เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 47

เมื่อพี่น้องออกมาจากห้องนอน เถียนเถียน ที่อยู่ในห้องนั่งเล่นกำลังพูดคุยกับตุ๊กตาหมีขาวตัวน้อยของเธออย่างมีความสุขไร้เดียงสา

“หม่าม๊า คุณป้า พวกคุณร้องไห้ทำไม...”

น้ำเสียงที่ใสแจ๋วอ่อนโยนของลูกสาวแทงเข้าในใจเธอ

"แม่ไม่ได้ร้องไห้ แค่เห็นว่าเถียนเถียนมีความสุขมาก แม่ก็มีความสุข มีความสุข......"

ซูโหย่วหรงอุ้ม เถียนเถียน และจูบใบหน้ารูปไข่เล็กๆ นั้นโดยแสร้งทำเป็นมีความสุข

ในใจของเธอช่างขมขื่น โมโห และสิ้นหวัง

ลูกสาวที่น่ารัก สวมเสื้อผ้าใหม่ทั้งตัว คือชีวิตของเธอ

อีกด้านหนึ่ง ซ่งซานสี่ก็ไปส่งอาหารไปที่โรงเรียน

เขาไปตามทางที่คุ้นเคย จากนั้นก็มาถึงหลังหอพักหญิง

เขาสะพายกระเป๋า ในนั้นมีข้าวและไต่ไปตามท่อน้ำ

ซูโหย่วซิน กำลังรออยู่ที่หอพัก พี่เขยส่งข้อความบอกให้เธอไปรอที่หอพักหลังเลิกเรียน

เธอซื่อสัตย์และใจดีเกินไป อีกทั้งยังถูกรังแกจนเคยชิน จะปล่อยปละละเลยไม่ได้

เมื่อเห็นอาหารเย็นที่น่าทาน เธอก็ทั้งรู้สึกตื่นเต้นและหวาดกลัวอยู่บ้าง

เธอกลัวจริงๆ ว่าพี่เขยจะแค่แสร้งทำเป็นดีขึ้น แต่หลังจากนั้นก็จะเปลี่ยนไปกะทันหันจนทำให้ผู้คนต้องตกใจกลัว

ก่อนหน้านี้ พี่เขยเคยเป็นแบบนี้

พี่เขยพาเธอไปทานอาหารเย็นและถามเธอว่าเธอมีปัญหาอะไรในการเรียน

ซูโหย่วซิน ซื่อตรงและบอกไปว่าบ่ายนี้มีโจทย์คณิตศาสตร์ที่ยากอยู่

ผลคือ ซ่งซานสี่สอนเธออย่างง่ายดาย

หยางเสว่ที่กลับมาจากมื้ออาหารชุดใหญ่ กลับยังรู้สึกว่าอาหารของตนไม่อร่อยเท่าของ ซูโหย่วซิน

อิจฉาเธอจริงๆ!

หลังอาหารเย็น ซ่งซานสี่ก็ให้หยางเสว่ไปล้างกล้องข้าวสองกล่อง จากนั้นก็กลับไป

ไม่มีคำพูดใดๆ อีกต่อไป

ซูโหย่วซิน อดไม่ได้ที่จะโทรหาพี่สาวคนรองของเธอ ซูโหย่วหรง

ซูโหย่วหรงไม่คาดคิดว่าซ่งซานสี่จะซื้อโทรศัพท์มือถือให้น้องสาวของเธอด้วย

"พี่รอง ดูเหมือนว่าพี่เขย...จะเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ! ตอนเที่ยง เขาซื้อเสื้อผ้าและครีมกันหิมะกัดมาให้ฉันมากมาย..."

แน่นอนว่าเธออายกว่าจะพูดว่าพี่เขยของเธอล้างมือและเท้าแล้วยังทายาให้ด้วย

"เฮ้อ! ใครจะไปรู้กัน?โหย่วซินเธอควรระวัง อย่าไว้ใจเขาง่ายๆ ..."

ยังไม่ทันพูดจบ เถียนเถียนก็คว้าโทรศัพท์มือถือมาและตะโกนเสียงดัง "คุณน้า คุณน้า นั่นแหละนั่นแหละ! คุณควรจะฟังคำพูดของหม่าหม๊า~~~ พวกเรากำลังจะทดสอบเขา..."

เมื่อได้ยินเสียงของเถียนเถียน ซูโหย่วซินก็มีความสุขมากเช่นกัน และรีบพูดคุยกับเธอเป็นเวลานาน

ในตอนท้าย รถของซ่งซานสี่ก็กลับมาที่ชั้นล่างของชุมชนและเรียกซูโหย่วหรงที่อยู่ชั้นบนเพื่อกลับบ้าน

ซูโหย่วหรงพูดอย่างเย็นชาว่า "นี่เพิ่งจะทุ่มนึงเท่านั้น ให้ฉันเล่นกับเถียนเถียนมากกว่านี้ไม่ได้หรือไง?"

"อ่อ... โอเค! คุณเล่นไปเถอะ ผมจะรออยู่ข้างล่าง"

“คุณไม่ขึ้นมาเหรอ?”

“เมื่อตอนบ่าย ผมรู้สึกได้ชัดเจนว่าพี่สาวและพี่เขยดูเหมือนจะมีเรื่องไม่สบายใจ ผมไม่ขึ้นไปแล้ว จะได้หลีกเลี่ยงไม่ให้พวกเขาอารมณ์ไม่ดี ความสามัคคีและความปรองดองเป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับครอบครัว”

พูดตามตรง ซ่งซานสี่รู้สึกว่าขึ้นไปข้างบนนั้นออกจะอึดอัดอยู่บ้าง นั่นเพราะเขากับซูโหย่วชิง....

ซูโหย่วหรงโกรธอยู่ในใจ เห็นอยู่ชัดๆ ว่าร้อนตัวไม่ใช่หรือไง? หึ!

“งั้นคุณก็รอข้างล่างเถอะ!”

“ได้ ผมฟังคุณ”

ซูโหย่วหรงโกรธเล็กน้อย อยู่ดีก็เชื่อฟังแบบนี้? คนสารเลว!

ศักดิ์ศรีสุดท้ายของเธอปะทุขึ้น จากนั้นก็วางหูโทรศัพท์ลงก่อน

พรุ่งนี้เมื่อเธอพิสูจน์ได้ว่าเธอติดเชื้อเอดส์ด้วยแล้ว เธอยังมีอะไรจะต้องกลัวเขาอีก?

ซ่งซานสี่ขมวดคิ้วและไม่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

ผู้หญิงนี่น้า ใครบ้างไม่อารมณ์ร้าย?

เขาถึงกับครุ่นคิดด้วยซ้ำว่าเขาทำอะไรผิด?

ที่ชั้นบน เถียนเถียน ยังคงใจร้อนเล็กน้อย "หม่าหม๊า ให้เขาขึ้นมาได้ไหม? ข้างล่างนี้หนาวมาก!"

"เขาสมควรหนาวตาย! คนหน้าด้าน คนสารเลว ปีศาจ!"

"ฮะ?" เถียนเถียนดูตื่นตระหนก "คุณกล้าด่าเขาแล้วหรือ? เขาจะตีคุณนะ คุณครูบอกว่าการด่าคนไม่ใช่เรื่องดี..."