เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 47

เมื่อพี่น้องออกมาจากห้องนอน เถียนเถียน ที่อยู่ในห้องนั่งเล่นกำลังพูดคุยกับตุ๊กตาหมีขาวตัวน้อยของเธออย่างมีความสุขไร้เดียงสา

“หม่าม๊า คุณป้า พวกคุณร้องไห้ทำไม...”

น้ำเสียงที่ใสแจ๋วอ่อนโยนของลูกสาวแทงเข้าในใจเธอ

"แม่ไม่ได้ร้องไห้ แค่เห็นว่าเถียนเถียนมีความสุขมาก แม่ก็มีความสุข มีความสุข......"

ซูโหย่วหรงอุ้ม เถียนเถียน และจูบใบหน้ารูปไข่เล็กๆ นั้นโดยแสร้งทำเป็นมีความสุข

ในใจของเธอช่างขมขื่น โมโห และสิ้นหวัง

ลูกสาวที่น่ารัก สวมเสื้อผ้าใหม่ทั้งตัว คือชีวิตของเธอ

อีกด้านหนึ่ง ซ่งซานสี่ก็ไปส่งอาหารไปที่โรงเรียน

เขาไปตามทางที่คุ้นเคย จากนั้นก็มาถึงหลังหอพักหญิง

เขาสะพายกระเป๋า ในนั้นมีข้าวและไต่ไปตามท่อน้ำ

ซูโหย่วซิน กำลังรออยู่ที่หอพัก พี่เขยส่งข้อความบอกให้เธอไปรอที่หอพักหลังเลิกเรียน

เธอซื่อสัตย์และใจดีเกินไป อีกทั้งยังถูกรังแกจนเคยชิน จะปล่อยปละละเลยไม่ได้

เมื่อเห็นอาหารเย็นที่น่าทาน เธอก็ทั้งรู้สึกตื่นเต้นและหวาดกลัวอยู่บ้าง

เธอกลัวจริงๆ ว่าพี่เขยจะแค่แสร้งทำเป็นดีขึ้น แต่หลังจากนั้นก็จะเปลี่ยนไปกะทันหันจนทำให้ผู้คนต้องตกใจกลัว

ก่อนหน้านี้ พี่เขยเคยเป็นแบบนี้

พี่เขยพาเธอไปทานอาหารเย็นและถามเธอว่าเธอมีปัญหาอะไรในการเรียน

ซูโหย่วซิน ซื่อตรงและบอกไปว่าบ่ายนี้มีโจทย์คณิตศาสตร์ที่ยากอยู่

ผลคือ ซ่งซานสี่สอนเธออย่างง่ายดาย

หยางเสว่ที่กลับมาจากมื้ออาหารชุดใหญ่ กลับยังรู้สึกว่าอาหารของตนไม่อร่อยเท่าของ ซูโหย่วซิน

อิจฉาเธอจริงๆ!

หลังอาหารเย็น ซ่งซานสี่ก็ให้หยางเสว่ไปล้างกล้องข้าวสองกล่อง จากนั้นก็กลับไป

ไม่มีคำพูดใดๆ อีกต่อไป

ซูโหย่วซิน อดไม่ได้ที่จะโทรหาพี่สาวคนรองของเธอ ซูโหย่วหรง

ซูโหย่วหรงไม่คาดคิดว่าซ่งซานสี่จะซื้อโทรศัพท์มือถือให้น้องสาวของเธอด้วย

"พี่รอง ดูเหมือนว่าพี่เขย...จะเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ! ตอนเที่ยง เขาซื้อเสื้อผ้าและครีมกันหิมะกัดมาให้ฉันมากมาย..."

แน่นอนว่าเธออายกว่าจะพูดว่าพี่เขยของเธอล้างมือและเท้าแล้วยังทายาให้ด้วย

"เฮ้อ! ใครจะไปรู้กัน?โหย่วซินเธอควรระวัง อย่าไว้ใจเขาง่ายๆ ..."

ยังไม่ทันพูดจบ เถียนเถียนก็คว้าโทรศัพท์มือถือมาและตะโกนเสียงดัง "คุณน้า คุณน้า นั่นแหละนั่นแหละ! คุณควรจะฟังคำพูดของหม่าหม๊า~~~ พวกเรากำลังจะทดสอบเขา..."

เมื่อได้ยินเสียงของเถียนเถียน ซูโหย่วซินก็มีความสุขมากเช่นกัน และรีบพูดคุยกับเธอเป็นเวลานาน

ในตอนท้าย รถของซ่งซานสี่ก็กลับมาที่ชั้นล่างของชุมชนและเรียกซูโหย่วหรงที่อยู่ชั้นบนเพื่อกลับบ้าน

ซูโหย่วหรงพูดอย่างเย็นชาว่า "นี่เพิ่งจะทุ่มนึงเท่านั้น ให้ฉันเล่นกับเถียนเถียนมากกว่านี้ไม่ได้หรือไง?"

"อ่อ... โอเค! คุณเล่นไปเถอะ ผมจะรออยู่ข้างล่าง"

“คุณไม่ขึ้นมาเหรอ?”

“เมื่อตอนบ่าย ผมรู้สึกได้ชัดเจนว่าพี่สาวและพี่เขยดูเหมือนจะมีเรื่องไม่สบายใจ ผมไม่ขึ้นไปแล้ว จะได้หลีกเลี่ยงไม่ให้พวกเขาอารมณ์ไม่ดี ความสามัคคีและความปรองดองเป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับครอบครัว”

พูดตามตรง ซ่งซานสี่รู้สึกว่าขึ้นไปข้างบนนั้นออกจะอึดอัดอยู่บ้าง นั่นเพราะเขากับซูโหย่วชิง....

ซูโหย่วหรงโกรธอยู่ในใจ เห็นอยู่ชัดๆ ว่าร้อนตัวไม่ใช่หรือไง? หึ!

“งั้นคุณก็รอข้างล่างเถอะ!”

“ได้ ผมฟังคุณ”

ซูโหย่วหรงโกรธเล็กน้อย อยู่ดีก็เชื่อฟังแบบนี้? คนสารเลว!

ศักดิ์ศรีสุดท้ายของเธอปะทุขึ้น จากนั้นก็วางหูโทรศัพท์ลงก่อน

พรุ่งนี้เมื่อเธอพิสูจน์ได้ว่าเธอติดเชื้อเอดส์ด้วยแล้ว เธอยังมีอะไรจะต้องกลัวเขาอีก?

ซ่งซานสี่ขมวดคิ้วและไม่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

ผู้หญิงนี่น้า ใครบ้างไม่อารมณ์ร้าย?

เขาถึงกับครุ่นคิดด้วยซ้ำว่าเขาทำอะไรผิด?

ที่ชั้นบน เถียนเถียน ยังคงใจร้อนเล็กน้อย "หม่าหม๊า ให้เขาขึ้นมาได้ไหม? ข้างล่างนี้หนาวมาก!"

"เขาสมควรหนาวตาย! คนหน้าด้าน คนสารเลว ปีศาจ!"

"ฮะ?" เถียนเถียนดูตื่นตระหนก "คุณกล้าด่าเขาแล้วหรือ? เขาจะตีคุณนะ คุณครูบอกว่าการด่าคนไม่ใช่เรื่องดี..."

ทั้งๆ ที่เห็นว่าวันเวลาดีๆ มาถึงตรงหน้าแล้วแท้ๆ

เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?

เมื่อคิดๆ เขาก็โทรไปหา

ซูโหย่วหรงที่อยู่บนเตียง กดตัดสายทั้งน้ำตา

หลังจากโทรสามครั้งติดต่อกัน ก็ล้วนถูกปฏิเสธ

ซ่งซานสี่ได้แต่ต้องส่งข้อความสั้นๆ

"โหย่วหรง ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิด ทำอะไรให้คุณไม่มีความสุข คุณบอกผมได้ไหม ผมเปลี่ยนแปลงได้"

ซูโหย่วหรงใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งและตอบไปว่า "คุณไม่รู้ตัวหรือไง? เมื่อตอนกลางวัน คุณทำอะไร?"

ซ่งซานสี่ดูสับสนwx

หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว เขาก็ตอบว่า "ผมไปส่งคุณทำงาน ซื้อหุ้น ไปโรงพยาบาล ทำอาหารในโรงเรียนอนุบาล และไปส่งโหย่วซิน ส่วนในตอนบ่าย..."

เขาแทบจะพูดความจริงไปหมดแล้ว

หลังจากรอเป็นเวลานาน ซูโหย่วหรงถึงค่อยตอบว่า "คุณไปทำอะไรที่โรงพยาบาล?"

ซ่งซานสี่ตกตะลึงไป จากนั้นก็เก็บโทรศัพท์มือถือของเขา

เขามาที่ประตูห้องนอนและพูดผ่านประตูว่า "ผมต้องการรักษาโรคของผม ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องลำบาก ผลก็คือหมอบอกว่าฉัน..."

เขาบอกเนื้อหาที่เกี่ยวข้องทั้งหมดในคราวเดียว

ในที่สุดเขาก็พูดอย่างไม่เต็มใจว่า "ตอนนี้ผม... เป็นโรคที่รักษาไม่หาย แต่ผมก็ยอมรับหัวข้อการวิจัยของพวกเขาและหวังว่ามันจะบรรเทาลงได้ในอนาคต ภาพการตรวจร่างกาย รายงาน ทั้งหมดอยู่ในกระเป๋าของผม คุณดูได้"

หลังจากพูดจบ ซ่งซานสี่ก็หันไปหยิบกระเป๋าและเอารายงานกับเอกสารต่างๆ ไปวางไว้ที่ช่องประตู

ระหว่างนั้นเขาก็พูดว่า "อ้อ ผมพบพี่เขยที่โรงพยาบาลด้วย เขาน่าจะทำธุรกิจเกี่ยวกับการขาย ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นไปด้วยดี ผมกำลังคิดว่าอีกเดี๋ยวกลับไปก็ขอให้เขาลาออกแล้วเอางานใหม่ให้มาทำแทนเรา เงินเดือนไม่น้อยแน่ เพียงแต่ คงจะต้องลำบากมาก แต่เพื่อครอบครัว ผมก็ยังหวังว่า..."

“ไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้ว โหย่วหรง มันจะต้องดีขึ้นเรื่อยๆ แน่ คุณเชื่อผมเถอะ”

“คุณดูรายงานเถอะ พักผ่อนเช้าหน่อย ผมจะไปอาบน้ำเข้านอนแล้ว ต่อให้เจ็บแค่ไหนผมก็ทนได้ ราตรีสวัสดิ์!”

หลังจากพูดอย่างนั้น ซ่งซานสี่ก็หันไปทางห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ

หลังออกมา เขาก็นอนที่โซฟาในห้องนั่งเล่น หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็ส่งข้อความออกไป

“โหย่วหรง ผมจะไม่บังคับให้คุณทำอะไรที่คุณไม่ต้องการ รวมถึงการบอกผมด้วยว่าทำไมคุณถึงโกรธในคืนนี้ ผมก็แค่อยากเป็นตัวของตัวเองและพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อชดเชยอดีต ถ้าคุณคิดว่าพวกเราไม่เหมาะสมกัน ผมก็จะไม่หาเรื่องทะเลาะและบ้าคลั่งขึ้นมาอีก อีกทั้งยังจะไม่ทุบตีด่าทอด้วย เราแค่หย่ากันด้วยดี ก่อนหย่า ผมจะหาเงิน 100 ล้าน ไม่สิ หนึ่งพันล้าน ให้คุณกับเถียนเถียน ราตรีสวัสดิ์!"