได้เพียงส่งเสียงร้อง‘อ่าๆ’ออกมาจากในปากไม่หยุด

หลินชิงเสว่ หลินจ้าวหยูน โอดะไอทนมองไม่ได้แล้ว อยากช่วยเหลือมาก แต่กลับไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร

ตอนที่ดวงตาเจียงไป๋เสว่ใกล้จะขาวโพลน ในที่สุดค้างคาวก็ส่งเสียงห้ามปรามร่างโคลนไว้แล้ว

“หยุดเถอะ!”

เขามองร่างโคลนพูดว่า “นายลืมคำสั่งแล้วเหรอ ไม่ใช่ฆ่าหล่อน แต่ว่าพาหล่อนกลับไป”

“ถึงแม้ตอนที่อยู่ในการประเมินค่า ความสามารถโดยรวมของหล่อนจะอ่อนแอสุด แต่นั่นคือผลสรุปที่เทียบกับหลี่เห้าและถังเฉา หากเทียบกับคนทั่วไปยังแกร่งกว่ามากเหลือเกิน การสร้างร่างโคลนของหล่อน ย่อมสามารถผลิตออกมาได้มาก”

“ครับ”

พอได้ยิน ร่างโคลนถึงปล่อยเจียงไป๋เสว่ออก

เสียงดังตึก เจียงไป๋เสว่ร่วงลงบนพื้น มือสองข้างกุมศีรษะของตนเองไว้แน่น สูดหายใจเอาอากาศสดชื่นเฮือกใหญ่

ค้างคาวมองเจียงไป๋เสว่ที่นอนอยู่บนพื้นจากบนลงล่าง และลมหายใจอ่อนระโหยโรยแรง ก่อนจะพูดนิ่งๆ “ฉันเคยบอกว่าเธอลำบากเกินไป ฉันจะทำให้เธอกับหลี่เห้าอยู่ด้วยกันแบบแท้จริง----พาเธอกลับไปที่หว่างเหลี่ยงด้วยก็เรียบร้อยแล้ว”

“นายฝันไปเถอะ!”

เจียงไป๋เสว่มองเขาด้วยสายตาเคียดแค้น ถึงแม้ถือว่าจะได้อยู่ด้วยกัน แต่ว่าเจียงไป๋เสว่จะยินยอมได้อย่างไร

จากนั้นเธอจึงหันหน้ามา พยายามตะโกนบอกไปยังหลินชิงเสว่ หลินจ้าวหยูนสุดแรง “รีบหลบเข้าไปในป่า ไม่ต้องห่วงฉันแล้ว!”