เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 33

ซูโหย่วหรงทำได้แค่อ้าปากแล้วกินเข้าไป

“อร่อยไหม?”

“อือ….”

คำที่สอง มาอีกครั้ง

“แม่ของเถียนเถียนอร่อยก็กินเยอะหน่อยนะ….”

ซ่งซานสี่ป้อนทีละคำอยู่อย่างนี้เรื่อยๆ

ละเอียดอ่อน อ่อนโยน มีความอบอุ่น

ใบหน้าของซูโหย่วหรงแดงก่ำ รู้สึกเขินอาย

มีความตื่นเต้น ภายในใจรู้สึกอบอุ่น

เมื่อก่อน หากไม่สบาย เขาไม่ช่วยเทน้ำให้สักแก้วเลยด้วยซ้ำ

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องทำกับข้าว ป้อนข้าว

แต่ตอนนี้….

เธอรู้สึกเหมือนความฝันที่งดงาม

ภายในใจ เต็มไปด้วยความรู้สึกสุขใจ

ไม่เสียเวลาการทำงานด้วย

ทั้งกินข้าว

และน้ำซุป

และซ่งซานสี่ยังหยิบทิชชูคอยเช็ดคราบน้ำมันและน้ำซุปที่ปากให้เธอด้วย

ซูโหย่วหรงใจเต้นแรง

มองดูใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา รอยยิ้มที่อ่อนโยน รู้สึกหวั่นไหวจริงๆ…

เธอกลัวว่าเขาคิดอยากจะทำอะไรบางอย่างอีก ภายในใจมีการระมัดระวัง ประหม่า

เพียงแต่ เธอมองดูกับข้าวแล้วพูดว่า “เยอะขนาดนี้เลยหรอ ทำไมนายไม่กินละ?”

“อือ รอเธอกินอิ่มแล้วฉันค่อยกิน”

“อย่างนั้นก็เย็นหมดแล้ว！ไม่ก็ นายคำหนึ่งฉันคำหนึ่ง?”

ซ่งซานสี่สีหน้าอึ้งเล็กน้อย แล้วยิ้ม “ตกลง เพียงแค่เธอไม่รังเกียจฉัน มีช้อนแค่คันเดียว ถือเป็นการจูบทางอ้อม”

“นาย….” ซูโหย่วหรงยิ้มอย่างเขินอาย

ใบหน้าขาวนวลแดงก่ำ แววตาเป็นประกาย…

ซ่งซานสี่ใจเต้นแรง

รู้สึกอาการป่วยที่น่ากลัวนั่นเริ่มออกอาการอีกแล้ว

ไม่ยอมรับไม่ได้ว่า เธอสวยมากจริงๆ

เพียงแค่ยิ้ม ก็ทำเอาผู้คนรู้สึกใจเต้นแรงหวั่นไหว…

โรงงานตรวจคุณภาพสินค้า สองสามีภรรยา ผลัดกันกินข้าวคนละคำ

ภาพที่อบอุ่น หาได้ยากมาก

หลังจากทานหมด ซ่งซานสี่ช่วยเช็ดปากให้ซูโหย่วหรง

จากนั้น ก็บอกให้เธออ้าปาก

“ทำไม?” ซูโหย่วหรงไม่เข้าใจ แต่ ปากแดงระเรื่อก็อ้าปาก

แล้วซ่งซานสี่ก็ป้อนไซลิทอลสองเม็ดเข้าไป

ซูโหย่วหรงยิ้ม แล้วก็เคี้ยวกิน

กลิ่นหอมสดชื่นของมินต์ หอมหวานอ่อนๆ หวานไปจนถึงในใจ

ซ่งซานสี่โยนขึ้นอาการสองเม็ด แล้วก็อ้าปากรับไว้อย่างแม่นยำ

ซูโหย่วหรงตะลึง ยิ้ม แล้วแกล้งทำเป็นบ่น “นายเนี่ยนะ ทำตัวเป็นนักเลงอีกละ…”

ซ่งซานสี่ยิ้ม “โหย่วหรง”

“ฮืม?”

“พรุ่งนี้ไปลาออกจากงานเถอะ！”

“ห๊ะ? ไม่ได้หรอก แม้ว่างานนี้จะต้องทำนาน แต่รายรับก็ถือว่าดี ในจงไห่ หางานแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว อีกอย่าง….”

ซูโหย่วหรงนิ่ง ไม่ได้พูดเรื่องผู้อำนวยการโรงงานอยากจะจ้างเธอเป็นนางแบบ

นี่เป็นเรื่องหาเงินนะ！

หากว่าให้เขารู้ แล้วเขามีความคิดร้ายๆอีกละ?

เธอจึงทำได้แค่พูดอ้อมถึงเรื่องที่บ้าน “อีกอย่าง เถียนเถียนยังต้องเรียน น้องสาวยังต้องเรียน ต้องใช้เงินทั้งนั้น！น้องสาวของฉัน ไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่มานานแล้ว เงินใช้จ่าย ค่าเทอม พี่สาวกับพี่เขยก็เป็นคนจ่ายมาตลอด ฉันรู้สึกไม่สบายใจ…”

“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ ฉันซื้อเสื้อผ้าใหม่ไปให้โหย่วซินเอง ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของหล่อน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจ่ายเอง แล้วก็ รอฉันเล่นหุ้นได้เงินมาแล้ว ก็เตรียมจะเปิดโรงงานเหมือนกัน ถึงตอนนั้น เธอก็เป็นเจ้านายแล้วนะ? ดังนั้น ทำได้แค่ลาออก”

“ห๊ะ? นายจะเปิดโรงงานอะไร?” ซูโหย่วหรงตกใจ

ซ่งซานสี่นึกคิด “โรงงานเสื้อผ้าที่พ่อแม่ตกทอดมาให้ฉัน เจ๊งไปแล้ว ฉันอยากจะเปิดใหม่ ขอโทษเธอด้วยจริงๆ เมื่อก่อน เธอเป็นดีไซเนอร์ในโรงงาน มีชีวิตที่ดี แต่หลังจากที่แต่งงานกับฉัน ขอโทษด้วยจริงๆ ต่อไป พวกเรามาเริ่มต้นกันใหม่เถอะ！”

ภายในใจของซูโหย่วหรงรู้สึกเศร้าใจ “โรงงานมีมูลค่าเป็นพันล้านเลยนะ！ตอนนี้ ถ้าอยากเปิด หากไม่มียี่สิบห้าล้าน ก็เปิดไม่ได้ อีกอย่าง ออร์เดอร์จะไปหามาจากไหน?”

ซ่งซานสี่พูดว่า “เพียงแค่สามารถเปิดโรงงานได้ ก็จะมีออร์เดอร์เข้ามาเอง อีกอย่าง พวกเราสามารถสร้างแบรนด์ของตัวเองได้นะ!”

เจ้าพ่อสี่ วิธีการหาเงินมีเยอะแยะมากมาย

อสังหาริมทรัพย์ เป็นเพียงแค่ทางหนึ่งเท่านั้น

ชาติที่แล้ว ประสบความสำเร็จ มีทรัพย์สินมูลค่านับพันล้าน แต่ไม่เคยได้เป็นคนรวยอันดับหนึ่งของโลก

ชาตินี้ ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้ แต่ง่ายมากกว่า

จากข้อมูลที่ได้มาจากโรงเรียนอนุบาล ไม่นานซ่งซานสี่ก็หาบ้านของหมิงหมิงและหงหงเจอ

อาคารเก่าแห่งหนึ่ง ใต้ตึกยังมีรถเบนซ์S600จอดอยู่คันหนึ่ง ซ่งซานสี่รู้สึกว่าป้ายทะเบียนมีความคุ้นอย่างมาก

หมิงหมิง=หลินเยว่หมิง เป็นพี่สาว หงหง=หลินเยว่หง เป็นน้องสาว

แม่ของพวกเธอ ชื่อหลินลั่วเจียว เป็นสาวโสด

จบจากมหาวิทยาลัยชั้นนำ สามีกระทำความผิด ถูกยิงตาย

เธอถูกสงสัยว่าช่วยซ่อนอาชญากร แต่ความจริงแล้วไม่รู้เรื่องใด

ถูกจำคุก 2 ปี คุมประพฤติ 1 ปี

เนื่องจากตอนนั้นเธอท้อง

หลินลั่วเจียวเดิมทีเคยเป็นประธานบริหารบริษัทอสังหาริมทรัพย์ ที่มีเงินเดือนต่อปีสูงมาก แต่เมื่อเกิดเรื่องของสามี จึงถูกลาออก

จึงได้แต่ก้มหน้าอยู่ในโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าและทำงานเป็นคนเย็บผ้า

มีความสามารถอย่างมาก ภายในเวลาสามปี ก็ได้ขึ้นทำหน้าที่หัวหน้างานการประชุมเชิงปฏิบัติการ

พวกลูกสาว ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยได้เห็นหน้าพ่อ

เพื่อลูกสาว เธอพยายามอย่างมาก

พยายามหาเงิน ส่งพวกหล่อนไปเรียนโรงเรียนอนุบาลที่ดี

เพื่อไม่ให้เสียเวลา จึงส่งลูกสาวไปเลี้ยงที่แม่

เนื่องจากเถียนเถียนเป็นเพื่อนสนิทกับพวกลูกสาวของเธอ ดังนั้น ซ่งซานสี่จึงรักตามไปด้วย และคิดจะช่วยดึงเธอได้ดีไปด้วยกัน

จุดเด่นคือ หลินลั่วเจียวเข้าใจด้านอสังหาริมทรัพย์

ซ่งซานสี่ยังไม่ทันได้เคาะประตู ก็ได้ยินเสียงผู้ชายจากด้านใน

“หลินลั่วเจียว อย่าทำตัวโง่เง่า！ถ้าไม่มีฉันหยางต้าหลี่คนนี้ เธอจะได้เป็นหัวหน้าที่โรงงานเสื้อผ้าของฉันงั้นหรอ?”

“จะมีคนกล้ารับเลี้ยงเธอ ให้งานเธองั้นหรอ?”

“ยอมฉัน เหอะๆ ตำแหน่งหัวหน้าโรงงานเป็นของเธอ ครึ่งหนึ่งของโรงงานก็ให้เธอ ยังไม่พออีกหรอ?”

หยางต้าหลี่?

ซ่งซานสี่ขมวดคิ้ว หัวหน้าโรงงานไฟฟ้าที่โหย่วหรงทำงานไม่ใช่หรอ?