เจ้าพ่อตีตราจอง นิยาย บท 2

ชายตรงหน้าเธอคือ เฟรเซอร์ เกรแฮม ทายาทของกลุ่มบริษัทเกรแฮม

หากกลุ่มบริษัทลาร์สันที่นำโดยเทรเวอร์อยู่ในสามอันดับแรกของกลุ่มบริษัททางการเงินในเฮเวนบรูค กลุ่มบริษัทเกรแฮมก็เป็นอันดับหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย เริ่มต้นจากอาณาจักรธนาคาร มันได้ขยายการลงทุนไปยังอสังหาริมทรัพย์ เทคโนโลยี การสื่อสาร และกองทุนอย่างรวดเร็ว มากกว่าครึ่งหนึ่งของอุตสาหกรรมในเฮเวนบรูคมีตราประทับของตระกูลเกรแฮม

ในที่ลับตา ทุกคนเรียกเขาว่าเจ้าชายเฟรเซอร์

ซัมเมอร์เคยเจอเขามาก่อน มันเป็นโครงการที่ตระกูลสจ๊วตแข่งขันกันในการประมูลของกลุ่มบริษัทเกรแฮม เธอเป็นหนึ่งในหัวหน้าโครงการ

เธอที่ตอนนี้อยู่ในสภาพที่แทบไม่รู้สึกตัว ไม่สนใจเรื่องภาพลักษณ์อีกต่อไป เธอใช้แรงเฮือกสุดท้ายเอื้อมมือไปคว้าเนื้อผ้าของกางเกงที่ตัดเย็บอย่างดีของเขา

"เฟรเซอร์... ได้โปรด... ช่วยฉันด้วย"

สายตาของเฟรเซอร์เคร่งเครียดเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

ชุดสีฟ้าขาวของเธอขาดวิ่นและสกปรก เผยให้เห็นเรียวขาขาวผ่องคู่หนึ่ง เท้าที่บอบบางของเธอถูกบาด เลือดเปื้อนผิวที่อ่อนนุ่ม และเมื่อเขาสังเกตเห็นรอยแดงที่ไม่เป็นธรรมชาติบนใบหน้าของเธอ คิ้วของเขาก็ขมวดมุ่น

เขาโน้มตัวลงและอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนโดยไม่พูดอะไร

กลิ่นสนเย็นๆ จางๆ โอบล้อมซัมเมอร์ ทำให้เธอรู้สึกทั้งหนาวและปลอดภัย

เฟรเซอร์วางเธอไว้ที่เบาะผู้โดยสารและปิดประตู

จากนั้นเขาก็เอนกายพิงรถอย่างเกียจคร้าน เขาค่อยๆ พับแขนเสื้อขึ้นและปลดนาฬิการุ่นลิมิเต็ดมูลค่าหลายล้าน

เขาเหลือบมองคนร้ายร่างใหญ่สามคนที่ไล่ตามเธอมา แล้วถามว่า "พวกแกวางยาเธอเหรอ"

เสียงของเขาต่ำ สงบนิ่ง แต่เย็นเยียบจนถึงกระดูก

...

สิบนาทีต่อมา เฟรเซอร์เลื่อนตัวเข้าไปในที่นั่งคนขับ เสื้อเชิ้ตสีดำของเขาที่ตอนนี้เปื้อนเลือดถูกถอดออกและโยนออกไปนอกหน้าต่าง

ภายใต้แสงสลัว ลำตัวที่ผอมเพรียวและมีกล้ามเนื้อของเขาเปลือยเปล่า กล้ามท้องแต่ละแถวชัดเจน เส้นเรียบเรียวลงไปถึงเอวคอด และหายลับไปใต้กางเกงสีดำของเขา

ที่เบาะผู้โดยสาร ซัมเมอร์หลับตา หน้าผากของเธอชื้นไปด้วยเหงื่อ ริมฝีปากของเธอเผยอเล็กน้อย ฟันจมลงไปในเนื้อนุ่ม

เขาจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง สายตาของเขาอ่านไม่ออก จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออก

" มาที่วิลล่าเวสต์เฮเวนในอีกครึ่งชั่วโมง เอายามาด้วย"

ที่ปลายสายคือ ซาเวียร์ แฮธาเวย์ ผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอกชนชั้นนำของเฮเวนบรูคและเพื่อนยากของเฟรเซอร์

เมื่อได้ยินคำสั่ง ซาเวียร์ก็คร่ำครวญด้วยความหงุดหงิด

"คุณเกรแฮมที่รัก แม้ว่าฉันจะเป็นนักแข่งรถบนถนน การขับรถจากเฮเวนบรูคไปเวสต์เฮเวนก็ใช้เวลาอย่างน้อยสองชั่วโมงนะ นายคาดหวังให้ฉันทำอะไร ดึงประตูวิเศษของโดราเอมอนออกมาเหรอ"

ริมฝีปากของเฟรเซอร์เผยรอยยิ้มเกียจคร้าน "เครื่องบินส่วนตัวของนายมีไว้ทำอะไรล่ะ"

ซาเวียร์ตกตะลึง ใครกันที่สำคัญพอให้เฟรเซอร์จะโทรเรียกฉันด้วยเครื่องบิน

ฉันก็เหมือนหมอในหนังคนที่รับใช้ชายที่ลึกลับและร่ำรวยที่สุด พร้อมให้บริการเสมอ พร้อมสำหรับทุกสิ่ง

เฟรเซอร์ตัดสายโดยไม่พูดอะไรอีก

เขากำพวงมาลัย แล้วเลี้ยวรถกลับ รถปอร์เช่วิ่งไปตามถนนที่ว่างเปล่ารายกับสายฟ้าแลบ

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงวิลล่าสีขาวหรูหราริมทะเล

ทันทีที่เฟรเซอร์จอดรถ บางสิ่งที่อ่อนนุ่มและหอมหวานก็กดทับตัวเขา

ซัมเมอร์ ดวงตาของเธอพร่ามัวด้วยความปรารถนา เธอรู้สึกเหมือนถูกคลื่นความร้อนกลืนกิน

เธอกำลังร้อนระอุ สายรัดบางๆ ของชุดของเธอหลุดออกจากไหล่ เผยให้เห็นส่วนโค้งมนที่เรียบเนียนด้านล่าง เธอปีนข้ามคอนโซลกลางและคร่อมเขาโดยไม่ลังเล นิ้วเรียวของเธอโลดแล่นไปทั่วหน้าอกเปลือยเปล่าของเขา

ในพื้นที่จำกัดของปอร์เช่ อากาศก็หนาแน่นไปด้วยความตึงเครียด

ลูกกระเดือกของเฟรเซอร์ขยับขึ้นลง เขาจับเอวของเธอด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างจับคางที่บอบบางของเธอ

เขาบังคับให้เธอสบตากับดวงตาที่มืดมิดและร้อนระอุของเขา น้ำเสียงของเขาแหบพร่าจนเกือบจะเป็นเสียงคำราม "ซัมเมอร์ เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร"

จิตใจของซัมเมอร์สับสน แต่เงาของการจดจำยังคงอยู่

เธอหัวเราะและเผยรอยยิ้มที่เชื่องช้าและเย้ายวน หางตาของเธอเอียงขึ้นอย่างมีเสน่ห์จนไม่อาจต้านทานได้

เธอเหมือนลูกพีชที่สุกฉ่ำ กำลังขอร้องให้ลิ้มลอง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน