เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 34

ไอ้แก่คนนี้มีโรงงานหลายแห่ง

เป็นคนแก่บ้ากาม

ยังคิดไม่ซื่อกับหลินลั่วเจียวอีก

ซ่งซานสี่แอบหัวเราะเยาะ

ได้ยินหลินลั่วเจียวกล่าวว่า “ประธานหยาง ขอบคุณที่คุณรับฉันเข้าทำงาน ฉันหลินลั่วเจียวจะไม่มีวันลืมบุญคุณของคุณไปตลอดชีวิต แต่ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น โปรดเคารพตัวเองด้วย”

เสียงของเธอพิเศษมาก

น้ำเสียงโทนกลาง ไพเราะเสนาะหู นุ่มนวลแต่ไม่อ่อนแอ

ฟังแล้วทำให้คนรู้สึกลุ่มหลง

หยางต้าหลี่คิดเพ้อฝันว่าถ้าเป็นช่วงเวลานั้น เสียงที่เปล่งออกมานี้จะมีเสน่ห์ขนาดไหน?

“ฮ่า ๆ.......หลินลั่วเจียว ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ยอมรับความจริงใจของผมใช่ไหม?”

“ประธานหยาง ขอบคุณสำหรับความจริงใจของคุณ แต่ขอโทษด้วย ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น คุณมีครอบครัว ภรรยาและลูก และยังเป็นคนที่มีชื่อเสียง คุณทำเช่นนั้นไม่ได้”

“ฮึ่ม ๆ.....” หยางต้าหลี่เยาะเย้ย “หยุดเสแสร้งได้แล้ว? การที่คุณกลายเป็นประธานบริหารของบริษัทอสังหาทรัพย์หลงหยวนได้ เป็นเพราะไอ้แก่นั้นสนใจคุณไม่ใช่เหรอ? และคืนนี้ ผมหยางต้าหลี่จะบอกว่าถ้าคุณออกไปจากโรงงานเสื้อผ้าหลี่เล่อของผมแล้ว ต่อไปเกรงว่าทั่วทั้งเมืองจงไห่จะไม่มีใครรับคุณเข้าทำงาน”

“ประธานหยาง คุณกำลังดูหมิ่นความเป็นคนและความบริสุทธิ์ของฉัน ต่อให้ฉันเป็นขอทานในเมืองจงไห่ ฉันก็จะไม่ยอมจำนน ถึงแม้ว่าฉันจะต้องจากบ้านเกิดไปยังสถานที่ห่างไกล ก็ยังดีกว่าขายศักดิ์ศรีของตัวเอง!”

น้ำเสียงของหลินลั่วเจียวยิ่งแข็งกร้าวขึ้น

มีทั้งความรู้สึกเศร้าและความฮึกเหิม

หยางต้าหลี่หัวเราะเสียงดัง “หลินลั่วเจียวเอ๊ยหลินลั่วเจียว คุณไร้เดียงสามากเกินไปแล้ว ถ้าคุณไปแล้ว ลูกสาวสองคนของคุณจะทำอย่างไร? ผมจะทำให้พวกเธอไม่สามารถไปเรียนหนังสือได้ คุณกล้าเดิมพันกับผมไหม? ผมไม่เชื่อว่าผู้หญิงที่เพิ่งพ้นโทษอย่างคุณ จะสามารถพาลูกสาวคนสองไปตั้งหลักปักฐานในสถานที่ห่างไกลได้”

“หยาง....หยางต้าหลี่! คุณมันไร้ยางอาย! เด็ก ๆ เป็นผู้บริสุทธิ์! คุณอย่ารังแกคนมากเกินไป!” หลินลั่วเจียวรู้สึกโกรธ

หยางต้าหลี่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “เพื่อลูก เพื่ออนาคตของครอบครัว หลินลั่วเจียว คุณติดตามผม มันไม่มีข้อเสียอะไร เข้าใจไหม?”

และขณะนี้ เจ้าพ่อสี่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแล้ว

เขาเคาะประตู

“ใคร?”

หยางต้าหลี่ตะโกนด้วยความเย็นชา

หลินลั่วเจียวไม่สนใจว่าเขาจะเป็นใคร เธอรู้สึกว่าเขามาช่วยชีวิตเธอ ดังนั้นเธอจึงรีบไปเปิดประตูทันที

หยางต้าหลี่ตะโกนว่า “หยุด!”

หลินลั่วเจียวไม่สนใจเขา เปิดประตูทันที แล้วเธอก็รู้สึกตกตะลึง

ใบหน้าที่ไม่คุ้นเคย

หนุ่มหล่อยิ้มจาง ๆ

เหมือนแสงแดดที่อบอุ่นในฤดูหนาว

แต่งตัวเหมือนคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต

มีความเป็นผู้ใหญ่และสุขุม ที่ไม่สามารถอธิบายได้

“คุณคือ?”

ซ่งซานสี่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณหลิน ผมเป็นพ่อของซูเถียนเถียน หมิงหมิงและหงหงเป็นเพื่อนสนิทของเถียนเถียน ผมผ่านมาที่นี่ จึงแวะมาเยี่ยมคุณ มีหมาป่าหรือว่าหมาบ้าบุกเข้ามาในบ้านคุณเหรอ?”

หลินลั่วเจียวรู้จักซูเถียนเถียน

เธอเคยได้ยินลูกสาวบอกว่า นอกจากพวกเธอแล้ว ก็มีเพียงซูเถียนเถียนเท่านั้นที่ไม่มีพ่อ

เพียงแต่ เธอไม่รู้ว่าซ่งซานสี่เป็นเศษสวะ

ดูจากลักษณะท่าทางแล้ว พ่อของซูเถียนเถียนเป็นคนไม่เลว!

ความเสียดสีที่อยู่ในคำพูดเหล่านี้ แสดงให้เห็นว่าเขามีความมั่นใจ ที่จะสามารถจัดการหยางต้าหลี่ได้

อดีตประธานบริหารอย่างเธอ มีความสามารถในการมองและตัดสินคนเช่นกัน

ยังไม่ทันที่หลินลั่วเจียวจะตอบ หยางต้าหลี่ก็โกรธจัดแล้ว

คนแก่บ้ากามที่อายุห้าสิบต้น ๆ คนนี้ รูปร่างสูงใหญ่กำยำและอ้วนลงพุง

เขาไว้ทรงผมตามแบบฉบับคนเมืองจงไห่ เขาเดินตรงไปทันที

ดวงตาที่หยาบคายคู่นั้นจ้องมองไปที่ซ่งซานสี่ และกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “แกด่าใครว่าเป็นหมาป่า และใครเป็นหมา?”

“คุณหลิน ถ้าคุณสะดวก พวกเราสามารถคุยเรื่องงานใหม่ของคุณ เงินเดือนดีกว่าเป็นหัวหน้าในโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าสับปะรังเคอีก” ซ่งซานสี่ไม่สนใจหยางต้าหลี่ และมองไปที่หลินลั่วเจียว

เธอแต่งกายด้วยชุดทำงานของโรงงาน แต่ยังคงเผยให้เห็นถึงรูปร่างที่ดี และมีเสน่ห์แบบผู้ใหญ่

ผมที่ม้วนขึ้นยุ่งเล็กน้อย

ผิวขาวเนียน หน้าเหมือนดอกท้อที่มีเสน่ห์ สวยสดงดงามมาก!

ดวงตาลึกลับ มีความแข็งกร้าวและความสุขุม

สูงไม่ต่ำกว่า 175 เซนติเมตร ค่อนข้างโดดเด่น

ซ่งซานสี่คิดอยู่ในใจว่า: ทั้งบุคลิกภายนอกและอุปนิสัยของเธอนั้นเยี่ยมมาก!

หลินลั่วเจียวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ใบหน้าแดงระรื่น

เห็นได้ชัดว่าพ่อของซูเถียนเถียนได้ยินการสนทนาเมื่อสักครู่แล้ว

“อ้อ พ่อเถียนเถียน คุณต้องการจะพูดอะไร?” หลินลั่วเจียวเดาว่าเขาต้องมีธุระ ดังนั้นเธอจึงรีบถาม

หยางต้าหลี่ข่มอารมณ์ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว การถูกเพิกเฉย ทำให้เขารู้สึกเสียหน้ามาก