เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 979

“ตอนนี้คนที่มีความทรงจำเกี่ยวกับตำราเล่มนี้ทั้งโลกใบนี้มีอยู่ไม่มากแล้ว น้ากับแม่ของหลานเป็นหนึ่งในนั้น ส่วนหลานก็เป็นคนที่ได้รับตำราเล่มนี้มาพอดี พอจะเรียกได้ว่าสวรรค์เอาใจใส่ล่ะนะ”

“แต่ว่า น้าจะบอกหลานให้นะ หลังจากที่หลานมีกังฟูประเภทนี้แล้ว หลานเองก็ไม่สามารถดูถูกศัตรูได้ เพราะว่าในราชวงศ์แปด สมาชิกของตระกูลเหล่านั้นล้วนแต่น่าสะพรึงกลัวกันทั้งนั้น อีกทั้งพวกเขายังมีตำราโบราณเป็นของตัวเองเช่นกัน พอถึงตอนนั้นก็ต้องดูแล้วว่าหลานจะใช้ตำราล้ำค่าของหลานโจมตีพวกเขาจนพ่ายแพ้ได้อย่างไร”

พูดตามความจริง ถังเยว่เหมยเป็นห่วงถังเฉามาก ถึงจะพูดอย่างไร เขาก็เป็นคนที่คุ้มค่าที่จะให้ถังเยว่เหมยคุ้มครอง ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นละก็ ถังเยว่เหมยอาจจะไม่สามารถให้อภัยตัวเองไปได้ตลอดชีวิต ดังนั้นจึงใช้ชีวิตอยู่ในเงามืด

“น้าวางใจเถอะ คุณน้า ผมไม่เหมือนคนของตระกูลแปดเหล่านั้น ผมจะต้องทำอย่างสุดกำลังเพื่อที่จะเอาแชมป์นี้มาให้ได้ จากนั้นก็จะใช้กำลังทั้งหมดช่วยชีวิตแม่ของผมออกมาให้ได้”

หลังจากที่ถังเยว่เหมยได้ยินคำพูดเหล่านี้แล้ว ไม่รู้ว่าทำไมในใจถึงได้ปลื้มอกปลื้มใจขนาดนี้

“จริงสิ ครั้งนี้น้าส่งคนคนหนึ่งไปคุ้มครองหลานนะ ศักยภาพของเธอไม่เลวเลย อีกทั้งน้าดูอายุของเธอแล้ว ก็ควรจะออกไปอยู่ข้างนอกแล้ว อยู่กับน้ามาจะยี่สิบปีแล้ว น้าเองก็ไม่อาจจะกักเธอเอาไว้ได้ตลอด”

หลังจากที่เด็กผู้หญิงคนนั้นได้ยินประโยคนี้แล้วก็มองหน้าอาจารย์ของตัวเองด้วยใบหน้าหาคำตอบไม่ได้ ส่วนถังเฉาก็ประหลาดใจอยู่บ้าง

ชื่อของเธอชื่อว่าน้องน้อยโจว เป็นเด็กกำพร้าที่ถังเยว่เหมยเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก เนื่องจากค่อนข้างซื่อสัตย์ ดังนั้นถังเยว่เหมยจึงรับเธอมาอยู่ในสำนัก สอนศิลปะการต่อสู้ให้กับเธอ

หลังจากที่น้องน้อยโจวได้ยินคำพูดนี้ของอาจารย์ของตัวเอง ก็รีบวิ่งไปอยู่ตรงหน้าของอาจารย์ของตัวเอง คุกเข่าร้องห่มร้องไห้พลางเอ่ยว่า

“อาจารย์คะ อย่าทิ้งหนูเลยนะคะ ถ้าหากว่าหนูทำอะไรผิด อาจารย์ก็พูดกับหนูเลย ต่อไปหนูจะแก้ไข หนูไม่กล้าอีกแล้ว”

เห็นเพียงถังเยว่เหมยยิ้มพลางเอ่ยว่า “เด็กโง่ ทำไมฉันจะไม่ต้องการเธอล่ะ ฉันแค่อยากจะให้เธอออกไปใช้ชีวิตด้วยตัวเองข้างนอก ให้เธอได้รู้บ้างว่าสังคมมันเป็นอย่างไร เธอไม่สามารถจะฝึกอยู่บนเขากับฉันได้ตลอดชีวิตหรอกนะ”

“ออกไปเผชิญโลกกว้างด้วยกันกับถังเฉา เขาจะต้องปกป้องเธอแน่ ถ้าหากว่ามีเรื่องอะไรที่จัดการไม่ได้จริง ๆ ละก็ มาบอกฉันได้ตลอดเวลา ฉันจะไปทันที”

“แต่ว่าเธออย่าลืมไปล่ะ ว่าฉันยังเป็นอาจารย์ของเธออยู่ ถ้าหากเธอมีเวลาละก็ จะต้องตามถังเฉากลับมาพบฉัน ไม่อย่างนั้นรอจนฉันลงเขาไป ฉันคงจะไม่ใช่แค่อบรมเธอง่าย ๆ อย่างนั้นแล้ว”

ตอนนี้ถังเฉาจึงได้รู้ว่า ที่จริงแล้วน้าของตนไม่ได้จะกักขังน้องน้อยโจว เพียงแต่กำลังรอจังหวะ ให้ออกจากเขาในจังหวะและโอกาสที่เหมาะสม

ส่วนถังเฉา หลังจากที่ได้ยินข่าวนั้นแล้ว ก็ไม่ได้ปฏิเสธ เพราะว่าถึงอย่างไรน้องน้อยโจวก็เป็นลูกศิษย์ของน้าของตนเอง ฝีมือก็คงจะมีบ้างแหละ

มาถึงด้านล่างของภูเขา ยากจะเลี่ยงที่จะขาดคนช่วยเหลือ และการให้น้องน้อยโจวติดตามถังเฉาก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเลย

“ได้ครับน้า น้าวางใจเถอะครับ ผมจะดูแลลูกศิษย์ของน้าให้ดีอย่างแน่นอน”

ว่าแล้วถังเฉาก็เตรียมจะไปแล้ว ในตอนนี้เอง น้าของถังเฉาก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหยอกเย้าขึ้นมาว่า

“น้าจะบอกหลานให้นะ ลูกศิษย์ของน้าคนนี้อยู่ในวัยแต่งงานพอดี หลานอย่าไปรังแกเธอล่ะ ถึงน้าจะรู้ว่าผู้ชายสมัยนี้มีเล็กมีน้อยเป็นเรื่องปกติ แต่หลานจะเอนเอียงไม่ได้นะ เธอเป็นลูกศิษย์ที่น้าภาคภูมิใจเชียวนะ”

ขวับ!

หลังจากที่ได้ยินประโยคนี้แล้ว ทั้งใบหน้าของน้องน้อยโจวก็แดงขึ้นมาราวกับพระอาทิตย์ในยามเย็น

“อาจารย์คะ ท่านกำลังพูดอะไรน่ะ? หนูลงเขาไปก็เพื่อที่จะไปดูสักหน่อยว่าโลกนี้เป็นอย่างไรกันแน่ ไม่ได้ลงไปทำอะไรเสียหน่อย อีกอย่างนะ หนูก็ไม่ได้รู้จักเขาด้วยซ้ำ”

ดูท่าทางเขินอายของน้องน้อยโจวแล้ว ถังเยว่เหมยก็ปิดปากหัวเราะใหญ่