เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 94

แค่ครู่เดียว ซูโหย่วหรงกล่าวอย่างสงสัย: “ซานสี่คะ ทำไมคุณถึงยังมีฝีมือทางการแพทย์ด้วย แถมยังเก่งกาจขนาดนี้อีกด้วย!”

ซ่งซานสี่มีการเตรียมความพร้อมไว้แต่เนิ่นๆ

“อันที่จริง สมองผมดีมาก ไอคิวระดับสูง หลังจากหยุดเรียนมัธยมปลาย ผมไปเมืองเอกประจำมณฑลอยู่หลายปี อันที่จริงก็เรียนแพทย์มาโดยตลอด แพทย์แผนจีนแพทย์แผนปัจจุบัน ต่างก็ง่ายมากๆ เพียงแค่สมองดี เพียงแค่มีเหตุผลที่พิเศษ ไม่ได้แสดงความสามารถของตัวเองเท่านั้น”

ซูโหย่วหรงไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่ “สมองคุณดีงั้นหรือ? หลายปีนั้น ทำไมถึงได้ติดการพนัน? แพ้จนเหมือนกับคนโง่!”

เธอ เมื่อลองมาคิดๆดูก็โมโหอยู่หน่อยๆ

ซ่งซานสี่ส่ายหน้าไปมา “มนุษย์ ล้วนมีตอนที่หลงทาง ตอนนี้ ผมมีสติแล้ว ไม่มีทางเลอะเลือนอีกแล้ว”

ซูโหย่วหรงถูกปิดปากแล้ว ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว

กลับถึงบ้าน เธอเข้าไปนั่งในห้องน้ำก่อน

ตอนที่ออกมา ซ่งซานสี่อยู่บนโซฟา นอนหลับไปแล้ว

นี่คือนอนหลับไปแล้วจริงๆ

คืนวันนี้ ทำไปทำมาก็เหนื่อยมากพอแล้ว

แม้แต่เสื้อผ้ากางเกงก็ไม่ถอด ผ้าก็ไม่ห่ม

ซูโหย่วหรงยิ้มอย่างกลัดกลุ้มทันที

คนอื่นเขาอยากให้เขานอนบนเตียงนะ นี่ก็ดี นอนหลับสนิท

ด้วยเหตุนี้ ค่อยห่มผ้าห่มให้เขา หลังจากนั้นก็กลับไปยังห้องนอน

เช้าวันรุ่งขึ้น นาฬิกาชีวิตฟ้าผ่าก็ไม่ขยับ ปลุกซ่งซานสี่ให้ตื่น

ตื่นนอนจัดการเก็บของ อาบน้ำอย่างรวดเร็ว

ออกจากบ้าน วิ่งออกกำลังกาย

หลี่รุ่ยหยางโทรศัพท์มา บอกว่าสายแล้ว ไม่วิ่งออกกำลังกายแล้ว

รอซ่งซานสี่ออกกำลังกายเสร็จ ได้รับโทรศัพท์ของตู้ไห่ผิง

พี่ชายคนนี้ ยังคงกำลังตื่นเต้นดีใจ ตื่นเต้นไม่หยุด

“ฮ่าฮ่า! น้องซานสี่ ตื่นแล้วใช่ไหม? วันนี้ตอนเช้า ไม่ต้องมาทำอาหารเช้าแล้ว พี่ทำ นาย เจ็ดโมงครึ่ง มาทานข้าวเช้ากับโหย่วหรงก็พอแล้วนะ! ถึงแม้ว่าพี่จะทำได้ไม่อร่อยเท่านาย แต่ว่า น้ำใจของพี่นี่นา เฮอะเฮอะ......”

“วันนี้ตอนบ่าย พี่เป็นเจ้ามือ พวกเราสองครอบครัว ออกไปกินข้าวกันสักมื้อ พวกเราสองคนพี่น้อง ดื่มเหล้ากันสักหน่อย!”

“น้องซานสี่ น้องชายที่ดีของพี่ ขอบคุณนายนะ! นายเป็นหมอเทวดาจริงๆ! คิดไม่ถึงว่า ฉันตู้ไห่ผิง จะมีลูกแล้ว ฮ่าฮ่า!”

ตู้ไห่ผิงพูดบลาบลาบลา ซ่งซานสี่ยังไม่แม้แต่จะพูดแทรกขึ้นมาได้

สุดท้าย ตู้ไห่ผิงยังหัวเราะดังออกมาทันที

จะรู้ที่ไหนกันว่า ใบหน้าของซ่งซานสี่เต็มไปด้วยความหมดคำจะพูด

แอบรู้สึกว่า ชายหนุ่มคนนี้ เป็นคนที่น่าสงสาร

หลังจากวางสายโทรศัพท์เรียบร้อย ซ่งซานสี่วิ่งอย่างบ้าคลั่งทันที จนกระทั่งเหนื่อยหอบ

กลับถึงบ้าน อาบน้ำเสร็จ ซูโหย่วหรงถึงตื่นนอน

จัดเก็บสิ่งของครู่หนึ่ง ทั้งสองคนก็ไปทานอาหารเช้าที่บ้านของซูโหย่วชิง

ฝีมือการทำอาหารของตู้ไห่ผิง เมื่อเทียบกับซ่งซานสี่ ไกลกันมากอยู่จริงๆ

เจียวไข่ สามารถเจียวจนไหม้ได้

เถียนเถียนยังพูดว่า: “คุณลุงเขย ที่ลุงทำนี่เรียกว่าอาหารหรือคะ? รสชาติแย่กว่าอาหารหมูของโรงเรียนอนุบาลอีกค่ะ! ยังไงอาหารที่ปะป๊าหนูทำก็อร่อย......”

ตู้ไห่ผิงรู้สึกเขินอายเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้โมโห “เฮอะเฮอะ เถียนเถียน ต่อไปคุณลุงเขยจะเป็นลูกศิษย์ของคุณพ่อหนู เรียนทำอาหารจากเขา ดีไหม?”

“ดีค่ะ! หนูเป็นตัวแทนของปะป๊า รับลุงเป็นลูกศิษย์แล้วค่ะ......ยังไม่รีบก้มหัวขอบคุณอาจารย์อีก? ฮิฮิ......”

ทั้งครอบครัว หัวเราะออกมา

ซูโหย่วหรงสีหน้าเย็นชาเล็กน้อย กล่าวสั่งสอน: “เถียนเถียน ไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่เลยนะจ๊ะ! คุณลุงเขย เป็นผู้ใหญ่ของหนู!”

เถียนเถียนมุ่ยปากเล็ก พยักหน้า “ค่ะ หม่าม๊า หนูรู้แล้วค่ะ......”

การสั่งสอนลูก ซูโหย่วหรงนับว่าเอาใจใส่มาก

ไม่อยากให้ลูกสาวของตนเอง เป็นเจ้าหญิงที่หยิ่งผยอง ไม่มีมารยาไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน

ในขณะที่กำลังทานข้าว เถียนเถียนค้นพบอะไรบางอย่าง