เจ้าพ่อตีตราจอง นิยาย บท 3

เฟรเซอร์มองซาเวียร์ด้วยสายตาเย็นชาและเฉียบคม

เขาเดินไปที่ตู้เครื่องดื่ม คว้าขวดวิสกี้ เทใส่แก้วเต็ม แล้วกระดกหมดในอึกเดียว ความร้อนของแอลกอฮอล์ช่วยดับความร้อนรุ่มที่ยังคงหลงเหลือจากความสุขในคืนนั้น

ซาเวียร์ขยับลิ้นเย้าแหย่ "แหมๆ... ดูเหมือนว่าจะมีคนโชคดีแล้วสินะ สงสัยยาแก้ปวดของฉันคงหมดประโยชน์แล้วสิเนี่ย แล้วใครคือผู้หญิงที่สามารถทำให้บอสแมนผู้ไร้เทียมทานของเราเชื่องได้กัน"

ซาเวียร์กำลังจะตายด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เฟรเซอร์มีชื่อเสียงในวงการธุรกิจในฐานะคนไร้ความปราณีและเย็นชา เขาเด็ดขาด โหดเหี้ยม และควบคุมทุกอย่างได้เสมอ แต่ในวงส่วนตัวของพวกเขา เขาแตกต่างจากเศรษฐีคนอื่นๆ อย่างซาเวียร์

ซาเวียร์สนุกกับการผ่อนคลายด้วยเครื่องดื่ม นักแสดง และสาวบริการระดับไฮเอนด์ ถ้าพวกเขาเจอคนที่ชอบ เงินเล็กน้อยก็ไม่มีปัญหาสำหรับค่ำคืนแห่งความสุข

เฟรเซอร์ก็สนุกเช่นกัน แต่ความสนุกของเขาแตกต่างออกไป การแข่งรถ เล่นเซิร์ฟ กระโดดร่ม ชกมวย เขาใส่ใจแค่ความตื่นเต้น ผู้หญิงเหรอ มีปัญหามากเกินไป

ในขณะที่ซาเวียร์คิดว่าเฟรเซอร์จะไม่ตอบ เฟรเซอร์วางแก้วเปล่าลงบนเคาน์เตอร์

ด้วยการสะบัดนิ้วอย่างไม่ใส่ใจ แก้วหมุนอยู่กับที่ สะท้อนแสงเป็นทางยาวบนพื้นผิว ดวงตาที่มืดมิดของเขายังคงเฉยเมยขณะที่เขาพูด

"ซัมเมอร์ สจ๊วต"

ซาเวียร์ตัวแข็งทื่อ เขาไม่คาดคิดว่าจะเป็นเธอ

ช่วงนี้ชื่อของซัมเมอร์กำลังเป็นที่พูดถึงในสังคมชั้นสูง

ไม่ใช่เพราะตระกูลสจ๊วตมีชื่อเสียงโด่งดัง แต่เพราะเธอเป็นคู่หมั้นของ เทรเวอร์ ลาร์สัน

เทรเวอร์และเฟรเซอร์เป็นคู่แข่งทางธุรกิจกันมาตลอด

พวกเขาอยู่ในกลุ่มชนชั้นนำของฮาเวนบรูค แต่เดินกันคนละเส้นทาง

เมื่อไม่นานมานี้ เทรเวอร์ได้ลงข่าวใหญ่เรื่องการจัดงานแต่งงานสุดอลังการให้กับรักแรกของเขา เพย์ตัน ทั้งเมืองต่างซุบซิบนินทากัน และแน่นอนว่าคู่หมั้นตัวจริงของเขา ซัมเมอร์ กลายเป็นตัวตลกของสังคมชั้นสูง

แม้แต่ซาเวียร์เองก็ยังเคยได้ยินเรื่องนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะถาม "เฟรเซอร์ อย่าบอกนะว่านายทำแบบนี้แค่เพื่อแกล้งเทรเวอร์ ถ้านายอยากจะทำให้เขาเจ็บแสบ เพย์ตันน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีกว่าไม่ใช่เหรอ ช่วงนี้ซัมเมอร์ตกอับสุดๆ เลยนะ"

สายตาคมกริบของเฟรเซอร์หันมามองเขา

ซาเวียร์รู้สึกเย็นวาบไปถึงกระดูกสันหลังในทันที

เฟรเซอร์หัวเราะเยาะ "นายคิดว่าเทรเวอร์มีค่าพอให้ฉันเปลืองแรงขนาดนั้นเหรอ"

ซาเวียร์หัวเราะแห้งๆ "เทรเวอร์ไม่คุ้มค่าเวลาของนายแน่นอน แต่ซัมเมอร์เป็นคู่หมั้นของเขา และนายสองคน... มันก็ออกจะยุ่งๆ หน่อย"

เขาไม่ได้จะพูดออกมาดังๆ แต่ในทางเทคนิคแล้ว มันก็ทำให้เฟรเซอร์กลายเป็นคนที่แย่งคู่หมั้นคนอื่นไม่ใช่เหรอ

เฟรเซอร์หรี่ตา "นายพูดจาได้น่าฟังจริงๆ"

ซาเวียร์เงียบไป เฟรเซอร์กำลังคิดจะตัดลิ้นเขาจริงๆ เหรอ

"ไปให้พ้นหน้าฉัน ก่อนที่ฉันจะทำให้แน่ใจว่านายจะไม่มีลิ้นไว้พูดอีก"

โอเคๆ เขาพูดจาไม่เข้าหูเขา เฟรเซอร์อยากให้เขาไป เขาก็จะไป

แต่ซาเวียร์ไม่ได้แค่เดินออกไป

เขาบินออกไป

ไม่กี่นาทีต่อมา เครื่องบินเจ็ตส่วนตัวก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

...

ซัมเมอร์ถูกทรมานมาหลายชั่วโมง เมื่อฤทธิ์ยาหมดลง สิ่งที่เหลืออยู่คือความเหนื่อยล้าที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนร่างกายทั้งร่างถูกแยกชิ้นส่วนแล้วประกอบกลับเข้าไปใหม่

ทันใดนั้นเอง...

เสียงคำรามของเครื่องยนต์เครื่องบินดังสนั่นสะเทือนวิลล่า

เธอขยับตัวด้วยความงัวเงีย แล้วค่อยๆ เปิดเปลือกตา

ขณะที่เธอลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มไหมก็หลุดออกจากร่าง เผยให้เห็นผิวหนังที่มีร่องรอยแห่งความปรารถนากระจัดกระจายอยู่

ความทรงจำจากเมื่อหลายชั่วโมงก่อนไหลบ่าเข้ามา

เธอมีอะไรกับเฟรเซอร์

และที่แย่กว่านั้นคือ เธอเป็นคนเริ่มก่อน

ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว เธอไม่รู้ว่าจะประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างไร

แล้ว...

ประตูห้องนอนก็แง้มเปิดออก

ซัมเมอร์นอนลงทันทีด้วยสัญชาตญาณ เธอดึงผ้าห่มคลุมตัวเอง และกุมขอบผ้าห่มแน่น

เสียงฝีเท้าที่มั่นคงและไม่รีบร้อนเดินเข้ามาใกล้เตียง

เธอสูดหายใจเข้า ขนตากระตุก ปลายนิ้วเท้าหดเกร็ง

แม้ว่าเธอจะหลับตาลง เธอก็ยังรู้สึกถึงความเข้มข้นของสายตาของเฟรเซอร์ที่กวาดมองร่างกายของเธอ

ในขณะที่เธอคิดว่าเธออาจจะหายใจไม่ออกเพราะความตึงเครียด...

"คุณนอนกับผมแล้ว คุณสจ๊วต อย่าบอกนะว่าคุณจะแกล้งทำเป็นว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น"

เสียงทุ้มต่ำของเขาดังก้องไปทั่วห้อง

หัวใจของซัมเมอร์เต้นระส่ำ เธอค่อยๆ ลืมตาที่สดใสและชัดเจนของเธอ

เฟรเซอร์ยืนอยู่ข้างเตียง ไหล่ของเขากว้าง แขนไขว้กัน สายตาที่มืดมิดของเขาสงบนิ่ง แต่เฉียบคม

นี่เป็นครั้งแรกที่ซัมเมอร์มองเขาใกล้ชิดและชัดเจนขนาดนี้

เขาใส่เสื้อเชิ้ตลาย กระดุมสองสามเม็ดบนถูกปลดออก เผยให้เห็นแนวไหปลาร้าที่สวยงาม ท่าทางของเขาผ่อนคลาย แต่แฝงไปด้วยความเข้มข้นที่ไม่อาจปฏิเสธได้

ใบหน้าที่คมคายและรูปร่างของเขาโดดเด่น ดวงตาลึก จมูกโด่งสัน ทุกมุมราวกับถูกแกะสลักด้วยมือของช่างฝีมือ

เทรเวอร์มีท่าทางเย็นชาและห่างเหินมาโดยตลอด

แล้วเฟรเซอร์ล่ะ หางตาของเขามีความคมเฉียบจนเหมือนซุกซน เมื่อเขายิ้ม มีร่องรอยของอันตรายซ่อนอยู่ แต่ก็เห็นได้ชัด

ซัมเมอร์กระชับผ้าห่มแน่นขึ้น และลังเล "เฟรเซอร์ ฉัน... ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันถูกวางยา นั่นเป็นเหตุผลเดียวที่ฉัน..."

เธอพูดเสียงแผ่วลงด้วยความกระวนกระวาย

"ฉัน... ฉันเป็นหนี้คุณเท่าไหร่"

เธอไม่เคยคิดว่าจะได้นอนกับบอสแมนแห่งฮาเวนบรูค

แม้แต่เธอก็ยังพูดไม่ออก

เฟรเซอร์เลิกคิ้วมองเธอ

ผมยาวเป็นลอนของเธอร่วงหล่นลงมาบนใบหน้าที่บอบบาง ดวงตาที่ชัดเจนของเธอมีความทุกข์เล็กน้อย

เธอสวยมากจนไม่อาจปฏิเสธได้ ผิวขาวเนียนนุ่มของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยที่เขาฝากไว้

สายตาของเฟรเซอร์มืดลง เขาเอนหลังเล็กน้อย เสียงของเขาเชื่องช้าและเย้าแหย่

"แล้วคุณจะชดเชยให้ผมยังไง"

ซัมเมอร์ลังเล "ฉัน... ฉันเลี้ยงอาหารเย็นคุณได้ไหม"

เฟรเซอร์หัวเราะเยาะ "ผมดูเหมือนต้องการให้คุณซื้ออาหารให้ผมเหรอ"

ถูก นั่นมันโง่ชะมัด

เงินเหรอ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน