เจ้าพ่อตีตราจอง นิยาย บท 1

โรงงานร้างเต็มไปด้วยวัชพืช รถซีดานสีแดงขึ้นสนิมจอดอยู่หน้าทางเข้า

ด้านใน ซัมเมอร์ สจ๊วต ถูกมัดมือไพล่หลัง และเทปกาวสีเหลืองปิดปากเธอไว้ ทำให้เสียงของเธอถูกกลืนเป็นเสียงสะอื้นที่สิ้นหวัง ชุดแต่งงานสีขาวของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยดิน และเรียวขาขาวผ่องของเธอโผล่พ้นออกมาใต้เนื้อผ้า

คนร้ายสวมหน้ากากย่อตัวลงตรงหน้าเธอ เสียงของเขาแหบแห้งและหยาบกระด้าง "คุณสจ๊วต คุณเป็นคู่หมั้นของ เทรเวอร์ ลาร์สัน ค่าไถ่สี่ล้านดอลลาร์ไม่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่เลย นี่ โทรหาเขาเองสิ"

โทรศัพท์เก่าที่ชำรุดถูกโยนลงที่เท้าของเธอ ชายคนนั้นดึงเทปออกจากปากของเธอและตัดเชือกที่มัดมือเธอโดยไม่พูดอะไร

มีดคมกริบจ่ออยู่ที่คอขาวเนียนของเธอ

ติ๊ด... ติ๊ด... ติ๊ด...

หลังจากที่รู้สึกเหมือนนานนับนิรันดร์ ในที่สุดเสียงทุ้มต่ำเย็นชาของผู้ชายก็ตอบกลับมา "ฮัลโหล"

ซัมเมอร์ตัวสั่นอย่างรุนแรง "เทรเวอร์ ฉัน... ฉันถูกลักพาตัว พวกเขากำลังเรียกค่าไถ่สี่ล้านดอลลาร์ นาย... ช่วยมาช่วยฉันหน่อยได้ไหม"

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เสียงของเทรเวอร์จะเย็นชาลงไปอีก "ซัมเมอร์ ฉันบอกเธอไปแล้ว เพย์ตันป่วย ความปรารถนาสุดท้ายของเธอคือการแต่งงานครั้งนี้ หยุดสร้างปัญหาได้แล้ว"

ตอนนั้นเองที่เธอตระหนักได้ วันนี้เป็นวันแต่งงานของพวกเขา

เพย์ตันเป็นรักแรกของเทรเวอร์ แต่เธอได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคร้ายแรง ความปรารถนาสุดท้ายของเธอคือการแต่งงานกับชายที่เธอรัก

เมื่อซัมเมอร์รู้ว่าเทรเวอร์ตกลง เธอก็ต่อต้านอย่างหนัก

เธอส่ายหัวอย่างบ้าคลั่ง "ครั้งนี้ฉันไม่ได้สร้างปัญหานะ... ฉันสาบาน ได้โปรด เชื่อฉันเถอะ"

เสียงของเทรเวอร์ยังคงไร้อารมณ์และเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง "ซัมเมอร์ เธอก็ยังคงเป็นคุณนายลาร์สันเสมอ ทำไมเธอถึงเข้าใจยากจัง ความอดทนของฉันใกล้หมดแล้ว เธอกำลังก้าวก่ายเกินไปแล้ว"

"เทรเวอร์ นายไม่สนใจจริงๆ เหรอว่าฉันจะเป็นหรือตาย" ซัมเมอร์กัดฟัน "ถ้านายไม่มาหาฉัน เราจบกัน"

เทรเวอร์ขมวดคิ้ว เธอขู่ว่าจะเลิกกันแบบนี้อีกแล้ว ซัมเมอร์ ทำไมเธอถึงทำตัวดีๆ ไม่ได้นะ

ความอดทนของเขาหมดลง

คนร้ายแย่งโทรศัพท์ไป "คุณลาร์สัน ดูเหมือนว่าคุณจะไม่สนใจผู้หญิงคนนี้เลยนะครับ สี่ล้านเป็นแค่เศษเงินสำหรับคุณ คุณจะจ่ายหรือไม่จ่าย"

ในขณะนั้น ในโบสถ์อันโอ่อ่า เทรเวอร์ยืนสูงสง่าในชุดสูทสีขาวสะอาดตา เขาถือโทรศัพท์ในมือ ตรงข้ามเขา เพย์ตันยืนอยู่ในชุดแต่งงานสีขาวพลิ้วไหว

ข้างนอก สายลมทะเลพัดผ่านอากาศ ในขณะที่แขกนั่งชมพิธีที่แสนโรแมนติกด้วยความทึ่ง

เทรเวอร์เผยรอยยิ้มเย็นชา "ไม่จ่าย"

คนร้ายตกตะลึง ถ้าเขารู้ เขาน่าจะลักพาตัวรักแรกของเทรเวอร์แทน อย่างน้อยเธอก็มีค่าบ้าง

เสียงอ่อนโยนและบอบบางของเพย์ตันดังผ่านโทรศัพท์ "เทรเวอร์ ฉันมีความสุขมากที่นายทำตามความปรารถนาสุดท้ายของฉัน แม้ว่างานแต่งงานนี้จะเป็นเรื่องหลอกลวง แต่ก็เพียงพอให้ฉันจดจำไปตลอดกาล ถ้าซัมเมอร์เสียใจมากจนต้องทำอะไรแบบนี้ บางทีเราควรยกเลิกงานแต่งงานนะ"

น้ำเสียงของเทรเวอร์หนักแน่น "ฉันให้สัญญากับเธอไว้แล้ว ฉันจะรักษาสัญญา"

คนร้ายหัวเราะอย่างหงุดหงิด "เทรเวอร์ คู่หมั้นของแกสวยน่าดู แกไม่กลัวว่าเราจะ เล่นสนุก กับเธอหน่อยเหรอ"

เสียงของเทรเวอร์เต็มไปด้วยความดูถูก "จะทำอะไรก็ตามใจแก ถ้าแกทำจริงๆ ฉันอาจจะเพิ่มให้อีกสักล้าน"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซัมเมอร์ก็กลั้นน้ำตาที่เอ่อคลออยู่ในดวงตา

เธอใช้เวลาห้าปีไล่ตามเทรเวอร์ ทั้งรักทั้งตามใจเขา และเชื่อว่าสักวันหนึ่งเธอจะละลายหัวใจที่เย็นชาของเขาได้

แต่ทันทีที่เพย์ตันกลับมา ทุกสิ่งที่เธอทำมาก็กลายเป็นเถ้าธุลี

และตอนนี้ เทรเวอร์กำลังจัดงานแต่งงานใหญ่โตกับเพย์ตัน

คนร้ายยิ้มอย่างชั่วร้าย "เอาล่ะ คุณลาร์สัน ในเมื่อคุณพูดแบบนั้น เราก็คงต้องทำตาม"

เขาตัดสายและหันกลับมาหาซัมเมอร์ ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยเจตนาร้าย

"คุณสจ๊วต คู่หมั้นของคุณโหดเหี้ยมจริงๆ เขา บังคับ ให้เราทำตามใจเราเอง"

เขาหัวเราะอย่างมืดมน แล้วดันยาเม็ดหนึ่งเข้าไปปากของเธอ และบังคับให้เธอกลืนมันลงไป

แต่ครั้งนี้เธอทำเกินไป ลักพาตัวเหรอ ก็แค่ทำให้เขาแยกจากเพย์ตันไม่ใช่เหรอ

หลายปีมานี้ฉันตามใจเธอมากเกินไป

ซัมเมอร์ ฉันบอกเธอแล้วเธอจะไม่มีวันเอาชนะฉันได้

"เวรเอ๊ย" คนร้ายสบถด้วยความโกรธจัด

"จับเธอไว้ อย่าให้เธอหนีไปได้"

ยาเริ่มออกฤทธิ์ ซัมเมอร์รู้สึกถึงความร้อนที่ไหลเวียนอยู่ในเส้นเลือดของเธอ แต่เธอพยายามวิ่งต่อไปอย่างสิ้นหวัง ตามถนนที่เปลี่ยวร้างด้วยเท้าเปล่า

เสียงฝีเท้าข้างหลังเธอใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...

หัวใจของเธอเต้นระรัวในลำคอ

ที่นี่เปลี่ยวร้างและถูกทิ้งร้าง

ในขณะนั้นเอง รถปอร์เช่สีดำเงาวาว รุ่นลิมิเต็ดแบบหายากพิเศษ ก็วิ่งลงมาตามถนนด้วยความเร็ว

ซัมเมอร์ไม่ลังเล

ตายด้วยแรงกระแทกยังดีกว่าตกอยู่ในน้ำมือของพวกเขา

เธอหลับตาแน่น แล้วกระโดดเข้าไปขวางหน้ารถ

เสียงยางรถยนต์ดังเสียดสีกับพื้นถนนอย่างรุนแรงตัดผ่านความเงียบ รถปอร์เช่หยุดกะทันหัน ห่างจากร่างของเธอเพียงไม่กี่นิ้ว

แรงกระแทกทำให้ซัมเมอร์กระแทกลงกับพื้น

ไม่กี่วินาทีต่อมา ประตูรถก็เปิดออก

รองเท้าหนังสีดำขัดมันคู่หนึ่งเหยียบลงบนพื้น

ขาที่ยาวและทรงพลังห่อหุ้มด้วยกางเกงที่ตัดเย็บอย่างดีก้าวไปข้างหน้า ชายคนนั้นย่อตัวลงตรงหน้าเธอ

เมื่อซัมเมอร์มองเห็นใบหน้าของเขาชัดเจน หัวใจของเธอก็เต้นผิดจังหวะ

"คุณ... คุณนี่เอง”