เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 912

ซ่า！

ทันทีที่กูเร็นพูดจบ หัวใจของไวโอเล็ตก็รัดแน่นและกำหมัดแน่น

ถังเฉาหรี่ตาลงเล็กน้อย และลึกลงไปในดวงตาของเขา มีสีที่อันตรายวาบผ่านไป

หงเหลียน กำลังเล่นกับไฟ

หากเธอจากไปเช่นนี้ ถังเฉาอาจจะไม่ทำให้เธอลำบากใจ แต่เธอเพียงต้องการชี้แจงความสัมพันธ์ที่ไม่ควรชี้แจง ซึ่งสิ่งนี้เขาทนไม่ได้

"คุณกำลังพูดอะไร?"

ถังเฉาก้าวขึ้นไป จ้องไปที่หงเหลียนและถามเหมือนมีประเด็น

หงเหลียนไม่กลัวเลย และไม่ได้สนใจถังเฉา เธอหันไปหาไวโอเล็ตและเยาะเย้ย “ไวโอเล็ต ไม่รู้จะว่าจะบอกว่าคุณฉลาดดีหรือหาเรื่องใส่ตัวดี ช่างกล้าหาญจริงๆ กล้าไปความร่วมมือกับศัตรูตัวฉกาจขององค์กร ...คุณทรยศองค์กรแล้วใช่ไหม?”

“คุณกำลังพูดมั่วอะไรของคุณ ฉันไม่ได้ทรยศองค์กร!”

ไวโอเล็ตหน้าซีดกับคำพูดเหล่านี้ ตื่นเต้นและตะโกนไม่หยุด

“ยังไม่ได้ทรยศองค์กรเหรอ? ร่วมมือกับศัตรูที่ร้ายกาจแล้ว คุณนี่มันจริงๆเลย...”

หงเหลียนเยาะเย้ยและกล่าว "คอยดู เดี๋ยวฉันกลับไป ฉันจะรายงานเรื่องนี้กับข้างบน จุดจบของการทรยศ คุณรู้ รอตายได้เลย ไวโอเล็ต!"

“ฉันไม่ได้ทรยศองค์กร อย่าใส่ร้ายคนอื่นไปเรื่อย!”

รูม่านตาของไวโอเล็ตหดตัวลงเหลือเพียงจุดเล็กๆ สายตาของเธอขุ่นมัว และสีหน้าที่สยองขวัญที่รุนแรงมากก็ครอบงำใบหน้าของเธอทั้งหมด

แม้แต่ถังเฉาก็รู้ดีว่า การลงโทษของหว่างเหลี่ยงนั้นโหดร้ายต่อผู้ทรยศเพียงใด ดังนั้น คนในองค์กรหว่างเหลี่ยง ชิประเบิดถูกฝังลึกลงไปในหัวของพวกเขา ตราบใดที่พวกเขาตายหรือความลับขององค์กรถูกเปิดเผย ก็จะทำให้ชิประเบิดระเบิด หัวถูกระเบิดทั้งเป็น

ผู้บริหารสูงสุดห้าดาว ไม่ได้รับการปฏิบัติแบบนี้ แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่า สิ่งที่รอพวกเขาอยู่จะเป็นการลงโทษที่โหดร้ายยิ่งกว่า

"ยอมรับมันเถอะ"

ถังเฉาที่อยู่ข้างๆกล่าว

"อะไร?"

ไวโอเล็ตไม่เข้าใจความหมายของคำพูดของถังเฉา และถามอีกครั้งด้วยสายตาที่ไร้จุดหมาย

"ถึงเวลาพูดความในใจจริงๆแล้วหรือ"

ถังเฉามองดูเธอและยิ้ม: "คุณต้องการออกจากหว่างเหลี่ยงมานานแล้วไม่ใช่เหรอ?"

“โอเค ไวโอเล็ต คุณมีความคิดที่จะทรยศองค์กรมาตั้งนานแล้ว เพิ่มโทษอีกขั้น ฉันต้องลงโทษคุณต่อหน้าผู้บังคับบัญชาแน่นอน!”

หลังจากได้ยินสิ่งที่ถังเฉาพูด หงเหลียนก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น ด้วยอาการบ้าคลั่งบนใบหน้าของเธอ มองไปที่ไวโอเล็ต พูดไม่หยุด

ถังเฉาไม่พูด และมองดูเธออย่างสงบตั้งแต่ต้นจนจบ

เมื่อถังเฉากล่าวเช่นนี้ ปฏิกิริยาแรกของไวโอเล็ตคือความรู้สึกผิด กลัว แต่ค่อยๆ เธอก็ไม่กลัวอีกต่อไป

เพราะนี่คือสิ่งที่เธอคิดและเธอรู้สึกจริงๆ

เธอต้องการที่จะจากไป เพื่อพี่สาวของเธอ

"หู้……"

ไวโอเล็ตหลับตาลงช้าๆ หายใจออกช้าๆ และเมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็ดูแจ่มใสในทันใด

“เขาพูดถูก ฉันอยากออกจากองค์กรจริงๆ”

เธอมองไปที่หงเหลียนและพูดอย่างใจเย็น "เดิมทีที่เข้าร่วมหว่างเหลี่ยงของพวกคุณ ก็เพราะพวกคุณใช้ชีวิตของพี่สาวฉันบังคับฉัน ตอนนี้ ได้เวลาออกไปแล้ว"

“ไวโอเล็ต คุณพูดจริงนะ...”

หลังจากหัวเราะพอแล้ว หงเหลียนก็มองไปที่ไวโอเล็ตอย่างลึกล้ำ "ฉันไม่รู้ว่าคุณประสบอะไรในระหว่างการมาที่ต้าเซี่ย แต่คุณไม่กลัวผู้นำไล่ฆ่าคุณเหรอ?"

"กลัว"

ไวโอเล็ตพูดด้วยสีหน้ายอมรับความจริง "กลัวแล้วจะทำอย่างไรได้ หงเหลียน ฉันแตกต่างจากคุณ คุณเกิดมาก็อยู่ในหว่างเหลี่ยง ฉันถูกบังคับให้เข้าร่วมในระหว่างทาง ฉันไม่มีความรู้สึกเหมือนอยู่ในบ้าน"

“รู้ไหม ตอนที่ฉันมาที่ต้าเซี่ยครั้งแรก ฉันเหมือนคุณในตอนนี้ ไม่ได้เห็นถังเฉาพวกเขาอยู่ในสายตา แม้กระทั่งแอบดูถูกพวกเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ---”

หลังจากหยุดชั่วคราว ไวโอเล็ตพูดต่อว่า "เพราะตอนแรกพวกเขาไม่รู้ว่ากำลังต่อสู้กับกองกำลังแบบใด พวกเขาจะพ่ายแพ้ จนไปถึงการสูญเสียชีวิตไป---- แต่ฉันคิดผิด ผิดมากด้วย"

เธอกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “แม้ศัตรูจะอยู่ที่มืด ตนเองจะอยู่กลางแจ้ง พวกเขาก็เคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆเหมือนหอยทาก ก้าวไม่ไกล แต่อย่างน้อยก็ไม่หยุดนิ่ง พวกเขามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับหว่างเหลี่ยง คุณคิดว่าคุณเป็นคนเก่าแก่ขององค์กร แต่ข้ารับใช้ในบ้านสามารถเป็นได้แค่ข้ารับใช้ ไม่สามารถเป็นแกนหลักได้ คุณจะเข้าใจความหมายของประโยคนี้ในภายหลัง"