เจ้าพ่อตีตราจอง นิยาย บท 4

ซัมเมอร์รู้สึกตกใจมากจนเสียงของเธอออกมาติดขัด "อะ อะไรนะ"

หน้าของเธอไม่ได้แค่แดง แต่ร้อนผ่าว

เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เธอแทบไม่มีประสบการณ์อะไรเลย แล้วตอนนี้ล่ะ เธอควรทำอย่างไร เธอจะดูอะไรสักหน่อยเพื่อชดเชยความรู้ที่จำกัดมายี่สิบสามปีของเธอได้ไหม

เฟรเซอร์มองดูรอยแดงบนใบหน้าของซัมเมอร์ลามลงมาตามลำคอ เบ่งบานไปทั่วร่างกายของเธอเหมือนไฟที่ลุกไหม้อย่างช้าๆ

ผิวของเธอแต้มไปด้วยสีชมพู ดวงตาที่มืดมิดและสดใสของเธอสั่นไหวระหว่างความอับอายและความหงุดหงิด แต่เธอไม่กล้าที่จะโต้ตอบ

มีบางอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่อ่อนโยนและกระวนกระวายคนนี้ที่ทำให้เขาสนุก

ดวงตาเรียวเล็กของเฟรเซอร์ยกขึ้นเล็กน้อย สายตาของเขาจดจ่ออยู่ที่ริมฝีปากของเธอ มันทั้งสีแดง อวบอิ่ม และบวมเล็กน้อย รูม่านตาที่มืดมิดของเขาเข้มขึ้น

"ซัมเมอร์" เสียงของเฟรเซอร์ต่ำ มีเสน่ห์ เยิ้มไปด้วยความปรารถนา "จูบผม"

ซัมเมอร์รู้สึกถึงสายตาร้อนระอุของเขาที่มองมาที่เธอ ทำให้ปากของเธอแห้งผากและร่างกายร้อนไปหมดทั้งตัว จิตใจของเธอยังคงก้องกังวานด้วยคำพูดของเขา จูบผม

และในขณะนั้น เธอก็เข้าใจขึ้นมาทันที

ถ้าเทรเวอร์เต็มใจที่จะทอดทิ้งเธอเพื่อเพย์ตัน แล้วทำไมเธอต้องยับยั้งตัวเองด้วย

ทำไมเธอต้องซื่อสัตย์ต่อเทรเวอร์ด้วย

และชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ เฟรเซอร์ เกรแฮม ไม่ได้ด้อยไปกว่าคำว่าสมบูรณ์แบบ เขาทั้งหล่อเหลา ทรงพลัง ด้วยร่างกายที่แกะสลักอย่างไร้ที่ติและยีนที่แข็งแกร่ง

ผู้หญิงร่ำรวยจำนวนนับไม่ถ้วนในฮาเวนบรูคคงจะฆ่ากันตายเพื่อให้ได้ใกล้ชิดเขา

และที่สำคัญที่สุดคือเขาไม่ได้แย่ไปกว่าเทรเวอร์

การนอนกับเขาไม่ใช่การสูญเสีย แต่เป็นการยกระดับ

ซัมเมอร์สูดหายใจเข้าลึก เธอก้มศีรษะลงและเลียนแบบวิธีที่เขาจูบเธอ เธอกดริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากของเขา

ริมฝีปากของเขาบาง เย็นเล็กน้อย และมีกลิ่นหอมจางๆ ที่โดดเด่น

เมื่อลมหายใจอุ่นๆ ของซัมเมอร์สัมผัสเขา ลมหายใจของเฟรเซอร์ก็หนักขึ้น

เธอจูบไปตามกรามของเขา แล้วลงไปที่ลูกกระเดือก เธอไล่เลียเบาๆ ก่อนที่จะค่อยๆ เลื่อนลงไปที่กระดูกไหปลาร้า

ลมหายใจของเฟรเซอร์ติดขัด ลูกกระเดือกของเขากระเพื่อมในลำคอ เสียงลมหายใจลึกๆ ของเขาตัดผ่านค่ำคืนที่เงียบสงัด

การได้ยินมันทำให้ซัมเมอร์รู้สึกหนาวสั่น ความร้อนซ่ากระจายไปทั่วเส้นเลือดของเธอ เธอตัวสั่นเล็กน้อย และตระหนักว่าการจูบเขาทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้

และในการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วเพียงครั้งเดียว เฟรเซอร์ก็พลิกตัวพวกเขา ก่อนจะตรึงข้อมือของเธอไว้เหนือศีรษะ กักขังเธอไว้ใต้ตัวเขาอีกครั้ง

เสียงห้าวของเขาแตะริมฝีปากของเธอ "ยัยตัวดี... เรียนรู้ได้เร็วดีนี่"

และด้วยคำพูดนั้น เขาก็จูบเธออีกครั้ง

ซัมเมอร์รู้สึกเหมือนร่างกายของเธอทั้งร่างกำลังลุกเป็นไฟ

เธออยากจะหนี แต่ด้วยมือที่ถูกตรึงไว้และร่างกายที่ถูกกักขังอยู่ใต้ตัวเขา เธอไม่มีที่ให้หนี เธอปล่อยเสียงครางเบาๆ ออกมา ไม่รู้ว่าฤทธิ์ยายังคงหลงเหลืออยู่หรือไม่ หรือเธอแค่ต้องการมากขึ้น

ตอนนี้เธอไม่ได้คิดถึงสิ่งอื่นใด

ความร้อนในห้องหนาขึ้น ผสมผสานกับแสงไฟที่นุ่มนวล

เงาพันกัน

ค่ำคืนดำเนินต่อไป

...

หลังจากงานแต่งงาน เทรเวอร์ก็พาเพย์ตันกลับไปพักที่โรงพยาบาลฮาเวนบรูค

ห้องชุดวีไอพีของเพย์ตันอยู่บนชั้นบนสุด โดยมีค่ารักษาพยาบาลเต็มปีที่เทรเวอร์จ่ายล่วงหน้า

แพทย์ประจำตัวของเธอ จอช ให้ยานอนหลับแก่เธอและก้าวออกมาคุยกับเทรเวอร์ "ช่วงนี้อารมณ์ของเพย์ตันคงที่ และสภาพหัวใจของเธอก็ทรงตัว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เธออาจจะมีชีวิตอยู่ได้นานขึ้นด้วยซ้ำ"

เทรเวอร์พยักหน้าเล็กน้อย

จอชลังเลราวกับต้องการจะพูดอะไรอีก แต่เมื่อเห็นความเหนื่อยล้าของเทรเวอร์ เขาจึงตัดสินใจไม่พูดและจากไป

เทรเวอร์เปิดประตูห้องพักในโรงพยาบาลและเดินเข้าไป

เพย์ตันไม่ได้ใส่ชุดคลุมของโรงพยาบาลตามปกติ

แต่เธอนั่งอยู่บนเตียงในชุดเดรสลูกไม้สีดำ แตกต่างจากรูปลักษณ์ไร้เดียงสาตามปกติของเธอ คืนนี้มีกลิ่นอายของความเย้ายวน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน