เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 902

“อ๊ากกกก...”

การร้องอย่างน่าเวทนาของมนุษย์โคลนยังคงต่อเนื่อง ดังไปทั่วทั้งในผืนป่า ทำให้นกอพยพจำนวนมากแตกตื่น

เสียงที่ทุกข์ทรมานเช่นนี้ ร่างกายของหลินชิงเสว่และหลินจ้าวหยูนที่เฝ้าสังเกตการณ์อยู่ข้าง ๆ ได้ฟังแล้วก็สั่นสะท้านขึ้นมา

ด้านบนของกำปั้นได้ซ่อนข้อต่อและจุดฝังเข็มเอาไว้มากมายเหมือนกับใต้ฝ่าเท้า... ถ้าหากบีบกระดูกข้อต่อของกำปั้นแตกทีละข้อ ๆ จะทรมานสักเพียงใด?

หลินชิงเสว่และหลินจ้าวหยูนไม่กล้าจะคิดต่อไปแล้ว เพราะลำพังเพียงแค่คิด พวกเธอก็รู้สึกเจ็บปวดแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงมนุษย์โคลนที่ประสบกับตัวเองเลย

ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นมนุษย์โคลน แต่ก็ยังสามารถรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวด

นี่ก็คือความโกรธของถังเฉา จากที่ความเข้าใจที่พวกเธอมีต่อถังเฉา นี่... เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น

เขาไม่มีทางปล่อยให้มนุษย์โคลนคนนี้ตายอย่างง่าย ๆ เช่นนี้แน่ แต่ต้องทุกข์ทรมานสารพัด!

ตั้งแต่ต้นจนจบ สีหน้าและสายตาของถังเฉายังไม่ได้เปลี่ยนเลย

เวลาผ่านไปทีละน้อย เขาและมนุษย์โคลนรักษาท่าทางนี้เอาไว้ไม่ขยับเขยื้อนมาโดยตลอด เหมือนกับเป็นรูปปั้นสองตัว

แต่สามารถมองเห็นหมัดข้างที่ถูกกำเอาไว้ของมนุษย์โคลนค่อย ๆ เหี่ยวลงไปอย่างช้า ๆ ราวกับถูกสูบเอาส่วนที่เป็นของเหลวและน้ำเลือดที่อยู่ใต้ผิวหนังจนแห้งเหือด แม้แต่หลอดเลือดก็ยังผอมแห้งลงไป ลู่ลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรง

ไม่เพียงเท่านี้ ข้อต่อทุกแห่งบนฝ่ามือยังบิดเบี้ยวผิดรูปผิดรอยอย่างรุนแรง หักไปทางด้านหลัง

ใช่แล้ว ถังเฉาใช้แรงภายในกลุ่มใหญ่เข้าไปข้างในกำปั้นของมนุษย์โคลน แรงภายในเหล่านั้นเผาไหม้อย่างบ้าคลั่ง ระเหยน้ำเลือดและของเหลวในข้อต่อส่วนหนึ่งของเขาจนแห้งเหือด ตอนนี้จึงได้แห้งลีบไป

ทั้งหมดนี้เป็นเหมือนกับที่หลินชิงเสว่และหลินจ้าวหยูนคิด ถังเฉาไม่มีทางยอมให้คนที่ทำร้ายเจียงไป๋เสว่ตายไปอย่างง่าย ๆ แน่

“พี่เขยสุดยอดมาก...”

หลินจ้าวหยูนเบิกตากลมโต พูดออกมาอย่างตะลึง

หลินชิงเสว่ช็อกจนไม่สามารถจะช็อกไปกว่านี้ได้แล้ว นี่เป็นถึงมนุษย์โคลนที่เจียงไป๋เสว่รับมือจนเหนื่อยล้าเชียวนะ ต่อหน้าถังเฉากลับอ่อนแอเช่นนี้

ไม่ใช่ว่าเธอมีเคยเห็นถังเฉาลงมือ เพียงแต่ว่าดูเหมือนว่าการลงมือของถังเฉาแต่ละครั้ง ศักยภาพของถังเฉาก็จะเลื่อนขึ้นไปหนึ่งขั้น มองไม่เห็นเลยว่าขีดจำกัดของเขาอยู่ตรงไหน

ปัง!

ในที่สุดถังเฉาก็ปล่อยมนุษย์โคลน โยนเขาออกไปเหมือนกับขยะชิ้นโตชิ้นหนึ่ง

แต่ว่าเขาไม่ได้บุกโจมตีเข้าไปต่อ เพียงแค่กดสายตามองเขาพลางเอ่ยว่า “เมื่อก่อนผมเคยเจอขยะชิ้นใหญ่เช่นนี้อย่างพวกคุณที่เมืองเจียงเฉิง แต่ดูเหมือนว่าคุณจะชั้นสูงกว่าพวกเขาอยู่บ้าง ทำไมหรือ คุณเป็นรุ่นที่เหนือกว่าพวกเขาหรือ?”

“เขาเป็นร่างโคลนของหลี่เห้า!”

หลินชิงเสว่ร้องตะโกนอยู่ด้านข้าง พูดข้อเท็จจริงที่ค้างคาวพูดออกมาก่อนหน้านี้ออกมา

“อะไรนะ?”

สายตาของถังเฉามืดครึ้ม รังสีสังหารในดวงตาไหลเวียนและเด่นชัดยิ่งขึ้น

“หว่างเหลี่ยงทำเรื่องได้ดีจริง ๆ เลย...”

ถังเฉาเอ่ยเสียงเย็น เขากับเจียงไป๋เสว่ตามหาหลี่เห้ามาสามปีแล้ว ผลสุดท้ายหลี่เห้ากลับถูกเป็นแม่แบบงานวิจัย บ่มเพาะมนุษย์โคลนออกมามากมายก่ายกอง

เมื่อก่อนตอนที่อยู่ที่เมืองเอกของมณฑล ถังเฉากับเจียงไป๋เสว่ก็เคยมองเห็นหลี่เห้ามาก่อน เขาลืมพวกเธอไปสนิท ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใช่หลี่เห้าตัวจริง แต่เป็นหนึ่งในร่างโคลน

พวกเขาระดับสูงกว่าอาวุธสงครามที่ปรากฏตัวในสนามกีฬาเมืองเจียงเฉิงอยู่ส่วนหนึ่ง มีไอคิวของตัวเอง จะมีเพียงอย่างเดียวที่ทำให้ถังเฉาไม่ชอบใจ นั่นก็คือใบหน้าของพวกเขา

“นายแข็งแกร่งมาก แต่ว่า ทั้งร่างของฉันเป็นเหล็กกล้า นายจะเอาชนะฉันได้อย่างไร?”

มนุษย์โคลนลุกขึ้นยืน เอ่ยเสียงต่ำ

“ใครบอกคุณกันว่าคุณเป็นเหล็กกล้าแล้วผมจะสู้ไม่ได้?”

ถังเฉาถามกลับ

ตามเสียงที่สิ้นสุดไป ในที่สุดเขาก็ขยับแล้ว ครั้งนี้เขาบุกโจมตี กระแทกหมัดหนึ่งไปที่ใบหน้าของมนุษย์โคลน

เห็นได้ชัดว่าเขาเองก็มองออกแล้วว่าส่วนหัวของมนุษย์โคลนไม่ได้รับการป้องกันจากเหล็กกล้า

ในความเป็นจริงแล้ว ถึงแม้ว่าร่างกายของมนุษย์โคลนจะทำมาจากเหล็กกล้า แต่มีเพียงเซลล์ป้องกันด้านนอกหนึ่งชั้นส่วนที่ประกอบเป็นร่างกายก็ยังคงเป็นเลือดเนื้อ

สาเหตุที่เจียงไป๋เสว่หมดปัญญากับเขาแล้ว ก็เพราะว่าการโจมตีของเธอยังไม่เพียงพอที่จะทะลุชั้นเหล็กกล้าที่ผิวหนังนั้น

แต่ว่าถังเฉาทำได้

มนุษย์โคลนร้องเฮอะเสียงต่ำหนึ่งที แล้วก็ขยับตามไป มือข้างหนึ่งป้องกันศีรษะของตัวเองเอาไว้ ในขณะเดียวกันก็ใช้กำปั้นที่เหลือเพียงข้างเดียวซัดเข้าไป

หมัดทั้งสอง มือหนึ่งเป็นเลือดเนื้อ อีกมือหนึ่งเป็นเหล็กกล้า แต่ถังเฉาก็ยังไม่หลบหลีก ดันทุรังรับไปตรง ๆ