เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 926

“การผ่าตัดแบบนี้บางทีถ้าอยู่ในมือของคนอื่น อาจจะมีอัตราล้มเหลวสูงกว่าสำเร็จก็ได้ แต่ในมือของผม การผ่าตัดแบบนี้มีแต่สำเร็จอย่างเดียวเท่านั้น”

“น้องสาวของคุณไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นไปตามคาด เธอน่าจะฟื้นขึ้นมาในไม่ช้านี้”

การผ่าตัดส่วนสมอง ไม่คิดว่าจะทำให้ผู้ป่วยฟื้นคืนสติกลับมาได้เร็วขนาดนี้ เป็นเรื่องที่คนอื่นทำไม่ได้จริงๆด้วย ต่อให้เป็นเครื่องมืออำนวยความสะดวกที่สุดยอดเก่งกาจที่สุดในยุคปัจจุบัน ก็ทำแบบนี้ไม่ได้แน่ๆ

หลังจากที่โซเฟียได้ยินแล้ว ก็ถอนหายใจออกมายาวๆหนึ่งเฮือก ดูเหมือนว่าความอัดอั้นนี้มันติดค้างอยู่ในใจของเธอไม่รู้ว่านานขนาดไหนแล้ว

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้วๆ ทำฉันตกใจแทบแย่ ตอนนี้ฉันเข้าไปดูเธอได้ไหม?”

พอเห็นเจียงสือเหนียนพยักหน้า โซเฟียก็พุ่งเข้าไปในห้องผ่าตัดอย่างรวดเร็วราวกับม้า

พอเห็นไวโอเล็ตที่นอนอยู่บนเตียงไม่ขยับเขยื้อน โซเฟียก็รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างช่วยไม่ได้

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะว่าตนเองทั้งนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะว่าตนเอง ไวโอเล็ตก็คงไม่ต้องได้รับกับความเจ็บปวดแบบนี้

โซเฟียรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นเพราะว่าตัวเอง แต่ตอนที่อยู่ที่แก๊งโครงกระดูกตัวเองกลับยังโกรธแค้นน้องสาวอยู่ คิดว่าน้องสาวหักหลังตัวเอง

ตอนที่ความจริงเปิดเผย เธอถึงได้รู้ว่า แท้จริงแล้ว ตัวเองไม่ดีเอง ที่ไม่เชื่อใจน้องสาวของตัวเอง

สองมือของโซเฟียกำแขนของไวโอเล็ตไว้แน่น ราวกับกำลังบอกความรู้สึกที่อยู่ภายในใจของตัวเองกับไวโอเล็ต

ความรู้สึกที่แท้จริงไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรมากมายอยู่แล้ว ไวโอเล็ตเหมือนกับถูกบางอย่างเรียกให้ตื่นขึ้น

ผ้าพันแผลหนาๆไม่ได้ทำให้ไวโอเล็ตล้มเลิกที่จะลืมตาขึ้น มามองพี่สาวของตัวเอง

โซเฟียสูดน้ำมูกอย่างแรงหนึ่งที จากนั้นก็มองไวโอเล็ตด้วยท่าทางมั่นใจ กลัวว่าจะถูกเห็นท่าทางที่อ่อนแอของตัวเอง

ไวโอเล็ตจะไม่รู้สึกได้ยังไง เธอแค่มองพี่สาวของตัวเองอย่างยิ้มๆเท่านั้น

“พี่ ฉันเป็นอิสระแล้ว ตั้งแต่วันนี้ไปพวกเราก็จะสามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอีกครั้งแล้ว”

พอโซเฟียได้ฟัง ก็อดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่แล้ว ราวกับบุคคลอันเป็นที่รักที่สูญเสียไป ได้กลับมารักกันใหม่อีกครั้ง พยักหน้าอย่างทันที

ในตอนนี้ ตรงประตูก็มีเสียงดังขึ้นมา

“ฉันไม่คิดว่าเธอจะปรองดองกับโซเฟียได้รวดเร็วขนาดนี้ นึกว่าต้องใช้เวลาอีกสักหน่อยเสียอีก”

นี่เป็นเสียงของถังเฉา ประโยคนี้ก็ทำให้โซเฟียแล้วก็ไวโอเล็ตรู้สึกมึนงงไม่เข้าใจอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน

“ทำไมล่ะ ถังเฉา การที่ให้น้องสาวของฉันถอยออกมาจากหว่างเหลี่ยง มันก็เป็นความคิดของคุณไม่ใช่หรือไง? แล้วตอนนี้ทำไม……”

ถังเฉาไม่พูดอะไร เดินตรงไปอยู่ข้างๆเตียงของไวโอเล็ต

หยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาหนึ่งลูกจากตรงนั้น ค่อยๆปอกแอปเปิ้ลอย่างช้าๆ

“แน่นอนว่าเป็นความคิดของฉัน แต่เรื่องนี้ไม่ได้ง่ายแบบที่เธอคิด ฉันยังต้องให้เธอทำเรื่องให้กับฉันอีก”

พูดพลาง ถังเฉาก็ปอกแอปเปิ้ลในมือเสร็จเรียบร้อยแล้ว

แม้ว่าโซเฟียจะรู้ว่าถังเฉาแค่ปอกแอปเปิ้ลให้ไวโอเล็ตกินเท่านั้น แต่ไม่รู้ว่าทำไม ในใจถึงรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก ถึงยังไงเธอก็ไล่ตามผู้ชายคนนี้มาตลอดทั้งชีวิต

หลังจากที่ค่อยๆดึงสติกลับมาได้ โซเฟียจึงคิดถึงเรื่องงานขึ้นมา

“ทำไมกัน ถังเฉา ฉันไม่เข้าใจ ว่าเป้าหมายของคุณคืออะไร”

ถังเฉาสบถอย่างเย็นชา“แน่นอนว่าเธอไม่เข้าใจอยู่แล้ว เพราะว่าเรื่องที่เธอไม่เข้าใจ หว่างเหลี่ยงคิดไม่ถึงแน่นอน”