เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 33

ซูโหย่วหรงทำได้แค่อ้าปากแล้วกินเข้าไป

“อร่อยไหม?”

“อือ….”

คำที่สอง มาอีกครั้ง

“แม่ของเถียนเถียนอร่อยก็กินเยอะหน่อยนะ….”

ซ่งซานสี่ป้อนทีละคำอยู่อย่างนี้เรื่อยๆ

ละเอียดอ่อน อ่อนโยน มีความอบอุ่น

ใบหน้าของซูโหย่วหรงแดงก่ำ รู้สึกเขินอาย

มีความตื่นเต้น ภายในใจรู้สึกอบอุ่น

เมื่อก่อน หากไม่สบาย เขาไม่ช่วยเทน้ำให้สักแก้วเลยด้วยซ้ำ

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องทำกับข้าว ป้อนข้าว

แต่ตอนนี้….

เธอรู้สึกเหมือนความฝันที่งดงาม

ภายในใจ เต็มไปด้วยความรู้สึกสุขใจ

ไม่เสียเวลาการทำงานด้วย

ทั้งกินข้าว

และน้ำซุป

และซ่งซานสี่ยังหยิบทิชชูคอยเช็ดคราบน้ำมันและน้ำซุปที่ปากให้เธอด้วย

ซูโหย่วหรงใจเต้นแรง

มองดูใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา รอยยิ้มที่อ่อนโยน รู้สึกหวั่นไหวจริงๆ…

เธอกลัวว่าเขาคิดอยากจะทำอะไรบางอย่างอีก ภายในใจมีการระมัดระวัง ประหม่า

เพียงแต่ เธอมองดูกับข้าวแล้วพูดว่า “เยอะขนาดนี้เลยหรอ ทำไมนายไม่กินละ?”

“อือ รอเธอกินอิ่มแล้วฉันค่อยกิน”

“อย่างนั้นก็เย็นหมดแล้ว！ไม่ก็ นายคำหนึ่งฉันคำหนึ่ง?”

ซ่งซานสี่สีหน้าอึ้งเล็กน้อย แล้วยิ้ม “ตกลง เพียงแค่เธอไม่รังเกียจฉัน มีช้อนแค่คันเดียว ถือเป็นการจูบทางอ้อม”

“นาย….” ซูโหย่วหรงยิ้มอย่างเขินอาย

ใบหน้าขาวนวลแดงก่ำ แววตาเป็นประกาย…

ซ่งซานสี่ใจเต้นแรง

รู้สึกอาการป่วยที่น่ากลัวนั่นเริ่มออกอาการอีกแล้ว

ไม่ยอมรับไม่ได้ว่า เธอสวยมากจริงๆ

เพียงแค่ยิ้ม ก็ทำเอาผู้คนรู้สึกใจเต้นแรงหวั่นไหว…

โรงงานตรวจคุณภาพสินค้า สองสามีภรรยา ผลัดกันกินข้าวคนละคำ

ภาพที่อบอุ่น หาได้ยากมาก

หลังจากทานหมด ซ่งซานสี่ช่วยเช็ดปากให้ซูโหย่วหรง

จากนั้น ก็บอกให้เธออ้าปาก

“ทำไม?” ซูโหย่วหรงไม่เข้าใจ แต่ ปากแดงระเรื่อก็อ้าปาก

แล้วซ่งซานสี่ก็ป้อนไซลิทอลสองเม็ดเข้าไป

ซูโหย่วหรงยิ้ม แล้วก็เคี้ยวกิน

กลิ่นหอมสดชื่นของมินต์ หอมหวานอ่อนๆ หวานไปจนถึงในใจ

ซ่งซานสี่โยนขึ้นอาการสองเม็ด แล้วก็อ้าปากรับไว้อย่างแม่นยำ

ซูโหย่วหรงตะลึง ยิ้ม แล้วแกล้งทำเป็นบ่น “นายเนี่ยนะ ทำตัวเป็นนักเลงอีกละ…”

ซ่งซานสี่ยิ้ม “โหย่วหรง”

“ฮืม?”

“พรุ่งนี้ไปลาออกจากงานเถอะ！”

“ห๊ะ? ไม่ได้หรอก แม้ว่างานนี้จะต้องทำนาน แต่รายรับก็ถือว่าดี ในจงไห่ หางานแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว อีกอย่าง….”

ซูโหย่วหรงนิ่ง ไม่ได้พูดเรื่องผู้อำนวยการโรงงานอยากจะจ้างเธอเป็นนางแบบ

นี่เป็นเรื่องหาเงินนะ！

หากว่าให้เขารู้ แล้วเขามีความคิดร้ายๆอีกละ?

เธอจึงทำได้แค่พูดอ้อมถึงเรื่องที่บ้าน “อีกอย่าง เถียนเถียนยังต้องเรียน น้องสาวยังต้องเรียน ต้องใช้เงินทั้งนั้น！น้องสาวของฉัน ไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่มานานแล้ว เงินใช้จ่าย ค่าเทอม พี่สาวกับพี่เขยก็เป็นคนจ่ายมาตลอด ฉันรู้สึกไม่สบายใจ…”

“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ ฉันซื้อเสื้อผ้าใหม่ไปให้โหย่วซินเอง ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของหล่อน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจ่ายเอง แล้วก็ รอฉันเล่นหุ้นได้เงินมาแล้ว ก็เตรียมจะเปิดโรงงานเหมือนกัน ถึงตอนนั้น เธอก็เป็นเจ้านายแล้วนะ? ดังนั้น ทำได้แค่ลาออก”

“ห๊ะ? นายจะเปิดโรงงานอะไร?” ซูโหย่วหรงตกใจ

ซ่งซานสี่นึกคิด “โรงงานเสื้อผ้าที่พ่อแม่ตกทอดมาให้ฉัน เจ๊งไปแล้ว ฉันอยากจะเปิดใหม่ ขอโทษเธอด้วยจริงๆ เมื่อก่อน เธอเป็นดีไซเนอร์ในโรงงาน มีชีวิตที่ดี แต่หลังจากที่แต่งงานกับฉัน ขอโทษด้วยจริงๆ ต่อไป พวกเรามาเริ่มต้นกันใหม่เถอะ！”

ภายในใจของซูโหย่วหรงรู้สึกเศร้าใจ “โรงงานมีมูลค่าเป็นพันล้านเลยนะ！ตอนนี้ ถ้าอยากเปิด หากไม่มียี่สิบห้าล้าน ก็เปิดไม่ได้ อีกอย่าง ออร์เดอร์จะไปหามาจากไหน?”

ซ่งซานสี่พูดว่า “เพียงแค่สามารถเปิดโรงงานได้ ก็จะมีออร์เดอร์เข้ามาเอง อีกอย่าง พวกเราสามารถสร้างแบรนด์ของตัวเองได้นะ!”