เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 3

จางหงเหม่ยเป็นผู้หญิงปากร้าย และคบหาสมาคมกับพวกอันธพาล

การมาทวงหนี้คราวนี้ของเธอ ทำให้ซูโหย่วหรงหมดสิ้นหนทางจริง ๆ

ซูโหย่วหรงแทบอยากจะก้มกราบ

ซ่งซานสี่เดินเข้ามา พยุงซูโหย่วหรงลุกขึ้น แล้วกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

“โหย่วหรง พวกเราเป็นคนที่มีศักดิ์ศรี พวกเราแค่คุกเข่าให้พ่อแม่เท่านั้น”

ซูโหย่วหรงรู้สึกอัดอั้นตันใจเหมือนลูกแมวที่อ่อนแอ

น้ำตาไหลอาบแก้ม ก้มหน้าและไม่กล้ามองเจ้าหนี้อย่างจางหงเหม่ย เธอแทบอยากจะบีบคอสามีให้ตาย

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไม่สนใจครอบครัว ตนเองก็ไม่ต้องมีชีวิตที่ไร้ศักดิ์ศรีแบบนี้?

เธอต้องไปกู้ยืมเงินมารักษาอาการป่วยของลูกสาว ด้วยดอกเบี้ยที่สูงมาก

จางหงเหม่ยหน้าถอดสี และตะโกนเสียงดังว่า:

“ฮึ่ม! แม่งฉิบหาย ใครที่พูดเสียงแข็งขนาดนี้?”

“ที่แท้คนล้างผลาญกลับมาบ้านแล้วนี่เอง!”

“ไม่มองนิสัยสันดานตนเอง! ยังมีหน้ามาพูดเสียงแข็งต่อหน้าฉันอีก คนอย่างแกไม่คู่ควรที่จะพูดเรื่องศักดิ์ศรีหรอก?”

ซ่งซานสี่กล่าวด้วยความสงบว่า “เถ้าแก่จาง พวกเราเป็นหนี้ แต่พวกเราก็ไม่เบี้ยวหนี้”

“ผมยอมรับหนี้ ห้าร้อยหยวนบวกดอกเบี้ยรวมเป็นเจ็ดร้อยหยวน คืนนี้ผมคืนให้คุณแน่นอน”

“ผมรักษาคำพูด ขอร้องคุณอย่าทำให้โหย่วหรงลำบากใจ”

จางหงเหม่ยเอามือเท้าสะเอว และด่าว่า “แม่งฉิบหาย ไม่ต้องมาพูดไร้สาระ! คนล้างผลาญอย่างแก สามารถรักษาคำพูดได้ด้วยเหรอ? ”

“ถูกต้อง ผมรักษาคำพูด” ซ่งซานสี่ไม่หุนหันพลันแล่นและไม่โกรธ เขาได้รับการอบเลี้ยงดูมาอย่างดี

“ไสหัวออกไป! ฉันไม่เชื่อแกหรอก! น้ำหน้าอย่างแก จะมีปัญญาไปหาเงินเจ็ดร้อยจากที่ไหนได้? ฟังให้ดีน่ะ วันนี้ให้เมียแกไปขายตัว แล้วฉันจะแนะนำคนซื้อบริการให้ หรือไม่ก็.........”

ขณะที่จางหงเหม่ยกำลังพูด เธอก็วางแผนอยู่ในใจ เพราะเธอเกลียดซ่งซานสี่มาก

ไอ้สารเลวซ่งซานสี่ เล่นการพนันไปทั่ว แต่ไม่เคยมาเล่นที่ร้านไพ่นกกระจอกของเธอเลย

จางหงเหม่ยยื่นเท้าที่สวมรองเท้าบู๊ตเหยียบตรงธรณีประตู ชี้ไปที่ซ่งซานสี่และกล่าวว่า “ถ้าแกอยากให้ฉันยกหนี้ให้ คุกเข่าและเลียรองเท้าของฉัน!”

“เลียครั้งละร้อย รวมทั้งหมดเจ็ดครั้ง ง่าย ๆ แบบนี้แหละ! มาสิ!”

ใบหน้าเหี่ยวย่นของเธอถูกปกปิดด้วยรองพื้นหนาเตอะ เธอแสงสีหน้าที่อยากจะทำให้คนอื่นรู้สึกลำบากใจ

ซูโหย่วหรงอดไม่ได้ที่จะมองอีกฝ่าย จากนั้นหันไปมองสามีตนเอง

กล่าวตามตรง การมีชีวิตอยู่แบบตายทั้งเป็นแบบนี้ ถ้ามันสามารถยกหนี้เจ็ดร้อยนี้ได้ เธอกัดฟันและสามารถทำได้จริง ๆ

ด้วยนิสัยของซ่งซานสี่ แล้วเขาจะเลียรองเท้าได้อย่างไร?

นึกไม่ถึงว่า……

ซ่งซานสี่กอดซูโหย่วหรงเอาไว้ ราวกับจะโอ้อวดเธอให้จางหงเหม่ยได้เห็น

เขายิ้มจาง ๆ และกล่าวอย่างเป็นมิตรว่า

“คุณจาง ก่อนอื่น โหย่วหรงสวยกว่าคุณร้อยเท่า เธอคือภรรยาของผมซ่งซานสี่ ไม่ใช่ของซื้อขาย”

“อย่างที่สอง ผมจะคืนเงินให้คุณคืนนี้ ผมพูดคำไหนคำนั้น”

“คุกเข่าเลียรองเท้าของคุณเหรอ? ไสหัวออกไปจากที่นี่”

ทันใดนั้น ซ่งซานสี่ก็ลงมือทันที

ปัง!!!

ประตูกระแทกอย่างแรง

“โอ๊ย!!!”

จางหงเหม่ยกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ปลายเท้าของเธอถูกประตูหนีบ

เธอทุบประตูอย่างแรง และตะโกนด่า

“ซ่งซานสี่ เปิดประตู เปิดประตู!”

“ไอ้คนล้างผลาญ แกกล้าทำแบบนี้กับฉันเหรอ!”

“วันนี้ฉันจะไม่ปล่อยพวกแกสองคนผัวเมียเด็ดขาด!”

“พวกแกสองคนรอก่อน รอก่อน......”

ด้านในประตู ซูโหย่วหรงอยากจะหัวเราะจริงๆ แต่เธอไม่กล้า

เธอทำได้เพียงก้มหน้าและหยิกซ่งซานสี่ และบ่นเบา ๆ ด้วยความจำใจ

“คุณเป็นบ้าอะไร? ยังไม่สร่างเมาอีกเหรอ? คุณไม่รู้หรือว่าจางหงเหม่ยเป็นอันธพาล........”

“หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว คุณต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ?” ซ่งซานสี่โอบเอวซูโหย่วหรงแล้วเดินไปที่ห้องทานข้าว

ผู้หญิงที่บอบบางคนนี้ ทำให้เขารู้สึกสงสารเธอมาก

“ฉันทานข้าวไม่ลงหรอก เธอกำลังคลุ้มคลั่งอยู่ข้างนอก.......”

“ถ้าเธอคลุ้มคลั่งเสร็จ เธอก็จะกลับไปเอง” ซ่งซานสี่กดซูโหย่วหรงลงบนเก้าอี้ “ผมมีวิธีมากมายที่จัดการผู้หญิงปากร้าย ต่อไปคุณอย่าคุกเข่าให้ใครอีก เพราะมันจะทำให้ผมเสียหน้า”

“คุณ....ยังจะมาโทษว่าฉันทำให้คุณเสียหน้าอีกเหรอ? คุณทานข้าวก่อน ฉันจะไปล้างหน้าก่อน”

ซูโหย่วหรงรู้สึกขมขื่น เธอรู้ว่าซ่งซานสี่ก็เป็นอันธพาลเหมือนกัน

“มีน้ำอุ่น มีโฟมล้างหน้าใหม่ เหมาะกับสภาพผิวของคุณ”

“อ้อ……”

หลังจากซูโหย่วหรงล้างหน้าเสร็จ ตอนที่เธอเดินกลับมาที่ห้องทานข้าว จางหงเหม่ยก็จากไปแล้ว

ซ่งซานสี่นั่งตัวตรงอยู่ข้างโต๊ะ เขายังไม่ได้กินแม้แต่คำเดียว

ซูโหย่วหรงแอบส่ายศีรษะ

เมื่อก่อน เมื่อถึงเวลาทานอาหารเช้า เขาเหมือนหมาป่าที่กินจนแทบไม่เหลืออะไร

แม้แต่ไข่เจียวของเถียนเถียน เขาก็ยังแย่งไปกิน

“คุณ......ทำไมคุณยังไม่กินล่ะ?” ซูโหย่วหรงรู้สึกว่าเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ มันเป็นไปแล้ว

“รอคุณ เป็นผัวเมียต้องทานข้าวพร้อมกัน ต้องมีพิธีการ”

“พิธีการ?” ซูโหย่วหรงรู้สึกสงสัย

ชีวิตแต่งงานแบบนี้? ยังต้องมีพิธีการอะไร? การทานข้าวเป็นการเปิดงานเหรอ? ต้องตัดริบบิ้นด้วยไหม?

เมื่อเผชิญหน้ากับอาหารเช้ามากมายที่เศษสวะเป็นคนทำ เธอรู้สึกสงสัยมาก