เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 81

ทั่วทั้งด้านบนจนถึงด้านล่างชิงช้าสวรรค์ ทุกคนจับตามองอย่างตั้งใจ

คนที่มาดูความคึกคัก ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ

พวกผู้คนทั้งหมด ใจล้วนเป็นห่วง จ้องมองอย่างใจจดใจจ่อ เฝ้าปรารถนา

รองผู้จัดการภาคสนาม ได้รับการรายงานแบบกระซิบกระซาบจากเจ้าหน้าที่ซ่อมบำรุงแล้ว

เป็นไปตามนั้น ดั่งที่ซ่งซานสี่ได้กล่าวไว้

มอเตอร์ทั้งลูก ถูกเผาไหม้แล้ว

ส่งของใหม่มา ติดตั้งเสร็จเรียบร้อย จะต้องใช้เวลาสามสิบชั่วโมงขึ้นไปเป็นอย่างต่ำ

รองผู้จัดการชะงักไป ไม่กล้าประกาศออกไป

เพียงแต่จัดการคนอย่างเงียบๆ ให้รีบไปดำเนินการ

ซ่งซานสี่สามคนพ่อแม่ลูก ในไม่ใช่ ก็ลงมาถึงพื้นอย่างปลอดภัย

คนทั้งสนามปรบมือเสียงดังด้วยความยินดี เสียงโห่ร้องดีใจอย่างบ้าคลั่ง

เสียงดังสั่นสะเทือนท้องฟ้า บรรยากาศคึกคักเป็นอย่างยิ่ง

“จ๊วบ!”เถียนเถียนโอบลำคอของซ่งซานสี่เอาไว้ จูบเขาเสียงดังทีหนึ่ง “ปะป๊าสุดยอดจริงๆ!”

นี่ เป็นความภาคภูมิใจของลูกสาว รู้สึกภูมิใจในตนเอง!

ซูโหย่วหรง ลงมาจากหลังของซ่งซานสี่

ทั่วทั้งตัวเต็ม ได้เต็มไปด้วยเหงื่อเย็นแล้ว

ทันทีที่เงยหน้าขึ้นไปมองยอดชิงช้าสวรรค์ นึกกลัวในภายหลังเป็นอย่างมาก

ยังไม่ทันจะได้เช็ดเหงื่อ กอดซ่งซานสี่เอาไว้แน่น

ใบหน้า แนบชิดกับใบหน้าของเขาแน่น

บางครั้ง การไม่พูด ก็มีประโยชน์มากกว่าการได้พูด!

แต่ไหนแต่ไร ไม่เคยรู้สึกซาบซึ้งใจขนาดนี้มาก่อน

ภายในใจของซ่งซานสี่ ได้รับการปลอบโยนเป็นอย่างยิ่ง

ภาพครอบครัวสามคนพ่อแม่ลูก ยังคงอบอุ่น มีความสุขเช่นเคย

กลุ่มคนที่มุงดู ตื่นเต้น

“ดูซิ พี่ชายคนนี้เก่งกาจเกินไปแล้ว”

“ลูกสาวของเขาสวยงามมากเลย มีพ่อแบบนี้ มีความสุขมากเลยทีเดียว”

“ภรรยาของเขาก็สวยมากด้วยเช่นกัน มีสามีหล่อเหลาที่กล้าหาญแบบนี้ มีความรู้สึกปลอดภัยมากเลยทีเดียว......”

“เป็นครอบครัวที่มีความสุขจริงๆเลย......”

“......”

สองคนแม่ลูกได้ยินได้ ก็รู้สึกภูมิใจในมากกว่าเดิม

ซ่งซานสี่ ความสุขเพิ่มเป็นทวีคูณ

เขาเริ่มปล่อยสองคนแม่ลูก สะพายเข็มขัดนิรภัย แล้วค่อยปีนขึ้นไปข้างบนอีกครั้ง

ด้านล่าง มือเล็กของเถียนเถียนทำเป็นรูปลำโพง: “ปะป๊า สู้สู้! สู้สู้!”

ซ่งซานสี่พลางปีน พลางโบกไม้โบกมือ แสดงให้เห็นว่าไม่มีปัญหา

ซูโหย่วหรงตกใจจนรีบเอามือปิดปากของลูกสาวเอาไว้ พุ่งซ่งซานสี่ตะโกนกล่าว: “อย่าโบกมือซิคะ ตั้งใจปีนของคุณไปเลยค่ะ!”

เธอรู้ว่า สามีจะไปช่วยซูโหย่วชิง

นี่อันตรายมาก แต่ว่าซูโหย่วชิงลงมาเร็วขึ้นอีกนิด เธอก็สบายใจขึ้นอีกหน่อย

เกิดจากมารดาคนเดียวกัน เลี้ยงโดยพ่อคนเดียวกัน ความสัมพันธ์ทางสายเลือด ไม่เหมือนกัน

เป็นเวลาไม่นานนัก ซ่งซานสี่ปีนขึ้นไปถึงด้านบนอีกครั้ง

เรียกตู้ไห่ผิงมาเปิดประตูกระเช้า เขาเข้าไปแล้ว

ซูโหย่วชิง ใบหน้าเป็นสีแดง “ซานสี่ ไม่อย่างนั้น คุณนำไห่ผิงแบกลงไปก่อนเถอะ?”

ซ่งซานสี่มองสำรวจคู่เขยคนนี้แวบหนึ่ง ส่ายหน้า “พี่เขยรูปร่างสูงใหญ่กำยำ หนักเกินไป ผมน่าจะแบกไม่ไหว แบบนี้ จะเปลืองแรงเกินไป พี่ ผมทำได้แค่แบกพี่ลงไปก่อน ถ้าหาก พี่เขยกล้าลงไปด้วยตัวเองละก็ อีกเดี๋ยวเชือกช่วยชีวิตเส้น เขาสามารถดึงขึ้นมาพร้อมกับเข็มขัดนิรภัยเส้นหนึ่ง โรยตัวลงไปเอง พี่เขย คุณไหวไหม?”

“ผม......”ตู้ไห่ผิงลองหย่อนเท้าลงมา อดไม่ได้ที่จะหดกลับไป

ขาเล็กอ่อนยวบ!

สูงสี่สิบเมตรเลยนะ ถ้าหากไม่ระวังก้าวพลาด แย่แน่......

เขาตู้ไห่ผิง ไม่ไหวจริงๆ

เขาไม่มีความกล้าหาญเช่นเดียวกับซ่งซานสี่

“ช่างเถอะ ยังไงผมก็รอกู้ภัยดีเถอะ คุณนำโหย่วชิงแบกลงไปก่อน ระวังหน่อย”

“เอาเถอะ พี่เขย คุณก็ทำได้แค่เพียงรอเท่านั้นแล้วละ”

ซ่งซานสี่เองก็ไม่ได้พูดมาก นำซูโหย่วชิงแบกไว้ที่หลัง

เข็มขัดนิรภัย ทั้งสองคนคาดเรียบร้อยแล้ว

คนสองคน ผูกเข้าด้วยกันด้วยเชือกนิรภัยที่แข็งแรงเส้นนั้น กลายเป็นร่างเดียวกัน

ออกจากกระเช้า ซ่งซานสี่เริ่มโรยตัว

ภายในใจของตู้ไห่ผิงมีความเป็นบ้าเล็กน้อย

นี่คือ ความริษยา!

นั่นคือภรรยาของฉันนะ!

น่าเสียดาย ที่ฉันไม่มีความสามารถแบกเธอลงไป

ซ่งซานสี่ไอ้คนเลวนี้ ไม่นึกเลยว่า จะเป็นวีรบุรุษเพียงคนเดียว ในโลกใบนี้!