เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 17

ไป๋มู่ชิงกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อง เธอยืนมองตัวเองในกระจกทั้งแขนทั้งเอวมีรอยเขียวช้ำที่มาจากรอยไม้เท้าของคุณหญิง บนหัวของเธอก็ยังมีแผลที่ได้จากคู่ชู้คู่นั้นอีก

แต่ไม่มีใครถามถึงบาดแผลเธอเลย ทั้งคนในตระกูลหนานกงและตระกูลไป๋

เธอพยายามทำให้แผลบนหัวนั้นดูดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ จากนั้นก็เปลี่ยนชุดแบรนด์หรูที่ตระกูลหนานกงเตรียมไว้ ทั้งชุดเดรส รองเท้าหนังกับกระเป๋าล้วนเป็นแบรนด์เนมนำเข้าทั้งนั้น

ที่ตระกูลหนานกงเตรียมของพวกนี้ให้ไม่ใช่อยากเอาใจเธอหรอก แต่เป็นเพราะอยากรักษาภาพลักษณ์ของตระกูลก็เท่านั้น เธอเข้าใจ

กลับถึงบ้านตระกูลไป๋ ไป๋จิ้งผิงถึงขั้นไม่ไปทำงานแต่กลับนั่งรอเธออยู่ที่บ้าน

บนโซฟายังมีแม่ลูกอำมหิตนั่งอยู่ด้วย แถมยังมีคุณชายรองตระกูลหลินที่ไม่ควรอยู่ที่นี่ด้วย เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา ไป๋ยิ่งอันก็ยิ้มแซะเธอ "สมกับเป็นคุณหญิงน้อยของตระกูลหนานกงเนอะ ตั้งแต่หัวจรดเท้าเนี่ย รวมๆกันแล้วก็คงไม่ต่ำกว่าห้าแสน ถ้าเมื่อเทียบกับของตลาดล่างที่แต่ก่อนเธอใส่ ใส่ชุดแบรนด์เนมหรูหราแบบนี้คงชอบมากสินะ?"

ไป๋มู่ชิงยิ้มมุมปาก "นั่นสิ เดินๆอยู่ดีๆยังกลัวเลยว่าจะมีคนมาปล้น แต่ยังไงก็คงต้องขอบคุณที่ทำให้ฉันได้ใส่อะไรแบบนี้"

เธอกวาดสายตาผ่านหลินอันหนานด้วยความเยาะเย้ย

"พอได้แล้ว!" ไป๋จิ้งผิงพูดแทรกขึ้น เอารูปที่ถูกปริ้นออกมาโยนไปตรงหน้าไป๋มู่ชิง "ตอบมาว่านี่มันอะไรกัน?"

รูปภาพกระจัดกระจายปลิวไปถึงที่เท้าไป๋มู่ชิง

เธอก้มหน้าไปดูพร้อมทั้งตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม "พี่สาวเล่าไปแล้วไม่ใช่เหรอ นี่ผู้ชายของฉันเอง"

"นางคนไร้ยางอาย!" ไป๋จิ้งผิงพูดด้วยน้ำเสียงโกรธ

ไป๋มู่ชิงไม่ได้สนใจความโกรธของไป๋จิ้งผิงเลย เธอเพียงพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉยว่า "ในเมื่อทุกคนรู้หมดแล้ว งั้นฉันก็จะบอกความจริงกับพวกคุณ เขาเป็นแฟนลับๆที่ฉันแอบคบมาสองปีกว่าแล้ว เขาทั้งหล่อดูดี รวยกว่าทั้งตระกูลหลินตระกูลไป๋หลายเท่า แต่เขาเป็นใครน่ะหรอ พวกคุณไม่ต้องรู้หรอกเดี๋ยวจะสร้างความรำคาญให้เขาเปล่าๆ"

"นี่แก......!"ไป๋จิ้งผิงโกรธจนพูดอะไรไม่ออก

หลินอันหนานลุกขึ้นมาด้วยสีหน้าซีด พร้อมง้างมือจะตบเธอ "นังเลว!"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด