เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 4

ช่วงต้นเดือนธันวาคม อากาศในเมืองจงไห่หนาวเย็น!

ซูโหย่วหรงนั่งอยู่บนมอเตอร์ไซค์สับปะรังเค ทำให้เธอยิ่งหนาวมากขึ้นไปอีก

ซ่งซานสี่ขับเร็วมาก จนผมของซูโหย่วหรงปลิวว่อน

ลมหนาวพัดผ่านหน้า

เธอรู้สึกโกรธและอัดอั้นตันใจมาก ดังนั้นเธอจึงไม่หลบอยู่ข้างหลังเขา และไม่นั่งใกล้เขาอีกด้วย

เบาะรถเสียเกือบหมด เหลือแต่โครงเหล็กเท่านั้น จนทำให้เธอรู้สึกเจ็บก้น

ไม่นาน ซ่งซานสี่ก้ตระหนักถึงอะไรบางอย่าง

“หนาวไหม?”

ซูโหย่วหรงไม่สนใจเขา

“ถ้าหนาวก็กอดผม”

ซูโหย่วหรงยื่นมือออกไปตามสัญชาตญาณ แล้วเธอก็ดึงมือกลับมา ไม่กอดเขา

“เจ็บก้น?”

ซูโหย่วหรงยังคงไม่สนใจเขา

การที่เขาทำแบบนี้ เพื่อเงินเบี้ยขยันประจำไตรมาสใช่ไหม?

ฝันไปเถอะ!

ซ่งซานสี่หนาวจนหน้าชา และผมยุ่งเหยิง เขากล่าวว่า “มันหนาวจริง ๆ ชีวิตแบบนี้ไม่เหมือนชีวิตคนเลย ซูโหย่วหรง พวกเราต้องซื้อรถสักคันแล้ว”

“คุณเพิ่งจะคิดได้เหรอ? เมื่อก่อนที่บ้านไม่มีรถเหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะ.......”

ซูโหย่วหรงไม่สามารถพูดต่อไปได้ เธอรู้สึกเจ็บปวดและโกรธแค้น เธออยากจะต่อยหลังเขาจริง ๆ

แต่เธอก็กลัวเขาโกรธ แล้วตนเองจะถูกทำร้ายเปล่า ๆ

เพราะเธอไม่ได้หน้าบวมไปทำงานสักพักแล้ว

และขณะนั้น ซูโหย่วหรงรู้สึกหน้ามืด ทำให้เธอกรีดร้องออกมา

ซ่งซานสี่ดึงเสื้อโค้ต แล้วห่มร่างกายส่วนบนของเธอ

ความอบอุ่นจากร่างกายของผู้ชาย กลิ่นหอมของสบู่โชยมา ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย

“ผู้หญิงหัวดื้อ จับเสื้อโค้ตไว้แน่ ๆ น่ะ”

ซ่งซานสี่เร่งความเร็วขึ้น เครื่องยนต์เสียงดังมาก ดังกว่ารถแข่งตามถนนเสียอีก และมีควันดำพวยพุ่งออกมาจากท่อ

เสื้อโค้ตปลิวไสว ซูโหย่วหรงจับชายเสื้อเอาไว้

เธอหลบอยู่ในเสื้อโค้ต เธอรู้สึกดีขึ้นมาก

กลิ่นหอมของสบู่แตะจมูก เพราะปกติบนร่างกายของเศษสวะ มักมีกลิ่นเหม็นของบุหรี่และแอลกอฮอล์

และเขาเป็นคนที่โหดเหี้ยมมาก

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวอยู่ข้างในเสื้อโค้ต เขาถูกลมพัดตลอดเวลา ไม่หนาวเหรอ?

“หนาวมากใช่ไหม? สมน้ำหน้า!” ซูโหย่วหรงบ่นเบา ๆ

ซ่งซานสี่ “ครับ เศษสวะ คนล้างผลาญ สมควรถูกด่า!”

“คุณ.....เป็นคนบ้า!”

ซูโหย่วหรงรู้สึกว่าสามีตนเองบ้าไปแล้วจริง ๆ...

……

ครึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเขาก็มาถึงประตูโรงงานซานหยวนอิเล็คทริคที่อยู่เขตชานเมือง

ซ่งซานสี่มองไปรอบ ๆ

เขาจากเมืองนี้ไปสิบกว่าปีแล้ว แต่เขาติดตามการพัฒนาของเมืองนี้มาโดยตลอด

ชาติก่อน โรงงานแห่งนี้และด้านหลังเป็นพื้นที่รกร้าง และกลายเป็นตึกขนาดใหญ่ตอนครึ่งหลังของปี 2011 และพอปี 2012 ราคาเฉลี่ยทะลุหนึ่งหมื่นต่อตารางเมตร และสามปีต่อมา ราคาสูงถึงสองหมื่นต่อตารางเมตร

“ที่ดินผืนนี้ พิจารณาซื้อไว้ได้” ซ่งซานสี่ยื่นมือออกไป และวาดเป็นรูปวงกลมขนาดใหญ่

“คุณพูดบ้าอะไร?”

ซูโหย่วหรงมองรอยยิ้มที่ไม่แยแสของสามี สะพายกระเป๋าใบเล็ก หันหลังแล้วเดินเข้าไปในประตูโรงงาน

“โหย่วหรง รอสักครู่!” ซ่งซานสี่รีบหยุดเธอ

ซูโหย่วหรงรู้สึกประหม่า “คุณ...คุณจะทำอะไร?”

“ผมขับรถเร็ว แต่ก็ยังไกลขนาดนี้ ปกติคุณมาทำงานยังไง?”

“เดิน!” ซูโหย่วหรงกล่าวด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ

ความจริงแล้ว เธอปั่นจักรยานมาทำงาน

สิ่งที่น่าโกรธเคืองก็คือสามีคนนี้ไม่รู้

นี่ยังสามารถเรียกสามีได้อีกเหรอ?

ซ่งซานสี่พยักหน้า กอดเธอไว้ทันที และรู้สึกสงสารเธอเล็กน้อย “การเดิน มันลำบากมากเกินไป ต่อไป ผมจะมาส่งคุณทุกวัน”

มีเพื่อนร่วมงานเดินผ่านไปมา ทำให้ซูโหย่วหรงรู้สึกอาย และพยายามดิ้นรน

“ไม่ต้องมาส่ง ฉันปั่นจักรยานมาทำงาน!”

หลังจากพูดจบ เธอหันหลังแล้วเดินจากไป

เธอเป็นห่วงเงินของตนเอง และไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขามากเกินไป

ซ่งซานสี่ดึงมือเธอ “รอสักครู่”

เธอปั่นจักรยานมาทำงาน เจอทั้งลมและฝน จนทำให้มือของเธอด้านเล็กน้อย ซึ่งไม่เข้ากับหน้าตาที่สวยและหุ่นที่เซ็กซี่ของเธอเลย

“ปล่อยนะ คนเยอะ อายคนอื่น........ ”

ซูโหย่วหรงไม่สามารถหลุดพ้นได้ เธอก้มหน้าลง และหน้าแดงไปจนถึงลำคอ

กลิ่นหอมของโฟมล้างหน้าโชยมาตามลมหนาว มีความยั่วยวนเล็กน้อย

ซ่งซานสี่สูดกลิ่นหอมเข้าลึก ๆ “สำหรับหนี้ของจางหงเหม่ย ค่าใช้จ่ายของเถียนเถียนและน้องสาว ผมจะไปคิดหาวิธีทันที คุณตั้งใจทำงาน ผม.......”

“คุณจะสามารถคิดหาวิธีอะไรได้? ขโมย ปล้น หรือจะไปเล่นการพนันอีก?”

ซ่งซานสี่ยิ้มเล็กน้อย “ตอนนี้คุณไม่มีเงินเหลือติดตัวแล้วจริง ๆ เหรอ?”

“คุณคิดจะทำอะไร?” ซูโหย่วหรงตกใจจนเกือบจะร้องไห้ และท่าทางน่าสงสารมาก “ตอนนี้ฉันเหลือเงินแค่ห้าหยวนเท่านั้น เถียนเถียนอยากกินพุทราเชื่อม พรุ่งนี้ฉันจะไปจ่ายค่าเทอมของเถียนเถียน ไปรับเถียนเถียน แล้วใช้เงินนี้ซื้อพุทราเชื่อมให้เถียนเถียน เงินห้าหยวนนี้ คุณก็จะเอาเหรอ?”