เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 32

ซ่งซานสี่ปิดแก๊ส มองหน้าโหดเหี้ยมของตู้ไห่ผิง

“พี่เขย พี่กำลังโมโหอยู่แล้ว เพื่ออะไรครับ? คนบ้านเดียวกันทั้งนั้น ได้โปรดให้โอกาสแก้ตัวกับผมด้วย….”

“อย่ามาพูดมาก！” ตู้ไห่ผิงชี้หน้าด่าซ่งซานสี่ “หมา มัจะแก้สันดานได้งั้นหรอ? นายคิดว่าแค่ทำกับข้าว ก็จะสามารถได้รับความรู้สึกดีและมุมมองใหม่จากพวกเราได้งั้นหรอ?”

“โหย่วหรงพูดแล้ว ว่าห้ามให้สารเลวอย่างนายเข้าใกล้เถียนเถียนกลัวว่านายจะลักพาตัวเด็กไปขาย”

“ดังนั้น ไปให้พ้นซะ！ถ้ายังพูดมากอีก ฉันจะลงไม้ลงมือแล้วนะ!”

ซ่งซานสี่ก็ยังยิ้มแย้มเป็นมิตรอย่างเดิม “พี่เขย คนเราก็มีการทำผิดพลาดกันบ้าง ให้….”

“ไปซะ!!!”

ตู้ไห่ผิงตะคอก แล้วชี้ไปทางประตูบ้าน

เวลานี้ ซูโหย่วชิงไปรับเถียนเถียนกลับมาแล้ว

เมื่อเข้าบ้านมา เถียนเถียนก็ตาเป็นประกาย “ว้าว！คุณป้าคะ หอมจังเลย！คุณลุงเป็นอะไรไปคะ?”

ตู้ไห่ผิงเห็นเช่นนั้นแล้วพูดอย่างอารมณ์ไม่ดีว่า “ฉันเป็นอะไรไป? ก็เพราะพ่อสารเลวของแกไง มานั่งทำกับข้าวอยู่ที่นี่！มันคิดไม่ดีแน่ ฉันกำลังไล่มันอยู่！”

“พ่อ…เขา！?” เถียนเถียนเกือบจะเรียกคุณพ่อออกมา แต่ก็รีบแก้คำ

ซูโหย่วชิงรีบพูดว่า “เถียนเถียนเข้าบ้านไปซะ ไปอ่านการ์ตูนไป”

เถียนเถียนมองคุณลุงอย่างงุนงง อยากจะวิ่งเข้าไปดูในครัวอย่างมาก แต่ก็กลับเข้าห้องไปอย่างเชื่อฟัง

ซูโหย่วชิงเดินเข้ามา ดมกลิ่นอาหาร อดไม่ได้น้ำลายไหลแทบไหล

ซ่งซานสี่พูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่สาว กลับมาแล้วหรอครับ? ผมเคยบอกแล้วว่าผมจะปรับปรุงตัว ก็ต้องทำให้ได้แน่นอน รบกวนพี่กับพี่เขยและเถียนเถียนให้โอกาสผมด้วย คืนนี้ ผมยังเตรียมจะทำอาหารให้กับโหย่วหรง แล้วส่งไปให้ที่โรงงานของเธอ….”

ตู้ไห่ผิงพูดเสียงเย็นชา “นายไม่ต้องมาพูดจาหว่านล้อม กูไม่เชื่อ นายรีบวางทัพพี แล้วไปให้พ้นซะ！”

ซูโหย่วชิงรู้ว่าเมื่อก่อนซ่งซานสี่เป็นคนยังไง แต่ตอนนี้ทำอาหารเป็นแล้ว แล้วอร่อยด้วย

แม้แต่รูปลักษณ์ ยังแตกต่างกับคนสารเลวอย่างมากแล้วด้วย

สะอาดสะอ้าน เรียบร้อย และหล่อเหลา พูดจาก็มีความจริงใจ

ฉะนั้น ซูโหย่วชิงจึงต่อว่าสามีแล้วพูดว่า “พอแล้ว！จะโมโหอะไรขนาดนั้น? ซ่งซานสี่จะปรับปรุงตัว ก็ให้โอกาสสักครั้งสิ！ถ้าเขาปรับปรุงตัวไม่ได้ก็ค่อยว่ากัน！”

ตู้ไห่ผิงถลึงตาใส่ภรรยา “เธอเป็นอะไรไป? ยื่นแขนช่วยนอกบ้านแล้วใช่มั้ย? ได้ๆๆ ให้มันทำไปซะ ยังไงซะถ้าไม่กินก็เสียเปล่า”

พูดจบ เขาก็กลับเข้าห้องหนังสืออย่างโมโห

ซูโหย่วชิงมีความอึดอัดใจเล็กน้อย “คือ….มีอะไรให้ฉันช่วยไหม?”

ซ่งซานสี่พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไรครับพี่สาว คุณทำงานมาทั้งวัน แล้วยังต้องรับส่งเถียนเถียนด้วย ลำบากแย่ ไปเล่นกับเด็กเถอะครับ พักผ่อนสักหน่อย พร้อมทานข้าวแล้วเดี๋ยวผมเรียกคุณครับ！”

เอาแต่เรียกว่าคุณ ทำเอาซูโหย่วชิงรู้สึกอึดอัดมาก

สารเลวคนนี้ ตอนนี้กลับมีความเกรงใจ มีมารยาทขนาดนี้แล้ว

การเปลี่ยนแปลงนี้ เป็นความจริงงั้นหรอ?

เมื่อถึงเวลาทานข้าว ซ่งซานสี่จัดโต๊ะอาหาร

อาหารยำสองอาหารผัดสี่ต้มซุกสอง จัดวางอย่างดี อาหารครบห้าหมู่

กลิ่นหอมของอาหารหอมโชยทั่วทั้งบ้าน

ซ่งซานสี่ไปเคาะประตู

ซูโหย่วชิงพาเถียนเถียนออกมา หนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งเด็ก ถูกกลิ่นหอมดึงดูด น้ำลายจะไหล

“ว้าว！หอมจังเลย….” เถียนเถียนสีหน้าดีใจ

ตู้ไห่ผิงเดินออกมาจากห้องหนังสือ แอบกลืนน้ำลาย แอบด่าว่า “ไอ้สารเลวคนนี้ไปแอบฝึกมาจากไหนกัน? แม่งเอ้ย ไม่กินก็เสียเปล่า！”

เขานั่งลงแล้วพูดว่า “ซ่งซานสี่ ฉันจะคอยดูสิว่านายจะทำอะไร！ถ้าไม่ทำตัวดีๆ ฉันจะจัดการนายซะ！”

ซ่งซานสี่ยิ้ม “พี่สาว พี่เขย เถียนเถียนพวกพี่กินเถอะครับ！ผมขอตัวละ！”

“จะไปก็รีบไปซะ” ตู้ไห่ผิงโบกมืออย่างรำคาญ

“ค่ะ….” เถียนเถียนพยักหน้า แล้วนึกคิด “หนู หนูคิดถึงคุณแม่ อยากทานข้าวกับคุณแม่….”

น้ำตาของเด็กน้อยแทบจะไหลรินออกมาแล้ว

ซูโหย่วชิงแอบถอนหายใจ

ซ่งซานสี่พูดด้วยรอยยิ้มว่า “เถียนเถียนเด็กดี รอวันเสาร์ก็จะได้เจอกับคุณแม่แล้วนะ”

“จริงหรอคะ?”

“อื้อ จริงสิ”

ซูโหย่วชิงพูดว่า “โอเค วันหยุด ฉันจะส่งเถียนเถียนกลับไป”